Did that leaf just fall?

Met grote ogen staarde Dusty naar buiten, zijn kop iets scheef houdende. Na een heftige regenbui was het zonnetje eindelijk doorgebroken, en nu wou hij naar buiten. Het jonge katertje hield zijn kop eventjes scheef en drukte zijn rozige neusje tegen het raam aan. Hij wou naar buiten! De beslissing was net genomen en moest nu uitgevoerd worden! Eerst tikte hij met zijn pootje ietwat tegen het raam aan, en daarna begon hij er met zijn kopje tegenaan te duwen, het raam gaf echter niet mee. Moest hij dan echt door het kattenluikje? Opnieuw drukte hij zijn kopje tegen het raam aan. Nee, dit ging waarschijnlijk echt niet werken. Met een licht fronsje liep hij dus toch maar tussen de planten van de vensterbank door en sprong hij op de zachte, met vloerkleed bedekte grond. Op een drafje maakte het katertje vaart naar het kattenluikje en hij wrong zich er doorheen. Het luikje klepperde nog ietwat achter hem terwijl de koele herfstlucht hem in het gezicht sloeg, nog vochtig van de regen.
Met grote ogen keek Dusty rond, de bladeren waren langzaam begonnen met verkleuren, en heel af en toe viel er zelfs eentje naar beneden! Geweldig! Met een speels geluid sprong hij achter het eerste de beste vallende blad aan, hem beet proberende te pakken met zijn nog ietwat onhandige pootjes. Het belletje aan zijn halsband rinkelde vrolijk terwijl hij zich op zijn rug op de grond liet vallen en met zijn achterpoten tegen het blaadje trappelde.

Grote groenige oogjes staarde naar buiten. Er was net water naar beneden gevallen. Ze had al eerder regen zoals haar Papa het noemde gezien, maar dit was veel heftiger, een storm.. En de blaadjes waren verkleurd van het groen dat ze had gezien toen ze eerst haar oogjes had geopend naar het bruinrode dat het nu was. Mimi was nu bijna 3 maanden oud, oud genoeg om er alleen op uit te gaan! Ze geloofde niet in wat haar mama zei dat de buitenwereld gevaarlijk was. Ze wou op onderzoek uit, de katten leren kennen die ze af en toe zag vanuit haar vaste plekje. De weide wereld in en niets zou haar tegenhouden! Met die gedachte sprong ze van de vensterbank en trippelde naar het ding wat haar vader een kattenluikje noemde, hetgeen waar hij een paar keer door was verdwenen en weer was terug gekomen. Met kleine opgewonde sprongetjes trippelde ze er naar toe. Keek nog een keer snel om haar heen, maar haar moeder had het te druk met haar broertjes en zusjes. Ze glimlachte zachtjes en sprong zo zacht als ze kon door het luikje. Het maakte bijna geen geluid en Mimi stoof weg voor haar moeder haar zou komen ophalen. Haar oogjes werden groot terwijl een lichte wind aan haar vacht rukte. Dit was zo vreemd, zo nieuw en zo mooi! Ze snorde bijna toen ze even verderop achter een paar hekken beweging zag, wat was dat? Mimi besloot op onderzoek uit te gaan en kroop door een kier in een hek. Dat herhaalde ze een paar keer tot ze op het zelfde gebied kwam als de beweging, het bleek een katertje te zijn, groter als zij was. Duidelijk ouder, hij speelde met iets van een blaadje en hij had iets om zijn nek dat rinkelde. Al met al was het een vrolijk gezicht en Mimi grinnikte even zachtjes. "Hallo!" Riep ze lachend naar het katertje en ging zitten. "Ik ben Mimi en jij bent?" Vroeg ze lachend en likte even over haar pootje. "Zou ik mee mogen spelen?" Snorde ze en keek hem met twinkeloogjes aan. Zou ze een vriendje maken? Ze had genoeg van haar stomme broertjes en zusjes, alleen maar omdat ze een andere vachtkleur had mocht ze niet met ze spelen, maar deze kitten had ook geen rode vacht. Misschien zou hij haar niet pesten? Zou hij haar aardig vinden en met haar willen spelen. Mimi hoopte het maar terwijl ze lichtelijk ongeduldig wachtte op het antwoord van het katertje.

Vrolijk gelach ontsnapte uit de bek van Dusty terwijl hij het blaadje weer omhoog trapte, de lucht in. Met grote ogen keek het jonge katertje naar het verkleurde blad terwijl het weer langzaam naar beneden terug dwarrelde. Weer zette hij zijn achterpootjes er tegen aan, om het opnieuw de lucht in te werpen. Dit ging nooit vervelen, het was veel te leuk! Hij kwam uiteindelijk toch maar omhoog, want zijn rug werd een beetje koud. De grond was lang niet zo warm als zijn lekkere dekentje! Een paar geluiden bereikten zijn oren, die hij prompt spitste. Voorzichtig keek hij om, recht in de ogen van een klein poesje, nog jonger dan dat hij was. Voorzichtig hield Dusty zijn kopje scheef, hij had nog dat poesje gezien. Terwijl hij deze beweging maakte, rinkelde het belletje aan zijn halsband weer vrolijk. Was ze nieuw in de buurt? Vroeg hij zich af. Het blad dwarrelde naar beneden, en streek voorzichtig voor zijn voorpoten neer. "Hallo!" Begroette het poesje hem. "Hoi!" Miauwde Dusty vrolijk terug, hij sprong weer omhoog uit zijn zittende positie, en landde weer op vier poten. "Ik ben Mimi en jij bent?" Vroeg het poesje, Mimi, vervolgens. Dusty liet weer een vrolijke lach zien, "Mijn naam is Dusty!" Reageerde hij vrolijk, "Ben jij hier nieuw in de buurt Mimi?" Vroeg hij vervolgens, zijn kop opnieuw scheef houdende, samengaande met het vrolijke gerinkel van zijn belletje. "Mag ik meespelen?" Vroeg Mimi vervolgens. Enthousiast knikte Dusty, "Natuurlijk! Is heel gezellig!" Miauwde hij, met een nog bredere lach.