[Day] Home

<sub>Blijdschap liet haar poten zoemen, ook al had ze het gevoel dat ze spontaan flauw ging vallen. Ze had een thuis, ze was thuis. Ze kon het niet laten om zacht gespin uit te stoten naar niemand in het bijzonder. Eigenlijk had ze naar Day toe willen lopen, de kat die ze hier nog wel het meest vertrouwde, maar hij was druk bezig met Mouse, om vervolgens achter Shroud aan te lopen. Hij was natuurlijk ook druk. Hij was heel druk bezet. Vandaar dat ze besloot op hem te wachten. Ze liep naar de prooistapel en pakte er een muis vanaf en knabbelde deze met nette beetjes weg. Ze zou wel wachten. Ze wilde Day bedanken voor alles wat hij haar geleerd had, alles wat haar geholpen had om dit thuis te vinden.

Ze was iets weggedommeld toen ze Day weer zag verschijnen. Alle stress en zenuwen hadden haar moe gemaakt, maar dat maakte niet uit. Ze was blij, zo ontzettend blij. Met haar staart in een tevreden krul liep ze naar Day toe, al werd ze toen plotseling weer iets verlegen. Alsof ze te vrijpostig was rond hem, haar glimlach werd iets schuchterder en haar staart ging iets lager hangen. "Day," miauwde ze, waarna ze naar woorden zocht. Ja, dat wilde ze nou eigenlijk zeggen? Dank je? Het is gelukt? Wat?</sub>

In de uitgang van de Cave of Pointed Stones bleef hij even alleen staan en liet het voorbije gesprek door zijn geest gaan. Skyteller had het zeker makkelijker voor Shroud kunnen maken, maar Day zou zichzelf niet aan de kater laten twijfelen. De beslissing van de Healer om zo plotseling af te treden, zonder enige vorm van toelichting, was een schok, maar er moest een bedoeling achter zitten. Skyteller had de Tribe zo lang geleid, het zou vreemd zijn om niet meer onder zijn hoede te leven, maar Shroud zou een goede opvolger zijn. Zelf twijfelde ze, wist hij, maar hij had zojuist al gezien hoe ze zelfs onder deze druk beslissingen kon maken. Ook in haar woede had ze de waarden van gastvrijheid en vriendelijkheid hooggehouden en daarom had de Tribe nu officieel enkele nieuwe leden.

Zijn gedachten stapten opzij om hun plaats weer vrij te maken voor de grot om hem heen en hij zag de rotsen en hij zag zijn Tribegenoten, en hij glimlachte toen hij zag dat Appleblossom zijn kant op liep. Hij zette zichzelf ook in beweging om haar in het midden te ontmoeten. Was hij zenuwachtig geweest? Nee, hij had niet getwijfeld, maar toch bracht het een warm gevoel in hem naar boven dat de Tribe haar nu officieel geaccepteerd had. De sneeuwstorm zou geen vat meer op haar hebben, beschut en beschermd als ze nu zou zijn door de stevige rotsen van de Tribe. De wind kon haar niet meer losrukken van de grond die haar had verwelkomt. "Je bent thuis, Appleblossom", miauwde hij terwijl zijn innerlijke warmte een weg naar zijn glimlach vond.

_{Gelukkig leek Day niet te oordelen over haar eindeloze nervositeit. Ze was ook blij om te zien dat hij nog heel uit de grot gekomen was, want er was behoorlijk wat geschreeuw door de grotten gegalmd. Maar hier was hij, met dezelfde eeuwige glimlach als die hij altijd droeg. Het werkte aanstekelijk en ze voelde haar eigen mondhoeken ook omhoog krullen, al bleef ze behoedzaam. Bij zijn woorden voelde ze echter hete tranen achter haar nog werkende oog opwellen, al wist ze ze nog daar te houden. Toch voelde ze haar stem trillen toen ze antwoordde op zijn woorden. "Ja, dat ben ik.." Het was moeilijk te omvatten, na zoveel jaren rennen, vluchten en bang zijn dat ze eindelijk een thuis gevonden had, een plek waar ze veilig kon zijn, waar geen oorlog en moord en alles plaatsvond. Ze was thuis. En eindelijk wist ze de woorden te vinden die in haar hart lagen. "Dank je voor alles Day."}

Het was goed om te zien hoe ze soms dat schuchtere was los kon laten. Hij hoopte dat dat makkelijker voor haar zou worden nu ze niet meer bang hoefde te zijn. Nog altijd kende hij niet de details van haar leven, maar hij had genoeg sporen van leed in haar gezicht gezien, en een voorzichtigheid in haar houding die hij nooit had gezien bij een kat die in vrede was opgegroeid. Ze bedankte hem, en het was fijn, dit gevoel dat hij iets voor iemand had kunnen doen. Dat hij bijdroeg aan het loslaten van die angst. Maar had hij zo veel gedaan? Hij had haar een warmer welkom gegeven dan zijn vader had gedaan, maar het was niet meer dan toeval dat de eerste glimlach die ze van de Tribe had gezien de zijne was geweest. En hij was het niet die ervoor had gezorgd dat ze Tribe haar opnam. Hij had een goed woordje voor haar gedaan bij Shroud, daar niet van, maar hij was niet degene die zich had bewezen. "Wees jezelf dankbaar. Jij bent hiernaartoe gelopen, jij hebt je hart getoond, zodat de Tribe kon zien hoe goed het was", miauwde hij. De Tribe had het niet makkelijk gehad na de dood van Wisp, maar de komst van Appleblossom en Slate en hun acceptatie in de Tribe had laten zien dat dat niet betekende dat de Tribe zich af moest sluiten. Hun grenzen en hun grot bleven open en dat had tot verrijking geleid, dat kon iedereen zien. Het was een goed teken.

_{Hij was zo stabiel, zo vrij. Zou zij ook zo geweest zijn? Als ze hier was opgegroeid en niet in Riverclan? In die gebroken familie, in dat nare gebied geteisterd door Bloodclan? Ze vroeg het zich af, er zat ook een zekere aard in een kat en haar aard was altijd nerveus geweest, zelfs als kleine kitten. Maar toch, af en toe stond ze zichzelf toe om weg te dromen in de gedachten dat ze misschien hier wel een stabiele basis had gehad en hier zichzelf toe kon staan om te genezen van alle ballast die op haar schouders drukte. Ze glimlachte zachtjes toen Day haar dankbaarheid op haarzelf toedrukte. "Alsnog..." Begon ze, opnieuw zoekend naar woorden, "bedankt voor het hierheen brengen en voor het vertrouwen." Ze wist niet goed hoe ze het hem moest zeggen, maar zonder zijn steun had ze het allemaal niet gedurfd, zonder zijn steun was ze waarschijnlijk weer net zo hard weggevlucht, dit gebied uit.}

Zo makkelijk liet ze alle dank niet op zichzelf afschuiven. Day boog zijn kop even, haar dank zonder verdere tegenspraak in ontvangst nemend, want goed, misschien had hij ook wel geholpen. Want wanneer deed een kat nou echt iets alleen? Alles wat hij zelf had bereikt had hij aan anderen te danken: zijn moeders genen, zijn vaders liefde, de steun van zijn vrienden, de kennis van zijn mentor. Dergelijke zaken vroegen erom doorgegeven te worden, dus had hij het vertrouwen dat anderen altijd in hem hadden gesteld aan Appleblossom geschonken. Het deed hem goed te horen dat ze waarde hechtte aan dat vertrouwen, want het was de hoeksteen van de Tribe. Wederzijds vertrouwen was wat je tot een Tribekat maakte, meer dan bloed, meer dan vaardigheden. "Graag gedaan", miauwde hij op een manier die duidelijk maakte dat het meer voor hem was dan het standaardantwoord dat je gaf als iemand je bedankte. "Bedankt voor jouw vertrouwen in ons", voegde hij er daarna aan toe. Vertrouwen ging immers twee kanten op. Zonder haar vertrouwen in de Tribe, was ze hier niet gekomen en niet gebleven. Ze vertrouwde hun toekomst aan hen toe, dat was niet niets. Zeker voor een kat die misschien vaak teleurgesteld was in haar vroegere manen. Misschien was dat wat hij zo mooi vond, die manier waarop ze, ondanks alles, het vertrouwen had behouden dat het leven haar iets mooiers kon bieden. Hij voelde zich vereerd dat ze dat bij de Tribe had gezocht. "We zullen het waard zijn, dat beloof ik je."