love like ghosts

Hij wou naar buiten. Hij wou weten wat daar was, dingen zien. Alles in het kamp had hij al gezien. Alle verhalen had hij al gehoord. Het voelde alsof hij uitgespeeld was hier. Ravenkit wou dingen ontdekken! Nieuwe plekken en ze waren daar..
Zijn ogen gingen naar de uitgang van het kamp. Hij wist dat hij er niet heen mocht, hij zou door Tallstar nog maanden in het kamp gehouden worden als kitten terwijl de rest apprentice werd. Hij moest sneller apprentice worden. Waren er geen kruiden die je konden helpen met groeien? Zijn ogen gingen door het kamp. Iedereen leek druk of in gesprek, maar daar zat een kat die hij wel aan kon spreken! Enthousiast liep hij naar de kat toe en ging ervoor zitten. "Wil jij mij alsjeblieft helpen met groeien en een apprentice worden? Ik heb alles gezien hier!" vroeg hij met een ietwat enthousiaste toon aan de kat voor hem. Misschien kon hij dan eindelijk het kamp uit!

&Wolfpaw

Ze had net haar buik vol gegeten en lag met haar kop de grond aan de rand van het amp, dus nu was er niet zoveel te doen. Ze had dit hele apprentice gebeuren al lang uitgespeeld, de stomme trainingen die ze nog had was alleen maar gelul dat ze toch al eens eerder had gehoord. Toch zat ze nog steeds aan dat -paw achtervoegsel vast en het irriteerde haar mateloos. Ze paste amper meer in die verrotte den, met haar indrukwekkende gestalte. Meestal schrok dat katten ook wel af, wat dan weer mooi mee genomen was, maar vandaag was het haar pech dag. "Wil jij mij alsjeblieft helpen met groeien en een apprentice worden? Ik heb alles gezien hier!" ze hief wat geïrriteerd haar kop op en keek neer op het zwarte pluis. Wat hadden kittens toch met haar lastig vallen? "Nee, rot op," Yeah, erg goed was ze niet met kinderen. "Ga je mama lastig vallen ofzo,"

"Nee, rot op," oké. Dat was misschien de simpele optie hier. Maar hij was niet voor een gat te vangen. "Ga je mama lastig vallen ofzo," hij zuchtte. "Mama heeft geen tijd, die is weer bezig met haar warrior taken." kon ze dat niet zien? "Jij bent toch ook al een warrior? Kun je me niet wat vechtmoves leren? Ik ben al bijna apprentice hoor! Volgende ceremonie wordt mijn naam door Tallstar geroepen!" vertelde hij enigzins trots aan de poes voor hem. Toch leek het niet alsof ze ooit onder de indruk zou zijn van iets wat hij haar zou vertellen. "Hoe is het territorium buiten? Zijn er wolven? Dat heeft iemand in de nursery gezegd tegen mij.." niet dat hij bang was, maar wolven waren gevaarlijke wezens waar hij over gehoord had. Die kwam hij liever niet tegen.

Uughh, hoe kwam het dat geen enkele kitten ooit luisterde? Ze zou zeggen dat haar boze ogen en grote gestalte vaak jongere katten angst aan joegen, maar voor een of andere ongoddelijke reden vonden die kleine rot koters haar verschrikkelijk interessant. Ze luisterde niet naar wat het ook was dat het jong aan het ratelen was en keek enkel ongeïnteresseerd voor haar uit. "Ik ga je helemaal niets leren, uilskuiken, ga slapen," bromde ze niet bepaald erg vriendelijk. Haar aandacht werd enkel wel getrokken door zijn volgende woorden. "Hoe is het territorium buiten? Zijn er wolven? Dat heeft iemand in de nursery gezegd tegen mij.." de poes hief haar kop op en een valse glans kwam in haar blik. Nouja, als hij niet bang voor haar dreigementen wilde zijn, dan zou ze hem wel bang maken met leuke verhaaltjes. "Oh, zeker zijn er wolven," sprak ze onheilspellend. "Grote, woeste beesten met tanden zo groot als takken, die verscheuren kindertjes zoals jij alsof je een muis bent," ze gunde hem een grijns, waarbij ook haar tanden fonkelden. "En ik ben vernoemd naar die wolven," ze hapte naar de kitten en liet haar kaken vlak voor zijn neus op elkaar vallen. Niet om hem echt te bijten, natuurlijk, maar hopelijk wel goed te laten schrikken. Tevreden met zichzelf trok ze haar kop weer terug. Zo, die zou z'n lesje wel geleerd hebben..... Toch?

De kleine kater bleef staan bij de poes, benieuwd naar wat ze te vertellen had. "Ik ga je helemaal niets leren, uilskuiken, ga slapen," huh? "Maar ik ben helemaal niet moe?" hoewel het bijna bedtijd zou zijn was Ravenkit niet moe. Hij sliep sowieso nooit veel, hij kon prima met weinig slaap. Daarna vertelde Wolfpaw over de wolven in het bos. "Grote, woeste beesten met tanden zo groot als takken, die verscheuren kindertjes zoals jij alsof je een muis bent," de liet haar tanden zien aan hem. Wow! Met grote ogen staarde Ravenkit naar de poes voor hem. "En ik ben vernoemd naar die wolven," vlak voor hem klapte de kaken van Wolfpaw op elkaar, maar Ravenkit trok niet terug. Clankatten zouden hem geen pijn doen, dus Wolfpaw ook niet! "Wat cool! Heb je ze een keer in het echt gezien? Of je moeder?" vroeg hij toen door aan haar. "Hoe ziet een wolf er uit? Als een hond? Of nog groter?!" de fantasie van de kleine zwart-grijze kater maakte overuren. "Zullen we naar buiten gaan? Dan kan je me een wolf laten zien!" hij wou zo graag een wolf zien nu. Een echte zoals Wolfpaw beschreven had.

Het lot tartte haar, zoals altijd. Ze had verwacht dat de kitten zich kapot zou springen en bij zijn mama zou gaan uithuilen, maar het tegendeel was waar. Hoe kwam het dat alle apprentices met hun staart tussen de poten er vandoor gingen, maar de kittens haar enig vonden? Kennelijk waren die nog goed gelovig genoeg om te denken dat ze hen niets zou doen. Dat, of Ravenkit was ontzettend dapper en dom. Hij ratelde door over hoe cool dat was en om eerlijk te zijn was Wlfpaw gewoon een beetje van haar stuk gebracht dat hij hier nog altijd stond. "Kap eens met rattelen, je geeft bezorgd me koppijn," bromde ze lichtelijk geërgerd maar zuchtte toe verslagen. Oké dan, kennelijk zou ze hem alleen weg krijgen als ze ging slaan en dan zou Tallstar haar waarschijnlijk nóg een eeuwigheid apprentice laten. "Nee, jij blijft hier, je mag het kamp niet uit, uilskuiken," ze bekeek hem nogmaals en fronsde. Wie had deze eigenlijk uitgepoept? "Wolven zijn nog groter dan honden, en er is geen twoleg die ze onder de controle kan houden,"

"Nee, jij blijft hier, je mag het kamp niet uit, uilskuiken," klonk het toen. Oh, ja dat klopte. Hij hoopte stiekem dat Wolfpaw hem wel meegenomen had, maar dat zag hij niet snel gebeuren. "Ik had gehoopt dat jij me wel wat zou kunnen laten zien." toen vertelde Wolfpaw over de wolven, dat ze groter waren dan honden en geen een twoleg ze kon bedwingen. "Ben je daarom zo genoemd? Kunnen ze jou ook niet onder controle houden? Ben je daarom zo lang apprentice?" vroeg hij toen met grote oogjes. Hij was nieuwsgierig naar de poes, haar boze uiterlijk was geen match voor de kleine zwarte kitten zijn nieuwsgierigheid. Hij wou het weten. "Misschien noemt Tallstar mij ook wel Wolfpaw als ik laat zien hoe goed ik kan vechten en hoe stoer ik ben!" een grijns stond op zijn gezicht. New rolmodel was gevonden. Ravenpaw wou net als Wolfpaw worden als hij groter werd.

Nuja, eigenlijk vond ze dat wel een leuke redenatie. Ravenpaw hoefde namelijk absoluut niet te weten dat ze zo lang apprentice was omdat ze altijd herrie aan het schoppen was. "Ja, ja precies daarom. Ze kunnen me gewoon niet controleren, zo sterk ben ik," ze knikte tevreden en keek hem aan in zijn ijs blauwe oogjes. Nooit zou ze snappen waarom queens de neiging voelden om kittens eruit te poepen en kleine wolfjes zaten ook zeker niet in de toekomst, maar deze was iets beter uit te staan dat het gros van die opdonders. "Misschien noemt Tallstar mij ook wel Wolfpaw als ik laat zien hoe goed ik kan vechten en hoe stoer ik ben!" een klein gegrinnik wist haar toch onwillekeurig te ontsnappen en ze wreef hem wat ruw, maar met goede bedoelingen over zijn bol. "Wie weet Uilskuiken, misschien als je hard genoeg je best doet, neem ik je ook wel eens mee voor een training," vergeet pls even dat zij ook nog een apprentice was. Zou vast niet lang meer duren.