Settleddust had al enkele dagen een snood plannetje in zijn kopje. Hij had nog een appeltje te schillen met zijn kleine zusje. Ondanks dat het een beetje uit de hand gelopen grapje was geworden, had Pepperpaw hen een beetje in de problemen gekregen. Maar Settleddust was sinds dien alweer veel steviger te been, en de kleine flamepoint zou hem nu niet meer zo makkelijk voor kunnen blijven. Hij had toevallig haar geur opgepikt in het territorium en volgde nu die geur op de voet. Zijn voetstappen niet zo super lichtvoetig, maar degelijk genoeg geplaatst om geen bosgrond te verstoren. Het duurde even, maar hij had de lichte vacht van de flamepoint in zijn blikveld. Meteen staakte hij zijn pas, checkte de wind. Het was nu een simpel kat en muis spelletje. Hij verlaagde zijn kop en sloop in een zorgvuldige boog om haar heen. Totdat hij de perfecte plek had gevonden om haar te laten schrikken. Hij stond achter een boom, verhuld door varend en op het juiste moment sprong hij uit de bosjes en probeerde bovenop haar te springen. ‘Pepper, kijk uit! Acorndust gaat je pakken!’

Pepperpaw had een goede reactie. Ze landde pardoes op haar neus toen hij was begonnen met schreeuwen en ze keek nog steeds met stomheid geslagen in het rond. Het leek alsof ze nog steeds niet doorhad wat er aan de hand was, dus Settleddust zag zijn kansen nog schoon. Hij sprong om haar heen en dook toen op voor haar gezicht, waarna hij op zijn achterpoten ging staan en Pepperpaw probeerde te tackelen door zijn voorpoten om haar nek te slaan en haar mee te nemen naar de grond, terwijl hij luid lachte. ‘Ik ben Acorndust en ik zeg dat je Pepperdust gaat heten!’ gromde hij speels, zijn groene ogen fonkelend van plezier.

Settleddust zijn houtgreep werkte, want de poes kwam op de grond en hij torende boven haar uit. Hoewel ze flink begon te spartelen, was de jonge warrior nog steeds sterker. Maar ze was lenig, dus hij moest zijn best doen om haar op de grond te houden. Hij werd al snel als stom bestempeld en hij lachte hartelijk. ‘Ik ben stom? Jij bent stom!’ kaatste hij toen lekker kinderachtig terug. Zij had hem bloednerveus gemaakt omdat hij dacht dat ze aan haar vader zou vragen voor een nieuwe mentor. Én ook nog eens Acorndust had doen laten verschijnen met haar gegil. Maar opeens gebruikte ze hetzelfde trucje en werd hij omgedoopt tot Settledacorn. Hij lachte hardop, waardoor zijn grip verslapte en Pepperpaw tussen zijn poten door glipte. Maar toen ze eenmaal los was, hield hij haar goed in de gaten. Ze had zeker een tegenaanval in haar mars. ‘Settledacorn had je anders goed te pakken,’ grinnikte hij.

Settleddust werd al snel weer uitgemaakt als stom, waardoor hij weer moest grinniken. Het was leuk om weer zo te spelen alsof hij kind was. Ook al was hij nog maar een jonge warrior, hij voelde zich geacht om zich dan ook serieus te gedragen. Maar elke keer als hij bij Pepper was, kwam de kitten in hem weer naar boven. Daarna kwam ze met een gevaarlijk uitziende vacht naar hem toe, claimend dat ze hem zo pakken. Settleddust verlaagde op zijn voorpoten en schudde zijn kont uitdagend in de lucht. Maar de kleine pluizenbol dook alweer op hem af en hij kreeg een dreun recht van voren. Ze was nou eenmaal pijlsnel. ‘Oef,’ kreunde hij, waarna hij zich meer voor het dramatische effect op de grond liet vallen dan dat ze hem onderuit tackelde. ‘Niet Pepperdust de verschrikkelijke!’ miauwde hij speels, waarna hij zijn poten uitgestrekt in de lucht strekte.

Pepperpaw knalde tegen hem op en daar ging hij naar de grond. Het duurde niet lang voordat haar pootjes op zijn borst kwamen en hij weer moest lachen. De kleine wildebras, ze straalde altijd van de energie. Maar haar onschuldige plezier veranderde alweer snel in agitatie toen hij haar Pepperdust noemde. Hij grijnsde stoutmoedig en trok één keer uitdagend zijn wenkbrauwen omhoog. Het feit dat zij het niet grappig vond, maakte het voor hem alleen maar nog grappiger. Hij grinnikte, maar dat werd al snel afgestraft door wat extra gewicht op zijn borst. ‘Oof,’ pufte hij, waarna hij zijn kopje weer optrok. ‘Denk je dat je van mij kan winnen?’ spinde hij toen uitdagend. ‘Ik ben ook getraind door Acorndust!’ Hij trok zijn buikspieren aan, en trok zijn achterpoten op. Met een snelle beweging probeerde hij zijn achterpoten onder haar buik te krijgen en van hem af te werpen.

Pepperpaw dacht dat ze oppermachtig was, maar ze was natuurlijk nog maar een kleine apprentice. Hij kreeg dan ook een brede grijns op zijn gezicht, en hij lachte al helemaal toen hij met eenvoud de poes van zich af wist te slaan. Hij rolde lachend op zijn buik toen ze luid begon te protesteren. ‘Wat wilde je zeggen? Ik kon je niet horen door mijn fantastischheid,’ sprak hij plagend, een quasi-arrogante blik op zijn gezicht. Het was natuurlijk eerlijk geweest, een hele eerlijke gevechtsmove. Hij had zo'n papzak als Acorndust nooit zo makkelijk van zich af weten te schoppen, maar Pepperpaw was makkelijk. Pepperpaw kwam al overeind, waardoor hij zichzelf ook alweer wat omhoog wist, waarna hij plagerig met een poot wenkte. ‘Kom maar op, muizenspiertjes!’

Settleddust moest hard grinniken, waarna hij een zo'n geschokt mogelijk blik op zijn gezicht zette. ‘Wauw, ik ben beledigd, Pepperdust,’ sprak hij met een verdrietige blik op zijn gezicht. Maar hij moest stiekem nog steeds gniffelen. Hij vond het zo grappig dat ze daar zo gepikeerd op reageerde. Het was gewoon humor. Maar Pepperpaw zag duidelijk de lol er niet meer van in, want ze deelde mee dat ze niet meer wilde spelen en ze draaide boos weg. Nou ja zeg. Settleddust sprong meteen achter haar aan kom. ‘Kom op, Pep. Ik plaag je maar,’ sprak hij met een brede grijns. Hij duwde zijn neus tegen haar schouder. ‘Je bent toch niet echt boos?’

Settleddust zijn pogingen om het goed te maken hadden geen zin. Ze was nog steeds boos. Hij werd zelfs bestempeld als lucht. ‘Oh,’  sprak hij eens kort, waarna hij maar even moest nadenken om haar weer even aan zijn kant te trekken. Maar eigenlijk had hij daar nog helemaal geen zin in. Hij vond het eigenlijk wel grappig dat ze zo gepikeerd was. ‘Gelukkig maar, van lucht heb je geen last. Dat kan je niet voelen,’ begon hij toen te grinniken. Waarna hij haar begon te belagen met kleine zetjes, of dat hij vlak voor haar voeten ging lopen, of op haar hakken liep. Alles maar om ervoor te doen dat hij nét irritant genoeg was.

Settleddust begon te giechelen als een schoolmeisje. Dit was gewoon grappig, kom op. Je kon er niets anders van maken. Als hij nog een staart had, was die recht omhoog geweest. Het duurde niet heel lang voordat Pepperpaw weer toehapte en zijn hoofd als een trommel werd gebruikt. Hij plofte op zijn kont en keek haar met glimmende oogjes aan. ‘Waarooom?’ miauwde hij met een domme grijns op zijn kop. ‘Ik was toch lucht?’ miauwde hij poeslief, waarna hij toch maar een keer met een voorpoot haar slaande pootjes onderschepte. Niet dat ze hard sloeg, maar hij wilde het gedrum liever niet de hele nacht in zijn kop horen.

Stomme lucht? Hij wist niet eens dat dat bestond. Hij grinnikte nog even vrolijk toen hij zijn poot weer op de grond zette. ‘Deze stomme lucht kan ook een storm worden hoor,’ sprak hij met een onheilspellende stem. Hij trok zijn wenkbrauwen even op waarna hij zijn tong uitstak naar Pepperpaw. ‘Dit krijg je terug van "oorlogje" spelen, Pep,’ sprak hij toen flauw. Hij kantelde zijn kopje even. Ja. Ze had hem nogal voor schud gezet door tegen Acorndust te zeggen dat ze oorlogje aan het spelen waren. Nadat ze hem voor de gek had gehouden dat ze Tallstar zou vragen om een nieuwe mentor. Dit was honderd procent gerechtvaardigde pay-back.