Broken

De nacht daarvoor was ze tot laat nog op stap geweest. Om te jagen, om te denken, om de laatste patrol mee te lopen die langs hun grenzen ging. Iedere keer hoopte ze dat ze haar geur zou ruiken, maar tegelijkertijd was ze ook doodsbang voor de confrontatie die ooit nog zou komen. Ze kende haar moeder te goed om te denken dat deze verdwenen was. Om te denken dat ze lekker rustig dik lag te worden in een nest in Bloodclan. Nee, eerst had ze nog hoop gehad dat ze misschien enkel Bloodclan aan het manipuleren was, diep diep in haar kinderhartje. Die hoop was uitgeblazen toen ze tijdens de gathering Slatefur bijna had vermoord. Dat was de allerlaatste druppel geweest, want oh starclan, haar vriendin zou ze nooit kunnen verliezen en Sinclaw zou haar wraak ooit nog proeven. Ooit zien dat ze wél sterk genoeg was om te moorden, om haar eigen moeder te vermoorden. Alleen deze patrol verliep zoals alle anderen, geen spoor van haar moeder te bekennen. Dus was ze vermoeid en slechtgehumeurd het kamp weer binnen gestapt om tegen het vallen van de dagenraad haar nest in te kruipen. Niet dat slapen er veel in zat, meer dan eens werd ze gewekt door het gesmoorde huilen van Softpaw. Ze had gehoord dat deze het verdronken lichaam van haar oude mentor had gevonden en nu niet meer het kamp uit durfde. Hmpf. Mietje. Wolfpaw draaide zich van haar weg, maar de gedachte aan hoe lief Softpaw ooit was geweest bleef hangen. Het poesje deed haar denken aan een vriendin uit de bergen en die bitter zoete nachten die ze onder de sterren hemel hadden gespendeerd. Daarom kwam ze overeind ondanks haar vermoeidheid en stapte naar het nest van Softpaw toe, waar ze zachtjes tegenaan tikte. "Kom," bromde ze zachtjes maar autoritair. "We gaan samen wat eten,"

Ze lag daar, in haar nest, te wachten tot de slaap haar teveel zou worden. Echter sloten haar ogen zich niet en zag ze Wolfpaw de apprentice den in stappen. Geïntimideerd verkleinde ze zich iets, immers was de andere apprentice super eng en groot, dingen die zij totaal niet was en waarvan ze niet wist hoe ze ermee om moest gaan. Wolfpaw en haar nest waren dichtbij elkaar, het was dan ook geen verrassing dat de ander haar kant op gelopen kwam. Toen ze echter aangetikt werd door de grote apprentice, vergrootten haar ogen zich ietsjes. Ze schrok door het plotselinge contact. Er werd haar toen opgelegd om mee te komen, een opdracht waar zij niet tegenin zou kunnen gaan, als ze dat al wilde. Echter was het een opdracht die haar tenminste wat zouden afleiden van die verschrikkelijke gedachtes, dat hoopte ze dan. "W-waar gaan we heen?" stotterde ze tegen haar leeftijdsgenoot, zich er pijnlijk van bewust dat ze het kamp niet uit durfde en dat dit dan ook een onmogelijke opdracht voor haar zou zijn. Wat eten kon overal zijn, en voordat Softpaw uit haar nest kwam, wou ze graag eerst weten waar ze aan toe was.. Met een hard bonkend hart keek ze naar de ander, want ze had diens bevel niet meteen opgevolgd en dat was iets wat Soft normaal niet zo deed. Normaal deed ze wat van haar gevraagd werd zonder hierover door te gaan. Maar nu overwon haar ene angst de andere.

De zwart-witte apprentice keek haar aan alsof ze Sinclaw van Bloodclan zelf was, of was ze dat slechts aan het projecteren? Wolfpaw knarste geërgerd met haar tanden en snoof zachtjes, alvorens zich om te draaien. "W-waar gaan we heen?" Wolfpaw zuchtte en rolde met haar ogen. Die roddels over dat Softpaw het kamp niet uit durfde waren dus kennelijk waar, hoe wilde ze dan ooit warrior worden? "Gewoon in het kamp," bromde ze zonder erg veel geduld en stapte de den uit, er vanuit gaande dat Softpaw wel zo volgen. Eerder die dag had ze al gejaagd, dus pakte ze zonder erg veel acht een waterrat van de stapel en sleepte die mee terug. Als iemand problemen had met het feit dat Softpaw at voordat ze gejaagd had, mochten ze dat bij haar aan komen kaarten. Ze zouden wel betere dingen te doen hebben. "Waar ben jij in Starclansnaam mee bezig?" erg subtiel was ze niet, maar je moest het maar geloven wanneer gezegd werd dat haar hart op de juiste plek zat.

Wolfpaw had geen geduld om op haar te wachten wat betekende dat Softpaw zich noodgedwongen in het diepe moest gooien. De laatste paar dagen durfde ze haast haar nest niet meer uit, wat betekende dat 'gewoon in het kamp' nu ook lastiger geworden was dan eerst. Met trillende poten stapte ze haar veilige mosbedje uit, waarna ze vlug achter Wolfpaw aan snelde en zich haast krampachtig aan haar vastklampte voor veiligheid. Haar lichaam trilde en haar ogen schoten angstig van rechts naar links, iedereen in de gaten houdende voor het geval dat... Het geval dat er iets zou gebeuren. Ze wist niet wat, maar er was gevaar, haar bonzende hart leek dat in ieder geval te voorspelen en de angsthormonen in haar bloed werden manisch rondgepompt. Dat Wolfpaw eten gepakt had voor hen had ze niet eens door, zo druk was ze in haar hoofd. Ze werd pas wakker geschud toen de ander haar opeens stevig toesprak. Een geschrokken schok trok door haar lichaam heen terwijl ze met grote ogen naar Wolfpaw keek, die oh zoveel groter was dan haar. "I-i-ik weet ni-niet, wa-" Haar zin wilde niet lukken en met betraande ogen keek ze naar de ander. Wat moest die van haar?!

Geez, wie had een kat van glas gemaakt? Wolfpaw geloofde niet dat de trillende muis voor haar poten van vlees en bloed gemaakt zou kunnen zijn. Een frons legde rimpels op haar neus terwijl ze wat geërgerd de poes van zich af probeerde te schudden. Haar strenge woorden leken ook zeker geen wonderen te doen. "I-i-ik weet ni-niet, wa-" Oh starclan, nu ging ze huilen? "Eh," bracht ze wat ontdaan uit, niet zeker wetend of ze nu boos tegen de ander wilde gaan schreeuwen of dat ze haar moest troosten. Wat was er toch mis? Ietwat onhandig klopte ze geruststellend met haar staart op de schouder van de ander. "Uh, there, there," was dit hoe je katten kalmeerde? Wolfpaw trok met haar oortjes en ging zitten, met haar poot duwde ze de waterrat richting de ander. "Doe rustig Softpaw, we zijn gewoon in het kamp, ik ga je niet opeten ofzo," ik ben mijn moeder niet.

Hoewel er alleen goede bedoelingen in Wolfpaw lagen, kon Soft dit niet goed meer onderscheiden van haar angst. Ondanks dat er niks was om bang voor te zijn, stond haar lichaam in een reactieve stand, in een afweermechanisme. Hoewel haar angst in haar kop zat, en niet door haar omgeving gecreëerd werd, was de angst wel echt aanwezig en hier kon de arme apprentice niets aan doen. Toen de staart van Wolfpaw om haar heen sloeg, trok er opnieuw een onwillekeurige schok door haar lichaam heen, enkel door de aanraking die ze allang had zien aankomen. Ze was gewoon bang, zo bang. Haar oren bewogen wild van hot naar her om ieder geluid te kunnen oppakken. Ze volgde iedere beweging van Wolfpaw, al was het niet haar waar ze bang voor was. Nee, toen de vriendelijke woorden de ander haar bek verlieten, kon Soft zich niet meer inhouden en zette ze een aantal vlugge stapjes naar de ander waarna ze zichzelf onder haar kin drukte en daar ging zitten. Trillend zat ze tegen de borstkas van Wolfpaw aan, volledig tegen haar aangedrukt en zo een beetje weggescholen van het kamp. Ze was zo, zo bang. Eten zat helemaal niet in haar kop, ze hoefde die waterrat niet ook al liep ze nu het risico om ondankbaar te lijken. Haar angst overwon opnieuw haar verlegenheid, iets wat een erg duidelijk teken was dat er iets goed mis was met Softpaw. "I-ik.. Ben niet bang, voor jou," fluisterde ze toen zachtjes waarna ze haar ogen dichtkneep. Oké, een klein beetje dan, maar dat was er altijd al geweest. Deze onverklaarbare, verschrikkelijke angst was niet voor Wolfpaw bedoelt.

Er was al niet zo ontzettend veel prooi, dus waarom at die stomme angsthaas niet gewoon wat? Wolfpaw voelde haar frustratie groeien toen ze helemaal niet reageerde, haar lichaam trillend en haar oren die alle kanten op schoten, zoals een konijn gevangen onder klauwen. Onwillekeurig snoof ze en haar snorharen prikkelden geïrriteerd. Iets in haar wilde gewoon Softpaw even een goede klap op haar kop geven, even weer ter aarde brengen zoals haar moeder altijd bij haar had gedaan. Immers, ze had nooit een andere manier gekend. Maar toen ze naar de zwart-witte poes keek herkende ze een klein, bang meisje dat zich ook ergens nog héél héél diep in haar verscholen had. Plots leek er nog iets te breken, waardoor Softpaw zich uit het niets tegen haar aandrukte. Ietwat geschrokken zette Wolfpaw vijandig haar vacht omhoog en spande instinctief al haar spieren aan, pas toen ze het hartje van de jongere apprentice voelde ratelen tegen haar borstkas dwong ze zichzelf om een beetje te ontspannen. Ietwat ongemakkelijk stond ze daarbij, zich pijnlijk bewust van de vreemde blikken die hun kant op geworpen werden. "I-ik.. Ben niet bang, voor jou," Nogal uit haar comfortzone wist Wolfpaw niet zo goed wat ze moest doen, het enige wat in haar opkwam was om haar pluizige staart om de ander heen te slaan. Ja komop, wat moest ze hier nou mee? Softpaw werkte volledig anders dan zij deed, al dat angstige en dat gevoelige was niets voor haar. Toch, toch wilde ze helpen, ookal kon ze het maar moeilijk snappen. "Uhm, O...ké, cool..." was er iets in dit kamp dat enger was dan zij? "Waar ben je dan wel zo bang voor? Niemand gaat je hier iets aan doen, het zijn maar domme clangenoten,"