Never alone [geboorte]

Mouse had afgesproken met Fern te gaan jagen. Immers had ze de andere To-be de afgelopen Moons redelijk leren kennen voordat ze zelf de den van de Prey Hunters en Cave Guards in mocht. Ze was niet de enige jonge Prey Hunter, ook Crinkle zag ze vaak. De kater was in de afgelopen Moons een goede vriend geworden al leken ze laatst ook een stap verder te zijn gegaan dan wat onder een normale vriendschap viel. Het was maar goed dat ze nog geen familie wilde startten, immers was ze daar nog lang niet klaar voor en de kater al helemaal niet. Haar oranje ogen glinsterden in het halfduister van de bekende den terwijl ze geduldig wachtte op de iets jongere kattin. Immers zouden ze nog niet onmiddelijk vertrekken. Eerst wilde ze nog een extra Cave Guard meenemen, de spanning in de Tribe was nog niet helemaal verdwenen na de dood van Wisp en wat andere voorgevallen. Skyteller die af stapte had de rust niet bepaald terug gebracht, gelukkig was er altijd nog de trouwe Day en haar moeder. Ook al lag haar moeder niet meer in deze den, deze was immers Elder geworden in dezelfde ceremonie waarin Mouse haar rang had mogen oppakken. Kortom er gebeurde veel, en er zat nog veel meer te gebeuren.

Ze voelde zich ietwat onrustig en hoewel Fern niet te laat was wilde ze niets liever dan ijsberen, waardoor ze de gebruikelijke kater opzocht die ze normaal altijd met haar zorgen opzadelde, haar gekozen vader, Day. De kater had vast en zeker voldoende aan zijn kop en kon haar zorgen er wellicht niet bij gebruiken maar toch trok ze naar hem toe, als een magneet. Haar oortjes drukte ze lichtjes in haar nek terwijl ze voorzichtig op hem af stapte en hem met een zacht neusje wekte. 'Day!' Mauwde ze op een heldere toon die niet ongewoon was bij de jonge kattin. Voordat ze hem met zich mee wenkte naar de ingang van de grote den. Haar oortjes wiebelde ze kort voordat ze plaats nam. 'Zou je zo met mij en Fern mee willen?' Ze wilde niets liever dan met haar goede vrienden op pad, het deed haar altijd goed om samen te zijn met de anderen.

Een zachte steek en kramp in haar buik deed haar een geërgerde trek met haar oren geven voordat haar blik kort naar haar maag ging. Wellicht had ze gewoon wat verkeerds gegeten, of honger. Wat het ook was, ze hoopte dat het haar er niet van zou weerhouden om op pad te gaan. de frisse berglucht deed altijd wonderen. Voordat ze echter verder kon spreken zorgde een heftigere steek ervoor dat ze zachtjes kreunde en haar ogen dichtkneep. Wat was er aan de hand? Haar snorharen trok ze nerveus terwijl ze zich onhandig opkrulde.

Day & Fern eerst!

Day leek goed geslapen te hebben, hoewel het nog steeds ochtend was, waren de meeste katten al op pad. Vaak was Mouse niet de vroegste maar zeker ook niet de allerlaatste die de den verliet. Het lag heel erg aan de planning. Zodra ze de kater wekte, geruwde hij eerst voordat hij zich bij de wereld van de levende voegde. Slaperig knipperde hij met zijn amberkleurige ogen voordat hij rustig mauwde. "Goedemorgen, kleine muis!", Klonk de gebruikelijke begroeting van de wijze kater. Hierna hees hij zijn grote lijf overeind voordat hij de jonge kattin volgde. Haar vader was vaak in een goede stemming en dat zorgde ervoor de Mouse zichtbaar opgewekter de dag begon. Ze had vaak veel steun aan de kalme, evenwichtige kat. "Natuurlijk", antwoordde hij met een glimlach toen ze vroeg of hij mee wilde. De oranje kattin had niet vaak behoefte met andere te praten, maar was toch sociaal ingericht. De dag leek dus zoals elke andere dag te beginnen.

Echter was de onrust in haar maag ernstiger dan normaal. Natuurlijk had ze de afgelopen weken wat onrustiger in haar vel gezeten, maar niets om zich zorgen om te maken. Wellicht lag het aan haar nieuwe rang en de verantwoordelijkheid die ze daarbij voelde of het koude weer dat niet altijd bij haar paste. Aan de andere kant vond ze het lastig haar moeder als Elder te zien, immers had Brindleleaf altijd een daadkrachtig en trots karakter gedragen. "Mouse, wat scheelt er?" Mauwde de kater ongerust zodra de pijn te ernstig werd om te negeren. De kattin kromp in elkaar en probeerde haar lichaam te dwingen te ontspannen. Wellicht had ze inderdaad het verkeerde prooi gegeten, of te weinig. Immers at ze de laatste dagen minder dan normaal, met het koude weer en het feit dat anderen het beter konden gebruiken zoals de Queens en Elders.

Op het moment dat de jonge kattin zich herstelde en dankbaar tegen de warmte van Day aan kroop; kwam Fern aan gedraafd. Nerveus keek de wat jongere kattin naar Mouse voordat ze met haar snorharen trok. "Toch niets verkeerd gegeten? Offff... teveel met Crinkle gedold?", mauwde de iets jongere kattin met goedbedoelde humor.

Mouse fronste kort voordat ze zichzelf wat streng toe leek te spreken. "Het zal vast niets zijn, ik heb verder nergens last van. Alleen niet zoveel gegeten de laatste dagen. Het zal vast de hoger zijn of onrust van de laatste periode." Waarmee ze doelde op het overlijden van Skyteller en al dat er mee te maken had. De Tribe moest de overgang door zien te komen, iedereen zover ze wist had de vorige Healer gemogen. Al moest ze eerlijk zeggen dat ze vertrouwde op Starteller.

Haar amberkleurige ogen kneep ze dicht toen de steek dit maal haar lichaam deed schokken. Dit was meer dan jonger, ongerust drukte ze haar oortjes in de nek voordat ze zich met zichtbare moeite iets verplaatste, dichter naar Day en zijn veiligheid toe. Steun zoekende tegen zijn grotere lichaam. Ze kon een zachte kreun niet stoppen terwijl ze haar ogen sloot en gedwongen werd te persen. Haar lichaam had het over genomen, automatisch als in een instinct. Na een vijftal van die bewegingen plofte een bijna witte kitten op de grond. Met grote ogen, overduidelijk verrast en verbouwereerd staarde de kattin naar de kitten. Ze was... Zwanger! Ze kreeg... Oh... Dat verklaarde haar onrust. Bevallen deed pijn en niemand had haar er op voor kunnen bereiden.

Ze was dan ook super jong en had niet kunnen weten dat ze zwanger was, ze kende simpelweg de tekenen niet. Immers had ze wel vaker dat ze minder at door onrustige situaties en het was onrustig geweest. Onhandig zorgde ze er voor dat haar eerstgeboren kitten kon ademen, door met een paar halen van haar tong zijn kopje schoon te maken waarna ze sidderend bleef liggen. In shock, hoe? Wat... Een naam... Even dacht ze terug aan haar neefje en nichtje, Falconpaw en Hazelpaw. Een vogelsoort wellicht? Een waarvan ze wist dat het noten at, een combinatie van beide namen. "Jay," murmelde ze zacht terwijl ze de kleine kitten bekeek. "Jay Splashing in Small Puddle," Dat klonk wel aardig toch? Daarnaast was Puddleshine een halfbroer van haar, en ook al kende ze hem niet. Haar kitten; Jay was een mogelijkheid om het verleden toch te erkennen.

Eerst Day en Fern daarna mag Jay!

Het was maar goed dat nog niet de hele Tribe in beweging was gekomen, immers zou de bevalling voor een jonge kat altijd zwaar komen. Sowieso was het niet zonder risico's en dat wist iedereen! Haar oranje ogen kneep ze samen terwijl ze tegen Day aan steunde, zijn grote lichaam gebruikte om te kunnen ontspannen, zover dit ging. Immers deden de schokken door haar lichaam heen, zeer, heel veel pijn. Zoveel dat ze nauwelijks een geluid over haar lippen kon dwingen, en enkel mistroostig bleef liggen. Day leek zich zorgen te maken, iets dat niet bij de grote kater paste, meestal zag hij overal wel het goede van in. "Fern, zou jij Starteller kunnen halen?" Mauwde hij naar de To-be die duidelijk niet helemaal gerust was op Mouse's gezondheid. Immers was dit geen normaal gedrag, Mouse was altijd koppig en energiek, net zoals haar moeder. "Shhh, rustig maar, kleine muis", murmelde hij tegen de jonge kattin die op dat moment begon te persen. De eerste kitten werd ter wereld gebracht, een lichtgekleurd katertje dat ze al gauw omdoopte tot Jay. Haar eerste zoon, in shock wist de jonge kattin niet meer uit te brengen. Het was zelfs zo erg dat ze niet doorhad dat Fern flauw was gevallen. Haar aandacht was vooral bij het aparte wezentje dat nu afhankelijk was van haar zorgen. Haar oortjes liet ze hangen terwijl er tranen in haar amberkleurige ogen verschenen. Moederlijke gevoelens waren er wel, maar ze wist gewoon niet wat ze er mee aan moest. Gelukkig kwam daar een bekende kattin al aangelopen. Brindleleaf. Haar mama, de oma van het pasgeboren kleintje. "Day, haal jij haar maar. Ik blijf wel bij Mouse." Mauwde de bekende stem van haar moeder waardoor ze haar ogen neerslachtig sloot. Ze wilde niet dat Day weg ging maar aan de andere kant was ze dankbaar voor de aanwezigheid van haar moeder. De kattin hield haar altijd veilig en warm. "Je doet het super Mouse." Vertelde de kattin zachtjes, liefdevol. De zachte, bekende vacht van haar moeder drukte tegen haar lichaam aan, waarna ze zocht naar nog meer kittens, de druk op haar buik deed de jonge kattin zacht sissen. "Niet schrikken als de weeën weer beginnen lieverd, ik voel nog een kitten." Mouse zou er nog twee op de wereld zetten, zeer kort naar elkaar, nu haar lichaam erop voorbereid was en de eerste kitten geboren.

Mouse drukte haar tanden hard op elkaar terwijl ze steun zocht bij haar moeder, die de plek van Day langzaam had ingenomen. Zacht kreunend en met haar oren diep in haar nek gedrukt volgde ze haar instincten, die gelukkig wel goed ontwikkeld waren, zelfs al was ze nog niet oud genoeg om er altijd mee om te kunnen gaan. Dit keer ging de bevalling sneller, en werd er een prachtig poesje geboren, een die een beetje op Brindleleaf en Day leek. Haar amberkleurige ogen opende ze weer toen de weeën kort ophielden voordat ze haar kop naar voren boog en de kitten voorzichtig likte, de ademhaling controleerde, als automatisme en vervolgens de kitten de naam gaf die het de rest van het leven zou dragen. "Dapple of Sunshine through Leaves." Vernoemd naar haar moeder en haar gekozen vader, een kitten die hopelijk net zo mooi en sterk als de andere twee zou worden. Zelfs al was haar moeder ongelofelijk koppig en haar vader een beetje een wijze kater die nooit boos leek te worden.

De laatste kitten kwam kort ernaar. Immers bleven de weeën dit maal beter aan houden en duurde het niet lang voordat een halfnaakte kitten geboren werd, deze leek anders dan de rest. De vacht was nauwelijks aanwezig, hij was vervormd. Verrast staarde de jonge Queen naar haar jongste zoontje. Dit was iets dat ze nooit aan had zien komen, haar oortjes bewoog ze gespannen terwijl ze onhandig de kitten een tik gaf met haar neus en deze ook schoon likte. Het leefde, maar hoe kon het leven zonder een goede vacht om hem warm te houden, met de lichte vervormingen? Hij was anders, en zou hij dat dan ook altijd blijven? Dit betekende echter wel dat hij een speciale naam moest krijgen. "Pink Fairy Armadillo Nibbling on Sweets." Daarmee was de laatste kitten geboren. Haar ogen gleden vermoeid dicht terwijl ze een brok in haar keel weg slikte, en nu? De vader zou er vast weinig mee te maken willen hebben.

- ALLE KITTENS MOGEN