A new future imagined

Met zijn rug naar de waterval gekeerd, ogen gericht op het landschap voor hem, zat een eenzaam figuur. Zijn donkerbruin gestreepte vacht bespeeld door de wind. Sinds zijn klim naar boven was de wind sterker opgestoken dan ooit. Talon was gewend om veel lager te leven dan dit, de harde rukwinden en de koude maar frisse berglucht was nieuw voor hem. Veel wantrouwende blikken keken hem na, andere juist ongeïnteresseerd, neutraal of vriendelijk. Hoe hard hij ook zijn best deed, hij kon niet stoppen met denken aan één-oogje. Wie was ze? Ze hadden elkaar al eens eerder ontmoet, dat was wel duidelijk, en hoe langer hij er over nadacht hoe zekerder hij werd dat ze misschien zelfs samen hadden gewoond. Kort, zeker wel, maar samengewoond hadden ze. Talon kon niet ontkennen dat ze weinig indruk op hem had achtergelaten. Er was immers zo veel gebeurt na dat hij haar had verlaten. Maar toch.. Hij kon met absolute zekerheid zeggen dat haar persoonlijk nooit wat had aangedaan. Dát zou hij zich zeker wel kunnen herinneren.

+ Day

Zijn gedachten lagen zwaar in zijn geest als water in poelen, rimpelend, reflecterend. Zijn passen waren traag op de oneffen grond, stevig gegrond tegen de wind die hem van de rotsen leek te willen blazen. Hij was doelbewuster dan gewoonlijk. Zijn pad voerde in een rechte lijn naar de kater wiens naam hij pas had geleerd, de vermoeide, beleefde vreemdeling die hij nu toch in een ander licht zag. Hij vroeg zich af hoe sterk hij dat licht moest laten doorschijnen. Een enkel perspectief maakte voor vervormde meningen, meende hij. Hij kon dan ook niet anders dan de ander de mogelijkheid te geven zijn eigen licht te laten schijnen. Ieder blad had immers twee kanten en een spiegelbeeld in water toonde niet wat zich onder de golven bevond. "Talon", miauwde hij met zijn zware, diepe stem toen hij de vreemdeling had genaderd. Hij bleef staan en keek de ander aan, zijn gouden blik niet onvriendelijk, maar vrij onleesbaar. Hoe kon je haar zo teleurstellen? wilde hij vragen, maar hij hield zich in. Tijd geven, ruimte geven, met vragen verkennen en niet sturen, dat was zijn gebruikelijke weg en hij kon daar niet zomaar van afslaan, ook nu niet. "Wie ben je?" Toen Falconpaw hem die vraag had gesteld, had hij even met een mond vol tanden gestaan, want een kat was zo veel. Falconpaw had het over namen gehad, maar Day kende de naam van deze kater al. Nee, hij hield de vraag bewust open. Het kon veel over een kat zeggen welk aspect hij besloot te belichten.

Talon keerde zijn hoofd om en ontmoette meteen de gouden kijkers van Day, de chief van de tribe. Daar was hij dan. Hij wist niet wat één-oogje tegen hem had gezegd, maar als hij zo'n reactie van haar had ontlokt kon het niet goed zijn. Dat gaf hem al meer dan één punt achterstand als hij zich wilde bewijzen. "Talon," De donkere cyper keek hem even peilloos aan als de ander hem. "Wie ben je?" Een zwerver? Een dwaler? Een outlaw? Dat was hij ooit geweest, een outlaw. Eeuwig op de vlucht. Een spoor vernieling achterlatende. Nu was hij een eenzame verschoppeling die het zat was om honger te lijden en elke avond te gaan slapen met een nevelbeeld van onzekerheid of hij de volgende ochtend wakker zou worden. Iemand die, na al die tijd alleen, zijn oude vrienden miste. Hij had een duidelijk beeld van zichzelf, waarom was het dan zo moeilijk om die over te brengen op de ander? "Maakt het uit wat ik ben? Wie weet heeft ze mij wel afgeschilderd als de naarste schurk uit het westen, en dan verwacht ik dat mijn woord er niet meer toe doet." Sprak hij met een gelijkmatige stem. Hij wilde weten hoe het er voor stond, anders kon hij net zo goed zich omdraaien en meteen weer afdalen naar het dal.

“Ieder woord doet ertoe, Talon. Ik kan de andere kant van het blad alleen zien als jij het voor me omdraait.” Talon zei niets. Hij keek de ander recht aan, schattend. De eerlijke manier waarop hij behandeld werd.. het was net zo ontwapenend als de gastvrijheid van de tribe.  “Wie ben je?” Talon zuchtte tenslotte. Het scheen hem toe dat het geen verder nut had om zijn verleden weg te stoppen. Hoe graag hij die wilde vergeten. Hoe graag hij die terug wilde.

Hij wendde zijn ogen af en besloot om haar net prachtige dal voor hem te kijken. "Ik kom van ver. Dit land is niet mijn land van oorsprong. Ik kom van een land met roze bloesembomen, steden waar de natuur en de mens één is." Dat was nu zo lang geleden dat hij het puur op gevoel sprak. Talon kon de sakura bomen nauwelijks herinneren. Dat was maar beter ook. Dat stukje verleden wilde hij nooit meer herinneren. "Ik heb lang met een groep katten geleefd. We deelden geen bloed maar waren zo goed als familie van elkaar," Talon rechtte zijn rug, terug denkende aan al hun gezichten. Hen herinnerde hij stuk voor stuk en hij geloofde dat hij hen nooit meer zou kunnen vergeten. Zijn toon veranderde compleet toen hij verder ging. "Familie, tja, veel is verandert sinds dien. Die groep waar mee ik reisde.. we waren een familie van verloren kinderen, stuk voor stuk slecht en vergeten door de wereld. De leider hij heeft ons "gered". Dat maakt ofschoon nu niets meer uit, vermoed ik." Verzuchtte hij nogmaals terwijl hij zich weer naar de ander richtte.