Levels

In een overdreven sloom pasje wandelde de zwarte kitten rond in het ramp. Het was enorm saai in de nursery dus zocht ze haar vermaak ergens anders. De kittens waren vaak enorm druk of ze waren gewoon dom. De kittens waar ze zich mee kon vermaken sliepen allemaal en zij had geen slaap. Het nadeel was dat de meeste katten op het moment niet in het kamp waren. Ze waren jagen, grenzen aan het patrouilleren of apprentices aan het trainen. Dat had ze inmiddels al wel geleerd. Warriors besteedde toch vaak geen aandacht aan kittens, of het was het vertellen van verhalen. En zelfs dat werd meestal door de Elders gedaan. Een apprentice was haar beste gok, dus stapte ze op de eerste beste apprentice af. "Hoi Lilypaw", begon de kitten op een nog vrij zoete, kittenachtige manier.

[Eerste post voor Lilypaw]

Vandaag had ze niet het kamp uit gehoeven voor een training, maar was ze druk bezig geweest met zorgen dat de elders tevreden waren. Ze had dan nu ook een moment van rust en was haar vacht aan het wassen toen ze ineens een bekende stem hoorde. "Cinderkit," Sprak ze terwijl ze naar de kitten keek. "Is er iets?" Als er iets was waarmee ze zou kunnen helpen dan zou ze dat graag doen, maar de vraag was natuurlijk wel wat het zou gaan zijn.

Haar slachtoffer had ze uitgekozen met een reden. Van haar zusje zou ze misschien wel wat voor elkaar krijgen. Als ze geluk had. Maar hey, een familieband werkte wel vaak in het voordeel zo ver ze had gemerkt. "Cinderkit," sprak de calico kattin. "Is er iets?" Een klein glimlachje krulde om haar lippen. "Kun je me misschien wat vertellen over de trainingen?" vroeg ze. Het liefste zou ze gewoon ook apprentice zijn, net zoals haar zusje. Dan had ze tenminste wat te doen. Ze mocht nu het kamp niet uit, ook al was ze even oud als sommige apprentices. Maar nee, zij moest natuurlijk net voor de ceremonie ziek worden waardoor haar apprentice ceremonie een maand uitgesteld worden.

Wat over de trainingen vertellen zou zeker niet moeilijk zijn om te doen en ze kon ook wel begrijpen waarom Cinderkit erover wilde horen. "Natuurlijk kan ik dat." Sprak ze dan ook. "Wat wil je eerst weten? Jagen of Vechten?" Ze had al wat van beide gehad, ook al was het misschien nog niet veel. Zolang was ze ook nog weer niet een apprentice. Ze wachtte dan ook geduldig op wat Cinderkit eerst zou willen weten, dan kon ze daarmee beginnen.

Hiermee had ze een redelijke kans op succes. Ze zou zich niet laten kennen puur en alleen omdat ze ziek was tijdens de ceremonie. "Natuurlijk kan ik dat." Ze had succes met haar plan. "Wat wil je eerst weten? Jagen of Vechten?" Kort dacht de zwarte kattin na, voor ze haar schouders ophaalde. "Kan beide, ik denk dat jagen makkelijker is om uit te leggen?" reageerde ze meer vragend dan bevestigend. Uiteindelijk was het toch aan Lilypaw wat ze aan haar zou willen uitleggen. Het was immers een gunst die ze vroeg, geen bevel.

Het klopte dat jagen makkelijker was, maar meestal vonden andere katten vechten leuker om te leren. Niet dat het haar echt uitmaakte. Ze zou dan eerst jagen laten zien. "Oke, laten we dan eerst jagen gaan doen." De sluiphouding was waarschijnlijk het makkelijkste om mee te beginnen, gezien ze hier zo snel geen water voor zich had waar ze kon laten zien hoe vissen gevangen moesten worden. "Oke, eerst de sluiphouding." Zei ze rustig, terwijl ze door haar poten heen zakte in de houding die steeds vertrouwder begon te worden. Ze hoopte maar dat het zo duidelijk was voor Cinderkit, want echt een idee van goed uitleggen had ze ergens niet.

"Oke, laten we dan eerst jagen gaan doen." Cinderpaw knikte instemmend op de bevestiging van haar voorstel. Als ze al wat kon jagen hoefde haar mentor minder tijd aan haar te besteden voor ze zelfstandig kon gaan jagen. Pas dan zou ze de clan helpen in plaats van tot last zijn. Dat zou het beter maken voor de clan, daar zou de clan sterker van worden. "Oke, eerst de sluiphouding." De calico zakte rustig door haar poten tot ze in een sluiphouding stond. Cinderkit keek zo zorgvuldig mogelijk voor ze het zelfde probeerde te doen. De zwarte kitten stond alles behalve stevig op haar poten en er waren natuurlijk nog een hoop andere onderdelen van haar houding incorrect. "Hoe is dit?" vroeg ze oprecht onwetend aan haar zus.

Voordoen leek haar het beste voor nu en dat deed ze dan ook. Ze liet haar blik naar de ander gaan toen deze ook in een sluiphouding zakte en zag hoe ze nog niet echt stevig op haar poten stond. "Probeer je poten onder je te houden, maar je gewicht wat meer te verdelen." Dat was tenslotte wat haar gezegd was bij haar trainingen, ds hopelijk zou het ook voor Cinderkit helpen.

Ze merkte ook wel dat ze niet stevig op haar poten stond. Als ze dat wel stond zou ze niet zo wiebelen als dat ze nu deed. Het probleem was alleen dat ze zelf niet wist hoe ze het kon verbeteren. Daar kwam Lilypaw bij te pas. "Probeer je poten onder je te houden, maar je gewicht wat meer te verdelen." Braafjes probeerde Cinderkit te doen wat haar zusje haar vertelde. Al werkte het niet zoals verwacht. De kitten verloor haar evenwicht, probeerde bij te stappen maar viel zo vol tegen haar zusje aan. Verdomme. "Sorry Lily", zei de zwarte kitten terwijl ze met een zucht opstond.

Het was altijd lastig om mee te beginnen. Vaak ging het de eerste keren mis en zelf was ze er ook nog niet supergoed in, waardoor ze misschien niet de juiste aanwijzingen kon geven. "Gewoon blijven proberen." Sprak ze dan ook toen haar zusje omviel tegen haar aan. "Dat is wat mijn mentor tenminste zei wanneer het nog helemaal niet lukte bij mij." Uiteindelijk zou het natuurlijker aan moeten gaan voelen en zelf had ze wel het gevoel dat ze dat al iets meer had dan in het begin.

Ze hoopte een paar tips te krijgen over hoe ze het beter kon doen. "Gewoon blijven proberen." Was alleen niet helemaal wat ze verwachtte. Kon ze niet wat concreters zeggen, wat ze precies verkeerd deed? "Dat is wat mijn mentor tenminste zei wanneer het nog helemaal niet lukte bij mij." Cinderkit gaf een knikje voor haar blik even naar buiten afdwaalde. "Zou er ook iets zijn dat je me kan leren dat niet op alleen oefenen werkt?" vroeg ze nog steeds op een poeslieve toon. Ze kon natuurlijk niet haar desinteresse zomaar uitspreken. Dan zou ze aan haar zusje niets meer hebben. De bedoeling was wel dat ze iets zou leren en er dus wat aan over zou houden. Ze wilde op z'n minst een beetje voorbereid zijn zodra haar trainingen begonnen. Dan kon ze tenminste een poging wagen om haar achterstand in te halen.