Roses and thorns

De laatste tijd was er niet veel gebeurd in haar leven en de verveling had dan ook hard toegeslagen. Lola mocht nu immers ouder zijn, maar dat betekende nog steeds niet dat ze tevreden kon zijn met een simpele routine van jagen, eten, een rondje grenzen checken en dan gaan slapen. Dat was de she-cat niet gewend en ze twijfelde zeer of ze er ooit aan zou kunnen wennen. Zonder de vrijheid dat het leven van een rogue haar bood zou ze ongelukkig zijn, dat wist ze zeker. Het was altijd spannend geweest, als je op tocht ging door een onbekend stuk territorium en niet wist wat je moest verwachten. Toen ze jong was had ze daar het grootste plezier mee gehad. Maar nu? Nu had ze alles voor zover ze kon wel ontdekt. En ja, natuurlijk kwamen er zo nu en dan nieuwe katten, maar die waren niet echt interessant. Altijd het ‘ik ben gewoon op doorreis, val me alsjeblieft niet aan’ type wat ze nu een beetje irritant begon te vinden. Ze was niet bitter, maar ze wilde ook niet dat haar territorium gewoon zomaar bewandeld werd omdat dat een kortere weg was. Nouja, haar territorium? Het was technisch gezien nog steeds dat van haar vader, als hij dat nog wilde geloven, zij paste er gewoon op totdat hij terug zou komen van Bloodclan. Niet dat ze er in geloofde dat hij dat ooit zou doen. Nee, hij leek het daar prima naar zijn zin te hebben, iets te veel na wat ze haar moeder aan hadden gedaan toen zij nog maar een kitten was. Dus okay, misschien was ze daar wel een beetje bitter over, maar dat maakte toch niet echt uit. De kans dat ze haar vader ooit nog eens tegen zou komen zou erg klein zijn als ze haar halftante moest geloven. Al wist ze ook niet hoeveel ze de rode she-cat die haar had aangevallen moest vertrouwen. Niet dat ze nog zo goedgelovig was al eerst. Ze was toen een kind geweest, eentje die haarzelf graag wilde bewijzen. Het bleek dat dat eigenlijk allemaal voor niets was geweest, want aan wie had ze zich willen bewijzen? Haar vader? Die was nu niet meer in haar leven. Haar siblings? Met hun had ze ook geen contact meer. Nu boeide haar het niet veel meer wat anderen van haar dachten, alleen maar of ze haar wat aan gingen doen of niet.
Niet dat dat vandaag de zaak leek. Nee, het interessantste wat er vandaag te zien was een muisje wat op had pad kwam. De zwart-witte she-cat had zich onder een paar kale en vrij ver verspreidde bomen gevonden toen ze het magere, grijze beestje had gespot. Al snel had hing de muis dood in haar bekje en struinde ze langzaam verder ondanks de gure wind die al dagen lang aanhield. Haar lange vacht was toch echt wel een geschenk nu, vergeleken met de korte vachten van sommige andere rogues. Verveeld staarde Lola weer om haar heen, misschien opzoek naar een tweede muis, of een ander prooidier, maar ze stond al gauw stokstil. Haar ogen waren gevallen op een bekende vacht, niet omdat ze deze vaak had gezien, maar omdat er een onprettige herinnering aan vast hing. Het was haar half-tante. Ze had nooit de naam van de rode she-cat ontvangen, maar wel genoeg wonden. Haar schouder mocht dan wel weer geheeld zijn, maar Lola keek er niet naar uit om dat gevecht te herhalen. Kort dacht ze er over na om gewoon om te keren, maar dat zou een teken van zwakte zijn. Ook zou ze er dan vast niet beter uit komen als ze gewoon de confrontatie aanging. Lola haalde diep adem en liet een zucht. Ze zou hier blijven afwachten of de Bloodclanner haar kant op zou komen, zo niet, dan kon ze altijd nog rechtsomkeert naar huis maken.


Brat eerst