HH

Vandaag moest Spirit op jacht patrouille met een (soort van) leeftijdsgenootje van haar, Misty mountains west of the river. Eerlijk gezegd vond ze het spannend zat, want Misty was een mooie meid en Spirit had, je raad het al, een zware vorm van Hartstikke Homo, afgekord HH. En Misty was precies het mooie slanke kleine katje wat precies haar type was. Een mooie prey hunter die zij kon beschermen van alle gevaren van de bergen, misschien moesten ze wel samen ergens schuilen voor een zware regenstorm en zouden ze dichtbij elkaar moeten zitten voor warmte.. Oh ze zag het al weer helemaal voor zich. Toen ze de poes aan zag komen schraapte ze met warme wangetjes haar keel. "E-eh, hoi Misty mountains west of river, ben je er klaar voor?" Oh Tribe of Endless Hunting, zij niet.
- Misty

De glimlach die haar geschonken werd was toch ook weer super mooi, oh nee oh nee, Spirit kon voelen hoe haar hartje wat harder ging kloppen. Ze hoopte maar dat Misty gewoon normale oren had en geen gekke bovennatuurlijk gehoord had, want anders kon die het dalijk nog horen. Blosjes verschenen op haar wangen en ze dankte voor haar lange vacht. Toen Misty aangaf dat ze zo ver was gingen ze erop uit. Veel had Spirit hier nog niet te doen, ze moest er gewoon voor zorgen dat de ander veilig was en zo dichtbij de cave kwam eigenlijk nooit een gevaarlijk dier. "We-" precies toen ze de stilte onderbreken wou, deed de gevlekte poes hetzelfde. Met grote ogen stopte Spirit zichzelf, oh wat een blunder. "O-Euh,, sorry, zeg jij maar," mompelde ze waarna ze naar haar poten keek. Misty begon over het weer en de cave guard keek richting de lucht. "Je hebt gelijk denk ik," ademde ze ietwat beschaamd uit. "Misschien gaat het wel sneeuwen, het is de laatste tijd koud," en het had al wat vaker gesneeuwd maar niet zo heel hevig.

O-oh nee. Ze sprak door Spirit heen zonder pardon. Beschamend legde ze haar oortjes kort langs haar kopje en glimlachte, "Sorry." Mauwde ze snel na haar reactie over het weer. De calico she-cat slikte en liep snel veder, een kleine afstand makend tussen haar en grote fluffy cave gaurd. Haar hoofd was er ook al niet meer bij, want in plaats van dat ze naar prooiengeuren zocht dwaalde ze gewoon wat rond en vroeg ze zichzelf af hoe warm de vacht van Spirit zou zijn. Haar pels was kort en zacht maar hield de koude gure wind die door de bergen woei niet tegen. Zachtjes trilde haar snorharen van de kou toen een ijzige wind haar kleine lichaampje half omver blies. Haar blik gleed naar de hemel. Ze had al een opmerking gemaakt dat er kans was dat de zon vandaag vervangen zal worden door regenwolken maar dat het al zo snel ging gebeuren.. dat had ze niet kunnen voorspellen. De she-cat liet haar blik los van de lucht en keek naar Spirit of The Northern Lights. "Zullen we doorgaan.. of?" Misty had aarzel in haar stem. Ze was niet dapper zoals een cave guard was, een kleine regenbui kon haar al bang maken. Toch vertrouwde ze op de mening van haar tribe genoot. Zij wist vast wel beter dan haar, immers was Spirit getraind om gevaren te herkennen en als zij haar vertelde dat deze wind geen voorspoed was van een storm dan zou dat wel zo zijn.

De kleine kattin naast haar zei al gelijk sorry dat ze door elkaar heen hadden gepraat en met een schaapachtig glimlachje keek Spirit haar aan. "Was niet jouw fout," opperde ze nuchter waarna ze doorstapte. De wind die waaide deed haar niks, maar ze merkte al snel op dat de prey hunter naast haar dat geluk niet had. "Oh, heb je het koud?" fronste ze waarna ze wat dichter bij de ander ging lopen om zo hopelijk wat lichaamswarmte te delen. Nee, de kou in de bergen ging nooit door haar dikke vacht heen, daar had ze haar ouders aan te danken. De zomers daarentegen waren voor haar weer wat vervelender.. Al gauw vroeg Misty wat ze moesten doen, doorgaan of de jacht staken en terugkeren naar de cave. Kort gleed de blik van Spirit naar de lucht. Nu minder onzeker dan net en een stuk serieuzer, want dit was haar baan en die deed ze goed. "We kunnen door gaan tot aan de highlands, als het voor jou niet te koud is, en als er dan een hele heftige storm opsteekt weet ik daar wel een schuilplek waar we het warm zullen hebben," bood Spirit aan waarna ze naar de tweekleurige ogen keek van de ander, oh bij de sterren wat was ze mooi. "Er is niks ergs aan als je terugwil hoor," verzekerde ze de ander met een grote glimlach.

Misty mountains west of the river had expres afstand gecreëerd tussen haar en haar 'body guard' omdat ze erg zenuwachtig werd van haar. Niet op een negatieve manier hoor, nee Spirit was hartstikke lief.. het lag gewoon aan haar. Ze wist niet goed hoe ze moest reageren op sociale contacten, ze was eenmaal erg verlegen en op haarzelf. Misschien was het een onderliggende angst om haarzelf voor schut te zetten, of misschien bang dat ze te hecht werd met iemand. Binding was redelijk moeilijk voor haar, omdat ze al kindzijnde altijd een pispaaltje geweest was. Als ze eindelijk dan de ballen had gehad om een vriendje te maken bleken deze altijd back stabbers te zijn. Pestkoppen. Expres bevriend met haar wordend om daarna haar in haar gezicht uit te lachen. Haar jeugd was geen goed begin geweest en dat kon een goeie reden zijn waarom ze nu zo schichtig was tegenover Spirit. Ze deed aardig, ze was hier om haar te helpen met de jacht door haar te beschermen, ze praatte tegen haar en kwam zelfs naast haar lopen om haar lichaamswarmte te delen toen ze merkte dat ze het koud had. De kleine gevlekte she-cat keek kort omhoog om de ogen van de grote cave gaurd te ontmoeten, haar blik was een beetje voorzichtig maar dankbaar. Haar hulp hielp, want haar grote lijf blokkeerde de meeste wind voor Misty. Daarnaast.. had ze ook gloeiende wangetjes gekregen die erg mee hielpen tegen de kou. De prey hunter was naar de lucht gaan kijken en zag dikke wolken de hemel bedekken. Ze vroeg aan Spirit wat ze moesten doen; veder jagen of terugkeren? "We kunnen door gaan tot aan de highlands, als het voor jou niet te koud is, en als er dan een hele heftige storm opsteekt weet ik daar wel een schuilplek waar we het warm zullen hebben," Haar oortjes wiebelde twijfelend. Ze was bang voor stormen.. maar ze hield haar lippen op elkaar. Ze wou niet overkomen als een baby, want enkel kittens waren bang voor wat regen en wind.. "Er is niks ergs aan als je terugwil hoor," Ze vond de woorden van de grijsbruine gestreepte she-cat fijn, haar grote glimlachen  stelde haar gerust. Spirit wist prima zat als ze door konden gaan en ze vertrouwde haar erop, mocht er toch een storm uitbreken, dat ze een schuilplaats wist te vinden. "Vooruit," Mauwde ze iets opgewekter, hopend dat ze haarzelf wat enthousiaster kon maken door het gewoon te doen. De calico prey hunter hield haar neusje bij de grond en liep zachtjes naast Spirit. De geuren die ze opving waren oud, wat betekende dat ze dieper de bergen in moesten trekken. Ze nam het pad richting de Highlands, dat had Spirit daarnet ook voorgesteld en ze vond het een goed idee van de cave guard. Eenmaal daar aangekomen stond ze kort stil. De geur van konijn vulde haar neusje. Ze dook ineen. Haar ogen keken nauwlettend rond.. Daar zag ze het dan. In de verte.. een konijnenhol. Het lag goed verborgen, maar Misty was voor dit getraind. Ze had de ogen van een havik. Ze keek even naar Spirit, die de omgeving had moeten checken als het veilig was voor haar om te gaan jagen, en ging erop uit toen ze goedkeuring kreeg. De kleine mooie she-cat sloop voorbij Spirit heen en liet hierdoor per ongeluk haar staart langs de ander heen glijden. Met voorzichtige pootstappen sloop ze veder, haar schouders al aangespannen voor de volgende actie. Ze snuffelde nog wat rond en kwam tot conclusie dat het konijn zich niet buiten de hol bevond maar er binnen. De prey hunter was klein en slank gebouwd, ze kon het proberen om in de hol te kruipen en daar het konijn tegemoet komen. Ze besloot het om te doen, immers waren grote prooien als een konijn een enorme presentatie en wou ze stiekem.. een beetje onbewust.. extra haar best doen voor de ogen van Spirit of The Northern Lights. Misty sloop de hol binnen en verdween voor korte tijd.

Haar kaken omklede de nek van het konijn. Ze had het diertje gevonden nadat ze door de donkere tunnels van zijn hol geslopen had. Ze was een onverwachtse jager geweest waardoor het konijn sloom gereageerd had en zij hierdoor hem gemakkelijk had kunnen vangen. Nu trok ze haar gevangen prooi voorzichtig de holte weer uit en keek met een opgewonden blik naar Spirit. Haar staart zwiepte van links naar rechts terwijl ze het konijn een beetje lomp met haar meesleepte naar de cave gaurd. Ze was geen grote poes, een konijn zoals deze was de helft van haar hele lichaam. Met een zuchtje legde ze haar prooi neer. Een glimlach lag op haar lippen terwijl ze haar korte gevlekte pels uitschudde van al de stof en aarde. Misty wou net haar mond openen om wat te zeggen maar voor ze haar stem kon laten horen viel er een dikke regendruppel op haar neusje.

Er was duidelijk wat twijfel bij de ander en met een geruststellende glimlach keek Spirit haar aan. Wat was Misty toch een schatje.. Aah! Uiteindelijk nam de prey hunter toch de keuze om de jacht door te zetten. Gelukkig maar, want dan hadden ze wat tijd samen! In plaats van dat ze met een grotere groep waren. Spirit liep dicht bij de ander, om haar warm te houden en om deze goed te kunnen beschermen mocht er plots gevaar zijn. Als ze zo geconcentreerd liep kwam haar Big Boy gezicht opsteken, dan leek ze haast intimiderend en gevaarlijk, als je haar niet persoonlijk kende dan. Samen liepen de twee Tribe katten richting de highlands waar ook Misty mountains west of the river erg in haar concentratie opging. De twee waren een goed duo, dat merkte Spirit meteen terwijl ze zo bezig waren. Het voelde super goed om zo met zijn tweetjes buiten te zijn! Wel merkte ze dat ze iets minder aandacht had voor haar omgeving en iets meer voor de gevlekte poes die voor haar in jachthouding zakte. Oef, ze moest haar ogen echt wegtrekken wilde ze niet creepy overkomen. Het gekras van een uil deed haar toen uiteindelijk wel doen opkijken, maar gelukkig vloog de grote vogel de andere kant op. Zo'n geval wou je niet te dicht in de buurt hebben. Toen ze terug keek naar Misty, was Misty weg. "Euhh.." Verbaasd keek Spirit om zich heen. Yep, ze was niet de allerslimste van allemaal en het konijnenhol dat recht voor haar neus lag viel haar dan ook niet echt op. In haar defense, ze was er niet op getraind om zulke dingen te zien..? Uiteindelijk wist ze met haar neus er wel achter te komen dat Misty ondergronds gekropen was en een rilling trok over haar rug. Yiesh, ze zou niet graag daar beneden willen zitten. Dalijk zakte die tunnel nog in, en zat je vast. Nou, dan zou zij Misty wel uitgraven hoor, zeker weten. Maar na een kwartiertje kwam de gevlekte prey hunter weer boven, nu met een konijn. In dat kwartier was het lichtjes gaan miezeren. Het was geen harde regen, maar wel erg koud. Aangezien de temperatuur rond het vriespunt was hoopte Spirit maar dat het niet erg hard zou gaan waaien, want dan zou deze regen snoeihard aankomen. "Wow, dat heb je gaaf gedaan!" complimenteerde Spirit de ander op haar vangst, terwijl ze haar vacht uitschudde van een paar druppeltjes die zich verzameld hadden in haar lokken. Het bleef haar altijd maar verbazen hoe prey hunters dat konden doen. "Ik ben daar veel te lomp voor," grinnikte ze terwijl ze een poot optilde en deze voor de ander haar neus wapperde om aan te tonen dat ze lomp was. Yeah.. "Euh, niet veel gebeurd hier, alleen is het een beetje gaan miezeren en door de super dreigende onweerswolken achter je lijkt het erop dat het ook echt nog veel harder gaat regenen dan dit." Toen ze deze woorden uitgesproken had besefte ze dat dit niet heel tactisch was om zo te zeggen, al helemaal niet omdat Misty net nog haar onzekerheid had geuit over jagen in de storm. "Maar! Geen zorgen ik bescherm je van alle gevaren, haha.." Euhh, een redelijke save?

Het complimentje viel in de smaak, gelukkig maar. Toen ze haar poot bij het gezicht van Misty hield, drukte deze haar kopje ertegen aan. Een zachte 'oh' verliet de bek van Spirit terwijl ze keek hoe het delicate katje haar kop haast even groot was als haar poot. "Wow, ik wist niet dat mijn poten zo groot waren," merkte ze verbaasd op en giechelde toen Misty haar tong naar haar uitstak. Toen Spirit vertelde over de dreigende woken achter Misty leek deze te schrikken. Snel voegde ze eraan toe dat ze haar zou beschermen, maar dat had niet echt het gewenste effect. "Als ik hard genoeg blaas moet het vast lukken," sprak ze half-grappend maar ook half in paniek want ze had het gevoel dat ze plots hun leuke jachtpartijtje aan het verpesten was. "Nee, ik eh-- ik weet een plekje waar we kunnen schuilen voor als het echt hard te keer zou gaan zo!" sprak ze waarna ze snel met haar hoofd richting het noorden knikte. "Volg mij," sprak ze met een glimlachje waarna ze precies de richting van de donkere wolken opliep.

"Als ik hard genoeg blaas moet het vast lukken," was de reactie terug van de knappe she-cat nadat Misty haar had gevraagd hoe ze deze boze wolken weg ging krijgen. Ze kon een klein lachje op haar gezicht toveren maar voor de rest niet. Ze was bang en er grapjes overmaken viel niet bij haar in de smaak. Gelukkig wist Spirit of The Northern Lights een veilige plek waar ze konden schuilen voor het aankomend noodweer. De regendruppels werden harder en witter; hagel kwam nu neer vanuit de hemel. De kleine calico keek naar de andere she-cat toen ze richting het noorden knikte. Haar brein lieten al alarmbellen klinken. "Volg mij," Sprak de massieve grijs-bruine gestreepte kat terwijl ze de kant van de storm opliep. Misty Mountains West of The River duwde haar oren in haar nek en zette haar lange staart dik opgezet. Twijfelend bleef ze vastgevroren op haar plek staan, tot Spirit bijna uit zicht was en Misty last second besloot om er achteraan te gaan. Haar lijfje werd half de berg afgeblazen maar ze bereikte de grote cave guard, daar kroop ze meteen onder diens grote lijf voor beschutting. Met een trillend neusje blies ze de lange lokken van Spirit's borst weg uit haar eigen gezichtje en keek recht naar voren de storm in, waar de eerste flits in de lucht tevoorschijn kwam.