I Cant bring myself to fight!

De dag begon heel erg koud. Moonpaw wilde niets liever dan in zijn nest opgerold te blijven liggen. Het was hier warmer dan buiten in de sneeuw die nu gevallen was door Leafbare. De zilver/grijze kater legde zijn staart over zijn neus heen. Jagen wilde hij wel, maar gevechtstrainingen waren echt niets voor hem. Dan verstarde hij telkens en leek van steen gemaakt te zijn. Zelfs verdedigen vond Moon moeilijk. Hij wilde een andere kat geen kwaad doen of het nu een clan genoot was of een kat van een andere clan of van buiten de andere 3 clans. Zijn naam werd genoemd, maar Moonpaw deed net alsof hij het niet hoorde. Hij wilde niet gaan trainen! Hij wilde best gaan jagen, maar het trainen tot krijger was echt niets voor hem. Een tweede maal werd Moon geroepen en heel even verplaatste de zilver/grijze kater zijn staart een beetje. Hij lag praktisch bijna achterin het leerlingen hol. Dus als ze hem moesten hebben dan zouden de warriors het hol binnen moeten komen. Echter werd Whitepaw naar binnen gestuurd en kreeg Moonpaw een por van de witte kattin die hem wakker moest maken. Moonpaw Wakker worden we moeten gaan jagen! Je lijkt wel een das in winterslaap.' riep de witte poes en gaf hem een ferme tik tegen zijn oor aan. Moonpaw deed net alsof hij wakker schrok, maar de zilver/grijze kater was allang wakker geweest. Whitepaw knikte en liep weer naar buiten waar ze door de ingang van het leerlingen hol verdween. Moeizaam stond Moon op en voelde direct de kou al in zijn warme zij steken. Bah! Hij haten de kou. Met kalme tred liep het zilver/grijze donderclan katertje de open plek op en drong door de ingang naar buiten. Nee he hier was het nog kouder dan in het leerlingen hol! Maar Moonpaw kon niet meer terug nu. Dus kwam hij met slepende poten aan bij de doorntunnel waar nog een aantal andere katten waaronder Whitepaw op hem stonden te wachten. Ze gaven hem de kans niet om de rest van de hunting patrol te begroeten, want zodra Moon bij hen aan kwam verdwenen ze door de doorntunnel en draafde de patrol het woud in. Moedeloos sprong hij achter hen aan. Het bos was wit en er hing rijp aan de boomstammen die glinsterde in het ochtend licht waar de zon zijn stralen op liet vallen. Als de prooi slim was zouden ze veilig in hun hol blijven. Lekker warm en dan zou geen kat hen vangen, maar het duurde niet lang voor een van de andere katten een duif dichtbij de grens met de tweebenen ving. Hier was altijd wel prooi te vinden zelfs in Leafbare volgens de oudste en de krijgers zelf. Moonpaw opende zijn bek, maar zijn geurklieren vingen enkel sneeuw, oude tweebeen geur of oude honden en oude katten geuren proeven. Moon trippelde verder weg van de patrol in de hoop toch nog op zijn minst een muis te vangen? Hij trippelde verder langs de grens met de tweebeen nesten rechts van hem, maar de zilver/grijze kater bleef tussen de bomen door lopen tot hij eindelijk een merel voor zich zag. Een tweebeen moest daar wat neer gegooid hebben, want het zag er zo onnatuurlijk uit. De merel stond met zijn rug naar hem toe en Moonpaw sloop naar voren. Zorgvuldig op lettend of hij geen verdachte geluiden maakte. Tussen twee bomen lagen wat broodkruimels waar de zwarte vogel zich tegoed aan deed en hij merkte niet dat de donderclan leerling op hem joeg. Moonpaw sprong en landen op de merel en doden zijn prooi nog voor het zijn keel op kon zetten. Ha! Die had hij mooi gevangen dan had zijn clan weer wat te eten in deze barre tijd. Een geluid trok zijn aandacht en Moonpaw keek om met de prooi nog tussen zijn kaken. Wie of wat had dat geluid gemaakt?

(Open)

Bumblekit lag wat verveeld te luieren in zijn nestje op deze koude morgen. De kitten had al een tijdje geen stap meer buiten gezet vanwege de kou en het vuile weer. Ook deze morgen was het niet veel warmer, maar terwijl de kitten lag te luieren begon hij zichzelf wat te vervelen. Na nog een tijd niks gedaan te hebben begon de verveeldheid langzaamaan van de kou te winnen, hij keek of de poezen op hem aan het letten waren voordat hij besloot naar buiten te sluipen. De gestreepte kat zakte omlaag en sloop langzaam de nursery uit.
Eenmaal buiten was Bumble nog net op tijd om te zien dat er een patrol vertrok, ook zag hij dat er haastig achteraan nog een zilveren kat meeging. De kitten moest even nadenken, maar besloot al snel dat hij lang genoeg braaf was geweest om weer wat kattenkwaad uit te halen. Haastig volgde hij de zilver gekleurde kat, de kleine kitten moest bijna sprinten om hem bij te benen. Hij zag dat de zilveren kater omlaag zakte en naar een paar bomen verderop sloop, Bumble besloot om in een struikje te gaan liggen en om te kijken wat er nu ging gebeuren. Hij hoorde dat de kater omhoog sprong en om hem beter te bekijken draaide hij zicht wat om. Hierdoor viel de kitten in zijn onhandigheid om en besloot stil in de struikjes te blijven liggen in de hoop dat de kater hem niet gehoord had.

Het geluid was klein, maar het was van achter hem gekomen. Heel even kwam er een angstige gedachten in hem op. Een wild vreemde kat zou zich nu verborgen kunnen houden tussen de struiken achter hem. Als gestoken door een wesp draaide Moonpaw zich om. Maar een vreemde kat zou nooit zo'n geluid maken?! Maar wat zat dan wel tussen de altijd groene puntige blaadjes van de huls? De prooi legde Moon even neer mocht het om een prooi gaan dan wilde hij geen onnodig geluid maken, want dat had hij al gedaan... Voorzichtig sloop het zilver/grijze katertje naar voren duidelijk op zijn hoede en mat elke pootstap zorgvuldig af. Zijn bekje ging open om de lucht te proeven, maar hij rook enkel donderclan geuren dus dat stelde hem weer gerust. Maar hij rook geen prooi, maar wel melk geur. Wat een kitten??? Moonpaw schudden zijn kop voor hij de hulsstruik binnen drong. Ja hoor daar lag een kitten! Boos kon de donderclan leerling niet worden. Zelf was hij als kit ook altijd nieuwsgierige geweest naar het woud buiten het kamp, maar nooit had hij het aangedurfd om echt een poot buiten het kamp te zetten... laat staan zo ver van het kamp. Maar de kit leek helemaal niet bang te zijn... Tenminste zo leet het. 'Bumblekit, wat doe jij hier zo ver van het kamp???' vroeg Moonpaw half verward. Wat zouden de krijgers wel niet denken als ze hem hier zouden vinden??? De beveiliging van het kamp was kennelijk niet goed genoeg anders was deze kleine dondersteen nooit buiten gekomen...

Bumblekit lag stilletjes op zijn rug in de struiken in de hoop dat niemand hem gehoord had. Net toen hij dacht dat niemand hem opgemerkt had, stak er opeens een kop door de struiken. Bumblekit schrok een beetje van de plotselinge verschijning, maar liet niets merken. De kater keek hem verbaasd aan en vroeg: "Bumblekit, wat doe jij hier zo ver van het kamp???". Voordat Bumblekit antwoordde probeerde hij eerst overeind te komen. Na nog twee keer op zijn snufferd vallen stond de kitten eindelijk weer op vier poten en hij keek de kater aan. "Ik verveelde me in het kamp, we mogen nooit meer buiten spelen omdat het te koud is." piepte de kitten zachtjes. "Daarom besloot ik om jou te volgen." ging Bumble langzaam verder. Hij keek Moonpaw schuldig aan en hoopte dat hij niet te boos op hem zou zijn. Hij wou immers niemand kwaad doen, alleen maar spelen.

+sorry voor de wat korte post

Hoewel Bumblekit eerst overeind probeerde te komen en hoewel hij er een paar keer in faalde lukte het hem toch op alle vier te gaan staan. Hij verveelde zich dus, welk kitten deed dat nu niet? Zelf had Moonpaw dat ook gehad, maar hij had het geluk gehad dat het nog warmer was geweest. Bumblekit en de andere kittens zouden vast meer binnen moeten blijven nu... 'Was dan in het kamp gebleven. Hier buiten is het te gevaarlijk voor kittens. Ze zeggen dat hier vossen en dassen rond kunnen lopen. Al niet te spreken over een havik of buizerd en de uilen. Anders zijn er wel vreemde katten die jouw ik weet niet wat aan kunnen doen.' mauwde Moonpaw bezorgd en ging naast het kitten zitten en sloeg zijn staart om het jong heen. Moonpaw werd niet snel boos omdat hij het zelf niet fijn vond om op die toon tegen hemzelf gesproken zou worden.

Na Bumblekit's schuldige verklaring verwachte de kitten wel dat hij wel weer op z'n kop zou krijgen. Dit was de vorige paar gevallen natuurlijk ook zo gegaan. Maar tot de gestreepte kat zijn verbazing bleek Moonpaw helemaal niet boos te zijn. De leerling legde rustig aan de kitten uit dat het buiten het kamp veel gevaarlijker was en dat er overal roofdieren konden zijn. Dit wist Bumble allemaal al wel, maar toen Moonpaw hem vertelde dat er ook gevaarlijke katten konden zijn begreep hij dit niet helemaal. Hij vroeg dan ook aan de leerling: "Waarom zouden andere katten elkaar pijn doen?", nog niet helemaal begrijpend hoe de wereld in elkaar stak. Bumblekit had zelf een grote hekel aan vechten en geweld, zelfs aan bijvoorbeeld het stoeien met de andere kittens. Hij begon het langzaamaan ook wat kouder te krijgen en koop dus rustig wat dieper tegen Moonpaw aan en keek hem aan, wachtend op antwoord.

Bumblekit leek te verwachten dat Moonpaw boos op hem zou worden, maar dat was Moon tot zo ver hij wist nooit echt boos op iemand geworden. Hij was een pacifist en verafschuwde elke vorm van geweld. Zelfs de trainingen om je tegenstanders die je mogelijk voor je zou kunnen krijgen waren misschien goed gedoeld, maar de zilver/grijze kater kon zijn poot niet opheffen tegen een andere kat. De vraag van het kitten haalde hem weer uit zijn gedachten die voor even door zijn hoofd hadden gespookt. Waarom deden katten elkaar pijn... Tja dat was een goede vraag. 'Om eerlijk te zijn Bumblekit, ik zou het niet weten waarom ze dat zouden doen, maar van wat ik begrepen heb is dat de krijgers zeggen dat dit katten zijn die geen geloof in Starclan hebben zoals wij.' vertelde Moonpaw en hij voelde hoe het jong tegen hem aan kroop voor warmte. Het was ook bar koud hier. 'Zullen we maar naar het kamp toe gaan voor je bevriest?' vroeg Moon en hij legde zijn staart om het kitten heen. Hij wilde niet verantwoordelijk zijn dat een van de moederkatten hun jong zou verliezen. Daar zou de zilver/grijze kater nooit mee kunnen leven!

Bumblekit zag aan Moonpaw's gezicht dat de kater diep moest nadenken over zijn vraag. Na een tijdje zei de kater tegen hem: 'Om eerlijk te zijn Bumblekit, ik zou het niet weten waarom ze dat zouden doen, maar van wat ik begrepen heb is dat de krijgers zeggen dat dit katten zijn die geen geloof in Starclan hebben zoals wij.'. De kitten vond dit een rare gedachte, hoe kon je nu niet in de Starclan geloven? Hierna stond Moonpaw op en vroeg aan Bumblekit of hij mee terug wou gaan naar het kamp, voordat de kitten zou bevriezen. Bumblekit vond dit een goed idee, aangezien het wel heel koud was en ook wat honger begon te krijgen. Op de terugreis bleef hij nadenken over Starclan en vroeg aan Moonpaw: "Als er katten zijn die niet geloven in Starclan, hoe weten ze dan wat ze moeten doen en waar gaan ze uiteindelijk heen?. Bumblekit hoopte dat hij nooit zo'n kat tegen zou hoeven komen. Hij zag tussen de bomen door ook langzaam het kamp in zicht komen.

Moon zag dat het kitten ook niet begreep waarom sommige katten niet in starclan geloofde , dat snapte hij zelf ook nog niet, maar de vraag die hem onderweg gesteld werd sloeg twijfel in de jonge kater naar boven. Dat was een goede vraag. Wat zouden die katten moeten doen om zichzelf tegen onheil te beschermen en waar zouden de gestorven katten van de katten die niet in starclan geloofde? Moonpaw schudden zijn kop, maar moest het antwoord voor Bumblekit schuldig blijven. 'Dat weet ik helaas niet. Misschien had ik het Starclan zelf kunnen vragen als ik leerling medicijn kat zou zijn geweest, maar zij hadden een heel ander pad voor mij gekozen...' Miauwde Moonpaw tussen de veren van de merel door. Nog voor ze terug waren gelopen had Moon zijn prooi eerst weer op getild, maar een duistere gedachten voegde zich in zijn kop. 'Een pad voor bloed en pijn!' maar deze gedachten sprak Moonpaw niet uit waar het kitten bij was. Die hield hij voor zichzelf. De zilver/grijze kater verafschuwde het met elke haar die op zijn lijf vast zat in hun haarzakjes. Het kamp kwam al in zicht.

Bumblekit keek Moonpaw wachtend op antwoord aan, hij wist van zichzelf ook wel dat hij niet altijd de makkelijkste vragen stelde. Moonpaw antwoordde voorzichtig: 'Dat weet ik helaas niet. Misschien had ik het Starclan zelf kunnen vragen als ik leerling medicijn kat zou zijn geweest, maar zij hadden een heel ander pad voor mij gekozen...' . Dit antwoord stelde Bumble's nieuwsgierigheid niet helemaal tevreden en hij bleef er dus nog aan denken terwijl ze terug aan het lopen waren. Bumble was wel een beetje onder de indruk van het antwoord van Moonpaw, hij wist dat medicijnkatten mysterieus waren, maar praten met de Starclan had hij nooit gedacht. Het leek de kitten wel fijn om medicijnkat te zijn, je hoefde immers met niemand te vechten en je kon je vooral focussen op het genezen en helpen van anderen. "Misschien dat ik op een dag medicijnkat ben, dan kan ik het vragen." piepte de kitten een beetje opgewonden en enthousiast over zijn idee. Hij keek naar voren en zag dat ze langzaamaan het kamp binnen liepen.

Moonpaw zag wel dat hij het antwoord voor Bumblekit had gegeven niet genoeg was. Voor zichzelf gold dat ook natuurlijk, maar de volgende woorden van het kitten staken hem als koude klauwen die zich in zijn maag boorde. Die droom had hij zelf ook gehad als kitten, maar Moon kon hem niet uit de droom helpen. De droom die hijzelf ook had gehad en had gehoopt om andere katten te kunnen helpen en genezen, maar of Bumblekit ooit wel medicijn kat zou worden lag geheel in de poten van Starclan. Liever had hij geen krijgstraining gekregen, maar les in de geneeskrachtige kruiden en de wijze lessen van Starclan zelve. maar dat was nu eenmaal niet zo. Ongemerkt gingen zijn oren en staart hangen door de woordjes die het kitten naast hem had uitgesproken. De prooi tussen zijn kaken dreigde bijna uit zijn bek te vallen tot een doorn van de braamtakken hem weer wakkerschudden toen die langs zijn neus schraapte. Geschrokken trok Moonpaw zijn kop op en liet Bumblekit als eerste voor gaan voor hij volgde.

Bumlekit trippelde langzaam het kamp binnen en besefte nu wel dat hij best veel honger had gekregen onderweg. Terwijl hij na binnen liep dacht hij terug aan zijn ingeving en keep opzij naar Moonpaw, die liep er een beetje treurig bij. Bumble zag dat hij zelfs bijna zijn prooi liet vallen en pas opschrok toen er een tak langs zijn neus schraapte. De kitten vroeg zich af of hij misschien niet iets verkeerds had gezegd, dat was immers wel eens vaker gebeurt. Hij keek Moonpaw een beetje schuldig aan en vroeg zachtjes: "Wat is er aan de hand Moonpaw?". De kitten hoopte vurig dat hij niets verkeerd gezegd had, hij vond Moonpaw immers erg aardig en hoopte niet dat hij zijn nieuw gevonden vriendschap zo snel weer zou verliezen. Hij begon ook in zijn eigen geheugen te graven, maar kon niets bedenken wat hij verkeerd had gezecht. Terwijl ze langzaamaan verder liepen kwam de prooistapel in zicht en de maag van de kitten begon weer te rommelen.

Nadat ze de tunnel door gelopen waren trippelde Moonpaw richting de prooistapel en had de vraag van het kitten wel gehoord, maar hij wilde eerst zijn mond vrij hebben voor Moon antwoorden zou. De zilvergrijze kater legde de merel netjes op de stapel en draaide zich half onzeker half nadenkend naar Bumblekit. 'Nee Bumblekit je zei niets verkeerd. Ik...' Moonpaw ging zitten en keek het kitten even aan met een zeem van heimwee naar zijn tijd als kitten. Zo jong en vol van dromen, maar tijdens de ceremonie leek zijn droom aan stukken geslagen te zijn alsof je een stuk ijs tegen een stuk steen gooide... 'Nee het is niets. ga maar gauw naar je moeder. Ze zal je wel missen intussen.' miauwde Moonpaw. Hij wilde het jong zijn droom niet breken zoals Thornstar en kennelijk Starclan ook hadden gedaan. Moon's oren hingen nog steeds en terwijl hij op stond en richting de leerlingen den slenterde om zich terug te trekken in zijn nest sleepte zijn staart ook nog over de bevroren grond.

Onderwerp: Re: I Cant bring myself to fight!