[Coyote] Nooope

Oh nee niet die eikel. Een beetje verbouwereerd keek Jackal voor zich uit toen haar naam geroepen werd voor een jachtpatrouille en jawel, samen met Coyote. De afgelopen manen had ze mazzel gehad. Ze had elke patrol met Coyote kunnen vermijden. Maar vandaag zat het er niet meer in. De kater moest mee om haar te beschermen terwijl ze aan het jagen was. Tribe of Endless Hunting nog aan toe, ze kon zichzelf beter meteen voor de adelaren gooien. Er kwam dan ook geen beweging in Jackal, ze bleef zitten alsof ze het niet gehoord had. Nippety noppety nópe.

Hmpf. Het was dat Jackal een mooie verschijning wat betreft het uiterlijk was, maar echt zin om nu met haar op pad te gaan had de grote kater absoluut niet. Ietwat geërgerd trok hij met zijn oor, maar voor de rest was zijn gelaat onbewogen en even koud als altijd. Zijn relatie met Jackal was nogal... Onstuimig. Wat volledig haar eigen schuld was, als ze nu gewoon het spelletje mee had gespeeld en niet altijd haar mond open trok met die onnodig grote woorden... De kater zuchtte en stond op om het territorium in te trekken, maar bemerkte tot zijn irritatie dat de poes als van steen bleef staan. Koppige ezel. "Jackal that cries at dawn, je bent geen kind meer, we gaan," miauwde hij haar koud toe. Oh nee, hij had er even weinig zin in als zij, maar ze hadden taken te volbrengen, monden te voeren en ze zou beter moeten weten dan dat onnodig dwars te bomen.

Hoewel Coyote altijd een kalm en koud exterieur had, was er achter zijn ogen wel te lezen dat hij bijzonder weinig geduld had met bepaalde dingen. Een van die dingen waren katten die hun taken niet serieus konden nemen, die slechts een spel van verantwoordelijkheden maakten. Kort klemde hij zijn kaken op elkaar toen ze zeurderig zijn exacte woorden herhaalde. Coyote zou altijd de regels die door Skyteller werden opgezet naleven, immers was hij een goede cave Guard die deed wat hem werd opgedragen. Toch, als hij het was die het -teller achtervoegsel bij zijn naam had gehad, wist hij wel een enkel dingen die op de schop konden. Een daarvan was dat Prey hunters poezen zoals Jackal hun plaats zouden weten. Een lichte grom verliet zijn bek toen ze zonder hem aan te kijken langs liep, haar kin trots geheven. Haar lichaam vloeide prachtig met de manier waarop ze liep, maar haar hinderlijke karakter liet kwaad vuur in hem oplaaien. Allicht was dat ook wel wat haar zo aantrekkelijk maakte. Coyote stapte achter haar de grot uit, totdat ze slechts met hun tweeën in de bergen waren. Geen kat om hen heen. "Wijs waar je heen moet," sprak hij koud. Haar feestje.

Vreemd, niet? Hoe hij makkelijk in staat was om haar kop hier tegen de stenen te splijten en ze nog altijd haar giftige woorden kon spuwen. De blauwe ogen van de grote kater dreven af naar een rotsblok dat zich langs hun pad bevond. Natuurlijk was het een mogelijkheid, zijn lichaam was veel groter en meer getraind op fysieke moeilijkheden dan dat van kleine Jackal, maar, kwam hij kalm tot de conclusie, tot een dergelijke actie zou hij nooit gedreven worden. Hoewel de poes wat hem betrof wel eens een goede les zou mogen leren, zou hij haar nooit pijn aan doen. Niet zo heftig, iniedergeval, als ze slechts haar ogen open zou doen zou ze zien dat hij haar gelukkig kon maken op een volledig andere manier. Hij schudde zijn kop melancholiek en bracht zichzelf terug naar zijn eerdere focus, wat een stuk makkelijker was nu ze besloten had haar woorden thuis te houden. En dat ook essentieel bleek te zijn, gezien overbekende gekrijs van een adelaar de hemel doorkliefde. Coyote verstarde en scande de hemel af, waar hij al snel het roofdier kon zien. Hm, dat was niet ideaal. De kater trok met zijn oor, adelaars waren te doden, maar hij zou het er vandaag niet op wagen. "Jackal," sprak zijn stem dringend. Coyote sprak altijd iedereen aan bij zijn of haar volledige naam, dus het mocht duidelijk zijn dat er iets van groot belang was. "De hemel is onveilig," bromde hij, zijn ogen gleden over de omgeving opzoek naar een schuil plaats. Geluk moest toch met hen zijn, want een stuk van hen verwijderd kon hij een opening tussen de rotsen zien; daar zouden ze veilig zitten. Nu moesten ze enkel die afstand nog zien te overbruggen. De grote Guard oogde de adelaar die gevaarlijk boven hen cirkelde en sprintte dichter naar Jackal toe, zodat haar kleine, prachtig gestroomlijnde lichaam niet ten prooi zou vallen. Haar geur overwelmde hem nu ze plots zo dichtbij was en hij gunde haar een klein, ingetrokken glimlachje. "Oh, ik zal je niet tot prooi laten vervallen,"

Ze had haar neus in de lucht geheven en haar ogen gesloten, de geuren van alle prooien die hier rondwaarden door haar neusvleugels halend. Haar bek had ze lichtelijk geopend, omdat ze altijd het gevoel had gehad dat de geuren dan sterker werden. Dit stelde haar in staat om haar zeer slechte gezelschap een beetje buiten te sluiten, want oh boy was er slechter gezelschap in de Tribe? Misschien Thunder, dat was ook zo'n nare vent, maar alsnog kon hij Coyote niet toppen in haar ogen. Dus focuste ze zich op de prooien om haar heen. Als ze zich maar genoeg concentreerde op de prooien en deed alsof de kater er niet was, dan was alles nog een beetje te doen hier. Ze sloot alle geluiden en sensaties buiten op de prooien na. Totdat de kater haar immersie brak door haar naam te spreken. "Wat?" bitste ze terug. Het was niks voor hem om haar afgekortte naam te gebruiken, dus zat hij haar nu al helemaal te zieken? Totdat hij sprak over dat de lucht onveilig was. Haar pels kwam iets overeind toen haar blik naar de lucht flitste en ze de donkere schim aan de blauwe lucht zag staan. De kater kwam naar haar toe en Jackal leunde automatisch iets van hem weg, automatisch een zachte hiss naar hem uitstotende. "Mhm, scheelt nog, is je karakter nog  niet zó verrot als ik dacht." Zijn zachte pels was zo dichtbij de hare en kon zijn spieren zien samentrekken en loslaten in zijn poten. Groot en sterk was hij zeker en ze voelde haar oren toch wat warm worden. Oh wat zou ze hem graag een pets over zijn neus willen geven. Toch liep ze zwijgzaam met hem mee naar de plek die hij uitgekozen had om te schuilen, tot ze zag hoe krap het was. "Daar ga ik niet met jou zitten," miauwde ze prompt, haar oren in haar nek leggend, "er moet een andere plek zijn." Nee ieuw.  

Ach, was het niet ergens ook wel endearing dat ze hem zo erg vertrouwde? De poes was volledig gefocust op het jagen, hem kennelijk volledig vertrouwend om haar veilig te houden tegen mogelijke gevaren. Enkel verpestte haar dwarsliggende karakter ook altijd alles, toen ze hem bits toesprak en pas daarna besefte dat hij haar niet zonder reden uit haar concentratie trok. "Mhm, scheelt nog, is je karakter nog  niet zó verrot als ik dacht." hij trok kwaad met zijn oor. Er was iets dat hem altijd naar Jackal had getrokken, niet alleen nu, maar vroeger nog veel meer. De poes was er echter wel een meester in om altijd aan de verkeerde touwtjes te trekken, die hem lieten verstikken in zijn woede. De kater klemde zijn kaken op elkaar toen hij zag dat ze voor hem weg dook, blijkbaar niet bewust van het gevaar. Gelukkig was er hier nog wel één capabele kat, en hij hield zijn aandacht op de adelaar die vervaarlijk boven hen heen cirkelde. De kans dat de rover het gevecht aan zou gaan met twee katten, scheen hem klein. Toch hij had hij wel eens van vreemdere situaties gehoord, en vandaag was niet de dag waarop hij zijn leven zou wagen enkel omdat Jackal hier te koppig was om naar behoren te functioneren. Toen ze plots tot stilstand kwam voor zijn oplossing keek hij haar wat geïrriteerd aan. "Daar ga ik niet met jou zitten," Hij verstarde, een zwiep van zijn staart het enige teken van zijn woede. Zoals hij al zei, Jackal wist hem altijd tegen de haren in te strijken. "er moet een andere plek zijn." de haren op zijn rug kwamen lichtelijk overeind, maar toen hij sprak was zijn stem kalm, al moest hij daar duidelijk zijn best voor doen. "Nu moet jij eens goed luisteren, Jackal that cries at dawn, ik ga jouw koppigheid noch tot mijn dood noch tot de jouwe laten leidden, ga die spleet in," een dreigende blik lag in zijn ogen. Oh, hij zou haar nooit pijn doen, helaas was deze verschrikkelijke poes hem daar te dierbaar voor, maar de neigingen om haar weg te sleuren zouden een stuk makkelijker te beheersen zijn als ze eens haar koppige woorden voor zich hielt. "Tenzij je er van overtuigd bent dat je in je eentje onze gevederde vriend aan kan, hm, Jackal that cries at Dawn?"

Oh nee, zonder haar zou hij die spleet niet betreden. Coyote was een goede kater, een uitmuntende Guard en geen lafaard die enkel zichzelf als een egoïstische hond in veiligheid stelde. Oh nee, haar bloed zou niet aan zijn klauwen kleven, ze zou doen wat hij haar opdroeg, zoals het hoorde. Onweerswolken vertroebelden zowel zijn ijskoude blik als de vurige ogen van Jackal toen die contact maakten."Make me," een grauw verliet zijn bek en de woede die hij normaal gezien zo goed weg kon stoppen was nu duidelijk te lezen in zowel zijn ogen als de haren die dreigend in zijn nek overeind stonden. Zijn bek was al geopend om haar toe te schreeuwen dat als ze zo graag de dood onder ogen wilde komen, ze hem aan mocht kijken wanneer hij haar kop tegen de stenen stuk zou slaan. Maar hij hield zich in, met alle kracht die hij had slikte hij zijn giftige woorden in, want hij wilde haar niet dood, niet werkelijk. Een krijs van de roofvogel boven hen bracht hem terug naar het heden, ze waren in vizier, in gevaar. Coyote wachtte niet langer en zakte door zijn poten, waarna hij zich met een krachtige sprong naar Jackal bewoog. "Prima," zijn stem was kouder dan de wanneer de een winternacht terwijl hij probeerde zijn kaken in haar nekvel te zetten en haar zo grof mee te sleuren naar de spleet. Hij was een uitmuntende guard en deed slechts wat er van hem verwacht werd, Hunters in veiligheid stellen.

Ze zag de onweerswolken zijn blik vertroebelen, maar besloot die koppig te negeren. Ze had er geen boodschap aan dat de kater boos op haar was. Liet hem maar lekker boos zijn. Ze werd er alleen maar driftiger van. Ze trok haar bovenlip op en blies naar hem toen hij naar haar grauwde, haar rug hoog opzettend naar de kater. Het maakte haar niet uit dat die adelaar boven haar hing op het moment. Die kon haar gestolen worden. Die mocht maar eventjes wieberen en een muis gaan vangen of zo want in geen enkele mogelijke toekomst ging ze met Coyote die spleet in. Ze zette een pas achteruit en blies woest naar hem toen hij zich afzette en ineens naast haar stond. "Jij vuile-" bracht de poes in een woedende krijs uit. Tegen de krachtige, gespierde cave guard kon ze helemaal niks beginnen. Ze werd dan ook genadeloos de spleet in getrokken door hem, woedend schreeuwend naar hem terwijl dit gebeurde. "Ik zal je! Jij smerige zak!" grauwde ze hem toe, terwijl ze met uitgeklapte nagels hem probeerde te slaan. Het mocht echter niet baten, want uiteindelijk zaten ze er gezellig samen. Jackal trok een vies gezicht. Het was oncomfortabel hoe dichtbij hij zat, met zijn dikke warme vacht. Ze trok haar bovenlip opnieuw naar hem op, maar haar hoofd was te erg een zooi om woorden te formuleren.

Er was een reden dat hij zijn lichaam zo afgetraind had, soms moest je nu eenmaal uit de klauwen gegroeide kittens heen en weer zeulen. Coyote had meer weerstand verwacht, maar de poes haar lichaam was aangepast op het jagen; lenig en flexibel, maar zonder veel kracht noch gewicht. Jackal kon haar giftige woorden spuwen zoveel als ze wilde, maar de cave guard trok haar zonder acht veilig de spleet in. Het deed hem goed die kracht te hebben, de wetenschap te hebben dat haar woorden hem allicht konden terroriseren, maar uiteindelijk was hij degene die haar tegen de rosten kon pinnen en het gevecht zou winnen. Hoe graag ze dat ook wilde ontkennen; hij bezat die macht. Haar scherpe klauw kwam langs zijn borst en zorgde voor een pijnlijke, maar ondiepe snede. "Ik zal je! Jij smerige zak!" Hij gromde kwaad en beet kort wat harder neer, waarna hij de poes dan toch eindelijk de spleet in wierp en vanaf daar met zijn eigen lichaam de weg blokkeerde. Kort bracht hij zijn kop nog dichter bij de hare, het weinige licht dat de spleet binnen kwam reflecteerde de nauwelijks getemde woede storm in zijn blauw ogen. "Denk niet dat ik hier genoegen uit haal, Jackal that cries at dawn," sprak hij langzaam met zijn lage, dreigende stem. Pas toen hij haar ademhaling op zijn lippen voelde bemerkte hij hoe dichtbij ze wel niet waren, haar geur was overal en haar ogen leken bruine poelen van kwaad licht. Coyote slikte en bracht zijn lichaam ietwat terug, voor zover dat mogelijk was. "Je mag me op je knieën bedanken voor het redden van je leven," snoof hij om dat vreemde moment van stilte te verbreken.

Deze dag was al miserabel begonnen. Ze was immers met die vervelende, prachtig afgetrainde, haarbal Coyote erop uitgestuurd om te gaan jagen. Ze had de hele tijd in zijn nabijheid moeten zijn en zijn bedwelmende geur moeten ruiken. Maar de dag had nog een vervelender wending voor haar in petto gehad en nu zat ze praktisch begraven in zijn warme, dikke vacht, die veel zachter was dan op een afstand zo leek. Ze drukte haar rug tegen de muur van gesteente aan en siste zacht naar de kater. "Ik kan prima mijn eigen boontjes doppen Coyote," gromde ze hem toe, wetende hoe erg het hem ergerde als namen afgekort werden. "Daar heb ik jou absoluut niet voor nodig!" Haar hart zat in haar keel en ze wist heel goed dat het niet door de adelaar kwam.

Hoe durfde ze? Waar haalde ze het gore lef vandaan om nu nog tegen hem in te gaan? Haar ademhaling bedwemelde hem en hun geuren leken haast één, wat hem enkel nog meer op hitste. Hij had hier de controle, was hier degene die besloot op leven of dood. Hij zou van haar winnen, hij zou haar voor de adelaar kunnen gooien en alsnog, alsnog probeerde ze op iedere zenuw die hij bezat te dansen. "Ik kan prima mijn eigen boontjes doppen Coyote," hij zette zijn haren wat overeind en de normaal zo neutrale, koude blik in zijn ogen werd licht onvoorspelbaar. "Daar heb ik jou absoluut niet voor nodig!" met zijn poot greep hij hardhandig haar kop zodat ze hem gedwongen aan keek, waarbij zijn nagels nog net niet uitgeklapt waren. De woede kolkte nu duidelijk in zijn ijsblauwe ogen terwijl hij zijn kop vervaarlijk dicht bij de hare nam. "Denk je echt dat ik niet dwars door je heen zie, Jackal? Jouw giftige woorden hebben geen betekenis, ik kan je zo voor de adelaar gooien, je laten sterven in diens klauwen - en dat weet je. Dus, wees een brave Prey hunter, en doe wat ik je zeg," zijn woorden kwamen er op een enge, kwade toon uit. Nog altijd sprak hij langzaam en duidelijk, maar nu was te horen hoe hij moeizaam zijn woede onder de controle hield. Ook hijzelf schrok er van, en herkende de woede die hij als jongere kat zo had gekoesterd. Nee, zijn mentor had hem beter geleerd, nee, hij zou de controle niet meer afgeven. Kort flitste er iets in zijn ogen en de kater trok zijn kop terug, zodat er weer ruimte voor hen beiden was om adem te halen waarna hij zijn blik afwendde. Hij was te ver gegaan, maar dat zou hij niet toegeven.

Ze zag de knop omgaan in zijn ogen en voor een moment vroeg ze zich af of ze misschien te ver was gegaan. Of hij haar hier niet ter plekke ging vermoorden. Haar hartslag versnelde wat en voor een moment voelde ze toch een vonkje angst. Toch reageerde ze op deze gevoelens zoals ze op alle gevoelens reageerde. Met pure woede. Jackal had geen overlevingsinstinct op dit vlak. Ze blafte maar wat van zich af in de hoop dat ze dan zichzelf wist te beschermen. Ze overschreeuwde en blufte altijd om maar een beetje in de buurt te komen van zelfbescherming. Coyote was slechts een grote bullebak in haar ogen, een woest aantrekkelijke grote bullebak wie ze het heel erg kwalijk nam dat toen het goed ging tussen hen, hij ineens een kind had gemaakt met een andere tribe poes die wat haar betrof veel minder was dan dat zij was. Het had haar ontzettend op haar tenen getrapt en verdriet gedaan. Hierdoor bleef ze hem alleen maar verder pushen. "Alsof ik niet dwars door jou heen zie," spuwde ze terug naar de kater, opgejut door zijn snijdende woorden, "je bent slechts een grote pestkop die denkt dat hij met zijn knappe kop anderen in submissie kan dwingen, raad eens! Ik luister niet naar je!" Ze zette haar pels wat overeind. Als hij haar voor de adelaren wilde gooien, dan deed hij dat maar! Maar echt niet dat Jackal het tegen hem op zou geven! Pas toen besefte ze zich dat ze hem misschien wel een compliment had gegeven. Dat was dan weer niet de bedoeling geweest. Ze voelde zich warm worden onder haar pels. Hopelijk had hij het niet gehoord.

Ze leek bang en dat was haar goedrecht. Enkel de oudere tribe katten zouden nog herinneringen hoe hij woedeaanvallen had gehad in zijn jeugd en hoe eng die toendertijd al waren. Hem was hardhandig geleerd om dat onder de controle te houden en daar was hij meester in geworden - meestal. Nu moest hij kort zijn ogen sluiten en meermaals diep ademhalen om zijn kalmte niet te verliezen want hoezeer hij zichzelf ook wijs maakte dat hij Jackal geen daadwerkelijke pijn aan zou kunnen doen, voelde hij zich op het moment in staat haar kop tegen de rotsen te slaan en het was die onvoorspelbaarheid die zelfs hem schrik aan joeg. "Alsof ik niet dwars door jou heen zie," hij knarste zijn tanden op elkaar en keek haar met zijn ogen vol ijskoud, blauw vuur aan. "je bent slechts een grote pestkop die denkt dat hij met zijn knappe kop anderen in submissie kan dwingen, raad eens! Ik luister niet naar je!" opnieuw rezen de haren op zijn nek dreigend overeind, waardoor massieve kater enkel nog groter oogde, totdat een deel van haar woorden tot hem doordrongen. Ah. Opeens werden dingen een stuk duidelijker. De drang om haar een goede haal over de wang te geven bleef in zijn borstkas hangen als een boze zwerm bijen, maar hij wist beter dan dat. Tot haar niveau zou hij zich niet verlagen, woorden konden nog veel meer schade aan brengen wanneer ze op de juiste plekken gericht werden. Een gevaarlijk, walgelijke glimlach kwam op zijn gelaat en hij stapte nogmaals dichterbij, haar daarbij dwingend om verder terug te stappen tenzij ze tegen hem aangedrukt wilde zitten. "Je bent jaloers, Jackal that cries at dawn," zijn woorden klonken haast geamuseerd, plagend maar droegen bovenalles een walgelijk venijnige ondertoon. De twee woorden die haar achteloos waren ontsnapt hadden hem een gevoel van controle gegeven waar hij zo naar hunkerde. "Jaloers als een kit die zijn zin niet krijgt, als een kat wiens partner een ander verkiest... Omdat je niet kan krijgen wat je wilt... Wie je wilt," hij bracht zijn kop nog dichter bij de hare, zodat de tabby poes zijn diepe ademhaling op haar vacht zou kunnen voelen en wachtte haar reactie af, of zijn hypothese inderdaad waar was. Of hetgeen dat ze wilde, hijzelf was. Oh wat een zielig, wanhopig geval.

Petitie om Coyote af te knallen

_{Haar pels piekte alle richtingen uit terwijl ze naar de kater keek, haar goudkleurige ogen boos naar hem starend en brandend met kil vuur. Toch kon ze het niet helpen om iets een knoop in haar maag te krijgen terwijl haar pels overeind kwam, zichzelf licht geïntimideerd voelend door de kater zijn grootte en rollende spieren. Ze kon het echter niet helpen dat de adrenaline heerlijk in haar aderen voelde en dat haar opgewonden in haar borstkas klopte. Ondanks dat ze zich bevreesd voelde door de kater, wilde ze hem tegelijkertijd alleen maar meer. Het verwarde haar terwijl zijn geur bedwelmend werkte. Tegelijkertijd werd ze er alleen maar boos van, haar klauwen jeukten terwijl de spanning in haar lichaam hoger werd, spanning waar ze weinig mee kon. Het enige antwoord wat ze hierop had was slaan, maar dat durfde zich niet. Een vreemde onrust bekroop haar toen Coyote vies begon te lachen en haar oren draaiden lichtelijk naar achteren. "Ik ben niet-" begon ze vurig, totdat Coyote zijn kop wel héél dicht in de buurt bracht. Haar adem stokte en ze voelde zich heet worden onder haar pels. Ze trok haar kop wat naar achteren, zijn ogen niet loslatend maar tegelijkertijd voor dit moment verloren zijn qua woorden. Zijn ademhaling liet haar snorharen trillen en toen ze weer lucht in haar longen kreeg, was haar ademhaling gejaagd. Vervolgens deed ze het enige wat er bij haar opkwam, toen ze zichzelf herpakte uit de waas die ze voelde. "Rot toch op! Je weet niks!" snauwde ze hem toe, vol uithalend met uitgestrekte klauwen naar zijn gezicht.}

Hij had haar zowel letterlijk als figuurlijk een hoek ingedreven, en ze gedroeg zich precies zoals verwacht werd van een beest die het nauw in was gedreven. "Ik ben niet-" haar stem was vurig, maar er kwam geen zinnig woord meer uit haar bek nadat hij zich kop nog dichter bij de hare had gebracht. Hij wist precies wel effect zijn aanwezigheid op haar had, hoe haar longen zouden worden dichtgeklemd en haar kop ontdaan van gedachtes voor die ene luttele seconden. Hoe vaak had hij immers niet dezelfde symptomen ondervonden bij River? Enkel was hij ouder geworden, was hij wél in staat zijn driften onder de controle te houden, zelfs wanneer zijn poten tintelden nu hij ook haar ademhaling voelde. Jackal niet, en daarmee gaf ze zichzelf in zijn boekje over als gewonnen. "Rot toch op! Je weet niks!"de adrenaline die door zijn lichaam heen joeg nam een deel van de pijn weg, al deinsde hij instinctief terug toen haar nagels pijnlijk over zijn wang schraapten. Even was hij stil, zijn tanden op elkaar geklemd terwijl hij aan het calculeren was hoe hij moest reageren. Ergens wilde hij haar terugslaan, harder dan ze ooit aan zou kunnen. Anderzijds wist hij dat hij gewonnen had. Een grauw verliet zijn bek en hij probeerde haar als doende nog verder terug te dwingen. "En nu, Jackal that cries at dawn? Wat wil je dat ik doe, dat ik je terug sla zodat je huilend naar Skyteller kan rennen? Je eigen kinderlijke koppigheid recht kan praten?" kwam er in de vorm van een laag gegrom uit, zijn woorden langzaam en voorzichtig geformuleerd terwijl hij duidelijk zijn ware emoties onderdrukte. "Ik heb gelijk, maar je verschuilt je achter geweld omdat je het weigert toe te geven, niet? Dom, dom poesje," beet hij haar venijnig toe. Als hij haar nu fysiek geweld aan zou doen, zou Skyteller hem tot schande brengen. Anderzijds waren er meer manieren om een ander kapot te maken. Vreemd teder bracht hij opeens zijn neus naar haar wang, half wachtend nog een krab te krijgen. "...Was er toch maar iemand die van je houden kon," zijn stem was haast een fluistering.

_{Ze voelde haar hart tegen haar borstkas kloppen terwijl Coyote zo dichtbij zat. Zijn geur, zijn pels, het werkte bedwelmend op haar. Ze wilde tegelijkertijd niets liever dan hem dichter trekken maar hem ook wegduwen. Haar ademhaling raakte gejaagder en oppervlakkiger in zijn nabijheid. Jackal klemde haar tanden vervolgens op elkaar. "Ik wil dat je een heel eind uit mijn buurt oprot!" katte ze hem af, haar pels overeind zettend. Ze spande de spieren aan van haar poot, klaar om hem een nieuwe mep te verkopen, maar een nieuwe siddering ging over haar ruggengraat heen toen hij in haar oor fluisterde. Ze voelde zich nog warmer en warmer worden onder haar pels door zijn nabijheid terwijl zijn geur haar vergiftigde. Ze drukte zich nog wat verder naar achter terwijl de rotswand in haar flank begon te priemen. Verder naar achter kon ze niet, de enige verdere weg was naar buiten. "Alsof iemand ooit van jou zou houden.." siste ze hem toe terwijl haar kop zwom. Zelfs na al die manen was ze als was in zijn poten als hij zijn best maar deed.}