Honey slow

Gorsepaw was als een jong kind achter een zwart vogeltje aan gegaan. Hij wilde bewijzen dat hij ook wel kon jagen! Hij had tot nu toe nog niets gevangen en de vogel met de oranje snavel leek hem wel iets wat hij misschien nog wel kon vangen. Hij probeerde zichzelf in het lange, stekelige gras te verstoppen. Hij hield zijn buik laag bij de grond. Het was niet precies zoals hij geleerd had, maar zijn instinct zei dat hij dit moest doen. En hoewel hij nog een beetje huiverig was om dingen zelf te proberen, werd hij nu een beetje wanhopig om zijn eerste prooi te vangen. En als het dan geen konijn was zoals de meeste apprentices trots mee terug in het kamp kwamen lopen, dan maar een gevederde prooi. Het was nu sowieso extra lastig om pas apprentice te zijn in de winter. Er was nu ook gewoon weinig binnen te halen. Maar de vogel was in het veld geland en Gorsepaw sloop als een tijger door het gras. Zijn witte vacht gleed zo nu en dan tussen het stekelige gras door. Totdat opeens de vogel opvloog en voor Gorsepaw het wist was hij ook weg. Verbaasd kwam hij overeind. Had hij iets verkeerd gedaan? Hij liet zijn staart en oren teleurgesteld hangen. Misschien een nieuwe prooi zoeken? Hij opende zijn bek om de lucht te proeven en hij schrok zich een ongeluk toen hij de zure geur van ShadowClan rook. Oh nee! Was hij helemaal afgedwaald naar de grenzen? Zijn nekvacht kwam onwillekeurig iets omhoog en hij wilde zo snel als hij kon wegrennen.

+ Acorndust

Misschien kwam hij zelf wat te vaak bij de grenzen, maar het was voornamelijk om ervoor te zorgen dat alles nog goed was binnen Shadowclan en er geen geuren van andere clans, rogues of bloodclanners waren binnen hun grenzen. Dat konden ze er nu tenslotte niet bij gebruiken en als dat wel het geval was zou hij ervoor zorgen dat het duidelijk was dat ze niet zomaar een grens over mochten steken en dan al zeker niet Shadowclangebied binnen. Hij merkte een vogel op die wegfladderde niet al te ver van de grens af en merkte daarna ook de apprentice op die er waarschijnlijk voor gezorgd had dat de vogel had besloten weg te vliegen. Toch was de apprentice wel wat jong om alleen zo dicht bij de grens te zijn. "Wat doe je zo dicht bij de grens?" Het was een vraag dat hij geen recht op had om te vragen, gezien de ander nog op zijn eigen gebied was en de apprentice was ook nog jong.

Gorsepaw keek geschrokken totdat er opeens een grote, pluizige kater tevoorschijn kwam. Gorsepaw kreeg een vlaag van herkenning in zijn ogen. Hij had deze kater gezien, op de grote rots bij de gathering! Hij was de Shadowclan leider!! Ofzo, het was een beetje vaag, maar hij had ook niet alles meegekregen. Zijn ogen werden groot en meteen deinsde hij een paar passen achteruit, het sprieterige gras in. De kater vroeg direct waarom hij zo dicht bij de grens was. ‘Oh, sorry meneer!’ piepte hij direct, hij moest zichzelf wel verontschuldigen. Was het erg zo dicht bij de grens? Mocht dat niet? Hij was ook alleen, maar hij zou nooit maar ook nooit oversteken. Echt niet. ‘Ik.. jaagde op een vogel en.. nou ja,’ begon hij toen hakkelend uit te leggen om de ShadowClanner zijn vraag te beantwoorden. Gorsepaw wilde gewoon graag een vogel vangen! Iets! Maar hij wist niet dat hij al zover was afgedwaald. Dat was echt een ongelukje geweest. Hopelijk zou de eng uitziende kater het geloven.

Misschien was hij toch te streng geweest voor een nog zo jonge apprentice, want hij verschuldigde zich vrijwel meteen. "Zolang je maar op de grens let." Voegde hij er dan ook nog aantoe. Wat moest hij tenslotte verder zeggen, de apprentice had nog niks verkeerd gedaan, toch vroeg hij zich wel af wat de jonge kater hier alleen deed, want zelf was hij er niet happig op als een van zijn apprentices alleen er opuit ging met wat er allemaal gaande was. "Ben je alleen?" Als dat het geval was zou hij de ander misschien beter terug kunnen sturen. Hij kon zich niet voorstellen dat Stallionstar zijn apprentices vrij zou laten gaan met het gevaar van Bloodclan dat mogelijk dreigt.

Gorsepaw was nog steeds wat in de indruk van de enorme kater. Hij was groot, had zoveel haar en hij zag er ook nog eens best eng uit. Maar hij was een ShadowClanner, en die waren niet super verkeerd toch? Ze hadden hun wel eens geholpen, toch? Maar Gorsepaw wist beter dan te ontspannen en was nog altijd op zijn hoede. Enge katten konden in elke clan zitten. Hij knikte toen de kater zei dat hij op de grens moest letten. ‘Natuurlijk, meneer,’ miauwde hij vlug. Hij wilde niet dom lijken. Hij wist beter dan dat. Hij kon nog steeds ruiken. En anders deed hij het heus niet expres! Toen de kater vervolgens vroeg of hij alleen was, knikte hij nog een keer langzaam. Was dat fout om toe te geven? Moest hij niet in zijn eentje bij de grenzen zijn? Waarschijnlijk niet, maar de kater was dat ook. En hij had het niet met opzet gedaan! Als de kater eens wist, hij wilde niet eens zo dicht bij de grens zijn! Dat vond hij doodeng.

De apprentice was dus blijkbaar alleen hier, dat Windclan dat toestond voor hun apprentices begreep hij niet helemaal, maar er echt wat van zeggen zou hij ook niet kunnen. Vooral niet tegen de apprentice zelf. "Wie is je mentor?" Misschien was het niet zijn plaats om dit van deze apprentice te vragen, maar dan wist hij in ieder geval wie degene was die verantwoordelijk was voor de training. Wie weet was het nog een jonge warrior die niet meteen alles uitgelegd had in het begin. Hij ontspande zich dan ook wat, want het was niet alsof de apprentice echt iets van een dreiging voor Shadowclan zou kunnen zijn.

Gorsepaw durfde niet eens te knipperen. Hij wilde niet dom lijken, of onverantwoordelijk. Nee, alles behalve dat! En ook nog eens voor een leider. Andere katten van zijn leeftijd vonden het misschien super cool om de ShadowClan leider te ontmoeten, maar hij scheet er zeven kleuren stront van. Hij bleef maar met die licht angstige blik in zijn ogen naar de grote, pluizige kater kijken. Hij zou hem vast geen pijn doen, zo waren die katten vast niet. Maar alsnog... Hij vroeg wie zijn mentor was. ‘Amberstorm, meneer,’ floepte hij eruit voor hij er erg in had. Hij realiseerde zich geen moment dat dit misschien slecht kon zijn voor zijn mentor, die ook nog eens WindClan deputy was. Maar in principe deed Gorse nog niets verkeerd. Hij was alleen, en dat was misschien niet slim, maar clanmates waren vast nooit ver weg.

Zodra de naam gesproken was kon hij het niet helpen om licht verbaasd te zijn. Amberstorm was de deputy van Windclan, wat betekende dat ze toch niet een jonge warrior was. Maar misschien was het wennen om de deputy taken samen met een apprentice te doen, dat zou best een mogelijkheid zijn. Hij knikte dan ook kort als bevestiging dat hij het gehoord had. Hij ging er geen verdere commentaar op geven, tenslotte was het niet aan hem om ervoor te zorgen dat Windclanners hun apprentices goed trainden. Dat werd het pas als er een apprentice de grens over zou steken en dat had de apprentice nog niet gedaan. Misschien moest hij alleen niet degene zijn die de vragen bleef stellen, dus bleef hij voor een keer stil, afwachtende wat de apprentice zou doen.

Het bleef stil van de ShadowClan leider. Hij keek met ogen als schoteltjes naar de pluizige kater. Maar hij wachtte nog even, en het bleef stil. Het begon ongemakkelijk te worden. Moest hij nu wat zeggen? Hij probeerde naar woorden te zoeken. Misschien moest hij maar gewoon weggaan. Of was dat ook raar? ‘Uhhh...’ begon hij even, de stilte onderbreken en hopend dat er wat zinnigs over zijn lippen kwam rollen. Hij klemde zijn kaken even op elkaar, een knarsend geluid kwam uit zijn bek. Wat nu? ‘Dus... dussuhh... bent u nu leider?’ Het was eruit voor hij er erg in had. Hij wist dat hij deputy was, en dat hij als leider had gesproken op de Gathering. En dat de leider weg was... ofzo. Maar niet dood. Maar was hij dan leider? Mocht hij dat wel vragen? Vroeg hij nu iets doms??

De apprentice bleef in eerste instantie stil, waarschijnlijk afwachtend of hij nog wat zou zeggen, maar toen het niet kwam begon hij te zeggen. Misschien had hij moeten verwachten dat dit de eerste vraag zou zijn die kwam. Maar het was een waar hij voor zichzelf het antwoord niet goed op wist. Hij had alleen wel besloten dat naar de andere clans toe, maar ook naar zijn eigen dat hij zich als de leider zou gedragen. Zou hij dat niet doen, dan zou Shadowclan zwak lijken en dat kon hij niet hebben. "Ik heb inderdaad de leiderspositie op me genomen." Dat was tenslotte geen leugen. Misschien was hij niet de leider in de ogen van Starclan, maar hij moest dat wel zijn voor zijn eigen clan en vooral ook in de ogen van de andere clans.

Gorsepaw wist niet of dit antwoord hem nou meer geruststelde, of dat hij alleen maar nog zenuwachtiger werd. Hij hapte naar adem toen hij de toch best wel eng uitziende kater aankeek. Hij was een leider. Betekende dat dan ook dat hij ook mocht zeggen wat hij moest doen? Nee toch. Maar... toch. Hij had vast gelijk, want hij moest wel slim en sterk zijn om leider te zijn. Maar het was toch vreemd. Hij heette nog steeds Acorndust op de gathering. En hij was geen leider. Was hij ondertussen leider geworden? Of was Tallstar nog steeds kwijt. ‘En Tallstar dan?’ Hij wist niet zeker wat hij moest vinden van dat. Volgens mij was dat niet normaal. Maar wat wist Gorsepaw van normaal? Hij was nog maar net een apprentice, hij leefde nog maar zo kort. Dus misschien was dit wel normaal.

Hij had gehoopt dat zijn antwoord genoeg zou zijn, maar nee. De apprentice besloot te vragen wat Tallstar dan was. Dit had hij ook al verteld op de gathering, dat de leider Shadowclan verlaten had en hij was ook niet teruggekomen in de tussentijd, dus deze keer leek het er toch echt op dat hij voor goed weg was. "Tallstar heeft Shadowclan verlaten." Meer zekerheid dan dit had hij er ook niet over. Hij kon wel hopen dat er meer duidelijkheid kwam, maar voor nu leek dat nog niet te gebeuren.

Oh. Domme vraag. Hij merkte het aan het korte antwoord, die hetzelfde was wat hij op de gathering had verteld. Natuurlijk zou hij nu niet zeggen waar Tallstar was. Hij wist het waarschijnlijk ook niet. En als er wat anders aan de hand was, zou hij dat ook niet vertellen. Gorsepaw mompelde wat, zoekend naar de juiste woorden. Nee, dit werd hem niet meer. Hij wilde hier weg, en wel nu. Het was niet leuk meer hier. En om eerlijk te zijn, Acorndust was een beetje eng. ShadowClanners waren ook wel gek als ze in een moeras woonden en kikkers aten. ‘Oh..’ kwam er nog stamelend uit Gorsepaw. ‘Dan uh.. dan ga ik weer.’ Hij wierp nog een snelle blik op Acorndust, waarna hij zich omdraaide en het op een lopen zette.

- Gorse topic uit

Zo te zien had hij de apprentice afgeschrikt door zijn korte antwoord. Hij kon het ook niet helpen dat de apprentice net moest vragen wat gevoelig lag. Hij knikte dan ook kort toen de apprentice vertelde dat hij weer ging. Misschien moest hij niet zo gevoelig reageren op dit onderwerp, maar het was nog te vers. Als er meer duidelijkheid over was had hij misschien meer kunnen zeggen, maar niet nu. Hij draaide zich dan ook zelf weg van de plek, terug naar het kamp. Er zouden nog genoeg dingen te regelen moeten zijn daar.


[Topic uit]