Someone to You

Gorsepaw was in het kamp. Het was allemaal zo veel in te nemen! Hij moest al allemaal ingewikkelde dingen leren van Amberstorm direct. Hij maakte zich helemaal zorgen en bleef de warrior code als een mantra in zijn kop herhalen. Jagen voor de clan, voor zelf te eten. En dan? Uhh. Clan verdedigen! Alleen in je eigen territorium jagen... Dat waren van die super logische dingen die je makkelijk over het hoofd zag. Er was nog zo één... Oh ja! Kittens mochten pas apprentice worden als ze zes manen waren. Hij begreep niet waarom dat in de code was, dat was toch normaal? Ahh.. Maar alsnog waren dat nog maar vier regels. Er waren wel vijftien! Totdat hij opeens uit zijn gedachten werd gehaald door de stem van zijn oma, die vrolijk glimlachend naar hem toe was gelopen. Ze vroeg meteen of hij al een plekje had uitgekozen! Oh nee! Dat óók nog niet! Er was nog zoveel wat moest gebeuren! Hij wilde wel naast Falconpaw en Heatpaw slapen hoor! Of was die plek al bezet. Meteen schoot hij weer in de stress. ‘Oh, hoi, oma,’ miauwde hij gejaagd, afgeleid. Hij sprong op zijn poten, zijn blik werpend op de apprentice den waar hij vannacht voor het eerst in zou moeten slapen. ‘Nee! Nog niet? Moet ik dat nu doen?’ vroeg hij bezorgd. Onzekerheid flikkerde in zijn ogen.

Gorsepaw was zich weer veel te druk aan het maken. Pas toen hij een poot op zijn schouder voelde, werd hij weer in het heden terug geplaatst. Zijn gele ogen keken groot naar die van zijn oma. Ze zei dat het niet direct hoefde, maar dat hij ook eventjes mocht ontspannend. Maar alleen zeggen dat het mocht werkte niet. Zijn brein was nog steeds vol gedachten, van alle prikkels die hij vandaag had gekregen. Maar de vraag dat of hij bij zijn vriendjes wilde slapen, maakte hem toch een beetje vrolijk. Hij knikte toen. ‘Ja! Inderdaad,’ snorde hij zachtjes. ‘Ik wacht op Heatpaw en Falconpaw. En dan kunnen ze me vast helpen een mooi plekje te vinden,’ snorde hij vrolijk. Ja, want hij zou anders niet weten waar hij zou moeten beginnen! Gelukkig had hij goeie, lieve vriendjes die hem altijd wel wilden helpen. En hij zou dat ook doen hoor! Hij was ze wel wat verontschuldigd hoe lief ze voor hem waren geweest.

Gorsepaw zijn oma was eigenlijk super lief. Hij wilde met hem wachten. Gelukkig maar. Hij snorde eventjes kort, waarna hij weer iets relaxter zich positioneerde naast de gevlekte poes. Al snel vroeg ze wat hij vond van zijn nieuwe mentor. Nadenkend keek hij naar zijn oma. Dat was een ingewikkelde vraag. Hij kende haar helemaal niet zo goed, de nieuwe deputy en zijn nieuwe mentor. Ze was een beetje eng, onbereikbaar. Ze leek zo streng! En ze was dat ook nogal. Ze wilde namelijk meteen trainen en hem weghalen bij zijn vrienden na de ceremonie. ‘Ze.. ze is wel.. cool,’ miauwde hij toen uiteindelijk. Hij twijfelde niet aan het feit dat zijn vader hem vast een goede mentor had gegeven. En Talonpaw had gezegd dat de deputy de beste mentor ooit kon zijn. Bovendien zou hij zijn vader niet verder lastig vallen met dingen die hij wilde. Hij had al gevraagd of hij moor runner kon worden. Hij zou nu ook nog niet eens vragen om een specifieke mentor! Dat zou alleen maar hebberig lijken. En hij was heus dankbaar dat de deputy zijn mentor was. Hij keek weg van zijn oma.

Gorsepaw kon van geluk spreken dat hij zo'n groot en liefdevol gezin had. De meesten waren heel aardig. Opa was dan wel een beetje ruig en Lavenderstorm, zijn tante, kon nogal direct en bot zijn. Maar ze bedoelden het allemaal goed, dat wist Gorsepaw ook wel. En zijn oma was heel zachtaardig. Meer zoals zijn papa en mama. Hij kon dan ook wel voorstellen dat hij misschien een beetje op zijn papa en mama leek. Hij knikte dan ook dankbaar toen oma hem bemoedigende woorden toesprak. Hij zou Amberstorm wel beter leren kennen. Ja, ja dat zou ook wel kloppen. Ze was nu nog gewoon onbekend en bereikbaar. Misschien zouden ze later wel betere vrienden worden. Als Gorsepaw wat beter werd in apprentice zijn. Hoe? Ja, dat zag hij hopelijk later wel. Eerst moest hij de warrior code van voor naar achter leren. ‘Dankjewel oma! Ik denk ook wel dat het goed komt,’ miauwde hij, zichzelf ook weer moed insprekend. ‘Papa heeft vast niet voor niets haar uitgekozen voor mij.’ Ja. Hij moest papa vertrouwen. Want hij had hem nooit eens iets misdaan. Hij was er altijd voor hem en hij had altijd gelijk. Het kwam wel goed.

'Dankjewel oma! Ik denk ook wel dat het goed komt,' miauwde Gorsepaw. Breezesong was blij dat te horen. Als hij er geen vertrouwen in had gehad, dan was het ook moeilijk. Maar het zal allemaal wel goed komen. En zo niet, er is altijd wel ergens een oplossing voor. 'Papa heeft vast niet voor niets haar uitgekozen voor mij.'
De poes knikte. 'Ja, dat denk ik ook,' stemde ze met hem in. Ze had al besloten er zelf geen vragen over te stellen. Dat zou Stallionstar misschien ook onzeker maken. Hij moest ook vertrouwen hebben in zichzelf. 'Heb je al een beetje een planning gekregen van haar?' vroeg ze toen. Amberstorm was best een gestructureerde poes, dacht ze zo.