Feel it All

Shrimpkit was dus absoluut niet in een goede bui. Niet dat ze geïrriteerd raakte of bot deed tegen anderen. Ze was vooral heel somber, verdrietig. Ze wist niet goed wat ze moest doen, of ze wel een Apprentice kon en, of wilde zijn. Het zat allemaal niet zo mee voor de kleine Shrimpkit. Die overigens al snel Apprentice zou worden, mits ze dat wel wilde. Ze wist ook wel dat je het soms zelf niet in eigen poten had, maar als ze het echt niet zou willen dan kon ze dat in ieder geval altijd aangeven bij haar papa.
In gedachte, of juist in een leeg kopje, slenterde de kleine crème tabby door het kamp. Ze had naar de grond gekeken, dus toen ze plots bij de Elders Den was keek ze even geschrokken omhoog. Ze vond het altijd een beetje spannend om hier te zijn, voor één of andere reden. Er was nooit iets gebeurd of zo, maar het was gewoon een beetje een raar gevoel, vond ze. Shrimpkit wilde dus alweer omdraaien, toen ze Faintlight zag. Ze herkende haar, maar echt kennen deed ze niet. Nieuwsgierigheid trok aan haar en een beetje stiekem keek naar de jonge poes.

+ Faintlight

Gelukkig was Faintlight erg creatief, anders zou het wel een beetje vervelend worden om altijd maar in het kamp te zitten. Het lastige was namelijk dat blind zijn helemaal niet erg was! Heel veel katten dachten van wel, maar wanneer ze door het kamp liep waren ze altijd verrast dat ze überhaupt niet kon zien. Haar andere zintuigen hadden het eigenlijk helemaal overgenomen, ze wist zonder problemen zich het kamp door te brengen en wist waar ieder klein kiezeltje lag, bij wijze van spreken. Alleen jagen, tja, dat werd toch wel een beetje lastig. Ze had het geprobeerd een keer met haar vriendje Whitepaw, maar vaak sprong ze toch net weer een beetje naast. Ach ja, er waren andere manieren om je dagen te vullen! Faintlight zorgde er voor dat alle nesten altijd schoon waren, dat de botjes weggegooid werd en wanneer Chivysniff haar nodig had voor kruiden of iets, stond ze ook altijd klaar! Nu was de jonge elder bezig met een paar gaatjes in de elders den weer op te knappen. Enkel toen hoorde ze de pootstapjes van een jonge kat en diens geur verraadde dat het Shrimpkit was. Oh, dat arme, lieve kind. Faintlight draaide haar kopje diens kant op en glimlachte lief. "Hoi Shrimpkit! Heb je zin om mij even te helpen?" echt hulp had ze niet nodig, maar misschien vond ze het wel fijn om even iets van afleiding te hebben.

Wat Faintlight aan het doen was, kon ze eerst niet zo goed plaatsen. Iets in de buurt van de wanden? Wat was ze nou precies aan het doen? Ze was zo nieuwsgierig dat ze niet doorhad dat dit gedrag misschien wel helemaal niet geapprecieerd zou worden. Tot dat Faintlight omdraaide. Shrimp keek haar geschrokken aan en wilde zich al verontschuldigen en snel weglopen, toen ze de vrolijke stem van de jonge poes hoorde.
'Hoi Shrimpkit! Heb je zin om mij even te helpen?' De crèmekleurige kitten trok verbaasd met haar oortjes. Helpen? Ze wist niet eens wat ze aan het doen was!
'Uh.. Met wat?' vroeg ze twijfelend en ze stapte ietsje dichterbij de blinde poes. Kon ze wel zien waar ze was? Nee toch? Waarschijnlijk had ze daarom hulp nodig, want ze kon niet zien natuurlijk!

Faintlight had haar kop richting de oorsprong van het geluid gedraaid. Ze kon Shrimpkit horen ademhalen en glimlachte vriendelijk zijn richting op. Ze kon snappen dat hij het moeilijk had, nu zijn zusje zo plotseling meegenomen was. De jonge elder vond het verschrikkelijk voor hem, haar broertjes waren altijd heel erg belangrijk voor haar geweest. 'Uh.. Met wat?' ze gniffelde zachtjes en zette haar pootjes weer op de wand. "Oh, ik ben de wand aan het maken," legde ze rustig uit. "Voel maar, als je er met je pootjes overheen gaat, kan je voelen waar er gaatjes zitten en waar frisse lucht door heen komt. En als je dan een stokje pakt-" even zocht ze maar haar snorharen vonden al snel een van de takjes bij haar poten en die pakte ze op, waarna ze met haar pootjes nogmaals voelde en kundig het erdoor heen wist te weven. "dan kan je het zo weer maken," legde ze goed gehumeurd uit. "Anders is het zo koud voor de arme elders. Zou je het leuk vinden om te helpen?"

Faintlight gniffelde zachtjes bij haar vraag voordat ze haar pootjes op de wand zette. 'Oh, ik ben de wand aan het maken,' legde ze uit. 'Voel maar, als je er met je pootjes overheen gaat, kan je voelen waar er gaatjes in zitten en waar frisse lucht door hene komt. En als je dan een stokje pakt-' de poes zocht even om haar heen voor een stokje, iets waar Shrimpkit erg veel bewondering voor had dat ze het gevonden had, want ze was blind, 'dan kan je het zo weer maken,' legde ze uit. 'Anders is het zo koud voor de arme elders. Zou je het leuk vinden om te helpen?'
Het kleine poesje keek van de wand naar Faintlight. Ze had erg veel bewondering voor haar, hoe kon ze dat allemaal nou zien? Ze had, zonder te kijken, een takje tussen andere takjes gewoven! Shrimpkit wist dat ze dat zelfs met kijken nog moeilijk zou gaan vinden, maar ze wilde wel graag helpen.
'Uh, ja hoor,' knikte ze. 'Maar... Sorry, maar...' Ze twijfelde, want ze wist niet of Faintlight boos zou worden. Maar ze was toch wel erg nieuwsgierig. 'Maar hoe kan je dat... Zien..?'

ps Shrimpkit is een she-cat :'')

De jonge elder was er heel erg goed in geworden om iemand zijn emoties te pijlen door naar hun stem te luisteren. Dat kon je meer vertellen dan je zou denken. Enkel, wanneer haar gesprekspartner helemaal stil was, werd dat knap lastig voor haar. Oh, had ze het te veel als een bevel laten klinken? 'Uh, ja hoor,' sprak het poesje met haar lieve, jonge stemmetje. 'Maar... Sorry, maar...' Shrimpkit leek te twijfelen, had ze andere dingen te doen? Dat was niet erg hoor! 'Maar hoe kan je dat... Zien..?' even knipperde ze een paar keer, waarna ze zachtjes giechelde. "Daar hoef je geen sorry voor te zeggen hoor! Je mag alles heus vragen," snorde ze warm. "Mijn mama heeft mij verteld dat jullie zien met je ogen, maar die van mij werken kennelijk niet. Ik vind het niet erg hoor! Ik kan zien met mijn neus, mijn oren en mijn pootjes," een glimlach stond op haar gelaat. Zien had voor haar een heel erg andere definitie en hoewel ze probeerde te snappen wat het voor de rest van de wereld betekende, was het soms best verwarrend hoor!


Whoops! Sorry ;u;

Het bleef even stil na haar vraag, maar de poes tegenover haar begon toen zachtjes te giechelen. Was het grappig was ze gevraagd had? Ze was anders erg serieus geweest... 'Daar hoef je geen sorry voor te zeggen hoor! Je mag alles heus vragen,' snorde ze warm. Shrimpkit glimlachte weer en ontspande wat. Faintlight leek het dus allemaal niet zo erg te vinden, gelukkig maar. Zij zou niet weten wat ze moest doen als ze niet kon zien.
'Mijn mama heeft mij verteld dat jullie zien met je ogen, maar die van mij werken kennelijk niet. Ik vind het niet erg hoor! Ik kan zien met mijn neus, mijn oren en mijn pootjes,' vertelde de Elder met een glimlach.
Shrimpkit keek haar alleen maar heel erg verbaasd aan. 'Huh.. Zien met je neus, oren en poten? Daar doe je toch andere dingen mee..?' Ze vond het maar vreemd, hoe kon je daar nou mee zien?

|Het werd wel een klein beetje moeilijker om je te concentreren wanneer iemand tegen je aan het praten was, maar Faintlight vond dat niet echt heel erg. Immers had ze de hele avond nog de tijd, nergens anders waar ze hoefde te zijn. Haar plan was om later Lotuspaw nog even op te zoeken om bij te kletsen, of anders Whitepaw. Niets stond nog vast, en Shrimpkit haar aanwezigheid werd zeker gewaardeerd. Zelfs al moest ze soms even iets meer moeite doen om de takjes op de juiste plekken te krijgen. "Huh.. Zien met je neus, oren en poten? Daar doe je toch andere dingen mee..?" nu was het haar beurt om een beetje verward te zijn, wat af te lezen was aan de manier waarop ze met haar oortjes draaide. "Uhm... Maar 'zien' is toch de dingen om je heen waarnemen..?" sprak ze wat aarzelend. Dat deed zij met haar andere zintuigen. "Dat is hoe mijn mama het altijd uitlegde, in iedergeval,"

Voor haar was het raar, maar Faintlight vond het zo te zien ook raar dat ze dat zei. Oops, had ze iets verkeerd gezegd? 'Uhm... Maar 'zien' is toch de dingen om je heen waarnemen..?' sprak ze aarzelend. Shrimpkit keek haar verbaasd aan, haar hersentjes kraakten bij het nadenken. Waarnemen... Huh.. 'Dat is hoe mijn mama het altijd uitlegde, in iedergeval.'
Shrimp knikte langzaam. 'Ja.. Je hebt gelijk.' Nu klikte het, waarnemen was natuurlijk meer dan alleen zien. En Faintlight was niets anders gewend natuurlijk. Voor Shrimp was het nog steeds moeilijk voor te stellen, maar ze snapte de poes nu wel. 'Sorry,' miauwde ze er snel achteraan, met een verontschuldig glimlachje. Oh wacht, die kon ze natuurlijk niet zien. Uh... 'Ik zal wel meehelpen dan,' miauwde ze dus maar, en ze liep naar de wand, waar ze het zelfde probeerde te doen als Faintlight.

Faintlight had er nooit echt moeite mee gehad, pas toen anderen er moeilijk over gingen doen. Kittens vonden het soms raar, maar zolang ze ook een beetje kon stoeien en giechelen samen was het allemaal prima! Nu zou ze het liefst nog hetzelfde doen, en dat probeerde ze ook hoor! Maar anderen gingen soms zo voorzichtig met haar om, leken medelijden te hebben. Alsof er iets mis met haar was. Dat vond ze soms wat moeilijk. 'Ja.. Je hebt gelijk.' ze glimlachte, blij dat haar uitleg toch nog duidelijk genoeg was. 'Sorry,' even knipperde ze wat verbaasd met haar ogen. "Oh! Je hoeft nergens sorry om te zeggen, hoor," giechelde, gekke Shrimpkit. 'Ik zal wel meehelpen dan,' Pootstapjes kwamen haar kant op en Faintlight probeerde een beetje onhandig haar neusje tegen de wang van de ander aan te drukken als bedankje. "En, heb je een beetje zin om apprentice te worden?"

Faintlight leek verbaasd om haar verontschuldiging. 'Oh! Je hoeft nergens sorry om te zeggen, hoor,' giechelde ze. Shrimpkit had even raar opgekeken, maar glimlachte toen toch. 'Oh, oké.. Sorry,' miauwde ze zachtjes voordat ze naar de wand toeliep om te helpen. Faintlight drukte wat onhandig haar neusje tegen haar wang en Shrimpkit giechelde zachtjes. Aw, ze was wel lief. Zachtjes snorde ze voordat ze hetzelfde ging doen als de Elder. 'En, heb je een beetje zin om apprentice te worden?'
Shrimpkit keek haar kant op en zuchtte. Ze haalde haar schouders op, en vervolgens bedacht ze zich weer dat Faintlight dat helemaal niet kon zien. 'Ik weet het niet zo goed.. Ik vind het wel spannend, hoor. Maar tegelijkertijd heb ik er wel steeds meer zin in,' knikte ze. 'Heb.. Wil jij niet graag Apprentice zijn?' Zelfs voor de zenuwachtige Shrimpkit leek een leven alleen maar in de Elders Den niet erg aanlokkelijk.

Op haar verzoek om niet meer sorry te zeggen zei Shrimpkit zeer klassiek nogmaals sorry, waardoor Faintlight het toch niet kon laten om even hoofschuddend zachtjes te lachen. De elder ging rustig weer verder met de wand fixen, geconcentreerd opzoek naar de plekjes waar de frisse wind naar binnen kwam. Nou, nu zou haar humeurige buurman niet meer zo klagen over de koude nachten. 'Ik weet het niet zo goed.. Ik vind het wel spannend, hoor. Maar tegelijkertijd heb ik er wel steeds meer zin in,' een vage glimlach kwam op haar gelaat. "Lotuspaw, mijn vriendinnetje, zegt altijd dat het echt heel erg leuk is," awh, ze miste Lotus steeds vaker. Die had het druk met haar apprentice taken en was vaak moe. Faintlight snapte dat helemaal hoor! Maar soms werd het wel een klein beetje eenzaam. 'Heb.. Wil jij niet graag Apprentice zijn?' even slikte ze en leek er iets van droefheid in haar ogen te staan. Soms... Soms vond ze het heel moeilijk. Vooral wanneer ze dan de apprentices lachend het kamp in hoorde komen, of wanneer ze verhalen vertelden over de andere clans en hoe mooi het territorium er wel niet uit zag. Vaak droomde ze over de zonsondergang die kennelijk zo adembenemend mooi zou zijn voor de rivier, maar ze kon het nooit zich inbeelden. Hoe voelde kleuren? "Soms, maar ik vind altijd wel andere manieren om alsnog wat voor de clan te betekenen," snorde ze positief, maar ergens vond ze het wel moeilijk

_{Een vage glimlach verscheen op Faintlights gelaat toen ze vertelde dat ze het spannend vond, maar er toch wel een beetje zin in had. Een heel leven in het kamp was ook maar saai, zelfs voor Shrimp. 'Lotuspaw, mijn vriendinnetje, zegt altijd dat het echt heel erg leuk is.' Srhimp glimlachte lichtjes. 'Dat zeggen heel veel, ja,' miauwde ze. Het was bijna raar om niet te horen dat het leuk was. Shrimpkit hoopte maar dat zij het ook iets zou vinden. Faintlight's uitdrukking veranderde ook naar een beetje droevig toen ze haar vraag stelde. Shrimp hoopte dat ze haar niet heel verdrietig had gemaakt nu. 'Soms, maar ik vind altijd wel andere manieren om alsnog wat voor de clan te betekenen,' snorde Faint toen. Shrimpkit glimlachte lichtjes bij haar positiviteit. 'Ja, precies,' miauwde ze. 'Mag je helemaal het kamp niet uit dan?' Dat ze geen Warrior kon worden snapte ze, maar ze mocht af en toe toch wel een rondje door het territorium? 'Ik wil je anders wel een keer meenemen hoor, als het mag.' En misschien met een Warrior erbij, just in case. Maar ze zou het verder geen probleem vinden hoor!}