Het was zover. Ze kon het voelen. Silverwish kreunde zachtjes en rolde nog een keer rond in haar nest. Ze had een tijdje terug een mooi plekje uitgekozen in de Nursery, wat achteraan en ver weg van Sunkit. Haar nest lag lekker en er was genoeg ruimte voor de kittens en Olivebranch en zij samen. Maar nu kwamen die kittens wel erg dichtbij, want het was zover. Ze ging bevallen.
'Olivebranch,' kreunde ze zachtjes door de weeën heen en ze duwde tegen hem aan. 'Het is zover.' Dat moest wel genoeg zijn om te zeggen dat hun kinderen in aantocht waren, want de eerste kon blijkbaar niet meer wachten.

Na wat moeite was hun eerste kitten geboren. Silverwish keek naar het jonge katertje, haar evenbeeld. Ze glimlachte en likte hem schoon. 'Dit is Frostkit,' miauwde ze en ze keek even naar haar mate voor goedkeuring. Haar lichaam vulde zich met warmte en liefde en voorzichtig gaf ze de bijna witte kitten af aan Olive. Zij had haar poten weer vol aan de volgende kitten.

Ze was er nu al een beetje aan gewend. Het ging tot nu toe ook best makkelijk, ze had het veel erger voorgesteld. Maar Frostkit was al ter wereld en de tweede kitten ging ook soepel. Een klein, zwart met wit poesje werd geboren. Silverwish kon haar geluk niet meer op. 'Cloverkit,' murmelde ze terwijl ze haar dochtertje schoon likte.

Ze had te horen gekregen dat het er twee of drie zullen zijn. Of die derde kitten ook zal komen was de vraag, maar uiteindelijk begonnen de weeën toch weer op te spelen. Weer kreunde ze zachtjes, maar ze wist dat het niet veel moeite moest kosten. Tuurlijk, ze was wel moe al, maar als het net zo ging als de vorige kittens dan zou ze het wel overleven. Tot dat het niet meer ging.
Silverwish kreunde en deed haar best, maar het ging niet. Het voelde niet goed. Verschrikt keek ze haar mate aan. 'Haal Rousebell,' miauwde ze beklemt. Ze had hulp nodig.

- eerst Olivebranch, Rousebell en Silverwish nog, daarna mogen de kittens c:

Redpetal keek op toen de nieuwste bewoner van de nursery opstond uit haar nest en begon rond te lopen. Het kostte niet veel moeite om te realiseren dat het waarschijnlijk hét moment was. De rosse kattin stond ook op en schaarde zich naast de lichtkleurige kattin, al liet ze diens mate het meeste werk doen. Op dit moment kon Silverwish alle hulp gebruiken, dat wist ze uit ervaring. De eerste kitten ging vlotjes en een klein lichtgrijs katertje verwarmde hen al snel met zijn gezelschap. Het kleintje werd Frostkit gedoopt en snel drooggelikt. "Je doet het al heel goed, Silverwish.", mauwde de jonge kattin zachtjes. Het was duidelijk dat haar moederinstinct het overnam, zoals ze voorspeld had. Ook de tweede kitten werd al snel op de wereld gebracht - een zwart-wit poesje dat Cloverkit genoemd werd. Maar de derde, die was een troublemaker. Silverwish voelde dat zelf ook en mauwde aan Olivebranch dat hij Rousebell moest gaan halen. Redpetal keek op naar de kater met een licht paniekerige uitdrukking en knikte naar hem, als om te zeggen dat hij snel moest zijn. Zelf voelde ze lichtjes met haar voorpootje aan de buik van de jonge kattin, als om te voelen waar de kitten vast zat en misschien te helpen - maar ze was geen medicine cat, en zo veel kon ze niet doen. "Volhouden, Silverwish. Tot nu toe is het al heel vlot gegaan.", murmelde ze zachtjes, in de hoop de poes moed in te spreken. Ze herinnerde zich haar eigen bevalling nog - die was bij lange na niet zo vlot gegaan en ze was ontzettend bang geweest. Silverwish deed het al zo goed, deze laatste kitten zou uiteindelijk ook gezond op de wereld komen - dat moest gewoon.

(heb toestemming :'))

De afgelopen dagen had hij zich in verschillende staten van zenuwachtig bevonden. Soms was het slechts een ver onderbuikgevoel,
maar andere keren was hij er zo gek van geworden dat hij Silverwish de hele dag had lastiggevallen met zijn goedbedoelde vragen. Olivebranch wist dat het moment dichtbij was: Hij zou vader worden. En hoewel dat idee heel mooi was, was de bevalling zelf iets waar hij enorm tegenop had gezien.
Hij sliep half, moe van de zorgen en enge gedachtes,
toen hij zijn naam hoorde. Ze kwamen. Hij sperde zijn ogen wijd open en sprong op. Toen hij zag dat Redpetal zich bij hen wilde voegen stapte hij voorzichtig het nest uit. Silverwish moest de ruimte hebben. De eerste twee gingen, naar Olive's beperkte wetenschap, redelijk snel. Frostkit en Cloverkit, Olivebranch kon nog steeds geen woord uitbrengen en knikte alleen maar schaapachtig toen hij die namen hoorde. Hij deed zijn best om ze zo goed mogelijk schoon te likken en tilde ze toen voorzichtig weer naar de buik van hun moeder toe. Plotseling stopte Silverwish en keek Olivebranch geschrokken aan. Er was iets mis! Met een doodsbange blik in zijn ogen draaide de zwarte kater zich om en sprinte hij het den uit. Nog voordat hij het hare bereikt had schreeuwde hij Rousebell's naam al. "Er is iets mis met Silverwish! " Riep hij toen hij het medicine cat den inholde en verwoest om zich heen keek.

De spanning lag op het moment vrij hoog. Vandaar dat Rousebell overal klaar voor wilde zijn. Nu de voorraden aan kruiden nog niet schaars waren door leafbare, had ze besloten om bundeltjes te maken. Op die manier kon ze voor verschillende soorten hoesten, wonden en andere dingen de kruiden in een keer pakken in plaats van dat ze die moest uitzoeken. De zilvertabby liet een bundeltje kruiden vallen op het moment dat haar naam plotseling door het kamp geroepen werd. "Er is iets mis met Silverwish!", sprak de zwarte kater gehaast terwijl hij om zich heen keek. Oh, daar had ze net een bundeltje voor gemaakt. Een die makkelijk te herkennen was aan de stok die er uit stak. Snel pakte de kattin het bundeltje en rende ze naar de Nursery. Er lagen al twee kittens naast de kattin. Waarom hadden ze haar niet eerder gehaald? Die konden nooit geboren zijn in de tijd dat Olivebranch haar was gaan halen. Het was een standaard procedure om de medicine cat te halen zodra een bevalling begon. Hoewel het waarschijnlijk niet zo bedoeld was sloeg dit wel een deuk in haar zelfvertrouwen. "Silverwish neem deze stok en probeer te vertellen wat je voelt" , sprak ze terwijl ze de stok bij de kop van de kattin weglegde. In de tussentijd keek ze naar de twee kittens die er al lagen. Die twee zagen er goed uit, waarschijnlijk door de hulp van Redpetal.

Ongeboren en groeiend in de buik van zijn moeder had het katertje niet veel meegemaakt. De enigste prikkels die hij binnenkreeg waren de eenzame stootjes tegen wanden en zijn broertje en zusje aan. Natuurlijk wist hij nog totaal niet dat dat zijn broertje en zusje waren. Hij wist nog niets, behalve hoe hij zich voelde over deze plek. Het was warm en zwart om hem heen, maar nu zorgde dat nog voor een kalm en veilig gevoel. Hij wist nu nog helemaal niet dat eens hij op de wereld zou staan en uiteindelijk zijn oogjes open zou doen, het ineens eng zou zijn als hij niets meer kon zien. Nee, nu was dat allemaal nog normaal, voor hoeverre hij een concept kon hebben van normaal, want hij wist niet beter.
Hij had totaal geen concept van leven en tijd en hoe hij was gegroeid, maar het voelde allemaal een stuk krapper aan in die veilige plek de laatste tijd. Toch, veel meer was er niet veranderd. Het was nog steeds donker en nog steeds warm, totdat het dat opeens niet meer was. Het was nog niet bepaald koud, maar het was ook niet zo warm als net en een onprettig gevoel trok aan zijn lichaampje. Het hield aan voor een tijdje, maar hij kon het niet tegengaan. Het gevoeld hield een tijdje aan tot hij opeens op een kriebelig iets gleed. Een luide piep ontstond in zijn keeltje. Het was hier ijskoud en ineens was het allemaal heel onprettig, maar het enigste wat het kleintje kon doen om zijn ongemak aan te geven was nog een paar luidkeelse piepjes. Al snel voelde hij iets ruws over zijn lichaampje gaan en eerst wriemelde hij nog wat in het rond omdat het niet fijn voelde, maar toen kreeg hij het er warmer door en gaf hij zich aan het gekke gevoel over. Rare en luide geluiden bereikten zijn oortjes, maar hij werd al weer verder geleid naar een nog warmere plek waar ook een aanlokkelijke geur vandaan kwam. Hij neusde zijn weggetje naar de bron van die geur en zijn bekje vond een zacht bobbeltje waar hij toen aan begon te zuigen. Een warme vloeistof gleed door zijn keeltje en vulde zijn kleine maagje. Dat was het laatste wat hij nodig had om echt tevreden te zijn en hij voelde zich al weer slaperig worden. Nee, het katertje had helemaal niet meegekregen dat die rare geluiden stemmen waren die woorden zeiden. Hij had niet door dat hij de naam Frostkit had gekregen, of dat er iets mis leek te zijn met zijn mama.

De aanwezigheid en woorden van Redpetal deden haar goed. Het deed pijn en de rode Queen kon er ook niet veel aan doen, maar ze was er wel. Ze vond het moeilijk om te zien hoe Olivebranch van haar weg ging, maar dat was om Rousebell te halen. Dus het was goed. Hij zal snel weer terugkomen, met de Medicine Cat.
De poes sloot haar ogen en probeerde te focussen op de twee kittens die al geboren waren. Ze voelde hen tegen haar buik aan, waar het veilig was. In ieder geval waren Frostkit en Cloverkit veilig, levend en gezond nu. Dat stelde haar al een stuk gerust.

Het leek een eeuwigheid te duren, maar Rousebell arriveerde uiteindelijk toch. 'Silverwish neem deze stok en probeer te vertellen wat je voelt,' vertelde de Medicine Cat en ze schoof een stok naar haar toe. Moest ze daar op bijten? Opeten? Vast wel. Silverwish nam de stok in haar bekje en beet er een beetje op. Ze kreunde van de pijn.
'Hmm.. Pijn..' Maar dat was wel logisch. Silver wist dat ze concreter moest zijn. 'Pootjes naar beneden... De kitten ligt anders,' kon ze uiteindelijk uitbrengen. Het voelde anders dan bij de vorige twee kits. Het ging veel lastiger ook.

Ze was nog een naamloos bolletje. Een niemand in een vreemd land. Ze leken dit lang te bewonen met zijn drietjes. Het was er fijn, vredig en ze hadden nooit ruzie. Nou ja, zo nu en dan botste iemand wel heel hard tegen haar aan, maar daar leken ze niet echt iets aan te kunnen doen. Ze waren immers niet in controle. Ze konden alleen maar meeliften in dit vat. Totdat de wereld om haar heen plotseling begon te veranderen. Het was niet meer het vredige landje. Het werd kleiner, nauwer. Er kwam een druk op haar lichaam. Dit was een ramp! Een wereldramp! Eén van de bewoners verdween plotseling. Ze kon zijn aanwezigheid niet meer voelen. De paniek klemde in haar lichaampje. Totdat ze niets kon doen dan zich ook mee laten glijden met de druk. Oh wat was dit eng! En plotseling landde ze in een ijskoude, gloednieuwe wereld. Het was er hard en koud, en alles behalve de warme, fijne plek die ze kende. Maar al snel werd ze bevrijd van haar benarde positie. Warme tongen gingen in ritmische slagen om haar heen terwijl ze aan de buik van haar moeder werd gelegd. Ondanks ze een paar keer klagelijk had gepiept, was dit wel heel erg fijn! Ze nestelde zich stevig in de warme vacht, duwde haar neusje instinctief naar de zoete, warme geuren om haar heen. Ze had niet eens door dat ze een naam kreeg. Haar oren waren immers nog dicht, even als haar ogen. Ze kon alleen maar uitgaan van haar gevoel, van hoe haar pootjes naar voren gingen en de warmte waar ze heen moest. Deze nieuwe wereld, ondanks ze hem niet kende, voelde toch wel vertrouwd. Maar ze miste nog één bewoner uit haar oude land. Waar was hij?

De medicine cat racete langs hem heen en heel even bleef Olivebranch verward staan. Er was iets niet goed gegaan, maar die eerste twee kittens hadden er zo gezond uit gezien. Dat moest betekenen dat het probleem bij een derde lag, een die zich niet zo gemakkelijk liet gaan als de anderen. Plotseling klikte het in zijn kop en besefte Olivebranch dat hij terug moest naar zijn mate in plaats van hier voor zich uit staan staren. Op een drafje liep hij terug en nam plaats vlak naast het nest. Hij keek hulpeloos toe terwijl Silverwish pijnlijk kreunde en haar pijn probeerde uit te leggen. Hij wilde haar geruststellen, haar vertellen dat alles goed zou komen, maar durfde Rousebell niet te onderbreken.

De bengaal pakte de stok van haar aan. Het was standaard procedure om een bevallende kat een stok te geven. Veel katten beten namelijk hun tanden op elkaar tijdens het persen, waardoor ze zichzelf pijn konden doen of hun tanden konden beschadigen. Dat was alleen maar nadelig. Bovendien gaf het net iets anders om op te focussen dan alleen de pijn. 'Hmm.. Pijn..' kreunde de kattin. Dat was vrij normaal tijdens een bevalling, ze moest iets specifiekers hebben. 'Pootjes naar beneden... De kitten ligt anders,' bracht Silverwish uit. Meestal was het niet zo'n groot probleem als de kitten volledig omgedraaid lag maar soms wilde het toch niet helemaal lukken. Snel keek Rousebell of er van achter iets te zien was, voor ze voorzichtig met haar poot in de buik van Silverwish voelde. Ze moest natuurlijk wat dieper duwen voor ze de kitten kon voelen. "Silverwish, probeer zo hard mogelijk the persen als ik het zeg", zei Rousebell voor ze nog wat verder met haar poot in de buik duwde. "Nu."

Ze had haar ogen dichtgeknepen van de pijn, haar kaken stevig om de tak geklemd. Zo had ze haar bevalling niet voorgesteld. Natuurlijk was het nooit echt makkelijk, maar dit was iets heel anders. Ze voelde dat er een andere kat bij gekomen was en ze opende haar ogen. Tot haar geluk stond Olivebranch daar weer. Ze glimlachte even naar hem, alsof ze hem gerust wilde stellen. Daarna focuste ze weer op Rousebell, die nu met haar poot op haar buik duwde.
Silverwish kreunde weer en beet op de stok. 'Silverwish, probeer zo hard mogelijk the persen als ik het zeg,' zei Rousebell en ze drukte nog even met haar poot in haar buik. De nieuwe Queen knikte dat ze het begreep en bereidde zich voor op weer een helse pijn. 'Nu.'
Silver perste uit alle macht, de stok zo'n beetje helemaal kapot bijtend. Was het aan het lukken? Oh, ze hoopte toch zo erg dat de kitten levend ter wereld kwam.

Dit was mogelijk een van de vreemdste dingen die ze had moeten doen als Medcine Cat. Zodra ze het teken gaf begon Silverwish te persen. Rousebell merkte dat de spieren van de kattin zich aanspande rondom de laatste kitten. Terwijl de er geperst werd probeerde ze de kitten zo te bewegen dat deze toch geboren zou kunnen worden. Het voordeel was dat de kitten maar een beetje schuin lag en kittens ook achterstevoren geboren kunnen worden. Ze was amper klaar met het draaien van de kitten voor ze beweging merkte. Niet veel later lag de derde en dus ook de laatste kitten op het nest. Rousebell gaf de eerste paar likken om de luchtwegen van de kitten vrij te maken, voor ze deze voorzichtig doorschoof richting de kersverse Queen. "Gefeliciteerd Silverwish", zei ze met een glimlach. Er waren drie nieuwe Thunderclan kittens geboren.

Het deed pijn, maar ze moest door. Ze ging door want Rousebell had nog niet gezegd dat ze moest stoppen en de pijn was ook nog niet verdwenen. Gelukkig was Rousebell er die haar hielp, en niet veel later was de ergste pijn over. Silverwish hijgde, maar ze lachte gelukzalig toen het zwarte katertje naar haar toe werd geschoven. Eerst likte ze zijn vachtje schoon voordat ze even goed naar hem keek. Hij leek wel op een eitje!
'Eggkit,' miauwde ze simpelweg door de piepjes door. De naam kwam zomaar in haar op en ze had er geen twijfels over. Olivebranch zou het maar moeten accepteren. Dit was Eggkit. Ze glimlachte en zorgde ervoor dat ook hij wat warme melk kreeg. De gloednieuwe Queen keek op naar Rousebell.
'Dankjewel, Rousebell,' miauwde ze. 'Zonder jou was het niet gelukt.' Ze was enorm dankbaar voor de Medicine Cat. Silver keek vervolgens weer naar haar drie, gezonde en levende kittens en leunde tegen haar mate aan. Dit was wel het beste gevoel dat ze ooit had gehad.

Het was verschrikkelijk om aan te zien voor hem. Maar hij kon zijn blik natuurlijk niet afwenden. En daarbij, Silverwish doorstond op dit moment een veel ergere beproeving dan hij. Na wat veel te lang leek was daar dan eindelijk de laatste kitten: De dwarsligger die het meeste op hem leek. Het katertje werd direct Eggkit gedoopt en Olivebranch knikte schaapachtig. Hij vond het niet erg dat hij geen zeggenschap had gehad in het geven van de namen. Voorzichtig kwam hij dichterbij zodat ze tegen hem aan kon leunen. Hij draaide zijn blik naar Silverwish en deed zijn bek open om iets te zeggen. Maar toen kwam het besef dat Rousebell en Redpetal er nog steeds bij stonden. Hij besloot dat hij nog wel even kon wachten, dit slechts was voor Silverwish' oren bestemt.

Silverwish nam het al snel van haar over en likte de kitten verder schoon. Rousebell zette een stapje naar achter om de kattin met haar kittens wat meer de ruimte te geven. Olivebranch stapte nu ook naar voren om zijn kittens te bekijken. De kater leek iets tegen haar te willen zeggen maar stopte voor hij een woord had uitgebracht. "Ik ga terug naar mijn den. Als er iets aan de hand is met Silverwish of een van de kittens, kom me dan snel roepen." Voorzichtig draaide de zilvertabby zich om, richting de uitgang van de Nursery. "Redpetal, jij kan den ik ook maar beter terug naar je eigen nest gaan." Na de woorden over haar schouder gezegd te hebben begon de Medicine Cat terug richting haar eigen den te lopen om verder te gaan met waar ze mee bezig was geweest.

Silverwish keek op met een gelukkige glimlach toen haar mate zich naar haar draaide. Hij opende zijn bekje om wat te zeggen, maar er kwam geen geluid uit. Blijkbaar wilde hij wachtte of zo? Rousebell had in ieder geval de hint begrepen. 'Ik ga terug naar mijn den. Als er iets aan de hand is met Silverwish of een van de kittens, kom me dan snel roepen.' De snow bengal glimlachte naar de Medicine Cat en knikte.
'Dankjewel voor je hulp Rousebell. Ik had het niet zonder jou gekund.' Misschien hadden ze haar te laat geroepen, het was door de omstandigheden helemaal niet in haar op gekomen. Maar als ze er niet was geweest had ze geen idee wat er dan gebeurd zou zijn. Ze wilde daar liever niet aan denken.
De Medicine Cat maakte nog een opmerking naar Redpetal, dat zij ook beter kon vertrekken. Daarna verdween ze de Nursery uit. Silverwish richtte haar blauwe ogen naar de rode Queen en glimlachte. 'Ook jij bedankt, Redpetal.' Zij was toch een goede emotionele steun geweest tijdens deze ervaring.

Nadat iedereen weer vertrokken was en ze alleen waren zuchtte Silver eens diep. Er was al die tijd een glimlach op haar gezicht te zien en die was nog niet weg. Ze had ook niet het idee dat die snel weg zou gaan. De poes draaide, na nog even naar haar kittens gekeken te hebben, naar haar mate. 'Wat wilde je zeggen, Olive?' vroeg ze zachtjes.

Al gauw leek iedereen door te hebben dat hij op het punt had gestaan iets aan zijn mate te vertellen. Redpetal en Rousebell lieten hen met z'n tweeën achter, waar Olivebranch erg dankbaar voor was. Hij staarde even naar de drie kleine katjes die aan Silverwish's zijde lagen, alvorens hij haar weer aankeek. "Ik wilde zeggen dat ik eindelijk niet bang meer ben. Vanaf het moment dat je me vertelde dat er kittens aankwamen vroeg ik me af of we onze taak als ouders wel zouden kunnen vervullen. Maar nu ze hier zijn... Weet ik niet hoe ik daar ooit over getwijfeld heb" Miauwde hij zachtjes, zodat niemand anders hem zou horen.

Olivebranch leek even in gedachte verzonken terwijl hij naar hun kittens keek. Ze snapte het wel hoor, zij zou ook uren en uren lang naar hen kunnen kijken. Ze waren toch zo schattig. Maar de zwarte kater richtte zijn blik naar haar. 'Ik wilde zeggen dat ik eindelijk niet bang meer ben. Vanaf het moment dat je me vertelde dat er kittens aankwamen vroeg ik me af of we onze taak als ouders wel zouden kunnen vervullen. Maar nu ze hier zijn... Weet ik niet hoe ik daar ooit over getwijfeld heb,' miauwde haar mate zachtjes.
Silverwish kon haar brede glimlach niet verbergen, al zou ze zo haar best doen. Maar ze had geen reden om het te verbergen nu. Ze gaf haar mate een kopje tegen zijn schouder. 'Dat is fijn Olive. Ik weet zeker dat je het super gaat doen als vader. Ze konden zich geen betere vader wensen, dat weet ik zeker,' miauwde ze zachtjes.