[Kerst Engel Actie 2011] Cadeautjes Topic

Sneeuwvlokken vallen uit de lucht,
De haard knappert van het vuur.
Mijn mond slaakt een diepe zucht.
En het feest begint, over een uur.

Binnen is het warm en knus,
Buiten is het donzig en wit,
En onder de kerstboom staat een pakje met een grote lus,
En wanneer ik dan eindelijk zit..

Wordt ik overladen met cadeaus en knuffels,
Zelfs gaat er een schaal rond met verse truffels.
Mijn familie, ja, daar is het leuk,
Voor geen goud zou ik willen ruilen, want we lachen ons meestal een deuk.
Vrolijk kersfeest voor wie dit leest,
Veel leesplezier en natuurlijk, een Vrolijk Kerstfeest!

Een grote knuffel voor jou,
Soulheart, en lees maar verder, gauw.

Een zachte wind blies door de bomen, die kaal waren geworden door de winter. Een zwarte kater liep door de zachte sneeuw, zijn poten waren koud en zijn rode ogen strak voor zich gericht. In de verte schenen vele lichtjes, die aangaven dat er een groot Tweebeen nest in de buurt zou zijn. Soulheart, die al bijna een hele dag had gelopen, zette een kleine versnelde pas in. Hij voelde al de warmte die het Tweebeen nest afstraalde, opeens kreeg hij een verlangend gevoel om zijn poten tegen de doorzichtige muren te slaan en te smeken om naar binnen gelaten te worden. Maar opeens herinnerde hij zich dat hij dat nooit zou doen. Een poesiepoes worden? Nooit! Hij was een lid van de BloodClan, geen zwakkeling die moest worden verzorgd door Tweebenen. Het nest kwam dichterbij en hij rook een geur die zijn maag een hongerig geluid liet maken, hij likte zijn lippen af en moest zichzelf tegenhouden om er niet op af te gaan. ‘Blijf er weg, je kan straks wel wat vangen voor jezelf!’ Gromde hij in zichzelf, Soulheart kneep zijn ogen dicht en liep stug door. De donkere hemel gaf aan dat de nacht was aangebroken. Sterren straalden hun bekende licht af en de maan glom bijna zoveel als de zon. Hoe dichter hij bij het nest kwam, hoe meer geluiden hij opving. Tweebenen, honden en nog iets..
Soulheart hief zijn kop op en snoof de lucht op, poesiepoes! Gniffelend deed hij een paar stappen dichterbij en sprong op een paar ijzeren bakken die dicht in de buurt lagen en keek door zo’n glazen muur. Hij zag veel Tweebenen, hun ogen twinkelden vrolijk en honden zaten rond de tafel, een poot bevend in de lucht en hun zwarte ogen starend naar het voedsel. Een kat probeerde wat dichterbij te komen, maar werd steeds door een grommende hond weg gejaagd. Maar wat Soulheart niet had verwacht, was dat die kat mager was, magerder dan de normale poesiepoezen. Een Tweebeen stond op en aaide de hond en maakte een kwaad gebaar naar de kat, die angstig de kamer uitrende en niet meer in beeld kwam. Soulheart kreeg een steek van medelijden in zijn borst, maar dwong zichzelf verder te kijken.
De Tweebeen had een gigantische vogel gepakt, uit een soort vierkant ding. De andere Tweebenen keken hongerig naar de maaltijd en de honden begonnen opgewonden met hun staarten te zwiepen. Soulheart dwong zichzelf niet naar het eten te kijken en begon de kamer te bespeuren. Een grote groene boom was opgetogen, vele glinsterende ballen hingen erin en onderin stonden allerlei dozen met glimmende patronen. Nieuwsgierig begon Soulheart op en neer te lopen, om alles te kunnen zien, totdat een stem hem liet opschrikken.
“Wat doe jij hier!” Soulheart draaide zich om en zag de poesiepoes staan, vlak achter hem. Haar blauwe ogen glinsterden kwaad, maar ook avontuurlijk. Haar zilveren vacht was bedekt met grijze vlekjes en haar poten mengden prima in de witte sneeuw. “Nou?” Snauwde ze ongeduldig.
“Ik kijk gewoon is naar binnen, of wilt de poesiepoes dat niet?” Gromde hij speels. Een poesiepoes kon hem toch niets aandoen?
“Misschien, maar ja, wie wilt dat weten?” Zo te zien had de poesiepoes begrepen dat ze hem niet aankon. Maar nu begon ze toch steeds dichterbij te komen. Soulheart bleef staan waar hij was en keek haar uitdagend aan.
“Soulheart, en jij poesiepoes?” Hij liet zijn scherpe tanden zijn en krulde zijn staar om zijn poten.
“Sayka, maar wat kom jij hier doen? Er wonen niet veel andere katten in de buurt en wat is een poesiepoes?”
Soulheart zuchtte, “Een kat die bij Tweebenen woont, zielig gewoon hoor. En ik ben een trots lid van de BloodClan! Die tegen zulke katten is!”
Sayka knikte en sprong op de eerste zilveren bak. “Ok, en wat wilde je doen. Mijn baasjes geven toch niets om mij. Ze hebben me nog geen maand geleden hier in de sneeuw gevonden.”
Opeens voelde Soulheart weer een steek van medelijden in zijn borst ontstaan, maar hij drukte het weg. “Ach, ik dood niet rond deze tijd. Ik spaar mijn energie liever. Maar ik moet maar eens gaan.” Hij rekte zijn rug en sprong de koude sneeuw weer in.
“Wacht!” Riep Sayka, ze sprong hem achterna. “Neem me mee! Het maakt mij niet uit waar je naartoe gaat!”
Soulheart draaide zich met een ruk om. “Blijf bij me uit de buurt, smerige poesiepoes!”
Sayka opende haar ogen geschrokken en gunde hem een kwade blik. “Zoek het dan maar uit!” Siste ze kwaad, met een deftig pasje ging ze weer richting haar nest.
“Poesiepoezen..” Zuchtte Soulheart vermoeid en weer zette hij zijn vermoeide pas in, op weg naar iets waarvan hij nog niet eens wist wat hem daar te wachten stond…
[To Be Continued]