Flashback to better times

De rood met witte kattin baande zich een weg door de kampingang en vervolgens richting de prooistapel. Hier wierp ze haar gevangen prooidieren bij de rest en koos ze voor zichzelf een iets oudere rat ertussenuit. Ze had minder nood aan vers voedsel dan de Queens en Elders en was al blij met hetgeen wat ze nu mee had genomen. Haar ijsblauwe blik gleed even het kamp rond. Ze onderdrukte een zucht, merendeels door de rat die ze tussen haar kaken had zitten. Er was zoveel veranderd. Ze herinnerde zich nog goed dat Shrewstar de leiding had, opgevolgd door Innerstar. Nu was het Tallstar die hen hoorde te leiden. Maar waar was hij? Er gingen geruchten rond, geruchten waar ze liever haar oren niet vuil aan maakte. Ze zou wel zien. Het was niet aan hun om te zeggen wat er nu gedaan moest worden. Dat was aan Acorndust. De rechterhand van hun leider, zijn opvolger. En haar oude vriend. Een korte lach spreidde zich op haar gelaat terwijl ze zich in zijn richting bewoog. Het was al even geleden dat ze nog met hem had bijgepraat. Sinds de dood van Frostlake had ze zich volledig op haar taken gestort. Ze besefte nu wel dat dit ten koste was gegaan van haar sociale activiteiten. Maar het was nooit te laat om deze te herpakken, right?
Ze liet de rat vallen wanneer ze zich voor de bruine kater bevond. Haar blauwe blik stond vriendelijk en was zijn kant opgeworpen. "Mind if I join?" vroeg ze toen, haar oude vriend  vragende terwijl ze  haar staart even omhoog hield als begroeting.

+ Acorndust

Vandaag was weer eens een dag waar er van alles geregeld moest worden en hij eindelijk de tijd had om even wat rust te nemen. Hij was dan ook gaan liggen op de plek waar hij de laatste tijd wel vaak lag in het kamp als hij de kans had. De steen zorgde toch voor wat beschutting als er een beetje een harde wind stond en dat was wel fijn. In Greenleaf bood het ook schaduw, maar nu in Leafbare was eigenlijk alleen de beschutting nuttig. Hij keek omhoog van waar hij lag toen er een rat op de grond viel en zag Minnowleaf staan. Een kleine glimlach verscheen op zijn gelaat. Het was al even geleden sinds hij een goed gesprek met haar gehad had en stelde het dan ook zeker op prijs dat ze naar hem toegekomen was. "Natuurlijk mag je erbij komen." Sprak hij dan ook vriendelijk. "Hoe was je dag?" Het was niet als een controle bedoelt, maar meer als een vraag hoe haar dag was geweest.

Toen de kater toegaf dat ze erbij mocht komen zitten, vertoonde ze een tevreden glimlach. Ze liet zich op haar achterwerk ploffen en begon met het opeten van haar rat. Toen Acorndust vervolgens vroeg hoe haar dag was verlopen, keek ze terug op. Even dacht ze na over wat ze had gedaan. Het was zo'n algoritme geworden dat ze er eigenlijk niet meer bij stilstond over wat ze allemaal deed. "Ik heb 's ochtends de grenzen nagekeken en daarna gejaagd. Beiden verliepen goed." miauwde ze terwijl ze even naar de lucht keek en knipte, alsof ze zichzelf goedkeuring gaf en een klopje op de schouder. Minnowleaf wist dat ze goed was, wat ook niet anders kon als je de taken al zolang deed als haar. Acorn kon hier vast over meespreken. Nouja, daar was de rosse kattin van overtuigd. Hij was tenslotte ook deputy geworden. "Hoe is het met jou?" Ze gunde hem een zijwaartse blik en een wenkbrauwophaal. Ze wist dat dit geen gemakkelijke tijden waren. En Acorn had het 't zwaarste, aangezien hij alles moest opvangen en de verantwoordelijk van zowel een deputy als leader op de moment op zich droeg. Zolang hij maar wist dat ze er voor hem was, als luisterend oor.

Het klonk als een vrij normale dag als hij het zo hoorde. Dat was misschien maar beter ook, want dat betekende dat het clanleven gewoon doorging ondanks wat er gebeurd was. Hij had ook werkelijkwaar geen idee hoe het allemaal op te lossen, maar dat probeerde hij toch het merendeel van de tijd te verbergen door te doen wat nodig was om alles gaande te houden. Al kon hij het niet helpen dat er af en toe een moment was waar hij eigenlijk het gewoon uit wilde schreeuwen of wat dan ook. Huilen was niet iets dat hij snel deed en dat zou hij ook nooit voor de clan doen als hij het kon helpen. "Dat is mooi." Sprak hij dan ook met een kleine glimlach. De vraag die volgde deed de glimlach kort verdwijnen voor hij hem weer opzette. "Ik doe mijn best om alles bij elkaar te houden." Meer dan zijn best kon hij ook niet doen tenslotte. De clan mocht niet uit elkaar vallen door een leider die er vandoor was gegaan en hij deed dan ook zijn best om iedereen bij elkaar te houden. De ene na de andere tegenslag hielp daar zeker niet bij, maar ooit moest het tij keren toch? Ooit zou dit beter moeten worden.

Meer dan wat hij nu had gezegd was lastig toegeven, tenslotte wilde hij niemand ongerust maken, ook al kenden ze hem nog zo goed. De clan kon niet hebben dat hij in zou storten en dat zou hij dan ook niet laten gebeuren nu. "Ik had liever geweten dat hij er vandoor ging en niet terug zou komen, want dan had ik me voor kunnen bereiden." Toch was dit nooit iets waar je op voorbereid kon zijn, maar toch was het anders als de leider dood ging dan wanneer de leider er gewoon vandoor ging, want nu was er zoveel niet duidelijk. "Als hij dood was, was alles zoveel simpeler geweest." Dan had de clan gerouwen, maar nu leek er voornamelijk alleen maar woede te zijn en dat was een stuk moeilijker om mee om te gaan.