It keeps changing fast and it don't last for long

Roughpaw schudde de sneeuw van haar vacht toen ze de nursery binnen kwam. Kleine, donzige vlokken kwamen uit de hemel vallen. Ze had een oude merel tussen haar kaken, een van de weinige van de karige prooi die binnen werd gehaald. Roughpaw deed iedere dag maar een kleine bijdrage of helemaal niets. Ze was nog maar net apprentice, dus jagen was nog niet zo eenvoudig en leren jagen in deze omstandigheden waren ook niet ideaal. Maar ze deed haar stinkende best. Laatst had ze een muis gevangen! En een paar dagen geleden had ze met haar jachtpatrouille het voor elkaar gekregen om een verdwaalde eekhoorn te vangen. Ze legde de merel neer bij een queen met een glimlachje en wilde alweer vertrekken om weer de sneeuw in te gaan, totdat ze bijna over een kitten struikelde. ‘Oops!’ miauwde ze, waarna ze een zwarte veer die nog in haar mondhoek had zitten ook naar beneden dwarrelde. ‘Ik had je niet gezien, ukkie,’ snorde ze naar de kitten, die ze herkende als één van Beechresin.

+ Scarletkit

Ze had de sneeuwvlokjes wel gezien die op de vacht zaten van de katten die binnen zaten. De eerste keer had ze niet geweten wat het was, maar iemand had het haar al snel verteld en nu was ze er eigenlijk alleen nog maar nieuwsgierig naar. Toen ze dan ook een kat naar binnen zag komen lopen merkte ze op dat deze dezelfde vlokjes op haar vacht leek te hebben. Ze volgde dan ook met korte pasjes achter de apprentice aan, maar de ander draaide zich al snel weer om, waardoor ze wat verschrikt opkeek en haar vacht lichtjes op zette. Ze merkte op hoe een veertje naar beneden dwarrelde en kon de verleiding niet weerstaan om er bovenop te springen en het vast te pakken met haar pootjes. Ze was alleen alweer vergeten dat er nog een kat naast haar stond en zodra ze dit weer besefte liet ze haar blik weer omhoog gaan en keek ze de ander met grote oogjes aan.

Roughpaw zag hoe zodra het veertje op de grond viel, de kleine gevlekte poes erop sprong. Ze snorde vrolijk en ging op haar buik liggen om even klein te maken. Ze keek de kleine aan, de sneeuw lag nog steeds op haar donzige vacht. ‘Wauw, dat doe je goed,’ sprak ze snorrend. Ze keek naar het zwarte veertje dat de poes stevig onder haar klauwen had. ‘Jij wordt vast een hele goeie jager later, want je bent nu al zo goed,’ miauwde ze vrolijk. Roughpaw vond kittens heel erg leuk! Ook al was het nog niet lang geleden dat ze zelf ook nog een kitten was. Ze vond het niet erg om met de allerjongste van de clan om te gaan en te spelen. Sommige apprentices voelden zich heel stoer nu ze eindelijk niet meer in de nursery sliepen, maar Roughpaw had het altijd super gezellig gevonden. ‘Heb je al meer gevangen?’ miauwde ze toen vrolijk.

Ze wist niet goed of het wel de bedoeling geweest was dat ze op het veertje ging springen. Tenslotte was het niet echt van haar geweest. Maar gelukkig leek de apprentice niet boos te zijn en haar eerder te complimenteren. Ze kon dan ook niet helpen om een kleine glimlach te laten zien en het veertje met een pootje op te pakken en uit te houden naar de apprentice. "Voor jou," Sprak ze alleen maar. Ze had het niet echt in het bijzonder voor iemand gevangen, maar misschien was de apprentice er wel blij mee. Bij de vraag of ze er al meer gevangen had schudde ze haar kopje. Dit was de eerste veer die ze gevangen had.

Roughpaw haar snuitje lichtte op en ze kneep teder haar oogjes wat samen. Wauw, wat een snoetje! Roughpaw vond het leuk dat ze haar aan het lachen had kunnen maken. Dan was het allemaal wel weer waard. Helemaal toen de zwarte veer naar haar uitgestoken werd met de mededeling dat die voor haar was. Haar bekje viel open, waarna er een brede lach op haar snuit kwam. ‘Oh, nou wauw, dankjewel!’ miauwde ze, wel een beetje gespeeld overdreven dankbaar, maar hè, het was een kitten. Ze nam de veer aan en schoof hem achter haar oor. ‘Ik zal hem voor altijd bewaren,’ beloofde ze Scarletkit plechtig. Ze snorde glimlachte vrolijk. Toen schudde de ander dat ze nog nooit eerder had gevangen. ‘Wauw, je bent een natuurtalent, zo'n mooie vangst voor je eerste prooi!’ Haar oogjes twinkelden vrolijk. ‘Dat beloofd dat je een geweldige warrior wordt.’

De apprentice nam de veer aan en haar glimlach werd alleen maar groter. Ze had geen idee of de ander ook echt de veer zou houden, maar het was goed om te zien dat ze hem achter haar oor stak. Haar ogen werden groter toen de apprentice vertelde dat ze vast een goede warrior zou worden. Zou ze dat echt worden? "Echt?" Betekende een veer als kitten vangen zoveel? Zou ze als ze apprentice was dan meteen prooi kunnen vangen? Ergens was ze er nieuwsgieirg naar, maar besloot eerst het antwoord van de apprentice af te wachten.

Scarletkit leek haar niet te geloven. Roughpaw glimlachte breed en knikte hevig. ‘Echt wel hoor. Iedere kitten die zo veren vangt, gaat prooi vangen met haar ogen dicht!’ Roughpaw dikte het verhaal nog even lekker aan. Hè, een beetje zelfvertrouwen misstond nooit. En deze kitten kon het vast wel gebruiken, als ze ook nog eens extra bevestiging nodig had. Als je iets deed, moest je het met zekerheid en voor de volle honderd procent doen. Dan lukte alles! ‘Als je iedere dag oefent, dan helemaal!’ Roughpaw keek de jonge kitten aan. Ze was nog zo klein, veel meer dan jagen op veren zou ze waarschijnlijk ook nog niet kunnen. In de tussentijd prees Roughpaw haar wel even de hemel in.

Was ze echt zo goed? Zou ze alles kunnen vangen wat ze wilde uiteindelijk? Voor nu was het een veer geweest, maar misschien zou ze iets met meer uitdaging kunnen proberen te pakken? Zou ze het voor elkaar krijgen om iets bewegends te vangen? Ze liet haar blik wat rondgaan in de hoop iets te vinden. Maar zo snel zag ze niet. Ze liet haar blik dan ook weer naar de apprentice voor haar gaan en hield haar kopje wat scheef. Misschien zou zij kunnen helpen. "Helpen?" Misschien kon ze nog wel wat leren van deze poes, ondanks dat ze zelf misschien nog wat klein was hiervoor.

Roughpaw was helemaal in haar nopjes hoe goed ze het deed met deze kitten, totdat ze opeens vroeg om te helpen. Ze kantelde haar kopje ook. ‘Helpen?’ haar ogen keken vragend naar het gevlekte drommetje. ‘Waarmee?’ Roughpaw stond er niet om bekend de meest snuggerige te zijn. Nee, ze deed meestal dingen voordat ze er echt over nadacht. Dus keek ze nu ook de kitten aan die waarschijnlijk een vocabulaire had van tien woorden ofzo. Ze moest haar iets meer geven dan alleen helpen? Moest ze nog een keer de veer gooien? Moest ze haar tenen wassen ofzo? Nee, ze had meer nodig.

Ze had niet genoeg woorden gebruikt, dat was al snel duidelijk met hoe de apprentice reageerde. Ze liet haar blik dan ook naar de veer glijden, maar wist niet of ze die nu weer wilde gebruiken. Er was mogelijk vast iets anders, misschien een mosbal? "Mos vangen." Antwoordde ze dan ook als dat duidelijk genoeg was. Ze had nog niet goed geleerd om volledige zinnen te gebruiken, maar als dit altijd zo moeilijk ging zou ze daar misschien eens haar best voor moeten gaan doen, want zo kwam ze nergens. Misschien kon ze haar moeder vragen, maar die leek het vaak niet zo prettig te vinden als een van haar zusjes of zij wat van haar vroeg.

Roughpaw leek vast dom, hoe ze stond met haar kop vol vraagtekens voor de kitten. Maar al snel legde ze het toch uit. Mos vangen. Ohhhh. Nu begreep ze het! Er kwam een glimlachje op haar snuit. ‘Ohhhh, mós vangen!’ miauwde Roughpaw dan ook overdreven. Duh. Mosballen. Ze snapte het. Roughpaw keek om zich heen, en al snel werd een mosbal ontdekt. Roughpaw haalde hem met haar poot dichterbij, waarna ze het tussen haar poten bewaarde. ‘Oké Scarletkit, let op!’ miauwde ze enthousiast. Ze zou haar voorbereiden op deze grote prooi. Ze grinnikte en sloeg daarna de bal weg met een flinke tik. De bal stuiterde en rolde bijna door de volledige lengte van de nursery. Oops. Roughpaw had nooit echt van rustig aan gehouden. Nee, alles moest altijd hard en groot! Dan was het pas spannend en indrukwekkend. Nee, voor half werk ging ze niet door.

Was dat duidelijker geweest? Ze moest misschien echt haar best doen om meer woorden te leren, zodat ze zich beter verstaanbaar kon maken naar anderen. Maar dat zou met de tijd wel komen. Voor nu leek het gewerkt te hebben, want de apprentce haalde er een mosbal bij. Haar staart zwiepte heen en weer van enthousiasme en geduldig wachtte ze tot ze achter de bal aan kon gaan. De bal kreeg een tik, maar daardoor vloog hij zowat door de hele nursery heen. Maar dat maakte haar niks uit. Ze draaide zich om en stoof achter de mosbal aan zo snel als ze kon en eenmaal ze daar was sprong ze er bovenop om haar kleine klauwen erin te zetten. "Hebbes," Riep ze erbij uit.

Wauw! Ze was nog best levendig. Kijk haar dag door de nursery rennen achter de mosbal aan. En ze had hem ook best wel snel te pakken. Ze giechelde en ging op haar plekje in de nursery zitten, kijkend naar de gevlekte kitten. ‘Heel goed! Kan je hem ook weer terugspelen?’ miauwde ze vrolijk, waarna ze door haar voorpoten zakte en speels met haar kontje wiebelde. Roughpaw was ook nog maar nét apprentice. Dit speelse kon ze niet zomaar veranderen. Het was nog altijd even leuk om gewoon te spelen. Want wat was de lol van apprentice zijn als je opeens niet meer plezier mocht hebben? ‘Kom op, ik weet zeker dat je het kan!’ snorde ze vrolijk.

Ze had hem te pakken, dat was niet zo moeilijk geweest, maar nu werd ze gevraagd de bal terug te spelen en voor een moment keek ze naar de afstand die nu tussen haar en de apprentice zat. Ze had geen idee of ze die afstand zou halen, maar proberen kon ze altijd toch? Ze pakte de mosbal dan ook en gooide deze terug naar de ander, alleen duidelijk kwam ze afstand tekort. Voor een moment stond ze te twijfelen wat te doen. Zou ze de bal nog een keer gooien of zou de apprentice hem pakken? Hij lag dichter bij de ander dan bij haar, dus misschien was wachten toch beter.

Roughpaw keek met een glimlach toe hoe Scarletkit dan toch de bal terug naar haar wierp. Hij kwam wel redelijk wat te kort, maar Roughpaw schoot in een instinct naar voren en landde precies op de bal die aan kwam rollen. Ze snorde als een vrolijk kitten en haar staart kwam recht overeind. Als het prooi was geweest, had ze er muizenmoes van gemaakt. ‘Heel goed!’ snorde ze tevreden en gaf toen een zachte tik tegen de bal om hem terug te rollen naar Scarlet. ‘Het was heel leuk, maar ik moet weer verder met mijn apprentice taken,’ snorde ze vriendelijk, waarna ze de kitten nog een knipoog gaf. En met die woorden verdween ze uit de den.

- Rough topic uit

De ander schoot naar voren en pakte de bal voor ze de beslissing kon maken om het nog een tik te geven. De bal kreeg weer een tik, waardoor deze terug naar haar rolde en ze sprong er bovenop met haar voorpootjes. Alleen voor ze de kans had om de bal nog een keer naar de apprentice toe te slaan, vertelde deze helaas dat ze verder moest. Ergens vond ze dit jammer, maar ze kon het ook wel begrijpen, dus knikte ze alleen, terwijl ze kort haar pootje omhoog stak als teken van dag zeggen.


[Topic uit]