[Slate's kits] Through laughter and tears, we will prevail

[Timeline wise is dit nog eventjes voor Hoarsepaw's verdwijning en dus voor de bevrijding van ShC <3]

Langzaam maar zeker, onder de nauwkeurige zorgen van Acefray, genazen Slatefur haar wonden. Haar tijd in de medicine cat den had haar veel tijd gegeven om na te denken en ook heel vaak de kans gegeven om dankbaar te zijn dat ze kinderen had die zo lief voor haar waren. Daarom vond ze dat het tijd was om haar kinderen het hele verhaal te vertellen. Ze waren er nu oud genoeg voor. En mocht er nog iets verschrikkelijks gebeuren met haar.. Dan kon de verwekker van deze kittens ze in ieder geval nog wat troost bieden. Het was een deal geweest, zij had een ontzettende kinderwens en hij had haar deze wens gegeven. Het was niet uit liefde, hij was niet haar partner, het was enkel een gunst voor een clanmate. En daar was ze hem dankbaar voor. Hij zou zich niet bemoeien met de opvoeding, geen vader voor de kittens zijn. Maar haar wel geven wat ze het meest van alles wilde. En de kittens waren nu oud en wijs genoeg om die informatie goed op te nemen, hoopte ze. Naast haar nest wachtte ze met een zachte glimlach af tot haar kinderen zouden verschijnen. Hopelijk zou het al een goede verrassing zijn dat ze naast haar nest zat in plaats van dat ze er in lag.

[Kittens van Slatefur]

Chillypaw trippelde de medicine cat's den in, zoals ze tegenwoordig zeer vaak deed. Ze was soms niet weg te slaan van de zijde van haar moeder; maar ze zou haar beschermen, dat had ze haar en haar siblings beloofd. Maar Slatefur lag voor een keer niet in haar nest, maar er naast. Heel even sloeg haar hart een tel over, denkend dat de kattin misschien gevallen was of dat er iets anders mis was - maar nee, ze zag er goed uit. De jonge kattin gaf Slatefur een zacht kopje ter begroeting. "Hey, mama, alles oké?", moest ze toch nog eens vragen, even met haar blik over de wonden glijdend. Maar alles zag er goed uit, dus dat stelde haar al iets op haar gemak.

De wond begon te genezen. Loudpaw voelde toch wel iets van trots terwijl hij over zijn schouder keek naar de wond die zich uitstrekte over zijn rechterflank. Opgelopen omdat hij zijn grote bek niet had kunnen houden tegen een BloodClanner die hem had geprovoceerd. Loudpaw had met man en macht gevochten en de enige reden dat hij nog leefde, was omdat zijn mentor opeens aan was komen vliegen en de tom cat tegen de grond had gewerkt. Loudpaw had zijn mentor nog nooit zo boos gezien, maar hij was de tom cat meer dan dankbaar, al zou het wel invloed kunnen hebben op hun training. De senior warrior was immers de jongste niet meer en Loudpaw had gezien dat de aanval veel van hem gevergd had, maar desondanks was hij zijn mentor erg dankbaar en hoopte hij hun training voort te kunnen zetten. Loudpaw had niet op zijn kop gekregen van zijn mentor. Ze hadden elkaar stilzwijgend aangekeken en daarna had zijn mentor hem een knikje gegeven. Geen straf, geen boosheid, geen harde woorden. Zijn mentor had zijn uitval begrepen en dat was dat. De wond had pijn gedaan de afgelopen dagen, maar Loudpaw had de pijn met trots gedragen en zou elke BloodClanner die hem of zijn familie lastigviel zo weer aanvallen. StarClan, hij zou ze vermoorden als dat moest! Hij drong de boze gedachten uit zijn kopje en keek op toen hij Chillypaw het kamp in zag lopen, duidelijk met hetzelfde idee als hemzelf. Net zoals hijzelf was Chillypaw ook niet weg te slaan bij hun moeder, iets wat hij enorm apprecieerde. Hij liep naar het tweetal toe en luisterde naar de vraag die Chillypaw stelde, waarna hij naar voren boog en zijn moeder eerst aan zijn geur liet wennen voordat hij haar een lik over haar oor gaf. “Dag, mama,” zei hij op zachte toon, waarna hij Chillypaw begroette met een glimlach en een knikje.

Het leek we spitsuur, maar eens in de zoveel tijd kwamen ze met zijn allen bij elkaar. Het was meer dat het moest, dan dat ze wilde. Maar elke keer als ze haar moeder zo zag, met haar bewolkte ogen en zo fragiel. Het deed haar zoveel pijn. Roughpaw had inmiddels al opgegeven dat ze iedereen kon beschermen, dat het nu ieder voor zich was. En nu het opeens zo druk was, voelde ze de wanden op haar af komen. Ze bleef dan ook op een afstandje zitten van haar moeder en Chillypaw en Loudpaw die zich al over hun moeder begonnen te bekommeren. Roughpaw keek naar haar poten, wetende dat ze soms dingen zag die niet echt waren. Of tenminste, dat dacht ze. Want soms begreep ze niet hoe dingen zo levensecht leken het ene moment, en het volgende moment weer verdwenen. Ze begroette hen ook niet eens, ze toch was meer een schaduw de laatste tijd.

If this is the last decision I can ever make

Met een kleine grijns duwde de witte kater zichzelf naar binnen bij de medicine cat den. Of zijn moeders private wellness spot als je het hem vroeg, want ze verdiende niets minder dan dat. Zijn siblings waren al aangekomen en met een kleine glimlach duwde hij zijn roze neus tegen de vacht van zijn moeder voor hij tussen zijn zussen in ging zitten. "Mams." Mauwde de kater warm, iets met zijn oren trekkende terwijl hij naar zijn siblings keek.

at least it is my decision

xoxo