{Nog in het kamp}
Dit alles verwerken was een klap. Ze was nooit echt close geweest met Butterstar, de leader die was overleden door een tweebeen, maar ze respecteerde de poes. Want Butterstar was de kat waar ze naar op keek. De kat waarom ze wist dat ze niet waardig genoeg was voor haar zoon, Smokegaze. De kat die aan haar moeder bewees dat poezen ook leiders konden zijn en er niet alleen maar waren om de kittens van katers te dragen. Daarom keek ze op naar de poes. En daarom kon ze haar zoon niet langer bespelen. De poes die ze bij hem altijd was geweest, het was een act. Een act waarbij ze deed alsof ze een poes was die ze altijd had willen zijn. Een lieve poes, een lieve poes zonder problemen die gewoon lol kon hebben samen met een kater. Waar ze leuke dingen mee kon doen. Waar ze een leven kon hebben zonder problemen. Maar dat was niet het geval, ze was niet aardig. En door haar tijd met Smokegaze was ze vergeten wat haar echte personaliteit was, ook al was het voor een minuut. Maar ze was niet die lieve poes, dat was haar masker, een masker die ze voor iedereen had opgezet. Want nog steeds als ze ook maar een kans had, pakte ze deze om een kat pijn te doen in een andere clan, zoals ze had gedaan met Snakesong. Een poes die niet kon zwemmen en doodsbang was voor water. En dat had ze gezien en toch, toch duwde ze de poes er in. Ze was verschrikkelijk verpest. Allemaal door haar moeder, die haar zo ver had gedreven. Ze had er smoesjes over gehangen, waarom ze niet meer zoveel met Smokegaze om ging. Maar voor haar was er één realiteit door gekomen. Ze was niet verliefd op hem geweest, maar verliefd op het beeld. Verliefd op het beeld van een gelukkig koppel. Haar ogen gleden door het kamp heen, waarna ze een kater rond haar leeftijd spotte en rustig naar hem toe liep. Ze wist dat de kater geen fan was van harde geluiden en dat hij normaal best verlegen was, maar vandaag had ze zin in gezelschap na alles wat er was gebeurd. Alleen ging ze alleen maar verder denken over dingen die er gebeurd waren. ”Smolderingfire,” Sprak ze met een warme glimlach tegen de kater op een rustige en ietwat zachte toon. Ze wilde de kater immers niet laten schrikken. ”Zou je vandaag met me mee willen jagen? Ik zou het fijn vinden om gezelschap te hebben.” Stelde ze rustig aan de kater voor met een lichte zwiep van haar staart en dezelfde warme glimlach op haar gezicht. Het was over het algemeen iets standaards dat ze deed als ze met andere katten ging praten, die warme gloed over haar heen.  

Ze kon niet geloven hoe snel opeens het weer kon veranderen. De laatstet ijd was het niet super koud geweest, maar wel een voorbereiding op het nieuwe seizoen dat er aan zat te komen. Wat er echter nu gebeurde was dat de temperaturen echt heel erg diep naar onderen waren gegaan. Ze was blij dat ze een dikke vacht had waarmee ze niet zoveel last had van de kou, maar zelfs voor haar was dit al redelijk koud en daar hield ze niet zo van. Ze had liever de seizoenen waar de temperatuur een beetje normaal was. Niet te warm, maar ook niet te koud. Zodat je gewoon goed je taken kon doen, genoeg prooi te vinden was en dat de dagen wat langer waren dan dat ze nu waren. Maar goed, er was niets aan te doen, het was zoals het was en dat betekende dat ze moest accepteren dat het weer extreem koud kon worden en dat het niet lang meer zou gaan duren voordat de grond bezaaid zou worden met sneeuw. Daarom was het nu des te belangrijker om te gaan jagen, maar alleen had ze niet veel zin in. Ze had iemand nodig die haar van haar gedachten af kon houden, zodat ze niet teveel zou gaan nadenken over dingen die nu niet haar aandacht vergde. Dus ze was naar Smolderingfire gestapt, een kater die er niet echt heel sociaal leek te zijn, maar dat zou het wel makkelijker maken voor haar. Toen ze zijn naam zei ter begroeting en ook om zijn aandacht te trekken, knikte de kater even naar haar met een lichte frons gespreid over zijn gezicht. Ze keek de kater met een warme glimlach aan en gelukkig voor haar leek het te werken, want de kater begon steeds meer te ontspannen, dat kon ze wel merken aan de houding die de kater had aangehouden. De kater knikte langzaam en trok even met zijn oor, voordat hij een 'Hmm,' geluidje bromde. De knik moest wel betekenen dat de kater het positief bedoelde en dat ze dus samen op pad zouden gaan vandaag. Top. Het scheelde een hele hoop en ze wist nog niet zoveel van de terughoudende kater af. "Top," Sprak ze met een warme glimlach tegen de kater, waarna hij even met haar staart de kater mee wenkte. "Ik zat te denken om misschien naar de Small forest te gaan, ik denk dat we daar meer geluk zullen hebben. De kou zorgt ervoor dat de vissen naar de bodem gaan." Sprak ze even met een lichte glimlach die ze over haar schouder naar de kater wierp. Het leek haar beter dan eindeloos bij de rivier te zitten en te wachten tot ze eindelijk toevallig een keer een vis zagen. In de andere seizoenen waren de vissen aan de bovenkant van de rivier, maar door de kou? Gingen ze naar de bodem waar de rivier niet kon gaan bevriezen. 

Toen ze sprak dat het top was dat de kater mee ging en warm naar de kater glimlachte, kwam er een miniscuul glimlachje op die van hem, eentje die er al veel beter uit zag dan wat hij normaal altijd had, een beetje een nors of neutraal gezicht. Het paste beter bij hem. "Moet je vaker doen, glimlachen." sprak ze met een lichte grinnik tegen hem terwijl ze naar hem keek. "Past goed bij je." vervolgde ze, waarna ze hem mee wenkte om mee te gaan. Ze had al een heel plan uitgestippeld om te gaan jagen en waar ze ging jagen. Het was alleen nog de vraag of het zou gaan lukken vandaag. Vissen waren schaars, nog schaarser dan landprooi. En dat was in haar voordeel, want ze vond vissen toch niet zo leuk om te doen en was ze juist heel erg goed in het jagen van landprooi. Zaten er toch nog voordelen aan dat één van je ouders een Windclanner was huh? De kater kwam dichterbij lopen, gelukkig maar want anders zou het wel heel saai jagen worden. Sommige katten bleven altijd compleet stil tijdens het jagen, maar ze vond wel dat ze af en toe een keer een gesprekje konden voeren. Socialiseren met je clangenoten was ook iets waar je aan moest werken. Dan kon je ervoor zorgen dat ze echt honderd procent achter je zouden staan in een moment van zwakte. Dat had ze inmiddels wel geleerd. 'Prooi wordt schaarser, landdieren zullen zich ook verbergen in hun hollen.' klonk er zacht van de kater af, waarop ze even instemmend knikte. Helaas wel, maar ook daar had ze iets op bedacht. De kater sprak zacht, waarschijnlijk deels om geen prooi weg te jagen maar ook deels omdat... ja het hoorde gewoon bij hem. "Helaas wel, maar vissen kunnen enkele dagen op de bodem blijven, prooien zullen toch echt elke dag wel moeten eten." sprak ze met een lichte grinnik tegen de kater. Zo zag zij het tenminste en ze wilde echt niet haar poot in dat koude water doen als dat niet hoefde, ze ging liever naar het bos om op het land te jagen.