Wild soul

Wren was zó gelukkig sinds ze kon gaan en staan waar ze wilde. Ze was nu zo lang er licht was bijna buiten, en soms wel langer. Ze hield ervan om buiten te rennen, te klimmen op de rotsen. En het liefst rende ze rond de bergtoppen. Ze wilde het allerliefste naar de allerhoogste toppen. Maar dat mocht niet. Verboden voor to-be’s, dat was bijna de eerste les geweest. En daarom wilde ze alleen maar liever. Maar ze hield zichzelf in bedwang, ze bleef tot nu toe op de plekken waar ze mocht zijn. Het gebied was al groot en prachtig genoeg, dus ze had alle tijd. Nu was ze opeens in een grasachtig landschap. Er waren prachtig gekleurde struiken en ze kon kijken over de dalen. Wren trippelde zorgeloos over de paden, stoppen bij planten die ze nog nooit eerder had gezien. Ze hield van kleuren, ze hield van de uitzichten. Ze voelde zich als een reus hoog op de bergen. Ze hield van de vrijheid. En ze zag nooit gevaar.

- Turtle eerst

Eindelijk waren ze to-be's wat betekende dat ze de grot uit konden zonder dat iemand hen tegen zou houden of zou kunnen betrappen. Deze keer waren de highlands aan de beurt en hij was dan ook van plan om een plek te vinden met goed uitzicht. Tenslotte waren de bergen en dalen een mooi gezicht. Hij merkte alleen al snel genoeg op dat hij niet alleen was en dat zijn zusje er ook was. "Wren!" Riep hij dan ook vlak voordat hij naast haar tot stilstand kwam. Wie weet was ze hier wel om dezelfde reden als hem.

Wren trippelde op hazenpaadjes, tussen geurende planten heen, totdat ze opeens een stem achter haar hoorde. Ze keerde haar kopje om en snorde tevreden toen ze haar broertje dichterbij zag komen. ‘Hey Turtle!’ miauwde ze vrolijk, waarna ze hem een kopje gaf toen hij naast haar stond. Haar ogen glommen met ondeugend enthousiasme, waarna ze op haar pootjes danste. ‘Gaaf hè? We kunnen nu eindelijk gaan en staan waar we willen!’ miauwde ze enthousiast. De kleine calico had was dan ook het grootste deel van de tijd spoorloos. Op avontuur, meestal alleen, maar ze vond het ook leuk om samen te gaan!

Het was zeker mooi dat ze nu overal konden gaan en staan waar ze wilden. Ze konden alles zien, alles ontdekken en er was zoveel te leren, dat was zeker. "Hoeveel heb je al gezien?" Vroeg hij haar dan ook. Zelf probeerde hij alles zo snel mogelijk te zien en daarna zou hij alles meer in detail gaan bekijken. Dit was dan ook een van zijn favoriete plekken wel, want hier was veel meer te zien dan je in eerste instantie zou denken.

Turtle vroeg hoeveel ze al had gezien. Oh, daar zou hij even voor moeten zitten. ‘Oh, al héél veel!’ mauwde ze stoer. Een glimlachje sierde haar gezicht. ‘Star nam me mee op mijn eerste training naar Vulture’s drop! En ik ben al bij de watervallen geweest, en in de Redwood. En oh! Ook al bij de grote grot waar de clans waren.  En ook als je nog hoger gaat, kon je allemaal meren tegen, de Starpools!’ Wren deed ratelde over haar opsomming waar ze allemaal al was geweest. Praktisch overal. Was ze iets vergeten? ‘Oh ja, en hier natuurlijk,’ grapte ze, waarbij ze een zetje gaf tegen haar broer. Ze giechelde, waarna ze weer omhoog keek. ‘Maar ik wil naar de Eagle’s Peaks, maar dat mág niet,’ bromde ze chagrijnig. Dat was de plek waar ze zó naar had uitgekeken. Zo hoog als het maar kon! En dan mocht het niet! Het voelde bijna weer alsof ze opgesloten was in de grot. Ze kon overal gaan, behalve waar ze echt wilde.

Het was naar zijn mening niet raar dat ze niet naar Eagle's peak mochten, maar Wren was niet Wren als ze daar niet naartoe wilde omdat het juist niet mocht. "Daar is het gewoon nog te gevaarlijk voor ons to-be's" Zei hij haar dan ook. "Maar het klinkt wel alsof je echt alles al bijna gezien hebt." Hij had zelf ook al zo veel mogelijk ontdekt als hij kon, dus hij kon haar gevoel wel begrijpen dat er net een ding was waar ze nog niet naartoe mochten. "Zodra we to-be af zijn kunnen we wel naar Eagle's peak gaan." En het zou hem niks verbazen als dat ook het eerste zou zijn dat Wren zou doen of misschien zelfs al tijdens dat ze een to-be was.

Wren rolde haar ogen duidelijk toen haar broer zei dat het te gevaarlijk was. Man, wat was hij saai! Hij klonk nu net als iedereen anders. Mama, Day, Star. ‘Rumble zou het ander niet gevaarlijk vinden,’ mopperde ze terug naar Turtle. Eens kijken wat hij hier van vond, als hij als saaiste van het nest werd bestempeld. Wren knikte instemmend toen Turtle vroeg dat ze al veel gezien had. ‘Ja, maar er is ook nog zoveel dat ik nog niet gezien heb!’ Ze was overal wel vluchtig geweest, maar nog niet de geheimen van de bergen ontdekt. Ze kende nog maar een glimp. Ze wilde overal zijn geweest! Hij stelde voor als ze to-be af waren naar Eagles peak te gaan. Nee! Wren keek dramatisch omhoog. ‘Maar dat duurt nog zo lang!’ Ze keek met vlammende ogen haar broer weer aan. ‘Het is een kitten zijn, helemaal opnieuw! Eerst maken ze ons lekker met verhalen van buiten, en dan mogen we er niet heen. En nu weer! Ze maken ons lekker met hoe cool Eagle’s Peak wel niet is, om vervolgens te zeggen dat we er niet heen mogen! Het is niet eerlijk!’  

Hij kon zich de keer herinneren dat ze naar buiten waren gegaan met zijn tweeën, maar de Eagle's peak was anders als je het hem vroeg. Het was een stuk gevaarlijker dan de rest van het territorium en daarom mochten ze er niet naartoe. Zelf was hij dan ook nog een Prey hunter aan het worden, dus liever kwam hij er voorlopig helemaal niet in de buurt. "Als je zo graag wilt gaan neem je Rumble toch mee?" Ze moest namelijk zo duidelijk zeggen dat hij niet bang zou zijn. Toch wist Turtle beter dan om deze keer weer met Wren meegesleept te worden. Hij kon de frustratie begrijpen, maar hij wilde niet aangevallen worden door een adelaar.

Turtle leek haar niet te horen. Hij begreep het gewoon niet. Hij was een prey-hunter. Hij wilde alleen maar naar de plekken waar hij muizen en konijnen kon vangen. Misschien eens een keer een valk, maar dat was wel waar zijn ambities zouden stoppen. Maar Wren wilde meer. Ze wilde de allerbeste cave-guard die de tribe ooit gekend had worden. Ze wilde meerdere adelaren op haar naam hebben staan. Ze wilde nog zoveel. En hoewel to-be worden ontzettend gaaf was en het alles was wat ze had gewild en waar ze op had gehoopt, was het ergens toch een beetje bitterzoet. Wren zou nooit genoeg kunnen krijgen. Ze was nooit bevredigd met het leven van een simpele ziel. En toen Turtle ook nog eens niet meewilde, maar dan maar zij dat ze Rumble maar mee moest nemen. Ja, hij gaf zich helemaal over. Hij was een lafaard. ‘Angsthaas,’ sprak Wren plagend, misschien iets feller dan het als een grapje over kon komen. Want ze meende het ook, hij was een bangerik. ‘Misschien doe ik dat dan wel,’ sprak ze toen uitdagend, hoe hij had voorgesteld om Rumble dan mee te nemen. ‘Dan vertellen we je alles erover hoe het was geweest.’ Wren probeerde haar broer jaloers te maken. Ze wilde hem toch over de streep trekken. Eens zien of Turtle ze verleiding kon weerstaan.

Voor deze keer zou hij er genoegen mee nemen om een angsthaas genoemd te worden. Tenslotte was dit toch echt een plek waar Wren hem er niet van kon overtuigen om er naartoe te gaan. Het was misschien niet slim geweest om voor te stellen dat ze Rumble mee moest nemen, want hij wilde zijn siblings helemaal niet kwijtraken omdat hij had gezegd dat ze daar maar samen naartoe hadden moeten gaan. "Er is een reden dat to-be's daar niet mogen komen." Probeerde hij dan ook nogmaals in de hoop dat hij haar deze keer er wel van kon overtuigen. "Het is er te gevaarlijk." En hij was zijn leven echt nog wel lief en hopelijk was Wren dat ook voor de hare.

Wren bleef haar broer strak aankijken, maar hij gaf niet toe. En dat frustreerde de jonge, gevlekte poes. Nou ja zeg, hij was saai! Een regelvolger. Ze rolde dan ook overdreven met haar ogen, waarna ze weer naar hem toe trippelde. ‘Maar wij zijn geen normale to-be's,’ miauwde ze uitdagend. Ze kantelde haar kopje, en vernauwde haar ogen. ‘Wij zijn kittens van een healer! Dat kan niemand zeggen. We zijn speciaal, Turtle,’ sprak ze hem tegen. Ze liep hem voorbij, haar ogen gericht op de hoge, kale pieken waar arenden nestelden. Ze wilde gewoon weten hoe het eruit zag. Ze kon niet nog manen wachten! Bovendien, gevaarlijk was leuk. Gevaarlijk was spannend en dingen die niet mochten waren nog spannender. De constante angst dat je gesnapt kon worden en dat het dan alsnog lukte. Ze had een brede grijns op haar gezicht. ‘Het is net zoals toen we kittens waren de grot uit gingen. Dit is niet anders! Toen wilde je wel, en nu opeens niet meer?’ Uitdagend keek ze weer achterom. Maar ze zou niet lang meer proberen hem over te halen. Dan ging ze Rumble wel halen!

Dacht Wren echt dat ze zo speciaal waren omdat hun moeder de healer zou worden op een dag? In zijn ogen maakte dat hun echt niet specialer dan andere katten. Ergens hadden ze juist meer pech, want de band met hun moeder was nu anders, dus als hij speciaal was, wist hij niet of hij hier blij mee moest zijn. "Dat onze moeder een healer wordt, betekent niet dat wij speciaal zijn." Hij steunde zijn moeder zeker in wat ze moest doen, maar het was nooit haar keuze geweest en dat wist hij goed. Hij zou het haar dan ook nooit kwalijk nemen, eerder degene die voor haar gekozen hadden om de volgende healer te worden. Wren dacht blijkbaar dat het net zo was als toen ze de grot uit waren gegaan toen ze kittens waren, maar dat was anders. Toen waren ze niet naar een hele gevaarlijke plek gegaan, terwijl dat hier wel het geval zou zijn. "Dat was anders, dat was niet zo gevaarlijk als dit." Hij was er niet eens zeker van dat hij zichzelf tegen een adelaar kon verdedigen, laat staan Wren er ook nog bij als er iets mis zou gaan en dat wilde hij niet op zijn geweten hebben.

Turtle snapte het gewoon niet. Hij was saai geworden sinds hij to-be was geworden zeg! Wren rolde haar ogen. ‘Natuurlijk zijn we wel speciaal,’ miauwde ze. Iets wat nog nooit was geweest, was speciaal. Dus ze waren speciaal. Punt. En dan zouden ze heus wel wat de regels kunnen buigen. Mama zou hun nooit zomaar straf geven. Ze sprong weer een stukje vooruit. Turtle zei nog dat het anders was, dat dit gevaarlijk was. ‘Ugggh, Turtle, je bent echt saai!’ bromde ze geïrriteerd. Ze draaide zich weer om en trok haar wenkbrauwen even omhoog. ‘Nou, ik ga dan Rumble halen. Veel plezier in je eentje!’ Ze keek de kater uitdagend aan, waarna ze het op een lopen zette. Terug naar de grot.

- Topic uit?

Het was ondertussen wel duidelijk dat Wren dacht dat ze speciaal waren, maar zo voelde hij zich niet. Ja, hun moeder was de healer-to be, maar in zijn ogen had het hun niet veel goeds gebracht. Ja hij was trots op hun moeder, maar hij miste haar ook. Meer dan hij zelfs kon toegeven. Hij werd uit zijn gedachten getrokken toen Wren hem vertelde dat hij saai was en dat ze Rumble ging halen. Hij deed niet eens de moeite om achter haar aan te gaan, want hij wist dat hij haar toch niet om zou kunnen praten. Dus bleef hij nog even zitten en staarde hij wat voor zich uit.


[Topic uit]