Wine must be ripe ~~

Gorsepaw was nog steeds verdrietig. Hij was niet zijn vrolijke, beleefde zelf. Nee, hij was nukkig, kortaf en niets scheen willen te lukken. Mama had hem een paar dagen geleden verteld dat zij en papa niet meer samen waren. Gorsepaw had het niet begrepen. Hij had niets gezien dat ze niet meer gelukkig met elkaar waren. Er was kortsluiting in zijn kop gekomen en uiteraard was de gedachte ook in zijn hoofd geslopen dat het zijn schuld was. Als hij geen betere apprentice was geweest, geen betere zoon, dan was het misschien niet gebeurd. En nu pas had hij door hoe zijn ouders elkaar vermeden. En dat maakte hem gewoon verdrietig. Zijn gelukkige, bijna perfecte leventje, was nu als een bubbel uit elkaar gesprongen. Hij kon het gewoon niet goed verwerken en daarom trok hij zichzelf vaak in zijn eentje terug. Hij had het nog niet tegen Falconpaw verteld, die was nu toch blij met Routnose. Hij wist eigenlijk niet echt wat hij moest doen.

Maar een zachte stem bij zijn oor deed hem opschrikken. Hij fronste en keek in het witte gezicht van Daintywhiff. Hij kantelde zijn kopje. Hij kon nog wel eens een sharing tongues met haar herinneren toen hij nog slechts een kitten was. Ze noemde hem een grote warrior. Hij keerde zijn blik af. Dat was hij nog lang niet. Maar ze vroeg of hij mee wilde gaan. Hij wilde eigenlijk nee zeggen, maar hij zou een voorstel van een oudere nooit afwenden. Zo was hij nou eenmaal. Hij kon niet nee zeggen. ‘Oké, mevrouw,’ mompelde hij dan ook alleen maar. Hij hees zichzelf op uit zijn nest en schudde het mos van zijn pels. Nou, dan moesten ze dan maar gaan. Waar ze ook maar heen zouden gaan.

Waarom moesten ze nu naar buiten. Hij volgde de witte poes de heidevelden op waar een harde wind joeg. De jonge kater sloeg zijn robuuste poten vast in de aarde en zette zijn vacht op tegen de wind. Het was ook nog eens donker en er was geen mooie zonsondergang op zonsopgang om de lucht in vuur en vlam te zetten. Nee, het was guur en koud. Hij had veel liever nog in zijn nest gelegen. Totdat hij opeens een kop tegen zijn wang kreeg en hij verbaasd opkeek. Het duurde niet lang voordat hij een lik op zijn kop kreeg en zijn oren draaide hij naar achteren. Onzekerheid schitterde in zijn ogen toen hij weer naar de witte poes keek. Ze miauwde dat zijn ouders nog van hem hielden. Zijn kin hief zich een tikje. Hoe kwam ze daar nou weer bij? Zijn ademhaling kwam omhoog, zijn hartslag begon tegen zijn borst te timmeren. ‘Weet ik,’ miauwde hij toen en tikkeltje bitter. Dat hadden ze immers tegen hem gezegd. Maar Gorsepaw was alsnog wantrouwend. Hij keek weer voor zich, een ernstige blik op zijn gezicht. Hij wilde het er eigenlijk niet over hebben. En hij wilde al helemaal niet gaan huilen. En hij wilde eigenlijk ook niet dat Daintywhiff aan hem zat. ‘Wat doen we hier, mevrouw?’ vroeg hij toen om te proberen het onderwerp te veranderen.

Gorsepaw was blij dat ze er niet verder op in ging. Hij was gewoon verdrietig erom en hij kon er met niemand over praten. Nog niet in ieder geval. Hij zou zijn ouders niet nog ongelukkiger maken met zijn kleine probleempjes. En Daintywhiff, hij wilde haar ook niet in vertrouwen nemen. Ze was een onbekende. De enige waar hij misschien erover wilde praten was Falconpaw. Maar hij was net medicine cat, hij had het druk genoeg met andere dingen. Hij wilde hem niet  met nog meer kopzorgen opstapelen. Daintywhiff gaf een mysterieus antwoord. Hij geloofde niet dat er geen reden was. Maar ja, dan geloofde hij de laatste dagen sowieso minder dingen. Zijn gele ogen gingen kort naar de poes. ‘Nee hoor, mevrouw,’ antwoordde de jonge apprentice dan ook zachtjes. Nee, sommige dingen gebeurden zomaar. Sommige gevoelens. En toch, alles leek te gebeuren met een reden. Hij volgde de witte poes, totdat ze bij de heidevelden kwamen. Zijn trieste blik ging over het gebied. Het leek allemaal zo troosteloos. ‘Ja mevrouw, met mijn vader,’ antwoordde hij de poes beleefd. Maar hij keek haar niet aan, hij keek alleen naar de struiken brem. Daar was waar hij het verschrikkelijke nieuws kreeg. Een gevoel van verdriet overweldigde hem weer zodra hij erover terug dacht. De herinnering zat nog in zijn hersenen gegraveerd. ‘We gingen brem zoeken,’ vervolgde hij toen met een klein stemmetje. Brem, Gorse, het gele plantje waar hij naar vernoemd was.

Gorsepaw keek naar de witte poes. Ze leek precies te weten wat ze moest zeggen. Het was bijna hypnose. Hij knikte toen ze sprak dat het in new leaf weer mooier zou worden. Dan zou hij eindelijk zelf kunnen zien wie hij was, en dan in het kwadraat. Niet die twee bloemetjes die hij had gevonden. En daarna deed ze een perfect voorstel. Een prooi vangen en bloemen zoeken voor Falconpaw. Een glimlachje kwam op zijn gezicht. ‘Dat is een geweldig idee,’ miauwde hij. Het vrolijkte hem toch wel wat op. Maar één ding. Hij keek naar de witte poes, die het perfecte voorbeeld van een WindClan moor runner was. ‘Ik uh, ik kan alleen nog niet zo goed jagen,’ gaf hij toe. Nee, hij had nog nooit wat gevangen. Het dichtste waar hij bij kwam was het vangen van graspollen als hij op zijn smoel ging als hij achter een konijn aan zat. Zijn blik ging weer naar de grond, waarbij hij op zijn lip beet.