Dear silence, I want you back

  Het geweld van de stroming zeker had iets, vond ze. De kattin was op een stuk rots gaan zitten, een eindje van de grote rivier vandaan maar wel met een goed zicht. Ze keek neer op het ruisende water. Als je hierin zou vallen zou je geheid verdrinken, als je je kop niet zo stoten tegen de rotsen in het water. Gelukkig was Shimmer niet dom en zat ze niet dicht bij de rand van de rots, want stel je voor je glijdt uit. Nee, hoe klaar Shimmer soms leek met het leven, ze wilde nog lang niet dood.
  Ze vroeg zich af of de rivier ooit zou stoppen met zo snel stromen, of dat er ooit geen water meer over zou zijn. Of misschien wordt de rivier ooit nog groter, in de verre toekomst. Shimmer zou dat nooit meer meemaken, maar dat was wel goed zo. Ze hield toch niet zo veel van veranderingen, zeker niet van grote.
  Wat helaas voor haar best een grote verandering was, was dat de rust verstoord werd door een zekere to-be, Wren Gliding on Morning Breeze. De to-be was zeker geen rustige, dus zuchtte Shimmer even diep. Daar ging de rust.

+ Wren

Wren rende langs de bijzondere rivier, die sloeg en kolkte en alles in zijn pad aan leek te kunnen. Wren wilde zo zijn, een sterkte stroming, een angstige kracht waar niemand tegen op kon. Daarom danste ze ook vervaarlijk dichtbij de rand, de steentjes in het water zien rollen om nooit meer gezien te worden. Ze rende verder en verder, totdat ze een pluizige vacht op haar netvlies zag. Oh, dat was Shimmer! Wren rende naar haar toe. ‘Hoi!’ miauwde ze vrolijk toen ze aankwam bij de poes. Ze ging naast haar zitten, waarna ze haar voor een seconde ondeugend aankeek. Vervolgens duwde ze een keer plotseling, maar relatief zachtjes tegen de schouder van de poes aan. ‘Kijk uit hoor!’ giechelde ze daarna plagerig. ‘Als je daarin valt, zien we je nooit meer terug!’ Wren was nog te jong en onschuldig om echt de consequenties van dood en ongelukken te kunnen zien. Nee, ze zag alleen maar de spanning en sensatie.

  Wren rende, helaas, naar haar toe. 'Hoi!' miauwde ze vrolijk toen ze bij haar aankwam en naast haar ging zitten. Vervolgens durfde ze zelfs haar poot ondeugend tegen haar schouder te duwen. 'Kijk uit hoor!' giechelde de jonge kattin plagerig. 'Als je daarin valt, zien we je nooit meer terug!'
  Gelukkig was Shimmer erop voorbereid geweest, dus het was alleen haar lichaam die een beetje bewoog, maar verder was ze veilig. Ze keek de jonge Wren aan met samengeknepen ogen, en die stonden niet bepaald erg vriendelijk.
  'Ja, kijk maar uit want voor je het weet lig jij er ook in,' miauwde ze waarschuwend. Daarna draaide ze haar kop weer weg van de to-be om weer naar het uitzicht te kijken. Ze hield Wren wel goed in de gaten, voor ze weer iets doms zou doen.

Wren haar grapje werd niet echt gewaardeerd, want twee strenge ogen keken haar aan. Nou zeg. Wat was er nou dat niemand in deze hele tribe lol kon hebben? Wren rolde haar ogen en mimede haar woorden geruisloos na met haar mond. In de rivier vallen. Ja, duh, natuurlijk deed ze dat niet. ‘Oh, dat gebeurt niet hoor,’ bracht ze dan ook uit alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Ze zwiepte met haar staartje tegen de grond. Het was weer even stil. Meteen keek ze weer naar de gevlekte poes. ‘Wat doe je?’ vroeg ze toen verveeld. Er leek niet veel spannends te gebeuren. Misschien kon Wren hier wel vissen! Ze had het immers van Appleblossom geleerd hoe het moest. En er zouden hier vast veel grotere vissen zwemmen dan in dat stomme, kleine poeltje. Ze strekte haar kop dan ook wat verder over het water, turend of ze iets zag zwemmen tussen het kolkende schuim.

  Ze zag wel hoe Wren haar woorden geruisloos nasprak, maar ze besloot er maar geen aandacht aan te besteden. Wasted energy really. 'Oh, dat gebeurt niet hoor,' bracht Wren uit alsof het echt nooit zal gebeuren.
  Shimmer rolde met haar ogen. Niet als ik je er niet vanaf zou duwen nee, dacht ze met een zucht. Niet dat ze dat ooit zou doen, maar de gedachte was wel verleidelijk. Het was even stil en Shimmer genoot weer van de rust. Natuurlijk had je het harde ruisen van het water, maar dat was inmiddels achtergrond geluid geworden. Helaas moest Wren de stilte weer verstoren.
  'Wat doe je?' vroeg de to-be verveeld voordat ze haar kop uitstrekte en het water in keek.
  Shimmer richtte haar ijzige blauwe ogen op haar en zuchtte. 'Ik zit. En ik kijk,' antwoordde ze eerlijk. 'Moet je ook eens proberen.'

Shimmer antwoordde dat ze zat en keek. Wren trok een verbaasde kop toen ze zei dat ze het ook een keer moest proberen. ‘Maar dat is saai,’ bracht ze er stellig tegenin. ‘En het levert niets op,’ bromde ze er vervolgens achteraan. Ja, Shimmer was nu niet bepaald prooi aan het binnen harken of de grot aan het beschermen. Maar Wren zou wel eens laten zien dat ze óók kon jagen. Ze kon vast een vis vangen. Wren schuifelde wat dichter naar de waterrand, de zand die onder haar poten opstoof werd direct verzwolgen door de woeste rivier.  Maar Wren zag niets tussen het schuim, de kolkende wateren en de snelle stroming. Ze dacht dat beren hier joegen op vis, zoals ze had gehoord in de verhalen. Maar ze was ook geen beer, ze stond ook niet stevig genoeg voor het slaande water. Maar als ze vliegensvlug was, zou ze het wel kunnen, als ze maar een vis kon zien. Wren was niet een van snel opgeven, dus ze kroop nog iets dichterbij, totdat ze slechts een teenlengte van het duizelende water verwijdert was. En op dat moment tilde ze een van haar poten op en strekte het naar de oppervlakte.

  'Maar dat is saai,' bracht Wren uit, waardoor Shimmer wel even met haar ogen moest rollen. 'En het levert niets op,' bromde ze er achteraan.
  Shimmer rolde nog eens met haar ogen, want och, dit kind. Gelukkig richtte ze haar ogen weer op tijd terug naar Wren om te zien hoe ze voorover gebogen stond over de rand en net haar poot op wilde tillen, alsof ze wilde vissen in de rivier. Geschrokken door deze zeer domme actie van de to-be schoot Shimmer naar voren en greep haar nekvel in haar bek. Snel trok ze de calico weg van de rand om er vervolgens tussen te gaan staan. No way dat Wren dat nog een keer ging doen.
  'Waar denk jij mee bezig te zijn?' siste ze boos, maar nog steeds geschrokken. 'Dit water is veel te wild om in te vissen, gek! Als je erin valt ben je dood!' Was dat niet wat ze zei in het begin toen ze haar een duwtje gaf? Was ze toch zo dom dat ze het echt niet wist??
  'Nog een keer en je krijgt hele grote problemen, jongedame, of zelfs de dood.' Ze keek Wren streng aan en maakte haarzelf wat groter, zodat haar woorden echt tot haar door zouden dringen.

Wren keek met fascinatie over het water, totdat ze opeens een harde ruk aan haar nek voelde en ze achteruit werd getrokken. ‘Hey!’ riep ze verontwaardigd. Totdat ze opeens oog in oog stond met een woeste Shimmer. Wren legde demonstratief haar ogen in haar nek en ze trok haar lip iets op. Alsof zij wist hoe dat moest? Kon Shimmer überhaupt wel vissen. Wren had het van Appleblossom geleerd! ‘Ik ga er heus niet invallen hoor!’ kaatste ze terug naar de poes. Maar Shimmer was druk bezig met dreigementen te maken. Alsof Wren dood zou gaan. Ze kreeg er echt zin van om haar tong uit te steken. Totdat ze plotseling over de schouder van Shimmer wat opmerkte in de lucht en Wrens helderblauwe ogen groot werden. ‘Ohhh!’ sprak ze vol verwondering. Weer zo dichtbij! De arend gleed stilletjes door de lucht. Wren sloeg een paar keer opgewonden een pootje tegen Shimmer haar schouder aan. ‘Kijk, een arend!’ sprak ze, waarna ze haar poot uitstrok en erna wees. Wren was allang weer vergeten dat ze net een standje van de poes had gekregen. ‘Laten we hem neerhalen! Samen kunnen we hem heus wel vangen,’ fluisterde ze strijdlustig, waarna ze in een sluiphouding stortte en richting een nabije struik sloop, de arend niet uit haar zicht laten gaan.

  Helaas voor haar, of meer voor Wren, nam de jonge to-be het niet serieus. Ja, ja, ze zal er heus niet invallen, totdat het wel een keer gebeurd en ze echt dood is. Shimmer was benieuwd wanneer dat ging gebeuren, maar zolang zij in de beurt was gebeurde het zoiezo niet. Daar zorgde Shimmer wel voor.
  'Ohhh,' sprak Wren plots uit vol verwondering. Shimmer was even verbaasd door deze rare reactie, maar legde toen haar oren weer wat platter in haar nek. Als ze er weer onderuit probeerde te komen...
  Wren tikte haar toen een paar keer enthousiast tegen haar schouder en al snel wilde Shimmer haar erop aanspreken, totdat Wren het volgde uitsprak: 'Kijk, een arend!'
  De grote poes keek geschrokken achterom en zag daar inderdaad een ader vliegen, veel dichter bij de grond dan haar lief was. Ze wist dat een arend het niet snel zou munten op een grote kat zoals zij, maar een kleinere zoals Wren was een prima prooi.
  'Laten we hem neerhalen! Samen kunnen we hem heus wel vangen,' fluisterde Wren toen met strijdlust in haar stem, voordat ze een struik opzocht en daar naartoe sloop.
  'Oh nee, jongedame, geen sprake van,' miauwde Shimmer streng en volgde haar op de poot. 'Die arend is veel te groot om aan te vallen, zelfs als we met z'n tweeën zijn,' siste ze in haar oor. 'We moeten hier weg, voordat hij aanvalt. Kom.' Ze wenkte de to-be nog eens extra met haar staart en duwde haar de goede kant op, weg van de ruisende rivier. Ze zouden snel wat betere beschutting moeten vinden, een grot of iets dergelijks. Ze was in ieder geval niet van plan Wren uit het oog te verliezen, waardoor ze haar ook voor liet gaan. Je wist immers nooit wanneer ze nog eens een dom plan in werkelijkheid zou brengen.

Wren haar ogen waren gevuld met wild enthousiasme, gevestigd op de prachtige vogel die met krachtige vleugelslagen door de lucht manoeuvreerde, glijdend op de luchtstromen. Wren was vernoemd naar een minuscuul vogeltje glijdend op de wind, niet op een krachtige adelaar die als een schaduw hing, doodstil, op zoek naar prooi. Maar al snel werd haar idee de kop in gedrukt. De oudere cave-guard vond het namelijk maar niets. Ze wilde haar niet helpen de adelaar naar de grond te werken. Allemaal waren ze even saai, ze durfden niets. Ze wilde niet het avontuur proeven. Nee, ze wilden het op veilig spelen. Saai. Nee, Shimmer eiste dat ze moesten vluchten, met hun staart tussen de poten. Een uitdagende blik wierp ze naar de gevlekte poes, in haar ogen schoten de vonken. Maar Shimmer was al vertrokken en gebaarde haar mee te komen. Wren bleef even aarzelen, haar nagels uitgeslagen en in de grond geboord. Maar zelfs de kleine, gevlekte poes wist dat ze het in haar eentje niet zou redden. Ze kreeg zelfs een duw tegen haar schouder. ‘Hey!’ kwam er verontwaardigd uit haar bekje. ‘Ik kan heus wel zelf lopen,’ siste ze pissig. Daarna liep ze met slepende poten achter Shimmer aan. Maar ze deed niet haar best om zich te haasten. Steeds keek ze over haar schouder, naar de adelaar die nog steeds in de lucht hing. Je kon vanaf hier zelfs zijn witte kop zien, de witte staartveren. Ooit zou ze het doen. Ooit zou ze er één vangen.

De jonge poes siste verontwaardigd dat ze zelf wel kon lopen, maar zoals het er nu uit zag kon ze toch niet zo heel goed lopen. Shimmer keek de to-be streng aan. 'Kom op dan, ik zie er niks van,' daagde ze Wren uit. Ze had zo'n idee dat haar uitdagen om iets te doen de enige manier was om haar echt iets te laten gaan doen. En dit was nog eens van levensbelang ook. Haar wereldje was nog zo klein en zonder gevaren geweest. Je moest oppassen in de bergen, iets wat Wren Gliding on Morning Breeze nog moest leren.
De oudere poes hield intussen de adelaar scherp in de gaten. Het was iets van hen verwijderd, maar het hield hen goed in de gaten. Voor je het wist zette hij de aanval in, en zeer waarschijnlijk was Wren zijn doel. Shimmer bleef daarom dicht bij de jonge poes in de buurt om haar te beschermen. Gelukkig kreeg ze al snel een grot in het oog, waar ze dan ook de to-be voorzichtig heen duwde.
'Die kant op, naar die grond. Blijf in de buurt,' miauwde Shimmer Reflecting on Water, haar stem streng maar wel iets zachter dan eerst.

Wren rolde haar ogen, schudde zichzelf los van de saaie poes en zette het op een lopen. Ze zou dan maar gewoon voor haar uit moeten blijven en haar korte staart vervelend in haar gezicht zwiepen. Maar voor ze het wist werd ze een grot in geparkeerd en ze snoof eens verontwaardigd toen ze zich in de kleine ruimte nestelde. Ze zag bijna niets en ze draaide haar kop heen en weer. Vervolgens botste ze "per ongeluk" tegen Shimmer op en ging vervolgens demonstratief zitten. ‘Oops,’ mompelde ze nog even zacht, waarna ze haar kopje even weer door de ingang van de grot deed en naar buiten keek. De arend leek alweer foetsie. Een teleurstellende zucht gleed over haar lippen. ‘We hadden hem heus wel aan gekund,’ miauwde ze nog knorrig.

Ze was blij dat ze de grot bereikt hadden, maar ze was minder blij met de acties van Wren. Ze ging voor haar zitten en leek niet meer te willen bewegen. 'Oops,' mompelde ze zacht, maar Shimmer wist dat ze het expres deed. De oudere poes bromde dus ook wat, maar liet het gaan. Ze ging naast haar zitten, maar wel aan de buitenkant van de grot. Zij was de grootste en sterkste hier, en had duidelijk ook meer ervaring. Als de arend iemand zou pakken wilde ze liever dat zij dat was dan de jonge Wren. Die overigens even de grot uit keek.
'We hadden hem heus wel aan gekund,' miauwde ze knorrig. Shimmer keek haar aan en zuchtte.
'Nee Wren, dat hadden we niet. Jij hebt ten eerste geen ervaring met arenden en je bent ook niet sterk genoeg. Ik zou dat beest ook niet in m'n eentje aan kunnen. Ik ben blij dat we veilig zijn hier zo. Je wilt geen gevecht met een groot roofdier zoals dat.' Beter knoopte de to-be de informatie goed tussen haar oren, maar daar twijfelde ze eerlijk gezegd wel over. Ze had geluk dat zij er was geweest, anders was ze er nu misschien niet meer geweest. Of hevig gewond geraakt.

Shimmer was compleet niet onder de indruk. Nee, ze leek boos. En vervolgens bleef ze maar mekkeren dat ze niet de arend aan hadden gekund. Wren wilde gewoon eentje een keer neerhalen en als prijs mee nemen naar de grot. Dan zou ze kunnen laten zien hoe goed ze wel niet was, hoe trots de tribe op haar kon zijn. Ze was de allerbeste cave-guard van de hele tribe! Niet Shimmer, want Shimmer durfde niet eens te vechten. ‘Ik ben wel sterk genoeg,’ prevelde ze dan ook onder haar adem. Ze liet zich niet zomaar kleiner praten. Ze keek nog een keer buiten de grot. De hemel leek kalm. Daarom stapte ze ook weer wat verder naar buiten, haar ogen in de lucht. ‘Hij is weg hoor,’ miauwde ze, waarna ze weer uit de grot liep. Ze wilde eigenlijk geen seconde langer bij Shimmer blijven, de saaie muis!

Wren prevelde wat over dat ze wel sterk genoeg was. Ja, heus. Totdat ze opeens gedood werd door die vogel. Shimmer besloot er maar niet op te reageren. Hopelijk zou ze het ooit gaan leren, op de harde manier of niet. De to-be keek nog eens de grot uit, en Shimmer volgde haar. Ze keek goed omhoog maar ook naar voren. Wat als de arend had besloten te wachten tot ze de grot uit kwamen? Dat leek blijkbaar niet in Wren's kop om te gaan.
'Hij is weg hoor,' miauwde ze terwijl ze de grot uitstapte. Shimmer volgde haar snel en bleef dichtbij de jonge poes zodat ze haar kon beschermen mocht dat nodig zijn. Ze liet haar blik goed de hemel en de rotsen afgaan, op zoek naar onverwachtse bewegingen van een vogel. Ze zuchtte.
'Ziet ernaar uit dat hij weg is. Je hebt geluk gehad jongedame,' miauwde ze en ze keek Wren weer even streng aan.

Ja duh, natuurlijk was hij weg. Waarom geloofde niemand haar ooit? Ze keek opstandig naar de grijzige poes en ze legde haar oortjes plat in haar nek. Stomme Shimmer, ze kon wel verder lol maken in haar eentje. Want Wren zou niet meer haar best gaan doen en de ander vermaken. Wren rolde met haar ogen toen de poes ook nog claimde dat ze "geluk" had gehad. Het was geen geluk. Wren had de vogel best aangekund voordat ze een grot in was gedrukt. Ze keek knorrig naar de ander. ‘Ja, het was weer leuk,’ miauwde ze sarcastisch. Ze zwiepte met haar staart en zonder nog een woord vuil te maken aan de cave-guard, sprong ze verder de richel weer op. Ze wilde niet meer met Shimmer praten, dus adios amigo. Zonder nog om te kijken liep Wren terug richting de hooglanden.

- Wren topic uit

Wren was dus alles behalve gecharmeerd van haar acties. Maar ja, ze had het enkel en alleen gedaan om haar te beschermen. En haarzelf ook natuurlijk, want in haar eentje zou ze zo'n vogel ook niet aankunnen. Ze was misschien groot en gespierd, maar als ze het er al levend van af zou brengen zou ze ernstig gewond zijn.
'Ja, het was weer leuk,' miauwde Wren sarcastisch. Shimmer kon het niet helpen om met haar ogen te rollen toen de jonge poes omdraaide. 'Mhm, super.' De Cave Guard zuchtte diep terwijl ze de calico nakeek. Wat een eigenwijze poes was dat toch, bedacht ze en ze schudde haar kop. Ach ja.


- topic uit