[VIGIL] Who Lives, Who Dies, Who Tells Your Story

Littlefish kwam opgewekt het camp in met een vis tussen haar kaken geklemd. Maar geen kleine, zoals waarnaar ze vernoemd was, nee - het was een mooie dikke en sappige. De slanke warrior legde hem met een trots gebaar neer op de prooistapel. Net op het moment dat ze haar kop had neergebogen, rug naar de ingang, gleed er een schok door het camp. Littlefish schrok, liet de vis vallen en draaide zich plotsklaps om; haar blik viel echter op een tafereel dat ze nooit zou vergeten. Het levenloze lichaam van hun leider, haar oma, haar mentor, op de rug van diens partner. De sterke kattin, de koningin van Riverclan.. gereduceerd tot een hoopje bebloede vacht. Haar snuitje viel open van verbazing en ze bleef stokstijf staan. Nee, dit moest een grap zijn toch? Of een boze droom, op zijn minst? Maar niemand lachte en ze stond niet op het punt om wakker te worden. Ze hoorde amper de woorden die Panthergrowl de clan toesprak. Haar bloed ruiste in haar oren zoals de rivier constant ruiste en plots haatte ze dat geluid, van het water dat over de rivierbedding stroomde. Pas toen langzaamaan katten naar het lichaam toeliepen om hun laatste eerbetoon te bewijzen, liep ze er ook op af. Met slome passen; het voelde alsof ze nooit dichterbij kwam. Ze had zich nooit meer een buitenstaander gevoeld in deze clan als op dit moment. Neerkijkend op het lichtgekleurde lichaam aarzelde. Ze voelde zich op de een of andere manier niet goed genoeg om mee te rouwen met de riverclanners, alsof ze niet bij hen hoorde. Alsof ze slechts een bedrieger was. Nochtans was Butterstar haar grootmoeder geweest, haar mentor, en degene die haar in Riverclan had toegelaten. Maar haar afwezigheid was plots allesoverweldigend. Uiteindelijk durfde Littlefish toch haar kopje neer te buigen en met haar neusje zachtjes de schoudervacht van de sterke kattin aan te raken; al had ze eigenlijk gewenst dat ze dat niet gedaan had. Het lichaam voelde koud en stijf en in niets meer als een kat. Het leek zo raar dat dit dezelfde kattin was die zo trots Riverclan geleid had. Het leek onwerkelijk. Als zelfs zo'n grootste kattin tot niets herleid kon worden, wat was dan het nut van het leven? Wat deed ze hier nog, in een clan vol katten die veel meer recht hadden om te rouwen om hun leider dan zij, die naar hier gekomen was omdat ze 'wou zwemmen'? Wat een grote egoist was ze wel niet, wat een impulsief dom wicht. Al haar beslissingen leken plots zo betekenisloos. Haar poten jeukten om weg te lopen; en dat deed ze ook. Ze maakte plaats voor de katten die het verdienden om om hun leider te rouwen. Voor de katten die hier geboren en getogen waren. Voor de échte Riverclanners.

(topic uit)

Terplekke had hij zich moeten vermannen, net als Panthergrowl. Ze moesten nu andere dingen doen. Straks had hij tijd om te rouwen en rustig met zijn kinderen iets moois te zeggen over hun moeder. Het lichaam op zijn rug leek met elke stap dichterbij het kamp zwaarder te worden. Bloed kleefde aan zijn poten en in zijn vacht. Haar bloed. Het had nog door haar aderen moeten stromen. StarClan had haar van hem afgenomen.
Toen ze binnenkwamen waren de reacties een bevestiging van wat hij altijd geweten had. Butterstar was geliefd geweest in RiverClan. De leidster was streng maar rechtvaardig geweest in haar handhaving. Duldde geen tegenspraak en wist altijd iets te zeggen. In het midden van het kamp liet hij haar lichaam van zich afglijden, om de clan een blik te gunnen op hun leidster. Zijn ogen gingen naar Panthergrowl die nu begon te spreken op de plek waar Butterstar zo vaak gestaan had. Hij vertelde over de twoleg die Butterstar neergeschoten had. Mooie woorden over haar en hoe ze een goede leider geweest was. Het pijnlijkste was dat Coyotepaw hier niet bij was, en nu nog ergens in het gebied liep, niet wetend dat ze geen moeder meer had. Panther zou binnenkort zijn levens gaan halen en gaf.. hem de leiding? Oh man. De laatste woorden van de kater hoorde hij niet meer en voordat Stormwind er besef van had sprong hij van de rots en drukte zich nogmaals tegen Butterstar aan. Hij gaf de kater even de tijd voordat hij op hem afstapte en zijn kop tegen hem aandrukte. Hij wist hoe hij zich voelde. "Je gaat het goed doen Panther, ik weet het zeker. Butterstar vertrouwde je moons lang, dat is niet veranderd nu." zei hij zacht tegen hem. "Kan ik je straks spreken? Onder vier ogen?" vroeg hij toen aan hem. Hij had een vraag aan de kater. Eentje die hij heel belangrijk vond.

Terwijl hij bij haar lichaam zat voelde hij plots een bolletje naast hem. Een snik verliet zijn bek toen hij nog een bolletje voelde aan zijn andere zijde. Een waterige glimlach verscheen op zijn snuit. Zelfs zijn jongsten waren er voor de overleden leidster. "Butter, ik ga je zo missen.. Je was mijn voorbeeld, mijn vriendin.. Ik hou van je. Ik kan niet wachten tot ik je weer kan zien, hopelijk doe ik alles goed.." Zijn woorden werden gefluisterd. Voor niemand anders dan zijn leider's oren bestemd. Hierna gaf hij een lik over Mountain's kop waarna hij zich naar Honor richtte die hem vroeg of Butterstar blij geweest zou zijn met een veertje. Hij knikte. "Ja Honor dat zou ze geweldig vinden, ga maar gauw halen," spoorde hij haar aan waarbij hij haar een duwtje gaf met zijn neus richting de nursery. Vervolgens stond hij op, hij had genoeg tijd met haar gehad nu, hij moest door en anderen ook de tijd geven om afscheid te nemen. Met zijn staart nam hij Honor met zich mee, die het duidelijk spannend vond. Hij keek op toen Stormwind op hem afkwam. De woorden van de kater deden hem goed. "Dankjewel Stormwind. Natuurlijk kan dat. Als je nu persoonlijk afscheid neemt kan je daarna naar haar den komen, dan hebben we even een privemoment als de rest ook afscheid neemt en kunnen we daarna haar vigil houden." Het werd allemaal zo zakelijk uitgesproken, maar de woorden deden vanbinnen zoveel pijn. Panther trok met zijn oor toen hij hoorde hoe Aquamoon vroeg aan zijn kit wat er aan de hand was - iets wat hij nogal een onredelijke vraag vond aan zo'n jong wuppie. "Aquamoon," bromde hij dan ook streng, beschuldigend haast. Hij liep naar haar toe en stuurde Honor verder om haar veer te halen. "Butterstar is overleden aan de hand van een twoleg jager." vertelde hij toen wat zachter, milder.

Hij was nog gefocust op Panthergrowl die geïrriteerd liet weten aan Aquamoon dat dat geen vraag was geweest voor een kitten toen hij iets tegen zich aan voelde. Toen hij naast hem keek zag hij dat de betreffende kitten naast hem zat. Hij sloeg zijn dikke staart tegen haar aan. ’Ik wil niet alleen het veertje geven.’ klonk er zachtjes van de jonge poes. "Dan geven we hem samen aan Butterstar, goed?" zei hij terwijl hij iets meer naar haar toe boog. "Waar wil je hem neerleggen? Heb je al een mooi plekje uitgekozen? Op haar buik, of bij haar poten?" langzaam stond hij op en wenkte het jonge poes met zijn staart. Ze moest niet te bang zijn voor de dood, ze moest er nog zo veel mee te maken krijgen in haar leven. Dit was de eerste keer van vele die zouden volgen. "Je moet niet bang zijn hoor, het is net alsof ze aan het slapen is."

Het nieuws voelde als een enorme klap in haar gezicht, en een tijdje bleef Crystalshell bijna verdoofd op haar plek zitten en keek ze hoe de open plek vol stroomde met katten die net zo geschokt en verward keken als zij zich voelde. Toen ze opstond wilde ze eerst naar Stormwind toegaan, maar bedacht zich, op dit moment had hij meer aan degenen die het dichtst bij hem stonden. Ze zou zich alleen maar een indringer hebben gevoeld. In plaats daarvan brachten haar poten haar naar haar zoon Icecream toe. De jonge kater leek enorm aangeslagen door wat hij gehoord en gezien had, en Crystalshell wist hoeveel pijn dit voor hem deed. Hij had altijd uitzonderlijk veel van zijn tante gehouden en haar dood zou volstrekt niet licht vallen. Toen ze aankwam lag hij te trillen. Voorzichtig nam Crystalshell naast hem plaats en duwde haar flank lichtjes tegen de zijne. "Icecream?" Miauwde ze op zachte maar voor hem duidelijk hoorbare toon. "Wil je iets kwijt?" Misschien leek het een vreemde vraag. Maar als het zou helpen als hij zijn hart luchtte, zou hij haar daarvoor nodig hebben.

Tag; Icecream

Lotus schrok, om het maar lichtjes uit te drukken. Nog nooit eerder had zij een ontmoeting met de dood gehad, en ze vond het meteen verschrikkelijk. De jonge apprentice had altijd erg opgekeken naar Butterstar en ze was ontzettend geschokt om erachter te komen dat.. Dat zelfs leiders doodgingen. Zelfs met negen levens, al wist ze niet hoeveel Butterstar er nog gehad had. Haar oren gleden in haar nek van onbehaaglijkheid en ze richtte haar ogen af van het lichaam dat daar zo stilletjes lag, voor ieder om te zien. Met grote ogen keek ze naar een warrior, Littlefish, die erg plots het kamp uit ging. Ze wist wel dat dat Butterstar's kleindochter was maar ze ging maar niet achter haar aan. Ze zag een kitten die eruit zag alsof die wel wat hulp gebruiken kon.. Ze glimlachte wat verdrietig naar het katje, een kind van de deputy. Mountainkit leek haar nog niet op te merken dus liep ze maar achter hem aan, hij leek wel aan het mokken.. "Mountainkit, is er wat..?" vroeg ze lief, al was het een domme vraag vond ze zelf want de leidster was net overleden.

Waarom was ze dood, waarom was Creamyfrost gestorven? Crystalshell had zelf dolgraag het antwoord willen weten. Misschien had ze dan wat vrede kunnen hebben met de dood van de vader van haar zoons. Maar ze wist het niet, ze wist niet waarom Icecream nu ook door het rouwproces zou moeten gaan, en ze wist niet waarom Starclan hun leider van hen had afgenomen. Het was inderdaad, zoals hij al had gezegd, absoluut niet eerlijk. "Ik weet het niet." Miauwde ze. Ze kreeg het voor elkaar om haar stem kalm en sussend te houden, ook al voelde ze zich wee van ongeluk. "Maar probeer niet voor altijd te blijven rouwen. Hou haar in je gedachten in leven en praat over haar zoveel je wilt. Maar blijf er niet te lang door beklemd." Het was advies voor Icecream, maar Crystalshell sprak ook tegen zichzelf. Ze mocht haar leven niet nogmaals laten stilvallen door de dood.

Tag; Icecream

Toen hij zei dat Butterstar bij papa was, en hij zijn neus even in haar vacht drukte. Dat was het moment waarop ze het meeste moeite had om niet in tranen uit te barsten. De enige reden dat ze zich inhield was omdat Crystalshell wist dat Icecream een rots nodig had. Iemand die dit soort dingen voor hem draagbaar kon maken, iemand die rationeel kon blijven bij de verschrikkelijkste dingen. Even wenste ze dat zij niet die kat hoefde te zijn en dat ze zich compleet aan haar wervelwind van emoties kon overgeven. Maar toen hij zei dat hij nog even naar haar toe gaan knikte ze zo rustig mogelijk. "Doe dat." Er zat een rauw randje aan haar stem, maar verder klonk ze nog net zo beheerst als altijd. Ze kon hem zijn rots niet plotseling ontzeggen.

Tag; Icecream