Zijn laatste gesprek met Stallion was bij hem blijven hangen. Ze hadden even kort gepraat over de problemen die ze hadden... Al ging het meer over zijn eigen problemen, dat hij het allemaal even niet meer aan kon. Maar Stallionstar moest het ook erg zwaar hebben. Hij had ook niet veel meegekregen wat er allemaal was gebeurt met Shatteredice, maar die twee waren ook opeens niet meer samen te vinden. Het lag hem niet lekker, dus besloot hij maar even polshoogte te nemen bij de kater. Hij was er voor hem geweest, nu was het zijn beurt om er voor hem te zijn. In ieder geval, proberen te zijn.
'Uh, Stallionstar?' begon hij wat onzeker voor de Leaders Den. Wilde de Leader hem wel ontvangen, wel praten over zijn problemen? Shade kon het begrijpen als hij dat niet wilde, ze waren wel vrienden maar hij kon het begrijpen als hij sommige dingen voor hemzelf wilde houden. Helemaal begrijpelijk.

+ Stallionstar

De koude blik die in zijn ogen te zien was maakte Shadefeather nog meer zorgen. Toch verdween die blik snel en hij werd naar binnen uitgenodigd. Shadefeather boog even kort zijn kopje en liep de Den binnen. Hij hoopte maar dat hij er voor hem kon zijn, op wat voor manier dan ook.
'Uhm.. Ik wilde even vragen of het goed ging... Volgens mij zit jij ook niet zo lekker in je vel en ik dacht... Nou ja, ik ben er voor je, op wat voor manier dan ook.' Hij keek de ander aan en hoopte dat Stallionstar kon zien hoe erg hij dit meende. Hij kon hem met van alles opzadelen, daar waren ze vrienden voor.

Ergens had hij verwacht dat Stallionstar hem zou vertellen dat alles prima was en dat hij weer kon gaan, maar dat waren vooral zijn zenuwen. Waarom hij zo zenuwachtig was? Hij wilde zijn vriend niet oncomfortabel maken, of hem het gevoel geven om iets te vertellen wat hij helemaal niet wilde. Maar de Leader raakte hem met zijn staart dankbaar aan op zijn schouder. 'Dankjewel Shadefeather,' miauwde hij.
De Warrior knipperde even en glimlachte toen, zijn kopje wat gebogen houdend. 'Het klopt dat ik niet zo heel lekker in mijn vel zit,' stemde Stallionstar toen in. 'Maar een echt geheim was dat ook weer niet,' miauwde hij vervolgens, met een glimlach die niet erg prettig leek.
Shadefeather zuchtte even en knikte. 'Dat is waarom ik.. Het zeker wilde weten. Het is niet niets, Leader zijn. Ik zou het niet aankunnen in ieder geval. Wil er liever ook niet aan beginnen,' miauwde hij met een kort lachje, maar erg vrolijk was het niet. 'Ik wil gewoon.. Dat je weet dat je alles bij mij kwijt kunt, wat het ook is. Maar dat hoeft niet natuurlijk, wat je zelf wil...'

Een beetje zenuwachtig kneedde de zwarte kater de grond onder hem. Hij hoopte dat hij niet te ver was gegaan, of uit zijn plaats was. Hij wilde de Leader helpen, er zijn als een vriend. Stallionstar had nog niet bot gereageerd en dat ving hij op als een goed teken, maar hij wilde zeker niet overkomen als iemand die zijn neus in andermans zaken stak.
'Zullen we even de poten strekken? Dan hoeft niet iedereen mee te luisteren,' miauwde de grote kater vervolgens en hij stond op. Shadefeather keek hem met enige verbazing aan, maar knikte toen.
'Goed idee.' Hij volgde Stallion de Den en het kamp uit. Hij kon goed begrijpen dat hij dit soort dingen niet wilde bespreken in zijn Den, iedereen zou in principe mee kunnen luisteren.

Ze liepen in stilte van het kamp weg. Shadefeather vroeg zich af wat er speelde achter de schermen. Hij vond het ergens toch wel spannend. Hij was maar een Warrior, maar hij was wel vrienden met de Leader. Hij verwachtte overigens niet dat hij alle details van alle kleine dingetjes te horen zou krijgen, dat wilde hij liever ook niet. Maar als het om het welzijn van zijn beste vriend ging dan was dat natuurlijk anders.
De calico kater hield vervolgens halt en Shadefeather stopte ook. Hij keek hem vragend aan, maar zijn ogen stonden zacht en warm. Hij was er voor hem. 'Het voelt alsof het allemaal mijn fout is. Dat Shatteredice niet meer van mij houdt en voor Daintywhiff heeft gekozen. Ik dacht eerst dat ze er met Wolfheart vandoor zou gaan maar...' Shade knipperde met zijn ogen. Tja, liefdeservaring had hij niet. Nul, om precies te zijn. Maar hij deed zijn best om zich in te leven in Stallions situatie. 'En Gorsepaw snapt het al helemaal niet meer..' miauwde de Leader zacht en hij keek naar de grond.
De Warrior zuchtte zachtjes en knikte. 'Ja.. Dat kan ik begrijpen. Helaas ben ik echt niet de kat om naartoe te gaan voor liefdesadvies,' sprak hij met een kort lachje. 'Daar heb ik jammer genoeg vrij weinig verstand van. Maar... Maar ik snap wel dat het natuurlijk heel vervelend is. Heeft ze een reden gegeven waarom?' vroeg hij.

'Ik zou je hier ook niet mee lastig moeten vallen,' miauwde Stallionstar zacht met een wrange glimlach. Shadefeather zuchtte zachtjes, maar glimlachte. 'Natuurlijk wel, Stallion. Je bent mijn vriend, je mag me met alles lastig vallen wat je wil.' Dat was immers een belangrijk iets aan een vriendschap, vond Shadefeather. Hij voelde zich in ieder geval prettig en veilig genoeg bij de ander om zijn zorgen kwijt te kunnen. Hij was iemand die makkelijk in de omgang was, maar zijn diepste zorgen sprak hij alleen uit aan katten die hij het meest vertrouwde, en daar was Stallionstar sowieso één van.
'Nee, alleen dat ze nu met Daintywhiff was,' legde de Leader vervolgens uit. 'Als dat haar gelukkiger maakt.. Wie ben ik dan om in de weg te staan?' miauwde hij en Shadefeather ontving zijn vragende blik.
De zwarte kater zuchtte. Zelf had hij ook die mentaliteit. Zolang iemand gelukkig was, wilde hij dat geluk niet verpesten. Misschien een beetje lullig om dat te zeggen, maar dat is wel hoe hij er over dacht.. 'Ja..' verzuchtte hij. 'Dat snap ik.. Alleen de manier ging een beetje... Vervelend.' Shade had ook geen idee wat hij van Daintywhiff moest vinden. Hij vond haar maar een beetje vreemd, om eerlijk te zijn. En erg op zijn gemak voelt hij zich ook niet bij haar. Maar om zijn persoonlijke mening zo over de poes uit te spreken vond hij ook niet prettig. Als Shatteredice gelukkig was... Wat konden zij dan doen? Niet veel, bedacht hij zo.

Stallion liet een bittere lach horen. 'Dat is nog zacht uitgedrukt. Ik dacht dat ze voor altijd aan mijn zijde zou staan,' miauwde hij met zijn staart zwiepend. Shadefeather zuchtte. Zelf had hij nog nooit een gebroken hart gehad, of überhaupt een relatie. Maar hij hoopte dat hij niet door hetzelfde zou moeten gaan als zijn vriend.
'En daarna heb ik er een rotzooi van gemaakt met Gorsepaw Shade, ik schaam me zo,' mauwde hij vervolgens en sloot zijn ogen. Shade keek hem medelevend aan. 'Ik heb het hem alleen verteld, zonder Shatteredice erbij. En hij is er nog steeds ondersteboven van,' miauwde hij. 'Het doet me zo veel pijn mijn kinderen zo te zien.'
De zwarte kater zuchtte en knikte. Hij keek uit over de heide, alsof daar het antwoord voor alles was. Was dat maar zo. 'Weet Shatteredice dat je het hem verteld hebt? En de rest van je kittens?' vroeg hij vervolgens en hij keek zijn vriend weer aan. Veel kon hij niet voor hem doen helaas, hij was ook totaal niet gevorderd in dit soort.. problemen. Hij was nog nauwelijks een beginner als het om relaties en mates ging.

Stallionstar knikte enkel, om daarna zijn blik naar de grond te richten. Shadefeather zuchtte zachtjes. Hij wist niet wat hij moest zeggen. Hij was hier immers totaal niet gespecialiseerd in. Het laatste wat hij wilde was dingen erger maken. Nee, hij kon het best maar gewoon laten weten dat hij er was, dat zijn vriend met hem kon praten. Alleen echt goed advies in de liefde... Tja, dat kon hij dus beter niet verwachten.
'Ik hoop dat jij een poes vind die jouw hart nooit breekt Shade. Dat verdien je niet,' murmelde de Leader zachtjes. Shade keek naar hem op en glimlachte.
'Dank je, Stallion. Ik hoop dat jij er ook geen last meer van zal hebben... Het is geen makkelijk iets, dat blijk maar weer,' zuchtte hij. 'Al hoop ik natuurlijk dat een kater dat ook niet zal doen,' grinnikte hij zachtjes. Hij had eigenlijk geen idee of hij dat ooit al een keer duidelijk had gemaakt, maar bij deze dan. Misschien dat zijn wens voor kittens zo uitgesproken was dat het helemaal niet was opgevallen bij anderen dat hij katers ook leuk vond... Ach ja. Niet iets waar Shade van wakker ligt in ieder geval.

De uitdrukking op het gezicht van zijn vriend verbaasde hem. Had hij iets verkeerds gezegd? Of was het als een complete verrassing geweest. Of dacht hij misschien dat hij dacht dat hij op katers viel..? Misschien had hij het wat moeten verwoorden. 'Ik uh, ik bedoel dat ik ook op katers val. Ik weet niet hoe het met jou zit natuurlijk, maar ik uh, ik bedoelde mezelf, niet jou,' probeerde hij zichzelf uit te leggen. Hij lachte wat ongemakkelijk. Natuurlijk moest hij hier weer iets awkwards van maken.
'Zullen we even de grenzen gaan bekijken? Zien of er geen activiteiten van BloodClan zijn?' miauwde Stallionstar vervolgens nadat hij opstond. Shadefeather knikte. 'Klinkt als een goed plan ja. Je kan ze niet goed genoeg in de gaten houden.' Hij stond ook op en volgde zijn Leader.

Hij volgde de kater op de poot. De tocht naar de grenzen was gespreksloos, maar dat maakte het niet minder comfortabel. Hij was blij om in zo'n leven van vriendschap te zijn, dat zelfs gewoon samen met Stallionstar zijn zonder het over iets te hebben prima tijdvermaak was. Na een tijdje bereikte ze het Thunderpath. 'Zover nog niks,' mompelde de ander en Shade knikte.
Hij liep een eindje verder om ook de grenzen bij te werken en natuurlijk om vreemde geuren op te pikken. 'Lijkt er op dat het hier rustig is,' miauwde hij.