tijd voor escalatie

Na een lange en vermoeide dag was zijn nest hem goed bevallen. Nog voordat hij werkelijk bewust was van de ondergrond van zijn bed was hij in een diepe en bodemloze slaap gevallen. Zijn lichaam had zich klein opgekruld tot een compact balletje terwijl zijn kop tegen de wand van mos was genesteld. Alle zorgen en gedachtes waren vervangen voor wijde landschappen. Gebieden die hij onmogelijk weer voor de geest zou kunnen halen als hij ontwaakte. Hierdoor reisde hij en sprak hij met katten veel vreemder als hijzelf, in een manier die geen werkelijk taal bevat. Het was enkel een combinatie van zintuigen en sensaties. Bijna even vreemd nog duidelijk zoals een oude herinnering kon zijn. Zo had hij nog lang kunnen doorgaan, tot een stem door het landschap trok. Zijn hersenen probeerde er nog hopeloos een beeld bij te zetten maar het was al te laat. Hij schrok wakker. Zijn amberen ogen groot van verwarring en schrik, vooral toen hij doorkreeg dat er iemand over hem heen stond. Hij onderzocht dit monsters even en kwam tot de realisatie dat het Ridge was, de broer van Fern. Hij was net zo groot en breed als haar, een flink contrast met zijn eigen kleine en soepele bouw. Wat onzeker over alles, voornamelijk omdat zijn kop nog vol watten was, luisterde hij naar de woorden. In een mild protest dat hij voor iets triviaals was wakker gemaakt, in plaats van een goede reden zoals brand of het einde van de wereld, zette hij zijn poot tegen de kop van de ander. "Moet je niet slapen" Mopperde Spark kort in een stille toon, waarna zijn oortjes toch begonnen te draaien. "Maar zo niet- ja. Ja ik ga mee" Dat zou er in ieder geval voor zorgen dat Ridge van hem af stapte, en nog belangrijker, hij was toch wel nieuwsgierig geworden. "Wat wil je gaan doen?"

Slapen was helemaal niet voor zwakkelingen. Hij was er vrij zeker van dat slapen echt heel belangrijk was om goed te kunnen functioneren van dag tot dag. Daarbij was slapen best fijn. Dan kon je dromen en dan hoefde je ook even niks te voelen. Maar hij was er ook vrij zeker van dat een argument met Ridge niet te winnen was dus besloot hij dit onderwerp maar even te laten op een rol van zijn ogen na. Nadat hij zijn vraag had gesteld had hij gehoopt dat Ridge van hem af zou gaan, maar het tegendeel leek waar te zijn. Hij kwam ineens super dichtbij, waardoor hij zijn eigen kop nog dieper in zijn nest duwde. Hij was zich plots enorm bewust van zijn eigen hartslag en voelde het bloed naar zijn kop stijgen. Zowel beschaamt, zelfbewust als vreemd warm keek hij naar de andere to-be. Na een beetje wringen diep in hem kon hij zich focussen op het verhaal van de ander. En meteen had hij énorm spijt dat hij ja had gezegd. De beelddenker die hij was zag hij het al meteen voor zich. Een eng landschap waarin allemaal geesten rond aan het geesten waren. M-maar. Hoe zagen ze er dan uit? Zoals ze altijd geweest waren? Of meer zoals de botten die hij toen bovenaan de berg had gezien. Want dat joeg hem nog steeds achterna op slechte nachten. En wat als het waar is en ze komen allemaal dode katten tegen. Zoals Wisp, Skyteller of Orchid. Dat wilde hij niet. Nou, dat wilde hij wel maar dat durfde hij toch niet. Hij was gewoon heel bang, want tot nu toe was alles wat met de dood te maken had heel erg eng geweest. Jammer genoeg had Spark nog niet de mensenkennis om in te zien dat dingen gelogen of overdreven konden zijn. Dus hij geloofde dit alles ook compleet. Toen Ridge opgewekt van hem af sprong draaide hij zich langzaam en bedachtzaam weer om, op zijn buik. Toch voelde hij een vreemd soort behoefte om een goede indruk op Ridge achter te laten, waardoor hij zijn slechte smoesjes maar weer inslikte. “Als er geesten zouden zijn, dan zouden de guards en hunters er echt wel wat over gezegd hebben hoor…” Hij sprong ook zijn nest uit en ging naast de ander lopen, iets dichterbij dan dat hij normaal zou doen. “Gaan we gewoon het bos in?” Vroeg hij toen, terwijl hij voorzichtig de open ruimte in sloop. Verassend geluidloos dankzij zijn afkomst.

Met milde zware tegenzin was hij uit zijn nest gekomen en luisterde naar de uitleg die Ridge hem gaf. Kort dacht hij na over die theorie en kon er toch ergens wel een waarde in vinden… Alle volwassenen sliepen nu, de hele wereld sliep nu, iedereen behalve hun. Hm. Misschien dat er dan toch dingen buiten waren die de rest niet zag, dingen die ze miste. Of nog erger, ze wisten er wel degelijk van maar zeiden er gewoon niks over. Al vertikte hij het om de ander gelijk te geven, gewoon omdat hij nog een beetje beledigd was om uit zijn slaap gehaald te zijn. Hij kwam dichter bij de andere kater en liep zo verder, ergens onbewust dichterbij dan normaal. Misschien gewoon omdat hij Ridge ergens wel leuk en stoer vond, en een beetje naar hem op keek. Niet dat hij zoals Ridge wilde zijn… maar eerder omdat hij wel… een indruk achter liet. Toch leek hij wat ontdaan te zijn toen hij de staart van de ander tegen zijn billen aan voelde. Zijn oogjes groot en zijn oren wat naar achteren gedraaid… maar hij draaide toch niet weg. En héél misschien ging zijn staart voor een seconde wel langs die van Ridge langs. Maar daar waren geen ooggetuigen van. Eenmaal naar buiten gevlucht kon hij het niet laten om te grijzen. Zijn hartje was sneller gaan kloppen omdat ze iets stouts deden… en dat voelde eigenlijk wel heel erg goed. Zijn blik ontmoette die van de ander en hij stak zijn tong uit. “Ik wil je wel bijles geven hoor. Zou toch jammer zijn als Starteller je een andere keer te pakken kreeg” Hierna nam hij ook de donkere wereld in zich op. Een zicht compleet nieuw voor hem. Hij was zeker wel in de avond buiten geweest… maar nooit in het donker. Eigenlijk was het wel heel mooi, alniet een beetje spannend. Bij het geplaag duwde hij zijn schouder tegen de veel grotere kat, om met een sprongetje voor hem uit te komen. “Jij was degene die niet alleen naar buiten durfde” Nu de pleister eraf was durfde hij er wel plezier in te hebben, dat was aan hem af te lezen terwijl hij naar voren rende richting het bos. “Ik bescherm je wel hoor; groot watje!”