{Rainpaw} Drown

Rainpaw was op patrouille met twee warriors en één andere apprentice. De patrouille duurde slechts maar een halve ochtend en Rainpaw gaf aan dat ze nog wat wilde jagen om indruk op Seahawk te maken, haar nieuwe mentor. De twee warriors rolden met hun ogen, mompelden iets over een kalverliefde en renden vervolgens weer terug naar het kamp. Rainpaw grijnsde opgetogen. So what als ze dachten dat Rainpaw een kleine crush op haar mentor had? Het was niet dat ze dat echt met de kat gingen delen en anders zou Rainpaw hem wel vertellen hoe het werkelijk was, al dacht ze niet dat hij dat echt op prijs ging stellen. Seahawk leek haar niet het soort mentor die het oké vond voor zijn apprentice om zomaar door het territorium heen te dwalen, maar Rainpaw had daar eigenlijk geen oren naar. Ze wilde ontdekken, ontdekken, ontdekken! Rainpaw werd uit haar enthousiaste gedachtegang gehaald toen ze plotseling een gil hoorde. Met een ruk draaide de grijze tabby haar kopje en keek in de richting van de borders. Ja, daar kwam het vandaan! Meteen zette ze zich af met haar achterpoten en rende vervolgens snel in de richting van waar het gegil vandaan kwam. Haar vacht stond in de lucht toen ze een kat kopje onder zag gaan. Aangezien apprentices heel vroeg geleerd kregen om te zwemmen, wist ze dat het een kat uit een andere Clan was. Nou ja, dat was nu ook niet belangrijk. Rainpaw sprong zonder verder na te denken in het water en zwom met krachtige slagen naar de apprentice toe. Voor haar was dit geen moeite, maar voor iemand die niet kon zwemmen, kon dit water behoorlijk akelig zijn. Binnen een mum van tijd bereikte ze de apprentice en begon haar aan haar kraag terug naar de oever te trekken. Het extra gewicht was even wennen, maar vastberadenheid verscheen in haar blik en haar achterpoten trapten nog eens extra hard zodat ze sneller vooruit gingen. Ze bereikten de oever niet veel later en Rainpaw zette haar klauwen stevig in het gras. “Nu moet je even mee helpen,” klonk het mompelend. Aangezien ze bijna dezelfde grootte waren, kon Rainpaw haar niet zelf op de oever trekken zonder half haar nek te breken. Ze duwde met haar lijf dus tegen de apprentice aan en hoopte dat deze kracht genoeg zou hebben om zichzelf overeind te hijsen. En anders zou ze wel iets anders proberen.

Rainpaw boorde haar klauwen stevig in de grond en hield stand toen ze voelde dat de apprentice voor haar zich op begon te heffen. Rainpaw duwde haar neusje behulpzaam onder de kont van de apprentice en zorgde er zo voor dat ze de laatste lengtes zelf af kon leggen. Rainpaw hief zich daarna uit het water, haar pels glanzend en fris aanvoelend door haar duik, maar daar had de RiverClanner weinig last van. Ze was al vaker met dit weer in het water gevallen en een van de eerste dingen die RiverClanapprentices leerden, was om zichzelf in het water te kunnen redden. En ze was blij dat ze het geleerd had, anders had ze niet geweten wat ze had moeten doen. Dan was ze wellicht net zo hulpeloos geweest als deze apprentice. Rainpaw boog zich naar voren en snuffelde een tikkeltje bezorgd aan de she-cat, maar het leek er niet op dat ze te veel water had ingeslikt; ze bedankte Rainpaw zelfs meteen. Rainpaw snorde en trok zich terug, ontdekkend dat de apprentice van ShadowClan afkomstig was. Er hing nog een vage hint van de ShadowClangeur aan haar pels, wat waarschijnlijk in volle sterkte terug zou komen zodra de she-cat haar eigen border weer over zou steken. “Bedank me later, lik jezelf eerst maar droog,” zei ze. “Met dit weer loop je meer kans op om whitecough op te lopen dan op andere momenten.” Rainpaw begon de vacht op de rug van de apprentice de verkeerde richting op te likken zodat ze daar sneller warm zou worden. “We gaan heel kunstwerkje van je maken zo,” snorde ze geamuseerd tussen de likken door. Ze likte stevig door, net zo lang tot de vacht van de apprentice droog aanvoelde aan haar tong. Introducties konden wachten, eerst moest deze apprentice zo snel mogelijk warm worden.

Rainpaw merkte tot haar tevredenheid op dat de ShadowClanner begon met zichzelf droog te likken. Het was nu niet dat de apprentice zo groot was dat Rainpaw anders te veel werk had, maar met twee tongen werd de ShadowClanner natuurlijk sneller droog en schoon dan met eentje. Rainpaw had haar gedeelte al bijna gedaan toen de apprentice aan haar vroeg of haar pels ook niet gedaan moest worden. “Straks,” zei ze tegen de apprentice. “Ik kan er iets beter tegen omdat ik meer met water geconfronteerd word.” Er klonk een hint van trots in haar stem toen ze dat zei. Natuurlijk ging ze het ijskoude water niet meteen opzoeken met deze temperaturen, maar ze ging wel dikwijls vissen en dan werd haar pels soms ook nat. Ze begon er aan te wennen en als het gewoon normale temperaturen waren, vond ze het juist heerlijk in het water. Dan kon ze wel een hele middag blijven zwemmen! “Maak je om mij maar geen zorgen,” miauwde ze. “Je moet nu even naar jezelf kijken voordat je onderkoeld raakt.” Rainpaw ging wat dichter staan zodat hun pelzen tegen elkaar drukten. Misschien kon ze beter over een ander onderwerp beginnen zodat de flame point niet constant bezig zou zijn met haar doorweekte pels. “Mijn naam is trouwens Rainpaw,” zei ze op een vrolijke toon tegen de apprentice. “En wie ben jij?”

“Nee hoor,” zei Rainpaw geruststellend. “We zijn meteen begonnen met het drooglikken, dus onderkoeld zal je echt niet meer raken.” Ze glimlachte toen de ShadowClan apprentice zich voorstelde als Pepperpaw. Ze leek een vrolijke, energieke apprentice en Rainpaw begon het bijna jammer te vinden dat ze niet in dezelfde Clan zaten. Het had haar leuk gevonden om een energieke vriendin te hebben die vast wel samen met haar op avontuur wilde gaan. Ze begreep natuurlijk dat er vier Clans moesten zijn in het woud en ze was ook zeker wel blij met haar Clan, maar soms vroeg ze zich af hoe het geweest zou zijn als ze nog geboren was geweest voor de reis en dat ook had meegemaakt. Alle vier de Clans samen. Ze vroeg zich ook af hoe Seahawk dan zou zijn en bewoog geamuseerd met haar snorharen. Waarschijnlijk zou hij iedereen vermijden die een gesprek met hem wilde aanknopen, zijn afkeurende blik op oneindig. “Was je de grens tussen ShadowClan en RiverClan in je eentje aan het patrouilleren?” vroeg ze aan de apprentice. “Of wilde je stiekem toch wel eens ontdekken of je misschien een visje zou kunnen vangen?” Ze keek de apprentice op een plagerige manier aan.

“Ja, ja, ik ben al bezig,” zei ze op een lachende toon tegen de ShadowClan apprentice, waarna ze met snelle halen haar pels begon droog te likken. Als dat de ShadowClanner een beter gevoel zou geven, dan zou ze het maar doen. Plus haar warme tong voelde wel aangenaam aan op haar doorweekte pels. In elk geval zou Seahawk haar geen vragen stellen als hij haar doorweekte pels zou zien; het was niet de eerste keer dat ze een stommiteit beging en in het water viel. Het was haar bij Panthergrowl ook al overkomen. Een klein glimlachje gleed om haar lippen terwijl ze aan haar strenge, maar toch wel lieve deputy dacht. Ze liet haar blik naar Pepperpaw glijden toen deze aangaf wel een lesje te willen leren in vissen en knikte enthousiast. Seahawk zou haar pels van haar huid schrapen als hij dit zou zien, maar Rainpaw zag er geen kwaad in. Zo lang Pepperpaw een beetje aan haar kant van de stroom zou blijven en Rainpaw aan haar eigen border, was het geen probleem, toch? “Ik ben blij iemand te hebben gevonden die net zo graag op ontdekking gaat als mij. Ben je toevallig al naar the Wastelands geweest?” vroeg ze met twinkelende ogen aan de kat in wie ze wel een beginnende vriendschap zag. “En op vissen jagen is eigenlijk niet zo moeilijk. Je gaat aan het water staan en je houdt je lichaam zo dat je schaduw niet op het water valt. Daarna houd je je poot in de aanslag en wacht je op het juiste moment.” Ze deed voor hoe Pepperpaw aan het water moest staan en glimlachte vrolijk naar de apprentice.

Het leek erop dat ze te maken had met een avonturier. Iemand die net zo graag het territorium en de borders buiten haar eigen Clangrenzen wilde verkennen als dat Rainpaw dat wilde. Ze zouden, als ze bij elkaar in de Clan hadden geleefd, een goed duo zijn geweest. Ze had het leuk gevonden met Springpaw, maar ze dacht wel dat ze het met deze kat ook heel leuk kon hebben. Het was jammer dat ze niet af konden spreken om een keer samen naar the Wastelands te gaan. Het was één ding om een toevallige ontmoeting te hebben, maar ze kon het natuurlijk niet maken om expres af te gaan spreken. Jammer. Rainpaw was er vrij zeker van dat ze goede vriendinnen zouden zijn geworden als ze in dezelfde Clan hadden gezeten, maar het mocht niet zo zijn. Ze probeerde haar teleurgestelde gevoel te verbergen door zich te concentreren op de woorden van de apprentice. “En nu moet je wachten,” grinnikte ze. “En je moet naar het water kijken. Probeer zo weinig mogelijk met je ogen te knipperen en probeer de bewegingen in het water te volgen. Als je je schaduw van het water houdt, komen ze uiteindelijk vanzelf wel dichter naar je toe.” Ze keek over Pepperpaw’s schouder naar het water. “Als je de vis dichterbij ziet komen, schiet je met je klauw snel door het water heen en probeer je hem op het land te krijgen. Daarna dood je hem snel voordat hij zijn weg weer terug naar het water kan vinden.”