Can't help myself

Het toeval kon niet groter zijn vandaag. Haar lichte groene ogen werden groot van verbazing toen ze het, intussen bekende, gestalte zag staan van de kattin waar ze zonet nog aan gedacht had. Pepperpaw. Maar haar verbazing werd echter groter toen ze diens uitdrukking zag, welke droevig was. Verschillende vragen kwamen in haar op, echter werd ze zelf al bestoken door een vraag van Pepperpaw zelf. De grijze kattin hield haar kopje schuin. Was Tallstar weg? Zelf een beetje van slag door de nieuwe informatie, schudde ze haar kopje. "Bedoel je Tallstar? Is Tallstar weg dan?" vroeg ze, haar stem gevuld met onwetendheid en haar blik vragend. Ze had geen nieuwe rogue-activiteit opgemerkt, dus ze nam aan dat hij niet op z'n eentje was gaan wonen. Wat ze ook nooit zou durven geloven. Tall leefde voor zijn Clan. Had hij altijd al gedaan. Op zijn eigen manier dan.. Echter voelde de kleine kattin een knoop in haar maag draaien bij het zien van de met-tranen-gevulde ogen van Pepperpaw. Voorzichtig nam ze een stapje dichterbij, zich ervan bewust zijnde dat de apprentice misschien schrik had afgezien haar rogue-status. "Pepperpaw, alles oké?" vroeg ze voorzichtig. Ze mocht haar eigen gevoelens niet in de weg laten staan van haar daden. Littlestream wist het volledige verhaal niet. Stel, dit was Tall's dochter. Dan was dat zo. Hij had geen verantwoording af te leggen jegens haar. En het zien van de apprentice die er zo droevig bijstond.. dat kon ze niet hebben. Automatisch kwam haar verzorgende kant naar boven, welke ze over de manen tijd had getraind toen ze nog medicine cat was. En misschien, heel misschien, voelde ze wel meer naar de andere kattin. Juist vanwege het feit dat dit Tall's kitten kon zijn.

Bijna direct had de grijze kattin spijt van haar vraag. Het aanzicht van de apprentice die ontroostbaar begon te hikken en in paniek sloeg deed haar hart samenkrimpen. Haar groene ogen keken de ander zacht aan. Zo had ze het niet bedoelt. Ze snapte daarbij ook niet hoe Tallstar in staat was de poes zoiets aan te doen. Ze was duidelijk helemaal overstuur door zijn vertrek. Voorzichtig nam ze nog enkele stappen dichterbij, eventjes twijfelende vooraleer ze haar kopje op die van Pepperpaw legde, als troostend gebaar. Vervolgens trok ze terug en priemde ze haar lichte groene blik in die van Pepperpaw. "Tall zal wel terugkomen. Als ik zie hoe jij om hem geeft ben ik ervan overtuigd dat hij hetzelfde voelt voor jou. En hij laat zijn geliefden nooit in de steek." klonk haar stem terwijl ze probeerde een aanmoedigende glimlach te laten zien. Het was waar ook.. Zij was namelijk degene geweest die hem in de steek had gelaten door de Clan te verlaten...

Haar groene blik bleef gericht op de jongere kattin. Diens woorden zorgden ervoor dat haar hart brak. Ze hoorde de pijn in haar stem, voelde de pijn die erin weerklonk. Zachtjes zuchtte ze en schudde ze haar kopje. "Nee, daarvoor zou hij nooit weggaan, geloof me. Ik was vroeger de slechtste apprentice die je je maar kon inbeelden en toch bleef hij me steunen. Door dik en dun." miauwde ze, haar stem zacht. Ze was bang dat als ze luider praatte ze de apprentice nog meer van kaart bracht. Ergens herkende ze zichzelf wel in Pepperpaw. Ze was vroeger net zo onzeker geweest, zowel over zichzelf als over het geloof dat anderen in haar hadden. "Tall zegt zoveel. Maar ik geloof niet... ik weet gewoon zéker, dat hij Shadowclan.. jou, niet in de steek zou laten." vervolgde ze. Haar grijze oortjes wiebelden wat ongemakkelijk. Het was gek. Ze kende Pepperpaw amper tot niet en toch voelde ze zo met de kattin mee. Het was vast haar hart die nog steeds voor Shadowclan klopte dat hier een rol in meespeelde. En het feit dat Tall veel voor haar had betekend... en dat nog altijd deed. Waarom Tall was weggegaan dat wist ze niet, maar het minste wat ze kon doen was Pepper een hart onder de riem steken. Het leek er naar uit dat deze jonge kattin veel voor hem betekende. Echter voelde ze ergens toch iets van achterdochtigheid. Het was niets voor de kater om plots te verdwijnen en dit zelfs aan te kondigen. Littlestream was er misschien wel van overtuigd dat hij terug zou komen, maar op welke manier, daar was ze niet zeker van.

De kattin leek even afgeleid te zijn door haar opmerking over het feit dat ze zelf een hele slechte apprentice was geweest. Littlestream grinnikte even. Het kon geen kwaad dat Pepperpaw de waarheid te horen kreeg, aangezien deze ook niet meer iets was waar Littlestream zich over schaamde. "Ik ben oorspronkelijk tot medicine cat getraind omdat geen volwaardige warrior zou kunnen worden. Zoals je ziet ben ik punt een al niet de grootste, en mijn kracht en uithoudingsvermogen kun je daar wel mee vergelijken.. " begon ze, even met haar lichte groene ogen knipperende. "Ik ben als kitten heel ziek geweest en het meeste van mijn kittentijd doorgebracht in bij Smokebreath." Ze wist niet in hoeverre Pepperpaw afwist van de geschiedenis van de Clan, maar haar voormalige mentor had zeker wel zijn stempel achtergelaten. Daar was ze overtuigd van. Zijn humeurige persoonlijkheid was eentje vanuit de duizenden. Een steek van gemis ging door haar hart. Ze zou er alles voor overhebben zijn stem nog eens te horen... om nog eens naar haar voeten te krijgen omdat ze iets verkeerd had gedaan. Of omdat ze nog maar eens de kruiden verkeerd gestockeerd had.. Littlestream zuchtte zachtjes, haar kopje schuddende om die herinneringen van zich af te krijgen. "Maar op een gegeven moment moest ik het stokje overdragen aan Acefray. Ik heb toen gevraagd voor nog een laatste kans als warrior, aangezien elder zijn gewoon nog niets voor mij was, en toen hebben Innerstar en Tallstar mij getraind. Toen heette hij nog wel Tallshadow." Ze grinnikte even bij dat laatste stukje. Haar groene blik werd weer zacht toen Pepperpaw vroeg of ze kon meedelen dat ze hem miste indien ze de kater toch zou tegenkomen. Ze knikte hierop, waarna ze opnieuw haar bekje opende. "Dat zal ik zeker doen. Maar ik ga hem ook een tik achter z'n oren geven. Ik vind het niet kunnen dat hij jou zo achterlaat." klonk ze waarbij ze haar ogen even vernauwde. Ze bedoelde dit deels om haar op te beuren maar er zat ook zeker iets van waarheid in haar woorden. Tallstar mocht blij zijn als hij geen plukken haar verloor, moest ze hem tegenkomen. Omgaan met dames had hij duidelijk nog niet geleerd. Arme Pepper.

De apprentice miauwde dat Tall vast een goede mentor was. Littlestream knikte hierop, dit bevestigende. Haar volgende woorden zorgden er echter voor dat ze ongemakkelijk met haar oren begon te wiebelen. "Nee.. dat bedoelde ik niet... Ik, eh.." De grijze kattin schuifelde met haar pootjes. Wat nu? Nu had ze Pepperpaw weer van streek gemaakt. Zo goed was ze dus in het gerust stellen van anderen.. Niet dus. Haar groene blik zocht die van de jongere kattin. Een zachte zucht rolde over haar lippen terwijl ze in het rond keek. Ze wist niet voor hoelang ze nog alleen zouden zijn, iets wat haar zorgen baarde. Het laatste wat ze wou was betrapt worden door een Shadowclan krijger.. Dan zou niet alleen zij, maar ook Pepperpaw in de problemen geraken. Daarom dat ze even met haar pluizige staart door de lucht zwiepte en zich terug op Pepper focuste. "Ik kan beter maar vertrekken..." miauwde ze, een lach op haar gelaat forcerende. Ze wist niet goed wat ze tegen de kattin kon zeggen zonder een haar te krenken. En Little was alles behalve goed hierin..