We saw the light

Onderwerp: We saw the light do 28 nov 2019 - 20:43

In de voorgaande manen en de verhalen die hij altijd had gehoord, was RiverClan één van de grootste rivalen van ThunderClan. De afgelopen tijd leek dat minder waar te zijn, want Butterstar was ruzie gaan zoeken met Oceanstar, maar nu ook met de nieuwe leader Stallionstar. Dat maakte hem niet zoveel uit, het was immers niet zijn territorium waar het om ging, maar was RiverClan echt zó desperate dat ze om stukken land moesten gaan vechten? Het was amper om aan te zien als hij heel erg eerlijk was. Maar als het zo slecht ging dan begreep hij de beslissingen van de leader wel. Butterstar was een vriendin van zijn moeder geweest, die was overleden tijdens de reis. Hij zuchtte even zachtjes. Zijn moeder was in die tijd in de rivier gevallen, dezelfde rivier als waar hij nu bij stond, en door RiverClan gered en meegenomen naar het kamp. Hij kon het weten, want in zijn gedachten was hij omgeven met de geur die hij aan de overkant van de rivier rook. De eerste tijd had hij in RiverClan gewoond, dat was hem ook verteld. Al zou niemand van RiverClan hem ooit nog herinneren als de kater die op jonge leeftijd in RiverClan had gewoond. De eerste paar manen van zijn leven zat hij daar, in RiverClan. Toen hij naar ThunderClan moest was hij heel verward geweest, want al zijn vriendjes en vriendinnetjes zaten daar! En hij was daar geboren! Hij slikte even en draaide zijn oren naar achteren. Hoe had zijn leven eruit gezien als hij in RiverClan was opgegroeid? Als zijn moeder bij RiverClan gebleven was? Dan had ze nooit een nestje genomen met Jaytail, de vader van het laatste nest. Die overigens weer een nieuw nestje had, bah. Hij staarde naar het water, die behoorde tot RiverClan. Hoe het leven opeens kon veranderen, huh?

Ɓσ

+ Sorrelpool

Onderwerp: Re: We saw the light di 3 dec 2019 - 0:57

Sorrelpool deed nog een verwoede poging om vissen te vangen voordat de rivier zou bevriezen. Maar zelfs de vissen leken al vertrokken te zijn. Fijn, ze hadden al net zo'n verschrikkelijke periode gehad, dit kon er ook nog wel even bij. De RiverClanners waren net allemaal weer een beetje aangedikt en nu kwam de winter weer. Het leek honger leiden tot honger leiden keer op keer. Tot nu toe had ze dan ook geen succes gehad. De vissen leken onvindbaar, weggevangen, weggejaagd of simpelweg al gestorven. Zelfs geen zilvervisjes leken nog te zwemmen. Sorrelpool was dan ook al snel gefrustreerd, waardoor ze het wilde opgeven. Ze keerde haar kop af en besloot maar een stukje te gaan lopen. Misschien was verderop wel wat vis te vangen. Ze patrouilleerde dan ook langs de oever, haar gouden blik dan ook gefocust op het golvende water. Ze was niet ook niet altijd in training geweest, een groot deel van haar leven had ze in de nursery doorgebracht, om na de geboorte van haar kitten nog langer de andere queens te helpen. Het zat ergens in haar bloed, zoals haar moeder ook altijd had gedaan. Maar nu was ze weer een krijgster, iets wat de omstandigheden in haar leven haar toe hadden gedwongen. Ze kon voor eeuwig in het kamp blijven mokken, of ze kon haar leven weer op de rails krijgen en nuttig zijn voor haar clan. Haar vastbeslotenheid had haar zelfs alweer een apprentice opgeleverd. Maar nog steeds had ze geen prooi gezien, nee, het enige was ze vond was een onbekende ThunderClanner aan de andere kant van de rivier. Ze vernauwde even haar ogen, hoe hij over het water staarde. Ze vond het maar niets. ‘Rent de prooi in ThunderClan zo slecht dat jullie ook vissen overwegen?’ miauwde ze dan ook kattig naar de gestreepte kater. Het puntje van haar staart tikte heen en weer, haar oren waren naar achteren gericht. Die kater mocht wel even een eind oprotten.

Onderwerp: Re: We saw the light wo 11 dec 2019 - 23:19

Iets in hem trok hem nog steeds altijd naar Riverclan. Het was niet raar, de eerste manen had hij immers geleefd in RiverClan. Ondanks dat Snowdrop hem had verteld dat ze ThunderClanners waren, was hij toch in zijn hart verward geweest. Nog steeds. Zijn loyaliteit lag bij ThunderClan, terwijl zijn hart soms riep naar RiverClan. Niemand in RiverClan die hem nog herinnerde, wat niet raar was, maar ergens ook jammer was. Misschien was de reden waarom hij naar RiverClan verlangde, het feit dat hij zoveel ongeluk had beleefd in ThunderClan, terwijl de tijd waar in hij bij RiverClan had geleefd zo rustig en goed was geweest. Wie weet. Hoe anders was zijn leven geweest als hij in RiverClan was gebleven? Niet dat hij ooit die keuze had gekregen. Hij draaide zijn oren iets naar achteren, hij vond het best leuk in ThunderClan hoor, maar soms.. tja.. Soms miste hij de geuren die hij had geroken als kitten. De eerste weken tot manen had hij zo hard moeten wennen aan het feit dat ThunderClan zo anders rook. Soms had hij geuren die hij miste, uit zijn kittentijd. En hij wist dat die alleen maar te ruiken waren in RiverClan. Bepaalde katten, bepaalde dingen in het kamp, de vissen.. Het was gewoon compleet anders. 'Rent de prooi in ThunderClan zo slecht dat jullie ook vissen overwegen?' klonk er echter kattig, waardoor zijn ogen gleden naar de rood-bruine poes. Hij zuchtte even zachtjes, alsof Thunderclan dat ooit zou overwegen. RiverClan zat meer op Thunderclan territorium te azen dan zij op RiverClan territorium. "Geloof me, dat willen ze totaal niet." sprak hij rustig tegen de poes, waarna hij even het water in keek. "In de kou zijn er toch weinig vissen om te vangen." vervolgde hij, dood rustig, tegen de poes. Waarom zouden ze er dan in willen jagen? Dan was hun eigen territorium een veel betere kans. En daarbij, ze hadden de techniek van vissen niet onder de controle. Dus nee, dat was niet eens een goede optie voor hen.

Ɓσ

Onderwerp: Re: We saw the light wo 18 dec 2019 - 21:58

Sorrelpool stond met haar kop hoog, haar blik achterdochtig naar de gestreepte kater te kijken. Ze vond het maar niets. Ze moesten eens op hun eigen territorium gaan letten. Sorrelpool kon zich nog wel tijden herinneren dan Sunningrocks van hén was, niet van die boskatten. ThunderClan had zich altijd beter dan de rest gevoeld. Ze waren zulke ontzettende neppe, doen alsof ze de goedheid zelve waren. Maar het was altijd hetzelfde liedje. In die clan zaten vast ook rotte appelen. Katten die de code aan hun laars lapten. Maar deze ThunderClanner had ook alweer zijn woordje klaar. Ze trok haar oren wat naar achteren, waarna ze eens schamper snoof. ‘Vertel me niet iets wat ik al seizoenen weet,’ gromde ze sarcastisch. Ja, natuurlijk werd het in de kou moeilijk. Daarom vetten ze in de greenleaf op zodat ze leafbare zouden kunnen overleven. Geen één van de andere clans was zo afhankelijk van één prooi. Maar deze Greenleaf was moeilijker geweest dan ooit. Ze hadden voor extra territorium moeten strijden voor een hapje extra eten. Leafbare zou zwaar worden, ze wist het, maar dat zou ze deze betweterige kater niet laten weten. ‘Misschien moet jij dan snel maar weer op jacht gaan naar eekhoorns, bosbewoner,’ miauwde ze strak. De poes was erg gehecht aan háár rivier. Ze zag dan ook liever geen katten aan de andere oever. Wat hadden ze hier te zoeken? Die droogpoten waren toch bang om nat te worden.

Onderwerp: Re: We saw the light zo 22 dec 2019 - 23:39

De poes aan de overkant keek hem maar achterdochtig aan. De poes was niet veel ouder dan dat hij was, misschien had hij zelfs wel in de nursery gelegen toen zij er ook in had gelegen. Maar ja hem herinneren zou ze toch niet, dus het melden ervan zou hij ook niet doen. Hij herinnerde haar ook niet, dus het zou wel geen impact op hem hebben gemaakt als hij wel close met haar was geweest. Maar ja hij was nog jong geweest, dus hij had sowieso niet heel erg veel herinneringen aan RiverClan als hij heel erg eerlijk was. Ergens wel jammer, maar aan de andere kant waarschijnlijk beter voor zijn loyaliteit naar ThunderClan. Want hij had daar nog steeds het langste opgegroeid. Daar was hij opgeleid, daar had hij 'vrienden'. 'Vertel me niet iets wat ik al seizoenen weet,' gromde de poes sarcastisch tegen hem, waarop hij met zijn oren draaide. Had hij haar ooit iets verkeerds aangedaan ofzo? Want hij herinnerde de poes dus totaal niet. 'Misschien moet jij dan snel maar weer op jacht gaan naar eekhoorns, bosbewoner,' klonk er strak van haar af, waarop hij zijn kaken op elkaar klemde. Meende ze dit nou? Hij is tot nu toe niets anders geweest dan netjes tegen haar en dan reageerde ze zo? "Ik heb je niks aangedaan. En ik heb je Clan ook niks aangedaan." sprak hij met vernauwde ogen tegen de poes. Hij had nooit iets gedaan ten nadele van RiverClan, dus waar vandaan kwam die verdomde haat?

Ɓσ

Onderwerp: Re: We saw the light di 31 dec 2019 - 0:05

Sorrelpool had het gewoon niet op ThunderClan. En ze had het ook niet op WindClan. Eigenlijk hield ze alleen van haar eigen clan, haar eigen bubbeltje. En ze weigerde het om nog vaker met gemixt bloed om te gaan. Ze had vroeger altijd haar best gedaan, maar ze had er nooit wat goeds van gekregen. Mannen die vluchten als het te heet onder de voeten werd, katten die gek werden van identiteitscrisis. Nee, ze wist nu wel hoe het moest. Ze wilde het ook niet meer. Ze had één kind, en die ene was meer dan genoeg. Zij was het waard, ze was haar oogappeltje, maar verder zou ze het niet meer willen. Haar tijd in de nursery was voorbij. Nu was het tijd om de potentie uit haar te halen als de warrior die ze was. De kater begon zichzelf echter te verdedigen. Smoesjes, dat zeiden ze allemaal. Het maakt hem in haar ogen alleen maar schuldiger. ‘Je hebt duidelijk niet opgelet in je geschiedenislesjes, of maakt heel ThunderClan ons tegenwoordig zwart?’ bromde ze nors. Ze begon langs de oever van de rivier te ijsberen, haar oog geen seconde van de kater afhoudend en ze zwiepte met haar lange, pluizige staart. Ze wist ook wel dat hij nooit een poot in het water zou zetten, maar ze zou niet vertrekken totdat hij weer tussen de bomen zou verdwijnen.

Onderwerp: Re: We saw the light zo 12 jan 2020 - 19:54

De poes leek alsnog niet blij te zijn met zijn woorden. Hij zou RiverClan nooit opzettelijk iets aan doen, ze hadden voor hem, zijn siblings en zijn moeder gezorgd toen het een moeilijke tijd was. Toen zijn moeder met hen bijna was verdronken. Hij had nooit de clan persoonlijk iets aan gedaan maar de poes was het weer niet eens. 'Je hebt duidelijk niet opgelet in je geschiedenislesjes, of maakt heel ThunderClan ons tegenwoordig zwart?' Bromde de poes nors, waarop hij met zijn ogen rolde. Luisterde de poes wel naar de woorden die hij had gezegd of niet? Ze begon zelfs te ijsberen langs de oever van de rivier, alsof ze aan het wachten was tot hij zou vertrekken. Nou, dan had ze pech, want hij ging niet vertrekken. Niet zonder een geldige reden en niet omdat de poes er op stond dat ze zou gaan vertrekken, want hij deed niks verkeerd met hier staan. "Volgens mij moet jij beter luisteren naar wat ik zeg." Sprak hij even met een lichte zwiep van zijn staartpunt. De poes luisterde totaal niet naar zijn woorden, hij was meteen de schuldige in dit verhaal. Want een onzin. "Volgens mij zei ik dat ik jou niks heb aangedaan. En dat ik Riverclan ook niks heb aangedaan. Ik ontken niet dat ThunderClan niks heeft gedaan tegen RiverClan." Sprak hij, puur feitelijk. Dat waren immers zijn woorden geweest. En de poes ging zijn woorden niet zo draaien dat het wel opeens zo was. Want dat was het niet. Hij had respect voor de Clan. "Dus als je wilt stoppen met het omdraaien van mijn woorden, want ik heb in mijn hele leven nog niet eens een slecht woord gezegd over de Clan." Sprak hij even met licht vernauwde ogen tegen de poes. Hij meende het echt, hij sprak eerder lovend over de clan en het feit dat ze zo open waren geweest om hen te ontvangen, dan dat hij er gemeen over was.

Ɓσ

Onderwerp: Re: We saw the light ma 20 jan 2020 - 0:31

Sorrelpool moest het gewoon niet meer op vreemdelingen. Van geen enkele clan niet. Haar eigen dochtertje was de dupe geweest van bloed van anderen wat gemixt werd. En nu had zij geen vader meer en moest zij haar dochter in haar eentje opvoeden. Vanaf die dag was het RiverClan voorop geweest. Geen gedoe meer over gemixte bloedlijnen. Dat gebeurde al teveel. Het was bijna tegenwoordig meer de regel dan de uitzondering. En al die arme kinderen die er niets aan konden doen. Ze pikte het niet meer. En daarom was iedereen die anders dan haar was, dan haar clan, verkeerd en vreemd. Daarom wilde ze meer territorium voor haar clan. Maar ze had de ThunderClanner op zijn tenen getrapt, zo erg dat hij haar de les voor begon te lezen. Ze staakte haar passen en ze staarde hem met vernauwde ogen aan. Hij begon over goed, slecht wat dan ook. Dat zij beter moest luisteren. Maar zijn laatste zin viel haar het meeste op. Nog nooit slecht over haar clan? Was dit weer zo'n pacifist, die vond dat ze allemaal samen moesten leven. Of was hij nou per definitie dol op RiverClan. ‘Misschien moet je eens wat meer op je woorden letten manier. Misschien zou jouw leider het wel niets vinden dat je zo lovend over de anderen spreekt,’ miauwde ze. Ja, woorden verdraaien ging ze lekker mee door. Ze liet zich niet commanderen door zo'n broekie. Want alles in haar ogen dat jonger was dan haar was ook een broekie. Zo werkte het.

Onderwerp: Re: We saw the light vr 7 feb 2020 - 17:48

Sjonge jonge deze poes wel echt meteen een geval apart hoor. Twistte zijn woorden naar wat haar het beste uit kwam en hij wist niet zeker hoe hij zich daarover moest gaan voelen, want heel erg chill vond hij het niet als hij heel erg eerlijk was. Hij wist niet of hij zichzelf meer moest gaan verdedigen, of hij de poes een keertje kopje onder moest duwen, of dat hij gewoon moest omdraaien en weglopen. ’Misschien moet je eens wat meer op je woorden letten manier. Misschien zou jouw leider het wel niets vinden dat je zo lovend over de anderen spreekt,’ klonk er van de poes af, waardoor hij zijn oren strak in zijn nek legde en zijn vacht lichtjes overeind kwam. Meende ze dit nou? Ging ze deze truc spelen? Jammer genoeg voor haar kende zijn leader, hell, kende de hele Clan zijn verleden. En snapten ze deze ook. Het was nog steeds verwarrend om geuren te missen waar je mee ingeprint was als een kleine kitten. ”Mijn leider weet hoe ik over RiverClan spreek.” Sprak hij tegen de poes, zijn ogen op de poes gefixeerd. Weet je wat? Het boeide hem niet eens meer, hij zou het gewoon recht in haar gezicht zeggen. Bam. Eens zien hoe ze daarop zou gaan reageren. ”Want daar heb ik gewoond vroeger.” Spuugde hij zowat uit naar haar. Hier. Nu moest ze het wel weten waar het over moest gaan. Welke andere ThunderClanners hadden immers in RiverClan gewoond? Dat konden er niet heel erg veel zijn, buiten zijn siblings. Maar hij was de enige tabby geweest uit het nest van Snowdrop en de onbekende vader. Er waren altijd speculaties geweest, dat het misschien Silverstar was geweest. Maar er was nooit uitsluitsel geweest. ”Dus als je je moel nog een keer wilt open trekken zou ik nog even een keertje goed nadenken.” Sprak hij nog een keer nijdig naar de poes. Misschien ook deels wel omdat ze hem niet eens had herkend. Maar hij was toen ook nog zo klein geweest, dus het was ook wel normaal dat ze hem niet zou herkennen.

Ɓσ

Onderwerp: Re: We saw the light di 11 feb 2020 - 23:57

Sorrelpool keek vijandig naar de jonge kater, ze voelde dat hij pissig werd, maar hij wist zijn kalmte te bewaren. Daar was Sorrelpool veel vinniger in. Ze kneep haar ogen samen. En zijn leider pikte dat allemaal? Misschien moest Thornstar zijn warriors eens wat strengen onder zijn klauwen hebben. Ze wilde haar bek open trekken om wat terug te snauwen, totdat hij opeens de bom liet vallen dat hij ooit in háár kamp had gewoond. Haar gouden ogen werden groot en haar bekje viel bijna open. Maar ze herstelde zich om te fronsen. Denk, Sorrel, denk. Ze groef in haar verleden, welke Thunderclanner had nou bij hun gewoond. Totdat ze opeens het verhaal van Snowdrop herinnerde, Thunderclan deputy, die was gestrand en kittens had gekregen. Was hij... kon dat? Ze begon te rekenen in haar kop. Hoe oud was zij toen? Een apprentice, een warrior? Toen was ze nog in zo'n ander periode van haar leven. Toen was ze nog zo anders, zo zwak. Ze staarde de cyperse kater weer aan, toen ze eindelijk de touwtjes aan elkaar vast knoopte. Hij was één van de kittens. Ze kreeg weer een diepere frons op haar gezicht. ‘Je doet goed om dankbaar te zijn,’ snauwde ze. Hoe had Butterstar het ooit toegestaan? Toen had ze er achter gestaan. Sorrelpool zag het beste van alles en iedereen er toen in. Daarom was ze met haar domme neus achter de verkeerde katers aan gelopen, want ze dacht dat ze iedereen wel op kon knappen. Dat was een fout. Sommigen waren vanaf de geboorte al verrot. Misschien hij ook wel, met zijn gemixte loyaliteiten.

Onderwerp: Re: We saw the light