[Gesloten] My silly but dear world

<sub>Vervolg van dit topic.

Nettlepaw had de pijn die door haar rug was gestoken toen ze zich uit de bloodclan kat haar klauwen had getrokken nauwelijks gevoeld. Haar hele lichaam was overgegaan  in overlevingsmodus. Niets deed er nog meer toe, behalve dat ze moest rennen. Rennen zo hard als ze kon als ze wilde leven. Ik wil leven, ik wil leven, ik wil leven, ik wil leven. Suisde het door haar oren, het geluid af en toe overstemd door het misselijkmakende gekraak van Rabbitpaw haar nek die brak tussen de kaken van de she-cat. Het maakte haar niet eens uit waarheen ze rende, als het maar weg was van die plek. Ze wilde roepen om hulp maar haar stem faalde haar. De hoge bomen veranderde gestaag lagere, korte bomen die dichter op elkaar stonden. De met dennennaalden bezaaide grond ruilde zich in voor zacht gras, af en toe onderbroken door plukken gras of aarde. Net toen Nettlepaw een blik achter zich wierp, zoekende of de bloodclanner de achtervolging had ingezet, struikelde ze over iets en kwam ze met een smak op de grond terecht. In paniek verdrong ze zich naar achteren, paniekerige kreetjes slakend bij elke schaduw die er bewoog. Toen haar rug tegen de boomschors kwam kromp ze in elkaar tussen diens wortels, bevend en trillend met tranen die over haar wangen dreigde te stromen. Het enige wat ze nog kon zien was Rabbitpaw die dood was, de goddeloze glimlach van de bloodclan kat, Rabbitpaw die dood was. Nettlepaw drukte zich zo ver mogelijk achteruit en tegen de grond als maar mogelijk was, als ze kon zou ze versmelten met de boom en verdwijnen. Zacht begon ze te huilen, maar ze durfde niet om hulp te roepen. Wat als de she-cat haar hoorde. Dan zou het gauw over zijn met haar. Ik wil leven, ik wil leven, ik wil leven.

Een koude hand sloot zich om haar hart toen ze meende iemand te horen. Het kwam van achter de boom uit.. het kwam haar kant op. Nettlepaw sloeg haar nagels uit in de aarde en duwde zich hard tegen de stam aan, haar rug bloedde hevig en schreeuwde in protest toen de schors in haar wond werd geduwd. Maar ze hield haar mond. Als ze ook maar één geluid zou maken dan zou ze ook dood gaan.

Speelt zich nog af buiten het kamp.
Alleen Thornstar</sub>

Het was nog vroeg in de ochtend toen Thornstar het kamp verliet om in zijn eentje te gaan jagen. Hij deed dit wel vaker, niet alleen om de Clan te voeden maar ook omdat hij het heerlijk vond in deze tijd van het jaar om de frisse ochtendlucht in zijn longen te voelen en om te genieten van de stilte die de ochtend met zich meebracht. Het duurde niet lang voor hij de geur van een muis wist op te vangen en hij sloop stilletjes naar de bron van de veelbelovende geur. Maar op een gegeven moment, nog voordat de muis in zijn gezichtsveld kwam, rook hij iets anders: De geur van bloed. Kattenbloed. De ThunderClan Leader bleef abrupt stilstaan en opende zijn mond een beetje. Die muis kon wel wachten als er een kat – en dan zeker een kat uit zijn Clan – in gevaar verkeerde. Hij volgde de nieuwe geur, en naarmate hij dichterbij de bron kwam rook hij duidelijk de geur van een Clangenoot. Tegen de tijd dat hij de boom bereikte waar de geur vandaan leek te komen had hij de geur van Nettlepaw opgevangen. Voorzichtig, stapje voor stapje, liep hij om de boom heen, niet wetende wat hij aan zou treffen. Toen zag hij de bekende grijze vacht. “Nettlepaw?” zei hij zacht, terwijl hij weer een paar stappen zette – en stopte. Daar zat ze, ineengedoken en met een hevig bloedende wond op haar rug. Na twee tellen was hij over zijn eerste schrikreactie heen en hij kwam weer wat dichterbij. Zijn schrik had plaatsgemaakt voor bezorgdheid. “Nettlepaw, wat is er gebeurd? Kun je lopen?” vroeg hij gehaast in de hoop dat de antwoorden ook snel zouden komen. Ze had een Medicine Cat nodig, en vlug.

_{Met elke stap die dichterbij kwam wenste Nettlepaw dat ze gewoon maar kon verdwijnen. Door een donker hol zou worden opgeslokt en veilig zou zijn. Zo ver als maar kon drukte ze zich tegen de wortels aan, oren plat in haar nek. Het bekende gezicht van haar clanleader was wel het laatste wat ze had verwacht, maar toen ze in zijn groene ogen keek en besefte dat het gevaar geweken was en de afschuwelijke bloodclan kat haar niet gevolgd was wist ze geen woord meer uit te brengen. Hij zei haar naam, wachtte even en kwam toen dichterbij. Nettlepaw slikte moeizaam, haar keel leek wel dicht gedrukt. "R-R-R-R-" Ze struikelde over de letters, kreeg er geen samenhangend woord uit. Nogmaals slikte ze. "R-R-Rabbitpaw.. u moet haar h-h-h-helpen," Kwam er moeizaam uit. De tranen wilde wel vallen maar ze hield ze terug. Ergens van binnen wist ze wel dat Rabbitpaw niet meer geholpen kon worden. "Help me.." Piepte ze, niet langer in staat om de tranen te bedwingen. Ze liet zich voorover vallen en begroef haar vacht tegen Thornstar zijn borst aan. "Bloodclan." Kwam er gesmoord uit.}