Run

Misschien was het vandaag tijd voor een verandering in zijn leven. Even kantelde de jonge knul zijn kopje wat waarna hij rustig staarde naar de velden voor zich. Hij zat hier al uren. Hij was nog best ver van de grens, want tja, zijn doel was niet echt om daar heen te gaan. In tegendeel... Vandaag zou hij een konijn van de velden stelen. En nee! Hij wilde uiteraard niet de velden op lopen en zo een konijn stelen van een ander. Want tja, dan zou hij vast een klap in zijn gezicht krijgen. Nee, vandaag wilde hij graag een opgejaagde prooi vangen als het de grens over was. Niet veel katten waagde het om over de grens te gaan, zelfs niet als ze aan het jagen waren. Brittlepaw had er goed over nagedacht en na even gemalen te hebben had hij zo te pakken genomen. Als hij dan niet zelf een fitte prooi kon vangen, dan moest hij maar een prooi weten te stelen van iemand die het al had opgejaagd. Hij vond het een strak plan en volgens zijn koppie had het een goede slaagkans. Nu, moest hij natuurlijk wel eerst iemand hebben die de prooi over de grens zou jagen. Hij kon immers geen dieren vangen die er niet waren. Als hij terug zou keren naar het kamp met een hap gras in zijn mond dan zouden de anderen heb vast uitlachen of juist kleineren en dat was het laatste dat de gevlekte apprentice wilde. Nee, hij wilde vandaag tonen aan de anderen dat hij iets kon. En als dat niet ging met ruwe, rauwe kracht, dan moest het maar met zijn kopje. Hij was niet snel, hij was niet sterk... Maar hij had wel brain power... Toch? Hij hoopte het, want als het bleek dat dit plan een compleet fiasco was... Dan tja, dan zou hij waarschijnlijk nogal van slag zijn. Of hij zou huilen? Euh... Nee, natuurlijk niet! Hij wilde niet wak ofzo zijn. Hij wilde zichzelf bewijzen, als een echte shadowclanner. En shadowclanners die hoorden helemaal niet te huilen. Nee, hij ging niet huilen! Kordaat hapte hij even naar adem waarna hij kort even weer zijn ogen tot spleetjes drukte. Hij moest het weten, hij moest het doen! Een lichte zucht glipte van zijn lippen af waarna hij even kort zijn pootjes wat verzette onder hem. Hij was stijf en zijn poten begonnen te prikkelen van irritatie. Niemand kon zo lang stilzitten, laat staan in deze houding. Zo door de benen zakken en staren voor je was ook echt niks, maar Brit was zeker van zijn stuk en hij wist dat dut het was. Hij zou het maken vandaag en doen wat gedaan moest worden. Hij zou bewijzen voor eens en altijd dat hij het kon en dat hij wel kon jagen! Hij zou geen elder worden, nee hij wilde strek zijn en onafhankelijk van de rest. Vandaag was de dag dat hij een prooi zou vangen, een prooi die normaal aan windclan toe behoorde, maar nu van hem zou worden. Hij voelde het wel komen hoor! Elk moment kon het gebeuren... Jup... elk moment.

- Open