Living death

<sub>Het deerde Carameltwirl niet dat de takken in haar gezicht sloegen toen ze door de struiken raasde. Het was alsof ze door de dood achterna gezeten werd, in zo'n staat van paniek racete ze terug naar het kamp. De volle maan glom als een zilveren schotel boven haar kop. Met een jagende ademhaling rende ze door, de tranen op haar wangen waren inmiddels opgedroogd. De kampmuur kwam in zicht en ze schoot door de doorntunnel. Hoe ver zou Inkspots achter haar zijn met het ogenschijnlijk levenloze lichaam van Slatefur? Maar ze leefde nog echt. Maar voor hoe lang? Carameltwirl wilde er alles voor doen om haar leven te koesteren. Inkspots hadden de poes meer dood dan levend aangetrokken, de plaats geurend van bloed en BloodClan. En Carameltwirl had nog iets geroken, de geur van een ex-clangenoot. De tortoiseshell poes kwam in een verwilderde staat in het kamp aan. Wie waren er nog wakker? Haar ogen waren groot als schoteltjes. Hoe moest ze iedereen toespreken? Ze kon dat niet. Maar ze moest, ze kon niet anders om Slatefur te redden. Waren er wel medicine cats in het kamp? Of waren Acefray en Bloodpaw beide op de gathering, wat logisch was. Carameltwirl draaide geschrokken in de rondte. ‘I-iemand,’ begon ze zachtjes. Haar haren stonden alle kanten op. ‘Help! Iemand alsjeblieft help!’ De kracht kwam in haar stem, de urgentie duidelijk hoorbaar. ‘S-slatefur. Ze is gewond. H-heel erg gewond.’ De poes struikelde over de woorden, te erg in shock om er een samenhangend verhaal van te maken. ‘Inkspots.. Ik..’ Ze zag het weer voor zich en de tranen sprongen opnieuw in haar ogen. Ze herinnerde de misselijkmakende geuren. Ze drukte haar oren diep in haar nek. ‘Sinclaw,’ kwam er piepend uit haar keel.

Notes: Vervolg op dit topic! Dit vindt zich plaats tijdens de gathering, dus alleen open voor katten die niet op de gathering zijn.</sub>

Het was rustig in het camp. Er was Chillykit verteld dat dat kwam omdat bijna iedereen naar de gathering was, en dat zij ook mee zou mogen naar de gathering als ze eenmaal apprentice was. Dat klonk haar heel spannend in de oren! Bij wijze van voorbereiding had ze zich dan ook bij de elders geschaard, degenen die te oud waren om nog mee te gaan met de anderen, om te smeken of ze geen leuke verhaaltjes hadden over hun tijd op gatherings. En wauw, wat een verhalen! Over het ontmoeten van alle andere clans, over ruzies en wolken die voor de maan gleden, over rustige gatherings waar je gewoon kon keuvelen met de kennissen die je kweekte in de andere clans.. Chillykit was ervan overtuigd dat ze niet kon wachten tot ze het zelf mee kon maken! Er ontstond wat commotie in het camp, en de jonge kitten dacht dat ze misschien al terug waren, al was het nog vroeg, en dus liep ze enthousiast de den uit om de katten te verwelkomen en hun hoogstwaarschijnlijke interessante verhalen te beluisteren. Maar het was geen gezellige bijeenkomst van katten die haar begroette, nee. De grijze kitten keek met grote gele oogjes naar de twee - of nee, drie - katten in het midden van het camp. De geur van bloed bereikte haar; veel te veel bloed. Maar dat was niet het ergste deel. Want temidden van al dat bloed, rook ze ook haar moeder. "Mama!", piepte Chillykit luid, en plots klonk ze nog jonger dan ze effectief was. Met snelle kleine pootstapjes liep ze op Inkspots af, die het grijze lichaam van haar moeder op zijn rug droeg. Nee, nee, nee! Mama mocht niet doodgaan, mama moest voor altijd blijven leven, was dat niet wat mama's deden? Ze keek op naar de grotere kater met traantjes in haar onschuldige kittenoogjes; haar onderlip trilde. "Mama?", vroeg ze opnieuw, hopend dat de kattin een reactie zou geven, dat ze zou tonen dat ze inderdaad voor altijd zou leven. Mama kon niet doodgaan. Het was mama niet toegestaan om dood te gaan.

Ze was niet naar de gathering gegaan, want ze wist dat er katten achter moesten blijven in het kamp om het te bewaken mocht er wat gebeuren. Ze had die taak dan ook op haar genomen om deze nacht de kampingang te bewaken tot de katten van de gathering terug zouden komen. Natuurlijk had ze een aantal wel het kamp uit zien gaan om een wandeling te maken, maar dat was best gewoon. Shadowclanners leefden soms meer 's nachts dan overdag tenslotte. Wat ze niet had verwacht was dat er twee terugkwamen met een gewonde Slatefur bij zich. Ze volgde de twee katten direct naar binnen en voelde al wat vragen branden. Ze wist dat Acefray in het kamp was gebleven, dus daar hadden ze geluk mee, maar dit was serieus. Haar nekharen rezen bij het horen van de naam Sinclaw en ze wist dat de poes dit gedaan moest hebben. Wie kon het anders geweest zijn? En waarschijnlijk was ze er ook weer vandoor gegaan en had het ook geen zin om er een patrouille achteraan te sturen nu. "Sinclaw heeft dit gedaan?" Vroeg ze kort ter bevestiging voor ze haar blik kort rond het kamp liet gaan. Als er meer Bloodclanners in het territorium rondliepen moesten ze niet hebben dat er iemand alleen op uit ging nu. Was het nu aan haar om hier wat over te zeggen? Acorndust was er niet en een leider hadden ze nie meer. Ze nam diep adem en probeerde haarzelf wat te kalmeren. "Het lijkt me het beste dat niemand alleen het kamp uit gaat voor het geval er nog een Bloodclanner rondloopt." De groep die naar de gathering was zou vast wel zo slim zijn om bij elkaar te blijven. "Voor nu moeten we zorgen dat Slatefur de juiste zorg krijgt. Dan kan er later besloten worden wat te doen met deze situatie wanneer de katten van de gathering terug zijn." Dat was iets dat ze aan Acorndust over zou laten. Voor nu was het beste dat ze kon doen iedereen hier houden en zorgen dat ze elkaar konden beschermen mocht het nodig zijn.

Roughkit was kwaad geweest dat ze niet mee mocht. Maar ze was nog geen apprentice, dus dan mocht het niet. Ze had nukkig in haar nest gelegen, niet willen praten met wie dan ook. Blijkbaar had al hun achterlijke gedrag haar moeder weggejaagd, want die had besloten even erop uit te gaan. Maar na een tijdje leek het toch nog spannend te horen. Ze hoorde onrustige stemmen net buiten het kamp. Ze kwam dan ook de nursery uit zetten met een nieuwsgierige blik op haar ogen. Ze spitste haar oren en zag dat een verwarde gevlekte poes midden in het kamp iets probeerde te vertellen. Het was niet echt logisch, maar haar moeder haar naam had haar interesse getrokken. Het duurde niet lang tot opeens nog een kat het kamp binnen kwam, en de geur die van hem afkwam... nee, van haar, was misselijkmakend. Ze keek met grote ogen naar het grijze, levenloze lichaam op zijn rug. En toen hoorde ze het stemmetje van zijn zusje gillen. M-mama? Was dat mama? En al dat bloed. Ze stond op een afstandje, maar ze begon keihard te gillen. Meteen sprongen de tranen in haar ogen en schreeuwend wierp ze zich naar de gevlekte kater. ‘Mama! Mama, nee! Laat haar los!!’ begon ze woest tegen de grote warrior te zeggen. Ze moest mama beter maken. Ze moest wel... Uhh, wat had Bloodpaw haar ook alweer verteld? Ze wist alleen maar één of twee plantjes die ze moest geven als katten ziek waren. Niet wat je moest doen als iemand gewond was. Dikke tranen stroomden over haar wangen toen ze de gevlekte kater begon te slaan. Ze moest bij mama zijn!

Het was dus echt Sinclaw geweest die dit gedaan had, dat gaf haar alleen maar meer reden om de katten binnen het kamp te houden. Wie weet wat Sinclaw verder van plan was te doen in hun territorium? Ze zouden wat kunnen doen wanneer Acorndust en de anderen van de gathering terug waren, maar niet nu. Ze hadden wel wat belangrijkers aan hun hoofd en dat was zorgen dat Slatefur verzorgd zou worden en deze nacht door zou komen. Ze knikte dan ook bij de woorden van Inkspots. "Neem Slatefur anders mee naar de medicine cat den, dan zal ik zien wat ik met de kittens kan doen." Ze sprak het zachtjes, net zoals Inkspots had gedaan. Tenslotte wilde ze niet dat de kittens hoorden wat ze zei. Dan zouden ze waarschijnlijk willen volgen. Ze richtte dan ook haar blik op Chillykit en Roughkit en zette een zachte glimlach op. Ze stapte naar de twee toe en liet zachtjes haar staart langs hun heen gaan. "Kom, laten we naar de nursery gaan, zodat jullie moeder geholpen kan worden." De vraag was maar of de kittens haar zouden volgen, maar het was altijd het proberen waard. Ze hoopte in ieder geval niet dat ze Inkspots verder zouden volgen.


Tag: Inkspots, Chillykit & Roughkit