Into the woods

Het was al weer een tijdje geleden dat hij hier voor het laatst was geweest en daar baalde hij van. Hij mocht dan houden van het van nut zijn voor de tribe, maar af en toe wilde hij wel eens rust. Dat waren dan vaak de momenten dat hij verlangde naar het Redwood. De rustgevende geluiden van de kleine prooidieren en het ritselen van de bladeren hoog boven zijn kop gaf hem altijd de mogelijkheid om een moment voor zichzelf te pakken. De nu eenmaal bekende geuren die er rondhingen brachten hem tot rust en gaven hem nieuwe energie op hetzelfde moment. Misschien was dat een rare gedachte, maar hier komen werkte altijd verfrissend. Stiekem dacht hij ook hier zijn naam vandaan te hebben gekregen, want nergens anders was een bos in de buurt, en dus gaf het hem naast rust ook nog een gevoel van connectie. Toch, hij had het dier waaraan hij zijn naam had te danken nog nooit gespot en hield er nog steeds zijn ogen voor open iedere keer dat hij hier kwam. Dat was dan misschien ook de reden dat Stag niet door had dat zijn rust zo zou worden verstoord, omdat hij zo afgeleid wasdoor zijn omgeving en gedachtes. Een van zijn achterpoten bleef achter een boomwortel haken, waardoor hij met een harde plof op de grond kwam. Auw. Meer geïrriteerd dan gewond door zijn genante actie, krabbelde de kater weer omhoog. Hier struikelde hij dan over een boomworten en dan moest hij een Prey Hunter zijn. Wat was hij toch weer eens lekker bezig. Gelukkig was er hier bijna nooit iemand, dus het zou ongezien blijven.



Turtle eerst

Hij had al zo vaak als hij kon geoefend met jagen en dat was hij ook nu weer aan het doen. Of in ieder geval van plan om te doen, want hij was pas net aangekomen bij de Red wood. Er waren hier zoveel verschillende geuren, waardoor het nog niet altijd even makkelijk was om de juiste geur er tussenuit te halen, maar hij leerde langzaam maar zeker. Voor hij echter de kans had om er een te gaan volgen hoorde hij iets van een plof of wat erop leek. Iets was gevallen, ook al had hij geen idee wat. Hij wist in ieder geval uit welke richting het geluid gekomen was en die kant ging hij dan ook uit om Stag te zien. "Gaat het?" Hij ging er tenslotte vanuit dat de ander degene was die gevallen was.

Misschien was zijn kleine valpartij dan toch niet zo geheim gebleven, want daar stond Turtle. De To-Be leek hem tenminste niet uit te lachen en was eerder bezorgd, als de vraag of het ging iets was om van af te gaan. Stag knikte gauw. "Helemaal prima! Ik had alleen even een klein meningsverschil met een boomwortel." Wat een geweldig voorbeeld was hij toch voor de jonge leden van de tribe. Een Prey Hunter die over boomwortels struikelde. Eigenlijk was hij geen eens onhandig en was het zo'n een op de tien keer gevalletje, maar dat kon Turtle natuurlijk niet weten. "Maar wat brengt jou hier? Oefenen met jagen?" vroeg hij aan de jonge kater, om dan toch maar een vriendelijk gesprek op te starten. Het zou ook maar een beetje ongemakkelijk zijn als ze nu samen in het zelfde bos zouden gaan jagen, waarschijnlijk bij elkaar in de buurt, maar dan toch na een paar beleefde woorden niet met elkaar zouden spreken. Tenminste, dat vond stag dan. Turtle kon er natuurlijk heel anders over denken en dat zou voor hem geen probleem zijn.

Het was goed dat de ander zich geen pijn had gedaan met de val en ook meteen door ging met een gesprek om het niet ongemakkelijk te maken. Hij knikte dan ook bij de vraag, gezien dat was wat hij aan het doen was geweest of in ieder geval was hij aan het proberen geweest om de geuren te onderscheiden. "Heb je nog tips?" Gezien ze nu toch aan het praten waren kon hij dit de ander net zo goed vragen en misschien zou hij dan op zijn minst met iets van eten terug komen naar de grot, in plaats van niks te hebben, elke keer dat hij ging oefenen.

Hij moest kort glimlachen toen Turtle hem om tips vroeg. Een heel contrast van zijn zusje, Wren, die toch wel onbeleefd was geweest. Niet dat dat hem veel kon maken, hij wist nog zeker wel hoe het was om die leeftijd te zijn. "Nouja, ten eerste gaan we hier geen roofvogels vangen, met het bladerdak boven ons hoofd," begon Stag, al was hij vrijwel zeker dat de jonge To-Be dat zelf ook al wel door had. "Dus is het slim om je aan te passen op de proo die je wel gaat vangen. Bijvoorbeeld konijnen of toch een muis her en der. Het is dan handig om tegen de wind in te sluipen, zodat jij de prooi wel ruikt maar de prooi jou niet. Denk er ook aan dat er hier genoeg begroeing is om je te verschuilen, dus dat je meer aandacht kan besteden aan dingen zoals je omgeving en concentreren op de geuren om je heen." Hij wist niet echt of hij Turtle nu al dingen vertelde die het katertje al wist, maar het was altijd handig om een refersher te krijgen als dat het het geval was.

Ergens was het wel een voordeel dat er bomen over zijn hoofd waren. Op deze manier hoefde hij ook minder bang te zijn dat er plots een roofvogel kwam terwijl hij aan het jagen was. Het was misschien informatie die hij al eerder mee had gekregen, maar dit hielp wel. Op deze manier kon hij specifiek voor dit gebied kijken of de informatie handig was. Maar het was inderdaad zo dat ze hier gebruik moesten maken van de begroeïng. "Op de omgeving letten dus." Mompelde hij wat in zichzelf. De geuren onderscheiden was nog niet het makkelijkste, maar dat zou komen met oefening. Verder moest hij dus goed opletten wat hij kon gebruiken. Hij knikte dan ook wat tegen zichzelf. Er zeker van zijnd dat hij alles opgeslagen had qua informatie.

De To-Be herhaalde zijn woorden wat mompelend, meer naar zichzelf dus. Het was ergens wel grappig om te zien hoe Turtle het zo serieus nam. Zelf had hij dat nooit echt gedaan, hij had zich meer gefocust op het hebben van plezier, maar hij had dan ook wel altijd makkelijk dingen opgepikt. Wie wist had de jonge kater voor hem er wel meer problemen mee. Hij knikte in iedergeval uit het niets, waardoor Stag het niet kon laten om even te grinniken. Wie kon het hem kwalijk nemen? Het zag er gewoon grappig uit. "Weet je zeker dat je het allemaal hebt opgeslagen?" vroeg hij op een lichtelijk plagende toon.

Hij herhaalde alles in zijn kop, hij wilde het tenslotte niet vergeten. Toch merkte hij dat de ander iets grappig leek te vinden en hij wierp dan ook een wat vragende blik op Stag. "Wat is er grappig?" Het was toch niet hemzelf? Was het zo raar dat hij eerst alles goed in zich op wilde nemen om het daarna pas in de praktijk uit te proberen? De volgende opmerking bevestigde die gedachte bijna. Anders zou Stag hem toch niet op een plagende toon toespreken? Hij merkte dan ook dat hij snel wegkeek en zijn blik rond de omgeving liet gaan. "Natuurlijk heb ik alles opgeslagen." Was het niet normaal om even de tijd te nemen om er zeker van te zijn dat je alles zou onthouden?