The Day they died

Er heerste een goede sfeer in de grot vandaag. Misschien was het de geslaagde jacht, die de prooistapel hoog maakte, misschien was het het gouden licht dat door de waterval scheen en ieders hart een beetje oplichtte. Toen Day dit tafereel bekeek, bleef zijn blik bleef hangen op een donker figuur dat de Cave of Pointed Stones in glipte. De Chief fronste in lichte verbazing, zijn kop een beetje schuin. Skyteller en Shroud of Fallen Stars waren buiten, wist Day, dus er was niemand in de grot die deze bezoeker kon ontvangen. Hij stond op en volgde de kat door de tunnel die uitkwam op een holte met vele puntige rotsen die omhoog en omlaag staken, naar elkaar reikend en elkaar in sommige gevallen rakend. Het was een bijzondere plek. Zeker in de nacht moest het maanlicht hier een zeer gewijde sfeer oproepen, maar de weinige keren dat Day hierbinnen was geweest, had in plaats van de maan de zon geschenen, zoals ook nu. "Crow with Black Feathers", miauwde hij. "Wat brengt jou naar de grot van de Healer?" Het was niet gebruikelijk voor katten om hier te komen, zeker niet in Skytellers afwezigheid.

De to-be begroette Day, maar daarna stokte zijn stem. Pas na een paar tellen sprak hij verder. Day glimlachte. Hij was niet op de plaats geweest waar Crow hem had gezocht, maar de to-be had wel zijn aandacht weten te trekken door de Cave of Pointed Stones te betreden, dus in zekere zin was hij in zijn opzet geslaagd. "Nu, ik heb je gevonden", miauwde de Chief vriendelijk. Zijn blik gleed kort over de zwarte kater, over zijn hangende schouders en nerveuze staart. "Moest je weer aan je ouders denken?" raadde Day met zachte stem.

Crow leek eventjes uit het veld geslagen en Day wist dat hij het bij het juiste eind had nog voor de zwarte kater had gesproken. Day liet een kalme zucht aan zijn lippen ontsnappen en krulde zijn staart troostend om Crow heen. Hij begreep maar al te goed hoe hij zich voelde, ook al had hij zelf het grote geluk zijn vader nog iedere dag in de wereld van de levenden te mogen zien. Crow was nog erg jong geweest toen zijn ouders overleden en het was al lang geleden, maar zelfs voor de tijd was het moeilijk om een dergelijk gemis te helen. "Ik begrijp het", miauwde Day. "Tide en Ocean waren goede katten, ook ik mis ze. En ik denk dat ze jou ook missen, hun grote zoon" Crow was flink gegroeid sinds die dag.

Crows stem klonk wat benepen. Day legde zijn snuit even troostend op de kop van de To-be. "Je zult ze terugzien, Crow", miauwde hij warm, vriendelijk. "Op een dag zullen wij allemaal de katten terugvinden die we ooit verloren hebben. De sterren zullen ons met hen herenigen." Hij glimlachte zacht. "En tot die dag komt, kunnen we leven met hun herinnering in ons hart. Laat die herinneringen er zijn, misschien met verdriet, maar vooral met liefde." Hij tilde zijn kop op om de jonge kater aan te kijken. "Wat herinner jij je van ze, Crow?"

Crow leek inderdaad wat stijfjes van het gespannen stilzitten. Day kende het gevoel wel, van lange, koude dagen op wacht waar je ineengedoken op je rots zat om zo veel mogelijk warmte vast te houden. Je werd dan zo één met de rotsen om je heen dat het je lichaam wat moeite kostte om zich te realiseren dat het niet daadwerkelijk van steen was gemaakt. "Daarheen waar de wind waait", antwoordde Day toen Crow vroeg waar hij heen wilde, en met die woorden liep hij weg. Bij de ingang van de grot keek hij even om om te zien of Crow hem volgde.

Crow zag er al een stuk opgewekter uit, zag Day tot zijn voldoening. Zo zag je maar, soms konden een paar vriendelijke woorden genoeg zijn. Het verlies van ouders was iets waar de meeste katten in hun leven mee te maken kregen, sommigen vroeger dan anderen. Het gemis was iets wat je altijd wel bijbleef en soms was het goed om daar even bij stil te staan en jezelf de ruimte te geven dat verdriet te voelen. Toch was het ook belangrijk om er na een moment weer van weg te stappen, door te lopen en de rivier te volgen. Day keek goedkeurend naar de Cave Guard to-be die automatisch de lucht controleerde toen ze de grot verlieten. Het was een belangrijke reflex. Day volgde de jonge kater in een bedaagder tempo en toen hij hem ingehaald had, koos hij de route richting de Highlands - want nergens woei de wind als daar.