[Wren] The world is a mummer's farce

<sub>Ze had haar woede iets bij Day kunnen luchten, al had de hele tribe hier waarschijnlijk van mogen meegenieten met hoe de grotten echo'den. Alsnog had de kalme kater haar boosheid alsnog niet volledig kunnen dempen. Shroud was echt pislink. Vandaar dat ze ook met platgelegde oren en haar nekharen overeind naar de uitgang van de grot liep en daar ging zitten, wachtend op Skyteller. Haar staart zwiepte geërgerd heen en weer en haar hoofd was een stormwind. Waarom kon die kater haar niet eens fatsoenlijk iets mededelen? De eerste keer heeft hij een breuk in haar relatie met haar kinderen gedreven en nu gooit hij haar ineens voor de haaien. Lekker Sky, real cool. Met een grom sloeg ze een steentje de waterval in en drukte ze haar oren weer in haar nek. Beter kwam hij snel terug zodat ze hem ook de waterval in kon pleuren.

[Wren]</sub>

Wren had het schreeuwen gehoord vanuit de Cave of Pointed Stones. Het hysterische geluid van haar moeder en de diepe, sussende toon van haar mentor. Het was bizar eigenlijk, dat de twee hoogste rangen in de tribe zo dichtbij haar stonden. Maar Wren kon alleen nog maar de blik van haar moeder zien toen ze wegrende. Hoe ze haar zomaar achter liet en eerst belangrijkere dingen wilde regelen. Ze had niet eens tijd gehad om haar felicitatie te ontvangen. Wren kon het beeld niet uit haar gedachten schudden, hoe haar moeder wegliep. En opeens sloegen alle woorden van Rumble ergens op die hij al maanden had gezegd. Nu hun moeder healer was zou ze geen tijd meer voor hun hebben, dat ze voor zichzelf koos in plaats van hun gezin, dat ze niet eens kittens mocht. En Wren had altijd gezegd dat het niet waar was, maar nu begon ze het een beetje te geloven. Het knaagde aan haar als een groeiend gezwel. Maar toen ze haar moeder na het vertrek van Day weer zag verschijnen, moest ze er wel heen gaan. Waar ze gewoonlijk zo onverschrokken en brutaal was, naderde ze haar moeder op haar hoede. Waarom eigenlijk? 'Mama?' miauwde ze zachtjes. Haar blauwe ogen fonkelden van verwarring en onzekerheid. Wilde ze wel met haar praten? Of wachtte ze op iemand anders. Had ze het misschien te druk..

_{Haar blik was strak en haar mondhoeken gespannen naar beneden gericht terwijl ze wachtte op de kater. Degene die haar leven keer op keer op de kop gezet had. Hoe kon ze een tribe leiden als hij zelf zo'n verschrikkelijk voorbeeld gaf? Er even lekker tussenuit piepen en haar laten dealen met de chaos? Wat was dat voor een leider? Het was bijna alsof hij het boekje van Emma geopend had gewoon niet meer belangrijk leek te vinden. Een sidderende zucht ontglipte haar, totdat ze de stem van haar dochtertje hoorde. Shroud schrok op en meteen verzachtte haar blik toen ze naar de behoedzame calico keek. Oh nee.. Had ze Wren laten schrikken met haar gedrag? Meteen draaide haar maag zich om van schuldgevoel. Hoe kon ze een tribe leiden als ze haar kinderen niet eens gerust kon stellen? Ze kwam omhoog uit haar zittende positie en drukte haar voorhoofd tegen die van haar dochtertje aan. "Hey lieverd, wat is er?" miauwde ze met een zachte glimlach, al verwrong haar hart zich van ongerustheid en angst.}

Wren stond toch een beetje huiverig te wachten op haar moeder haar reactie. Maar toen Shroud haar zag, leek het meteen alweer goed te zijn. Ze kreeg een kopje tegen zich aan en Wren sloot kort haar oogjes en snorde zachtjes. Mama hield nog wel van haar, dat wist ze wel! Maar, maar zou ze nog wel tijd hebben? Mocht ze wel van haar houden? Zoveel vragen die nu in haar kopje rondspookten. Ze ging bij haar moeder staan, haar blauwe oogjes richtten zich voorzichtig omhoog en ze slikte een keer nerveus. ‘Ben je wel blij om healer te zijn?’ vroeg ze toen toch maar direct. Ze kon het niet anders verwoorden. En dit was nog maar het begin van haar zorgen. Ze durfde nog niet te vragen of ze haar nog wel wilde hebben. Of ze Turtle en Rumble nog wel wilde hebben. Want nu was ze healer en dan mocht ze vast helemaal geen kittens meer. De gedachte alleen deed haar alweer angstiger uit haar ogen kijken.

_{Shroud wist een zacht gesnor uit haar keel te krijgen toen ze haar kopje tegen Wren drukte, maar trok zichzelf daarna weer terug om naast haar dochter te gaan zitten en haar pluizige, zandkleurige staart rond haar te slaan. Even bleef het stil, totdat er een breekbare vraag uit haar dochter kwam. Voor een moment slikte Shroud, twijfelend over haar antwoord. Wilde ze dit wel eerlijk tegen haar dochter zeggen? Was dit iets wat Wren aankon? Tegelijkertijd.. Als ze begon met liegen tegen haar eigen kinderen, dan was het einde zoek. Shroud slaakte een huiverige zucht terwijl ze zichzelf tegen Wren aandrukte. "Om eerlijk te zijn.. nee Wren," miauwde Shroud zachtjes, "Ik was veel liever een gewone prey hunter gebleven, bij jullie in de nursery gebleven.. Ik weet ook niet of ik goed voor de tribe zal zijn.. maar de Tribe of Endless Hunting heeft me gekozen en de Tribe heeft me nodig.." Haar stem was zacht, ze wist niet goed waar ze heen ging met haar woorden. Rumble was immers heel erg boos op haar geworden, zou Wren dezelfde kant op gaan?}

Wren hoopte op geruststelling, op een vrolijke, zelfverzekerde lach, maar ze kreeg een blik vol twijfel terug toen haar moeder zich tegen haar aan drukte. Ze was niet blij. Ze wilde dit leven niet, maar ze probeerde zich te verantwoorden door te vertellen dat ze gekozen was door dode katten in de sterren. Even snoof Wren schamper. Haar moeder moest toch niet haar hele leven laten controleren door... door oude brompotten? Wren durfde dat alleen niet zo te zeggen. Ze wilde ook niet haar moeder nog onzekerder over haar keuzes maken, hoewel ze erin gedwongen was. ‘M-maar als het je niet blij maakt.. Waarom zouden ze dan jou kiezen!’ probeerde ze tegen te sputteren. Eigenlijk was ze gewoon bang om haar moeder kwijt te raken, iets wat ze helemaal niet wilde. Als healer to-be had ze zich er nooit druk om gemaakt, maar nu was het opeens... zo echt en eng. ‘Je hoort bij óns,’ mompelde ze toen bitter onder haar adem. Ze liet haar kopje tegen haar moeder haar schouder rusten. Ze voelde tranen opwellen maar ze wilde niet huilen, daarom staarde ze ook met een strakke blik naar buiten, daar waar Skyteller ergens was.

_{Misschien had ze dit niet met haar dochter moeten delen, dit niet op haar schouders neer moeten leggen. Maar ze wilde tegelijkertijd ook niet dat haar dochter dacht dat ze haar willens en wetens in de steek had gelaten, want zo zat het totaal niet. Wren leek het echter niet te begrijpen, totaal niet zelfs en Shroud begon nog erger te twijfelen aan haar keuze. Wellicht was het teveel voor zo'n jong kind. Het was allemaal zo snel gegaan.. Shroud had ook verwacht dat ze nog manen onder Skyteller zou trainen. Daarentegen had dat stuk dassenstront besloten dat hij wel van zijn vakantie kon gaan genieten. "De Tribe of Endless Hunting zal het enkel weten. Ik kan de tribe echter niet in de steek laten, sommige dingen gaan boven wat je zelf wil.." Ze geloofde het zelf maar half, maar ze wilde haar dochter gerust stellen. Wat kon ze anders? Het liefste wilde ze ook bij haar kinderen zijn, gewoon weer een prey hunter zijn. Maar ze was in dit lot geschoven en ze had ermee te doen. Als ze terug bleef kijken, was ze verloren, dus moest ze har blik op de toekomst houden. "En dat zal ik ook altijd horen.. Daar kan de Tribe of Endless Hunting geen verandering in brengen" miauwde ze met een waterig gesnor, terwijl ze Wren haar hoofdje zachtjes begon te wassen. "Zelfs al krijg ik het soms druk.."}

Wren was niet tevreden met haar moeders antwoord. Het leek een antwoord omdat ze het zelf niet meer wist, dus het moest maar zo in de sterren geschreven zijn. Het was onzin en het was stom. En mama was degene die het in de schoenen werd geschoven. "Hier, leidt de Tribe". En ze mocht niet eens tegenspreken. Nee, het werd haar opgelegd en ze kon niet eens een discussie beginnen. Een diepe zucht ontsnapte over Wren haar lippen. Haar moeder probeerde haar nog gerust te stellen. Over dat de Tribe of Endless Hunting nooit tussen hen zou kunnen komen, ook al had ze het druk. Een bezorgde blik ging naar haar moeder, haar blauwe oogjes weer onzeker. ‘Dus je gaat het druk krijgen,’ miauwde ze geschrokken. Ze wist het wel. Dit soort momentjes zouden schaarser en schaarser worden. En als ze oud en volleerd was, zou er een kloof tussen hen geslagen zijn. Ze wist het wel. Rumble kreeg misschien nog gelijk ook.