The Wayward Son

De donkere kringen onder zijn zo helder blauwe ogen indiceerden al dat hij weinig nachten slapend doorbracht, en niets was minder waar. Sinds de dood van Wisp was hij constant op zijn hoede, altijd waakzaam en scherp op dingen die anders leken dan normaal. Hoewel hijzelf niet al te sociaal was aan gelegde, had hij altijd een zeker vertrouwen gehad in de tribe, zijn tribe. En nu, nu kon hij niets anders dan de delirische woorden van Thunder hem toch laten raken. Wat als het de waarheid was? Wat als, inderdaad, de moordenaar van zijn nicht rustig naast hem lag te slapen? Als hij niet beter wist, had het hem tot waanzin gedreven. Maar nee, hij had een belofte gemaakt, een die hij na zou komen. Alleen voor nu zou hij moeten wachten, waakzaam moeten wachten en de dierbaren die hij nog had beschermen.
Daarom had hij ook Spark meegenomen. Niet enkel om met zijn adoptieve zoon bij te praten, maar meer dan alles omdat hij de gevlekte kater niet uit het oog wilde verliezen in deze onzekere tijden. Als hem nog iets zou overkomen… Coyote that Stole the Fire keek naar zijn gevlekte lichaam die nog altijd zoveel op die van de godvergeten idioot leek. Toch, toch brandde er altijd een kleine vonk, een kleine spark in zijn hart wanneer hij het jochie zag. Dat was niet altijd te merken in de manier waarop hij het kind behandelde, maar de grote kater gaf meer om zijn half echte zoon dan hij toe zou geven.


& Sparkyboy B)

De manier waarop hij ronddartelde zou aandoenlijk zijn, ware het niet zo dat hij nu een To-be was en de mogelijkheid was dat een moordenaar tussen hen was. De kater keek wat afkeurend toe hoe hij achter een insect aan ging. Kort dacht hij tevreden te kunnen zijn met zijn prestaties toen Spark het tussen zijn crème kleurige poten had gevangen, maar zijn bastaard zoon liet het toen weer schieten. "Als je aan iets begint, eindig het dan ook juist," snoof hij en zag toe hoe het insect zijn kant op vloog. Zonder echt veel emotie mepte hij de vlinder uit de lucht en sloeg het stuk tegen de rotsen, waar zijn gebroken vleugels en nog na schokkende lichaam uit elkaar getrokken achter bleven. De grote kater keek niet op noch om, evenmin toen Spark aan kwam en spinnend zijn kop tegen zijn borst drukte. Enkel met een zachte aanraking van zijn staart agnosceerde hij de aanwezigheid van de jonge To-be. “Pap? Wat gaan we allemaal doen vandaag?” vroeg de kater hem. Coyote liet zijn blik kort afglijden naar de hemel, maar afgezien van wat uitgewaaide wolken was deze leeg. "Ik heb enkele woorden met je te wisselen," sprak hij kalmpjes, waarna hij dan toch kort zijn pseudo-zoon aan keek. "Toch, allereerst, wil ik dat je me verteld wat er in je speelt," hij snoof, wetend dat de volgende naam hem een vieze smaak na zou laten. "Is Thunder that breaks the silence nog erg aanwezig in je leven? En vertel me hoe je trainingen gaan, ik wil weten of je hard genoeg werkt," alles uit zijn mond klonk als een afstandelijk bevel, maar de werkelijkheid was dat zijn kleine, koude hartje eigenlijk gewoon wilde weten of hij gezond en gelukkig was.

Het ongemak dat Spark duidelijk uitstraalde drong weeldegelijk tot hem door, maar de massieve guard spendeerde er weinig attentie aan. Hij was niet al te ingenomen met zijn eigen emoties, waardoor het hem soms lastig gemaakt werd om te snappen dat zijn bastaard zoon een dergelijk emotioneel figuur was. Hij was een man, niet? Dan mocht hij eens leren dat dergelijke gevoelens hem slechts belemmerden. Poezen mochten hun tranen huilen. "Niet zuchten, jongen, ik stel je slechts een vraag," sprak hij kalmpjes toen de gevlekte kater een zucht liet ontsnappen na zijn vraag. Er was geen woede in zijn stem voor eens, hij stelde hem enkel terecht. “Nee. Ik heb sinds de ruzie nauwelijks meer met Thunder gesproken” ah, kijk. Hoewel het voor menig ander onzichtbaar zou blijven, was het kleine tevreden knikje genoeg om te laten zien dat dat de grote guard immens goed deed. Het feit dat het katertje die incapabele gek niet langer meer als 'papa' beschreef, deed zijn glazen hart wat opwarmen. Er was maar één vader, en dat was hij. Bloed had geen betekenis, Thunder verdiende geen enkel recht. “Je had gelijk over hem, hij is een slechte vader. Ik ben veel gelukkiger met jou.” Was dat een glinstering van een glimlach dat over zijn gelaat trok? Coyote bracht zijn gezicht snel genoeg weer in plooi en vroeg zich kort achterdochtig af of Spark slechts zijn ego probeerde de strelen, maar de jonge kater leek oprecht. Als beloning liet de grote kater kort tevreden zijn staart over de rug van de ander hangen. Hijzelf had zeer weinig aan fysiek contact, maar het leek Spark een goed gevoel te bezorgen, dus zou hij het toestaan. "Goedzo, zoon," De grote kater stapte rustig door en vroeg verder naar zijn trainingen. Spark sprak over zijn mentor en hoe alles verliep, de grote kater knikte rustig bij zijn woorden. Het deed hem goed dat zijn zoon was toe gewezen tot Orchid. Hoewel hij nog altijd niet tevreden was over het feit dat Spark een Hunter was geworden, was Orchid niet alleen de zus van Skyteller, maar ook een uitmuntende jager met genoeg ervaring om zelfs Coyote zelf in het niets te laten staan. Hij zou niet weten wat hij gedaan had als Spark was toegewezen aan incapabele idioot zoals Thunder. “Ik ben heel goed in sluipen en klimmen” voegde het katertje trots toe. Coyote knikte wat afwezig. "Hm," Zijn ogen waren gericht op de lucht en de wolken die mogelijke gevaren konden verschuilen. Het was lastig zich op zijn gemak te voelen, zijn tante was al van hem afgenomen, Spark zou niet de volgende zijn. "Werk hard door en je zult je potentie waar maken," dat was het dichtst bij een compliment dat je uit hem zou krijgen. Toen de massieve kater zijn kijkers weer naar Spark bracht, lag er een onpeilbare blik in zijn eindeloos blauwe ogen. "Wordt je ook geleerd om jezelf veilig te stellen, Spark that starts Wildfires? Ben je in staat je klauwen naar behoren te benutten?" zijn stem was dringend.

Er waren nog veel dingen aan zijn zoon die niet naar behoren waren, maar Spark was nog jong en vormbaar. Coyote voelde een vreemde soort affectie die hij lastig kon plaatsen, maar niet uit zou bannen. Zoiets moest zijn vader nooit gevoeld hebben, dat was zeker, en ondanks dat hij die zwakte ergens kon vervloeken was het ook iets waar hij een vreemde soort trots voor voelde. Hij zou Spark maken tot een kat waar de tribe trots op kon zijn, maar nooit zoals zijn vader bij hem had gedaan. Die fouten zou hij niet in zijn familie lijn door dragen, nooit. “Pap.. Zou je me willen vertellen over mijn moeder?” kort trok hij met zijn oor. Ah, dat prachtige, door god verstoten wicht. De gevlekte to-be was niet dom en had de belofte die Coyote had gemaakt onthouden, zelfs al was het een goede tijd geleden. Hij zou zijn woorden niet breken, maar moest ze wel met moeite uitzoeken. "Banepaw," sprak hij kort haar naam. "Vergeet wat menig ander over haar heeft verteld, er valt weinig te zeggen van daadwerkelijk belang," hij snoof kort, waaruit zijn afkeuring bleek. Toch zat er iets melancholisch in zijn ijskoude ogen, miste hij haar? "Ze was het vuur waar je je naam aan dankt, prachtig maar ontembaar en verwoestend. Een kat die je voor altijd zal herinneren, maar die nooit de wereld daadwerkelijk zal veranderen, ondanks haar grootse, giftige woorden," hij merkte dat hij zich liet mee voeren in zijn woorden en zette dat ook snel zijn kaken weer op elkaar. De stilte bleef als een deken tussen hen hangen voordat hij verder sprak. "Ze kwam van Thunderclan, een groep katten verdreven uit hun eigen territorium, en resideerde kort hier. Ik heb haar enkel gekend, het was die imbeciel die met haar jou op de wereld heeft gezet. Vervolgens heeft ze je hier achtergelaten als de waardeloze moeder die ze was en verkondigde dat hij jouw... Vader was. Enkel kon zelfs Banepaw inzien dat hij een incapabele idioot was die de titel vader niet waardig was en heeft mee gevraagd je onder mijn hoede te nemen," dat laatste was geen volledige waarheid, maar haar blik had meer woorden gesproken dan haar tong ooit zou kunnen dragen. Zijn blauwe ogen dreven af naar Spark en keken hem strak aan. "Je bent gemaakt uit twee verstandeloze katten, maar zo zal jij nooit worden, jongen, dat beloof ik je," eindigde hij met een resoluut knikje. Als Coyote zichzelf iets toe-eigende, al was dat een titel, een taak of een zoon, dan zou hij dat tot volledig tot zijn recht brengen.
Er was echter een veel belangrijkere reden waarom hij besloten had met Spark erop uit te trekken. De indringende toon van zijn stem toen hij overstapte op dat onderwerp bracht de gevlekte kater ongemak. “Nee” hij schudde zijn kleine kop. Coyote knikte wat afwezig, zoiets had hij al gedacht. “Er word ons geleerd dat de cave guards ons veilig houden, en dat wij het hierdoor niet hoeven te kunnen. Ik-“ natuurlijk, dat werd ieder geleerd. Het irriteerde hem dat slechts het verheven van zijn stem Spark al zo kon breken, maar liet hem ondanks uitspreken. “Ik heb nog nooit iets hoeven te bevechten” opnieuw knikte hij en ging zitten, Spark wijzend hetzelfde te doen. "Zoiets bleek mij al," opnieuw liet hij een stilte vallen, waarbij zijn ogen kort naar de hemel af dreven. Dit was de juiste zet, daar had hij geen twijfels over. De grote seal-point was niet iemand om tradities en regels te breken, maar voor nu zou hij ze buigen. Enkel voor Spark. "Spark that starts wildfires, ik wil dat je mijn woorden in je hart draagt," sprak hij kalm. "Het is waar dat cave guards je zullen beschermen, maar ik weiger risico's te lopen. De waarheid blijft dat mijn nicht Wisp of fading light in koele bloeden is vermoord door een kat die zich mogelijk nog onder onze hemel en tussen onze rotsen bevindt. Onze gebruiken zijn eeuwenoud en werken naar behoren, maar een dergelijk ongeluk heeft zich niet eerder voorgedaan en ik weiger nog meer familie leden te verliezen," kort haalde hij diep adem. "Je gaat leren jezelf te verdedigen, wanneer dat nodig zou zijn,"

De kater wiens crème kleurige vacht bezaaid was met vlekken liet de aan na de andere vraag over zijn lippen rollen. De enorme Cave guard voelde een grote weerzin om te blijven hangen in de onderwerpen waar Spark zo graag over sprak maar kon ergens nog het fatsoen opbrengen om deze naar de waarheid te beantwoorden. Het gros van zijn vragen, dan. “Hielt je van mama?” zijn oor trok een fractie van een seconde naar achteren terwijl hij het liefst de vraag met de harde wind mee weg had laten blazen. "Dat zijn genoeg vragen, Spark that starts wildfires," zijn toon droeg opnieuw iets koud en zijn zoon zou beter weten dan nog verder tegen dit onderwerp aan te duwen. Tegenspraak werd door hem nooit gewaardeerd. Met een zachte tred kwam hij tot stilstand, waarbij hij zijn afgetrainde lijf naar de kleinere gestalte van Spark toe draaide en hij sprak. Over de gevaren en over wat zijn zoon zou kunnen verwachten in de komende maanden. Opnieuw lag het niet in zijn natuur om tegen de eeuwenoude gebruiken in te gaan, maar wanneer het Spark was wiens lijf verscheurd was zoals dat van Wisp, zou hij alles verliezen. “Denk je dat ik dat zou kunnen? Mezelf verdedigen?” keurend gingen zijn ogen over de jongen heen, wiens lijf veel meer gemaakt was voor de tengere preyhunters. “Ik wil het wel heel graag leren, en ik zal heel erg mijn best doen, beloofd” hoewel zijn gelaat even onbewogen bleef als altijd, leek er toch iets van tevredenheid in zijn twee donker blauwe ogen te zweven. "Ieder wordt ooit klein geboren, je hart klopt en je lichaam is gezond - daar gaat het om," sprak hij kalmpjes. "Vergeet nooit dat de grootste deugd doorzettingsvermogen is, dat zal je verder brengen dan welk aangeboren talent ook," hij was zelf ook niet sterk op de wereld gekomen, maar hij had zichzelf krachtig gemaakt. Net als dat hij Spark nu sterk zou maken, zodat niets of niemand hem ooit nog zou kunnen pijnigen. "Eens per twee dagenraden zullen wij afspreken en ga ik je trainen,"