What it means to be strong

Ze werd er dus echt helemaal verdomme gestoord van. Haar zusje was nu al Feverdream, dat stomme vriendje van Pepperpaw was al Settleddust en alle andere, minderwaardige, domme apprentices die het zoveel minder hadden verdiend dan haar droegen allemaal al hun verdomde warriornaam. En zij? Zij was nog altijd Wolfpootje, zielepootje, de veels te oude apprentice die haast niet meer in de den paste. Ze had laatst geprobeerd om Tallstar eens te vertellen wat ze waard was, maar ze kon nog beter proberen een filosofisch debat te voeren met een dove kitten. Dus deed Wolf iets was Wolf nooit deed, ze slikte haar trots in. De poes had dan wel heel zorgvuldig gewacht totdat er niemand was die hen kon horen om dit tegen haar te gebruiken, maar stapte toen nukkig naar Waspsting toe. "Waspsting?" bromde ze en keek de oudere poes niet aan terwijl ze naast haar kwam zitten, onbegonnen met hoe ze dit nu wel niet moest doen. Hoewel ze Waspsting nog steeds verachtte voor de beschamende straf die ze haar maanden geleden had opgelegd, wist ze wel dat ze gerespecteerd werd in de clan, zelfs door Tallstar en Acorndust. "Zou je me, uh, willen helpen met iets?" vroeg ze wat lomp en veegde met haar poot over de grond. Starclan, ze voelde zich net weer een domme kit naast haar moeder. Alleen hoopte ze dat deze haar niet zou slaan.

&Waspsting B)

Ondanks haar zelfverzekerde en autoratief karakter, was Waspsting geen extravert. Ze hield van haar tijd alleen en zonderde zich zo nu en dan af van haar clangenoten. Op momenten als deze wilde ze dan ook liever niet gestoord worden, wat niet heel moeilijk was, aangezien er niet veel anderen aanwezig waren in het kamp op dit moment. Nu had ze een mooi plekje uitgezocht, schuin achter de warriorsden, waar ze op een beschutte plek zat zodat de zon niet zo genadeloos neer zou schijnen op haar dikke vacht. In de schaduw was de temperatuur een stuk beter. Bovendien viel haar vacht hier totaal niet op voor de gemiddelde kat.

Toch was ze ook te vinden als je naar haar op zoek was. En blijkbaar was Wolfpaw dit, aangezien deze haar kant op kwam. Geïnteresseerd spitste Wasp met haar oortjes toen ze eenmaal doorhad dat de apprentice werkelijk voor haar deze kant op liep. Dat maakte ze niet vaak mee bij Wolfpaw. Haar naam werd vragend uitgesproken en met licht opgetrokken wenkbrauwen keek de pers de ander aan. "Goedemiddag, Wolfpaw," begroette ze de ander, waarbij ze uiteraard een notitie in haar hoofd maakte over het gebrek van een nette, respectvolle begroeting van de ander. Toch rekende ze dit bij Wolfpaw net wat minder streng af dan bij menig ander apprentice, aangezien ze wist dat respect voor hogere rangen er bij haar nog niet heel goed ingestampt zat. Dit alleen was niet genoeg voor Wasp om wat lakser te zijn met de apprentice; de doorslaggevende factor was dat ze Tallstar als mentor had, iemand waarvan ze wist dat hij waarschijnlijk niet ontzettend zijn best deed om het eerder genoemde respect bij te brengen bij Wolfpaw.

Bovendien leek Wolfpaw uit haar comfort zone te stappen. Dit werd al snel duidelijk aan hoe kleintjes de vraag die haar gevraagd werd uitgesproken was, en de lichaamshouding die Wolfpaw hierbij had toen ze dit deed. "Vertel, Wolfpaw, waarbij zou je mijn hulp willen?" beantwoorde Waspsting met een neutrale stem, immers zou ze pas akkoord gaan met de ander als ze wist wat die van haar wilde.

Waspsting was altijd zo ingetogen, zo beleefd, zo in balans. Het irriteerde Wolf omdat het haar zo onaangedaan en ontastbaar leek te maken. Misschien was dat ook wel deels waarom ze katten nog wel eens vol liefde tot het uiterste probeerde te drijven, omdat als ze hun controle verloren ze pas in kon zien dat ook zij katten met fouten en gebreken waren. Hoe dan ook, ze had iets anders om zich op te focussen nu. "Vertel, Wolfpaw, waarbij zou je mijn hulp willen?" ze knarste hoorbaar met haar tanden en checkte nog één keer of er niet iemand was die mee kon luisteren, in het bijzonder Sinclaw. "Ik verdien het om warrior te worden, ik werk hard, ik jaag veel, ik ben sterk en ik doe alles voor de clan," ze zette haar klauwen diep in de grond, waarbij zowel haar vurige passie als diepe frustratie bleek. "Maar Tallstar ziet dat niet, ik wil het hem laten zien," bromde ze, duidelijk dat dit moeilijk voor haar was om toe te geven. Het was niet echt een vraag, maar beter kon ze het niet onder woorden brengen.

Het was haast humoreus om te zien hoe lastig Wolfpaw het vond om haar om hulp te vragen, echter wist Waspsting beter en wist ze dat dit helemaal geen grappige situatie was. Het was niet zomaar dat Wolfpaw hier zo'n moeite mee had, immers was er voor ieder gedrag een verklaring en ze wist zeker dat er hier ook eentje achter zat. Sinclaw stond er niet bepaald om bekend een supportieve moeder te zijn; vaker dan eens had Waspsting haar haar kinderen zien afsnauwen. Bovendien was de vader niet erg betrokken bij de opvoeding van zijn kinderen en dan kreeg je problemen als dit, om nog maar niet te spreken over het ontzettende temperament van de apprentice voor haar.

Toch was het niet in de handen van Waspsting om hier wat aan te doen, hoe graag ze dat ook zou willen. Ze was niet de mentor van Wolfpaw en je bemoeien met andermans privezaken in de clan was nu eenmaal not-done. Iedereen mocht dan wel bij elkaar wonen, maar er moest toch sprake zijn van redelijke vrijheid, anders zou een opstelling als deze nooit werken.

De woorden die Wolfpaw uitsprak waren misschien lichtelijk te verwachten. De apprentice stond niet bekend om haar geduld en nu ze de zestien moons aangetikt had was het geen zonde om je aan zo'n zaak te ergeren. Dus knikte Wasp op de woorden van de ander, maar keek haar wel serieus en misschien toch lichtelijk op haar plek zettend aan. "Wolfpaw, vertel mij eens zonder al te veel naar die emoties van je te luisteren. Waarom denk je dat je nog geen warrior bent geworden?" vroeg ze toen, misschien een reactie die de apprentice niet helemaal zag zitten maar eentje waar Wasp wel mee zou reageren, precies op haar eigen manier, met een wijze les erin die nu nog onduidelijk was maar die later onthuld zou worden.

De blik van Waspsting was serieus maar had toch iets afkeurends, alsof ze naar een misdragend kind keek. Wolfpaw sloeg wat geërgerd met haar staart op de grond, veels te snel gepikeerd door dat soort dingen. Toch gaf ze Waspsting de ruimte om te spreken. "Wolfpaw, vertel mij eens zonder al te veel naar die emoties van je te luisteren. Waarom denk je dat je nog geen warrior bent geworden?" het was een vraag die ze niet helemaal verwachtte, waardoor een frons op haar gelaat kwam. Toch hoefde ze niet lang na te denken over een antwoord. "Omdat ze me haten," sprak ze resoluut, de woede maar ook pijn duidelijk hoorbaar in haar stem. Ze keek Waspsting kort recht aan, maar wendde toen haar blik af. Het was duidelijk dat ze haar woorden oprecht geloofde en dit niet slechts zei om onder haar eigen gebreken uit te komen. In haar belevingswereld was het echt Wolf tegen de wereld. Ze sloeg haar klauwen indien mogelijk nog dieper in de grond. "Ze haten me allemaal omdat ik niet over me heen laat lopen, omdat ze me onhandelbaar vinden. Maar ik zou alles doen voor deze verdomde clan! Ik zou voor ze vechten, voor ze sterven, maar dat boeit natuurlijk geen hond," Waar ze eerder nog haar emoties wat in toom had kunnen houden, stonden de haren op haar rug nu overeind en zwiepte haar staart geagiteerd heen en weer. "Nee ik ben alleen maar de stomme, boze Wolfpaw die deze watjes niet kunnen hebben, dus als ze niets meer te zeggen hebben slaan ze me maar in het gezicht en zijn dan hartstikke tevreden met zichzelf," ze snoof en  keek de ander met felle ogen aan, haast alsof ze haar uitdaagde om haar dan ook maar te slaan, kijken of ze zo snel over de rooie te trekken was. Of misschien alsof ze het al verwachtte, maar simpelweg niet terug zou deinzen.

Hoewel Waspsting de apprentice een simpele opdracht had gegeven, bleek deze onmogelijk te zijn. Ze geloofde niet dat Wolfpaw door had dat ze na de eerste zin al weer compleet gedreven werd door emoties, zonder dat ze hier even afstand van kon nemen om te kijken of dit werkelijk waar was. Dat was een groot verschil tussen hen twee. Hoewel het lastig kon zijn, om zulke verschillen te hebben, was het ook iets waar je van kon leren.

De stroom van woorden die Wolfpaw uitte waren duidelijk erg diep genesteld in haar hart. De passie die in haar zinnen stak was aandoenlijk. Dat ze zo heilig geloofde dat de clan haar haatte, was lichtelijk pijnlijk voor de pers, die toch echt wist dat dit niet waar was. Wolfpaw was lastig -- maar stiekem waren de lastigste het leukst. Het was dan ook jammer voor Wasp om te zien dat de apprentice haar zo uit leek te dagen om hetzelfde te reageren. Alsof Wolfpaw haar gevoelens niet bij haar zou mogen uiten. Alsof ze gestraft zou worden voor het feit dat ze om hulp kwam vragen over iets waar ze radeloos over was. Want dat was niet hoe Waspsting was. Ze was misschien streng, maar niet onredelijk; straffen die gegeven werden door de senior warrior waren altijd verdiend.

"Wolfpaw, ik wil je graag een verhaal vertellen. Niet één die elders aan kittens vertellen, maar een echt verhaal. Je moet goed opletten als je de les eruit wilt halen, dus haal een paar keer diep adem om je goed te concentreren," stelde Waspsting voor, waarna ze de apprentice met een serieuze blik aankeek. Duidelijk niet reagerend op de heftige emoties van hiervoor. Dat zou immers in haar verhaal gebeuren.

"Het verhaal speelt zich af in de bergen. Zoals wij gezien hebben bij de Tribe, maar de bergtoppen zijn hoger en staan vol met bomen zoals in ons territorium. Hier vliegt een grote roofvogel, hoog in de lucht; het is een arend. Arenden kunnen voorspellen wanneer er een storm opkomt, wist je dat?" Kort liet ze een pauze vallen. "In plaats van dat de arend een schuilplek gaat zoeken voor de storm, besluit hij om naar de allerhoogste dennenboom toe te vliegen, waar hij op gaat zitten en wacht tot de storm bij hem aankomt. Dan stijgt hij op, en laat hij de wind zo onder zijn vleugels stromen, dat hij omhoog geduwd en boven de storm uitkomt. Wanneer de storm onder hem onweert en dondert, vliegt hij hierboven en kijkt hij hiernaar zonder er iets van te voelen." Met de lichtste vorm van een glimlach keek ze naar Wolfpaw. "In plaats van dat de arend in de storm gaat vliegen, of van de storm weg schuilt, gebruikt hij de storm om hierboven te rijzen en blijft hij onaangedaan daar waar anderen bang of boos zijn door de storm. Wolfpaw, wat denk je dat de les hieruit is?"

Waspsting reageerde niet eens op haar verhaal. Wolfpaw brieste geërgerd, maar bleef waar ze was. De kinderlijk kant van haar had gehoopt dat Waspsting zou zeggen dat het allemaal niet waar was, dat de clan haar niet haatte... Dat zij haar niet haatte. Die gedachte stopte ze echter snel weg, want ze had niemand nodig, niemand hoefde haar te zeggen dat ze welkom was. Wist zij veel dat juist die gedachte er voor zorgde dat ze zich alleen nog maar meer isoleerde. "Wolfpaw, ik wil je graag een verhaal vertellen. Niet één die elders aan kittens vertellen, maar een echt verhaal. Je moet goed opletten als je de les eruit wilt halen, dus haal een paar keer diep adem om je goed te concentreren," Een verhaal? Wat moest ze daar nou weer mee? Ze keek de ander wat op haar teentjes getrapt aan en deed haar bek al open om tegen te stribbelen, maar sloot die toen ze de strenge blik van Waspsting zag. Hmpf. Toch hield ze haar mond en deed stiekem oprecht haar best om goed te luisteren terwijl de poes vertelde over een arend en de storm die hem de lucht in bracht. Naarmate het verhaal vorderde, lag er een steeds grotere frons op haar gelaat. "In plaats van dat de arend in de storm gaat vliegen, of van de storm weg schuilt, gebruikt hij de storm om hierboven te rijzen en blijft hij onaangedaan daar waar anderen bang of boos zijn door de storm. Wolfpaw, wat denk je dat de les hieruit is?" het was duidelijk dat ze diep na moest denken, wat haar zichtbaar frustreerde. Toch zorgde de glimp van een glimlach op het gelaat van de poes ervoor dat ze het juiste antwoord wilde hebben. "Wat? Dat ik... Een arend moet doden? In een storm moet jagen? Ik kan toch niet vliegen!" kwam er lichtelijk gefrustreerd uit. Wolfpaw was niet per se echt heel dom, maar de waarheid was dat ze nogal... Praktisch ingesteld was, waardoor het soms iets langer duurder voordat de diepere filosofie achter woorden bij haar binnen kwam. Zelfs als ze eens haar best deed.

Terwijl de senior warrior haar verhaal deed, merkte ze zeker op dat Wolfpaw naar haar luisterde. Dat deed haar goed. Immers was het ook veel te vaak voorgekomen dat de apprentice haar woorden totaal in de wind sloeg en niet naar haar luisterde. En hoewel Wasp misschien streng en gevoelloos over kon komen, was ze dit niet. Ze was een moeder en ze zag Wolfpaw haast als één van haar eigen kinderen. Die een moeder nodig had, meer dan wat dan ook. En ergens, ergens heel diep in haar moederhart, hoopte Wasp dat er een dag kwam dat zij deze rol op zich kon nemen. Want wat wou zij deze gebroken kat tegenover haar graag helpen. Misschien uitte dit zich niet altijd op de juiste manier, of uitte dit zich helemaal niet in de ogen van Wolfpaw. Maar dat maakte het niet minder waar.

Toen ze de apprentice vroeg naar de moraal van het verhaal, was het duidelijk zichtbaar dat Wolfpaw hier goed over nadenken moest. Waspsting gaf haar alle tijd die ze nodig had; er stond geen tijdsdruk op de vraag en ze had alle tijd. Het antwoord wat uiteindelijk uitgesproken werd was niet echt degene waarnaar ze opzoek was, maar het was er wel één die de lichtste glimlach van net omtoverde naar een echte lach. "Wolfpaw, als het jou lukt om hier een arend te vangen zal ik erg onder de indruk zijn," opperde ze met een humoristische ondertoon. Echter bracht ze toen haar poot naar de grond, waarbij ze hier een kruisje in het zand onder haar tekende. "Luister Wolfpaw. Stel je voor, jij bent de arend, en je voelt een storm van emoties aankomen, en je kiest ervoor om dit allemaal over je heen te laten komen, gebeurd er dit;" Nu haalde ze met haar poot een grote haal over het kruisje heen, waardoor deze onzichtbaar werd. "Je bezwijkt eronder. Maar als jij kiest om, net als de arend, boven de storm van emoties te gaan vliegen, zal deze je niks doen," Tegelijkertijd tekende ze een nieuw kruisje in het zand, waarna ze onder dit kruisje een haal met haar poot door het zand haalde. Het kruisje bleef onaangetast. "Wat ik jou wil leren met het verhaal is om af en toe afstand te nemen van je negatieve emoties als deze erg overweldigend zijn - bijvoorbeeld als je erg boos of verdrietig bent. Kijk er dan is naar, en bedenk jezelf of het waard is om je er zo druk om te maken. Of kan je de gebeurtenis of je emoties gebruiken voor iets goeds? Om er bovenuit te stijgen?"

Hoewel de oprechte lach op Waspsting haar platte snuit een vreemd gevoel in haar borstkas liet opborrelen, voelde het toch een beetje alsof de warrior haar aan het uitlachen was "Wolfpaw, als het jou lukt om hier een arend te vangen zal ik erg onder de indruk zijn," mopperend maar ook een beetje gegeneerd keek ze naar haar pluizige pootjes. "Dat zou ik heus wel kunnen, hoor," Vixen had ook verteld over hoe haar tribe genoten soms roofvogels doodden, dus zij kon dat ook heus wel. Oh, de gedachte aan Vixen stak, maar gelukkig werd ze daar snel genoeg van afgeleid. Ze keek toe hoe Waspsting een kruisje in het zand tussen hun in tekende. "Luister Wolfpaw. Stel je voor, jij bent de arend, en je voelt een storm van emoties aankomen, en je kiest ervoor om dit allemaal over je heen te laten komen, gebeurd er dit;" Huh... Maar een storm... Emoties konden toch geen storm zijn? Ooooh! Het was niet een echte storm, het was dat wilde gevoel dat soms als een storm voelde in haar borst wanneer ze boos was. Dat was wat Waspsting bedoelde, niet? De poes hield zich aandachtig stil en zag toe hoe de poes het kruisje in een keer vervaagde. "Je bezwijkt eronder. Maar als jij kiest om, net als de arend, boven de storm van emoties te gaan vliegen, zal deze je niks doen," dat vond ze niet leuk. Ze wilde niet bezwijken, er mocht geen enkele storm zijn die haar vleugels zou breken. Er lag een frons op haar gelaat terwijl ze toekeek hoe Waspsting een nieuw kruisje in het zand maakte en enkel onder dat kruisje de aarde wegveegde. Het kruisje, de adelaar, Wolfpaw bleef onaangetast."Wat ik jou wil leren met het verhaal is om af en toe afstand te nemen van je negatieve emoties als deze erg overweldigend zijn - bijvoorbeeld als je erg boos of verdrietig bent. Kijk er dan is naar, en bedenk jezelf of het waard is om je er zo druk om te maken. Of kan je de gebeurtenis of je emoties gebruiken voor iets goeds? Om er bovenuit te stijgen?" die woorden liet ze even bezinken en ergens vond ze het allemaal heel frustrerend, want het voelde alsof Waspsting haar de les probeerde te lezen. Toch wist ze die emoties kort aan de kant te zetten, want ze snapte dat dit belangrijk was, dat Waspsting haar echt iets wilde leren.. Of was dat nu precies de les die ze leren moest? "Maar... Is het dan niet als vluchten voor die storm?" kwam er dan uiteindelijk. "Ik wil niet wegvliegen van de storm, van... Wat ik voel. Ik wil het in de ogen aankijken en sterker zijn dan die storm," kwam er wat moeizaam uit, omdat ze niet echt gewend was om in metaforen te spreken.

Wolfpaw had tijd nodig om haar woorden te verwerken, en Waspsting gunde de ander deze tijd geduldig. Ze was trots dat de apprentice zo haar best deed om haar te begrijpen. Het voelde alsof het wolfje eindelijk respect voor haar aan het krijgen was, na al die tijd. De pers luisterde aandachtig naar de woorden die de apprentice haar teruggaf, een kijkje in diens gedachtegang. Wolfpaw vroeg of haar verhaal niet hetzelfde was als vluchten, en even moest ze nadenken hoe ze dit ging verwoorden. Vervolgens zei ze; "Ik zie het niet als vluchten. Ik zie het als wijsheid. Als jij jouw gevoelens de baas weet te zijn, is dat juist sterk. Het is eerder zwak om toe te geven aan je impulsen, dan om ze te beheersen," sprak ze, waarbij haar ijsblauwe ogen op Wolfpaw landde. "Snap je waarom ik dat zo vindt, Wolfpaw?"

Een diepe, lichtelijk verontwaardigde frons lag op haar gelaat toen Waspsting uitleg begon te geven. Wijsheid? Hoe kon vluchten als een hond ooit gelijk noemen aan wijsheid? Ze had haar bek al half opengetrokken om dat tegen te vechten toen de poes verder sprak en ze toch op haar tong beet, want toen begon het opeens ergens op te slaan. Nog altijd liet het haar praktische ingestelde hersentjes kraken, maar een bepaald begrip voor het vreemde metafoor begon binnen te drijven.  "Snap je waarom ik dat zo vindt, Wolfpaw?" Wolfpaw knarste met haar tanden. "Uh... Ja, nee, ik denk het," kijk, wat ze vooral vervelend was dat ze het idee kreeg dat ze zojuist zwak genoemd was omdat ze volgens Waspsting misschien kennelijk wél op haar impulsen inging. Anderzijds wist ze diep, diep van binnen wel dat dat enkel projectie was, omdat ze dondersgoed wist dat ze haar impulsen niet kon controleren. Niet dat ze dat ooit zou zeggen, hoor.  "Als ik opeens, voor welke reden dan ook, een grote vogel zou zijn en er komt een hele grote storm, dan moet ik niet tegen de wind in vliegen, maar het gebruiken om hoger te gaan en nog sterker te zijn..." ergens zou het wel vet zijn om te kunnen vliegen. "En die storm is dan... Zijn dan... Emoties?" ze zuchtte wat gefrustreerd.