One Last Time

Hij zou hem later ontmoeten in de leaders den. Hij had de tijd gehad om na te denken over zijn keuze, maar zijn besluit stond vast. Het enige wat hij nu nog zocht was permissie. Stormwind stapte de den binnen en keek rond. "Panthergrowl? Ben je hier?" hij wist niet zeker of hij hier wel binnen durfde te stappen na wat er gebeurd was eerder vandaag. Hij was zich nog steeds niet helemaal bewust van het feit. Alsof het nog niet geland was. Maar hij moest het vragen, voordat hij zou vertrekken naar de highstones.

Panthergrowl had zich even afgezonderd. Zijn clanmates namen nu afscheid van Butterstar. Zo dalijk zou haar vigil beginnen. Stormwind had hem gevraagd om even onder vier ogen te spreken, dus had Panther een privé plek opgezocht. Butter's oude den. Haar geur hing hier duidelijk, ze was hier immers de afgelopen nacht nog geweest. Het voelde absurd om hier te zijn nu. Veel tijd om na te denken kreeg hij gelukkig niet, aangezien de stem van Stormwind al gauw door de den heen klonk. "Stormwind," begroette Panther hem, zijn stem nog schor, breekbaar. "Waarover wou je mij spreken?"

De grijze kater begroette hem en vroeg waarover hij hem wou spreken. Voorzichtig probeerde Stormwind de woorden in zijn hoofd bij elkaar te zoeken. Hij kon zich moeilijk concentreren omdat haar aanwezigheid nog zo groot was hier. Haar geur, oude haren.. alles wees erop dat het net was alsof Butterstar elk moment door de opening van de den kon stappen.
"Ik wil je een vraag stellen. Of.. een voorstel doen is een betere verwoording." zei hij toen. Zijn dikke staart tikte nerveus op de grond. De grote kater had nooit echt zo zijn emoties laten gaan, maar vandaag was anders. "Ik wil bij Butterstar zijn," klonk er toen. Hij hoopte dat Panthergrowl hem dat zou gunnen. "Ik wil je toestemming vragen om met goedkeuring dodelijke medicijnen in te nemen en naar Butterstar te gaan. Ik zal over RiverClan waken met mijn leven terwijl jij naar de highstones reist, maar daarna zou ik graag naar haar toe willen gaan." er trok een rilling over zijn rug nu het uitgesproken was. Het hoge woord was er uit, zijn idee was uitgesproken. "Ik ben er altijd geweest voor Butterstar, zij is alles voor mij geweest. Mijn hele leven lang. Om dat nu kwijt te zijn.. ik- er is een gat in mij geslagen die niet geheeld kan worden. Ik kan niet eens omschrijven hoe ik me nu voel. Ik ben meer dood dan levend op het moment." zijn blik gleed naar zijn poten toe. "Mijn kinderen zullen het goed hebben in RiverClan, zolang jij over ze waakt met jouw negen levens. Ik heb vertrouwen in je Panthergrowl, dat je een goede leider zal zijn. Misschien eentje die nog wijzere keuzes maakt dan zijn voorgangers."

Stormwind liep naar binnen en wat onwennig ging Panther zitten, in de den waar hij altijd alleen als gast gekomen was. De kater spitste zijn oren toen de ander begon met spreken; hij sprak over een vraag, of eerder een voorstel. Het moest erg belangrijk zijn, realiseerde de deputy zich meteen, anders zou Stormwind hier niet nu mee komen. De volgende worden waren echter totaal niet wat hij verwacht had en kwamen als een smak aan. Compleet uit het veld geslagen luisterde Panthergrowl de volgende woorden aan. Langzaamaan gleden zijn oren in zijn nek, want dit voorstel was een verschrikkelijk voorstel en hij werd gedwongen om een keuze te maken. En ergens, ergens wou Panther graag ja zeggen tegen de kater tegenover hem. Want pijn was verschrikkelijk en nu was er zo veel. Maar zou de keuze niet alleen maar tot meer pijn leiden.. "Stormwind," begon Panther al wist hij nog niet hoe hij verder moest gaan. Zijn stem was haast een mengeling van boosheid, verzuchting en verdriet. "Ik weet toch niet wat ik hierop moet antwoorden. Ik kan jou hier niet, of, of, toch bijna geen toestemming voor geven, dat zou betekenen dat ik één van mijn eigen warriors ten dode opschrijf. Wat, wat zouden - Stormwind denk alsjeblieft ook aan je kinderen in het nu en niet alleen hun toekomst. Is het verlies van één ouder niet al te veel." Zijn woorden waren twijfelachtig, uit het veld geslagen misschien. Panthergrowl zei alles altijd met zekerheid maar nu was hij alles behalve zeker van zijn zaak. Want was het dan wel goed om de kater iedere dag vanaf nu te zien lijden? Was dat dan de 'juiste' keuze? Maar anders.. Hij kon Coyotepaw haast voor zich zien. Ze zou hem haten voor de keuze als hij het jawoord gaf. Ze zou het gemis hebben van beide ouders, nu had ze tenminste nog iemand om op terug te vallen.