blackbird, singing at the dead of night

Take these broken wings and learn to fly

Niet veel katten spendeerden aandacht aan haar. Iets wat haar niet vreemd was, Mistdove had nu eenmaal niet heel veel vrienden. Ze durfde nooit echt uit haar comfort zone te stappen en door haar extreem negatieve zelfbeeld, kon ze niet geloven dat iemand haar ooit anders kon zien dan de nutteloze huilebalk die ze was. In de eldersden verbleven weinig katten van haar leeftijd en de oudere katten sliepen het grootste deel van de dag. Hierdoor kon ze redelijk vrij staan en gaan waar ze wilde. De eerste paar dagen na haar aanval had ze niet durven te bewegen, maar nu begon ze langzaamaan toch meer de wereld in te gaan. Ze was bang, doodsbang dat haar kwelgeesten terug zouden komen om haar andere oog ook af te pakken... Maar nu was ze niet meer alleen. Sinds een moon of twee was ze een jonge kraai gaan voeden met de laatste restjes van haar prooi, met de laatste besjes die ze aan de struiken kon vinden. Was het ethisch? Geen idee, maar het maakte haar gelukkig. De eerst zo zwakke vogel was uitgegroeid tot een grote, zware kraai wiens veren prachtig glommen. Het beest was te groot voor een kat om op te jagen en had inmiddels wel door dat Mistdove geen bedreiging vormde. Nu, iedere keer dat ze enige tijd buiten het kamp was, kwam hij haar opzoeken. Ze vertelde hem al haar verzonnen verhalen, de honderden fantasieën die door haar kop heen zweefden en hij luisterde zonder ooit te begrijpen wat ze zei. Dat vond de poes niet erg, hij hoefde het allemaal niet te snappen - hij luisterde wel. Ze waren vriendjes geworden, de vreemdste soort vriendjes, maar toch vriendjes. De zwarte vogel kraaide in het voorbijgaan en cirkelde hoog boven haar uit, Mistdove lachte. "Hoi Icarus!" begroette ze hem en klom vrolijk de rots op, vanaf waar ze hem al kraaiend rond kon zien cirkelen. Een glimlach lag op haar gelaat, haar gevederde vriendje was het enige dat haar door deze diepe depressie heen trok, en ze zou het zichzelf nooit vergeven als hem iets overkwam. Hun tedere moment werd echter onderbroken toen Icarus een luid, waarschuwend gekras liet horen en hoger de lucht in vloog. Geschrokken keek Mistdove achter zich, wetend dat dat betekende dat ze niet langer alleen meer waren.

&open

Het was erg genoeg dat ze zelf aangevallen was geweest door een bloodclanner en daardoor lang niet even zeker meer van haarzelf was. Ze had haar rang moeten veranderen van een moor runner naar een tunneler daardoor en ze was er nog steeds niet gewend aan geraakt. Ze raakte ondertussen wel gewend aan het feit dat alles nu een waas voor haar was en ze de boel alleen kon onderscheiden door de verschillende kleuren en door haar andere zintuigen te gebruiken. Ze had dan ook een van tunnels naar de Outlook rock genomen. Het was nu makkelijker voor haar om op die manier te navigeren. Ze wist dat ze niet echt meer kon genieten van het uitzicht dat ze daar zou hebben, maar het was nog steeds een mooi kleurenspektakel. Ze naderde dichter naar de rots toe en merkte op dat er iets boven leek te vliegen dat zwart was, maar veel aandacht besteedde ze er niet aan zodra ze de geur van haar zusje rook. Haar haren gingen lichtjes overeind staan bij de gedachte wat er met Mistdove gebeurd was en dat ze nu een elder was geworden. In die zin had ze het zelf nooit opgegeven, maar had ze wel geaccepteerd dat ze geen moor runner meer kon zijn. Haar zus zat op de rots, wat betekende dat ze haar weg naar boven moest zien te vinden. Voorzichtig klom ze het eerste stukje, tot ze langzaam maar zeker verder naar de top kwam, waar ze wat wankel bleef staan toen het erop leek dat Mistdove haar had opgemerkt. "Hey," Sprak ze rustig, niet goed wetende wat anders te zeggen tegen haar zus.