Hoe hoger de zon klom hoe meer haar humeur betrok. Ze onderdrukte de neiging gelijk naar de Apprentice den te lopen en Deerpaw er persoonlijk uit te slepen, in plaats daarvan wachtte ze. Deerpaw zou vanzelf wakker worden en de fout niet meer maken, of dat hoopte ze in elk geval.
"Sorry dat ik zo laat ben!" riep een zachte stem plots en ze kantelde haar oren naar voren toen ze Deerpaw zag opdagen.
"Je bent laat" bromde ze en schudde afkeurend haar kop.
"We verliezen zonlicht, kom. We moeten beginnen met je vechttraining" miauwde ze en ze liep het Camp uit en gebaarde Deerpaw haar te volgen.