Cooler than me

Poisonivy kon het niet laten. Normaliter bleef ze ver weg van deze plek. Ze vond het er benauwd, de warme en zoete geur brachten slechte herinneringen naar boven. Niet dat ze een slechte jeugd had gehad, maar ze kon er niks aan doen. Het gebeurde nu eenmaal. Haar haren gingen overeind staan als ze nog maar in de richting van de kraamkamer keek. De grote, stoere kattin leek dan niet zo groot of stoer meer. Echter was dit een ander verhaal. Dit ging niet over wat zij wou, maar over wat haar Clangenoten nodig hadden. Daarom dat ze met grote pootstappen naar de kraamkamer beende. Haar gestalte drong zich door de ingang. Misschien was het omdat ze zo groot was, dat ze zich hier niet graag bevond. Een nest delen met een stel kleine katten zou niks voor haar zijn. Maar toch wou ze zien hoe het met hun toekomst ging. "Alles oké hier?" vroeg ze toen, zodra ze bevestigd had dat hier geen Bloodclanners waren.

Een kitten reageerde en kwam overeind. Ze miauwde dat ze zich verveelde. Poisonivy onderdrukte de neiging om met haar ogen te rollen. De Clan was in het midden van een machtsgreep en deze kitten klaagde dat ze zich verveelde. Maar ergens bewonderde ze de onschuldigheid van de jonge poes. Poisonivy miste de tijd dat ze zelf nog zo was. Niet dat ze zich dat nog herinnerde, en daarbij was de zwart-witte kattin altijd al serieus van aard geweest. Zelfs als kitten weigerde ze om te spelen met anderen omdat ze daar het nut niet van inzag. Nu als ze ouder was en haar leven overblikte, besefte ze dat ze beter had genoten toen ze dat nog kon. "We kunnen nu helaas niet veel doen dan afwachten." miauwde ze, al dacht ze niet dat de kitten echt zou begrijpen waarom.

De kitten wou iets doen. Erger nog, ze wou een spelletje spelen. O help.. Hoe kon ze de jonge poes nu duidelijk maken dat dat op de moment niet ging? Poisonivy oderdrukte een zucht toen de kitten enthousiast op sprong en tilde haar kop iets hoger in de lucht. Haar blik gleed de nursery rond. Ze wou niet dat Bluekit in gevaar kwam. Poisonivy was er zich duidelijk van bewust dat als ze iets verkeerd deden, de zwaksten hier het meeste last van zouden krijgen. "Zolang je maar stil blijft dan. Wat wil je gaan doen?" miauwde ze, een zucht onderdrukkende terwijl ze haar gifgroene blik weer op de poes richtte.