[arrival + join request] Bloom

Het lot bracht hem wel vaker ongevallen die hij nooit aan had zien komen, maar dit sloeg alles. Zijn blauwe ogen waren niet alleen helder, maar hadden ook prima zicht. Toch, kon hij niet anders dan bovenaan die rots toekijken en herhaaldelijk knipperen, niet gelovend dat het zwart-witte figuur dat daar beneden zich tussen de rotsen bewoog daadwerkelijk was wie ze was. Wat deed ze hier? Hadden die kwade poten niet al lang genoeg grote afstanden overbrugt? Voor het eerst in wat een eeuwigheid leek stond Coyote met een mond vol tanden, even stokstijf als de rots waar hij op stond en waarvan hij op haar neer kijk. Geen idee wat hij hierbij moest voelen. Woede? - Voor het feit dat zij Banepaw was en haar walgelijk kwade persoonlijkheid, hoeveel kwade woorden had ze hem de vorige keer wel niet toegespuwd? Het was de moeder van zijn kind, adoptie kind, maar dat maakte de zin niet anders. Zou dat Spark wel goed doen? Was dat waarom ze hier was terug gekomen? Of... Was het voor hem? Kort brandde er een vreemd gevoel van hoop in zijn borst, maar dat stompte hij met een grauw uit. Nee. Ze was hier vast voor de idioot waarmee ze haar kind had gemaakt. Maar hoe dan ook, ze zou haar klauwen van Spark houden, dat was zijn kind nu en hij bleef hier. Met krachtige sprongen daalde hij af en begon zich richting haar kant te bewegen. Expres deed hij zijn best om onopgemerkt te blijven, totdat ze slechts enkele vossenlengtes van elkaar verwijderd waren. Kort hield hij zich verscholen, niet wetend wat hij bij de Tribe of endless hunting hiermee moest. Ergens.. Hij was de enige die hiervan wist, geen enkele andere kat had haar nog opgemerkt. Hij zou haar kunnen verjagen, haar kunnen opsluiten, doen wat hem juist achtte... Maar dat geheim zou hij niet dragen. Ondanks de woede die ze hem aanjoeg en ondanks dat hij het wel meer dan eens gewenst had, hij zou haar niet schaden. Nog niet. Toen hij eindelijk te voorschijn stapte had hij zorgvuldige alle emotie uit zijn gelaat getrokken en zijn blauwe ogen waren onpeilbare poelen die haar strak aan staarden. Een stilte viel en hij moest zichzelf wijs maken dat hij niet blij was haar weer te zien. "Je moet het lef van de goden met je dragen om jouw gezicht hier weer te tonen, Banepaw," kwam er wat koud uit en zijn ogen gleden over haar magere, maar nog altijd prachtige lichaam. Zijn blik bleef hangen bij de schouder die hij eens toegetakeld had, maar het waren nu andere littekens die haar tekenden;  ze had een zware reis gehad. Al die moeite... Voor wat? "Wat heeft jouw poten zo ver gebracht, je zoon of de imbeciel met wie je hem op de wereld hebt gezet, Stray?" hij voegde expres haar bijnaam toe, zijn stem nog altijd even vlak, maar hopend dat ze het zich nog herinnerde. Het voelde zo vreemd om weer tegenover elkaar te staan, hij kon haar niet plaatsen in zijn hokjes, hij kon niet begrijpen dat ze hier was. Waarom deed het hem dan goed om dit wicht weer te zien?

Het enige dat zijn vader hem had nagelaten waar hij nog ergens bittere appreciatie voor kon oproepen was het feit dat hij zeer getraind was in het verbergen van zijn emoties. Er lag een koud masker over zijn gelaat dat hij zelf kon verstellen, enkel zijn woede droop er soms onderuit. Bij haar kon hij dat niet zeggen, in haar geel-groene ogen wervelden zo'n beetje alle emoties rond. Toch maakte dat haar haast even onleesbaar als hem, wat het precies was dat ze voelde kon hij onmogelijk vast stellen. “Mijn naam is Baneflower en jij blinde, domme songdog-“ hij vernauwde zijn ogen en uit de zwiep van zijn staart was zijn irritatie te merken - totdat ze plots de afstand tussen hen overbrugde. Hij spande zijn spieren aan, zijn haren kwamen al dreigend omhoog en hij vroeg zich af hoe debiel ze wel niet moest zijn om hem in deze staat aan te vallen, maar dat deed ze niet. Voordat hij het wist had ze haar kop tegen zijn borst aan gedrukt. Zijn eerste reactie was natuurlijk een van woede, maar dat vervaagde toen hij zag hoe breekbaar ze eigenlijk wel niet was. Nu ze hier zo naast hem zat dacht hij ieder bot in haar lichaam te kunnen tellen. Ze was mager, klein en verzwakt; een wanhopig ding, en toch gaf hem dat vreemde gevoel. Het was een gevoel vergelijkbaar met wat hij voor Spark had gevoeld. De jongen was ook een kitten geweest, weerloos tegen de wereld. Maar zij, zij was nog anders. Hoe innig hij haar kon minachten en hoezeer hij het ook nooit onder woorden zou brengen; simpelweg een omhelzing als deze was iets waar hij al vanaf zo'n jonge leeftijd naar verlangde. Daarom liet hij het toe en heel even zelfs leek het alsof hij zijn kop op die van haar liet rusten, toen verbrak hij hun contact, zijn ogen niet zo onpeilbaar als ze daarvoor waren geweest, maar even donker. "Wat doe je hier, Baneflower," grauwde hij. Nee, hij zou niet toe geven aan dergelijke zwakte. Hij was Thunder niet. “Ik ben teruggekomen voor mijn gezin. Voor mijn zoon en-” en toch raakte het iets in hem. Haar zoon, die ze zo weerloos hier had achter gelaten in de klauwen van een randdebiel. Ergens was hij bang, bang dat ze hem mee zou nemen. Uit zijn klauwen zou trekken... Dat zou nooit gebeuren. "Voor hem?" de vijandigheid in zijn stem maakte per direct duidelijk over wie hij het had, de kwelgeest in zijn leven, vernoemd naar de donder die de hemel in tweeën spleet en slaap verstoorde. “Je hebt voor hem gezorgd toch? Ik zweer Coyote dat hij maar beter gezond en gelukkig kan zijn of starclan mag me tegenhouden voor wat ik ga doen” hij boorde zijn blauwe kijkers in de hare, de woede daarin nu weeldegelijk zichtbaar. "Laat jouw goden erbuiten, jij hebt hem hier achtergelaten," kwam er kil uit, woede in zijn stem. "Achtergelaten bij een incapabel vaderfiguur op een plek waar je nooit naar toe terug zou moeten zijn gekeerd, besef je je dat, Baneflower?" hij snoof, zijn blik verbitterd en er volgde een korte stilte. "Natuurlijk heb ik voor hem gezorgd," kwam er snel uit en hij weigerde oogcontact te maken. "Spark that starts wildfires.... Die jongen is mijn zoon en ik zal zijn vader zijn," wat hem dat tegenover haar maakte, deerde hem niet. Dit was waar hij voor gekozen had, dit was hoe Spark nu de werkelijkheid zag en niets zou dat veranderen. Zelfs niet dat zij was op komen dagen. "Wat verwacht je in onze bergen te vinden, Stray? Heb je enig idee wat voor onnodig gevaar je jezelf hebt ingegooid? Verdomme, we zijn geen asiel voor verloren gevallen! Wat als Skyteller je weg stuurt? Wat is dan je plan?" nu pas keek hij haar weer aan, woede, maar ook bezorgdheid in zijn blik.

Zijn ogen vernauwde zich tot spleetjes en maakten duidelijk hoe link hij daadwerkelijk was. Op momenten zoals deze kon hij niets anders dan haar bekritiseren voor haar kortzichtigheid. Immers, hoe slim was het als dun, uitgemergeld poesje tegen hem te grommen? Zeker nu, zeker hier. Ongetwijfeld wist niemand waar ze was, en toch maakte ze dergelijke uitspraken. De kater zwiepte met zijn staart, het was dat hij het verschil tussen goed en slecht nog altijd haarfijn kon benoemen. “Nee jij groot stuk vossenstront. Ik ben teruggekomen voor jou” werd hem toegebeten. Zijn haren kwamen kort wat overeind toen ze hem zo onrespectvol aansprak, maar het tweede deel van haar woorden raakten hem op een vreemde plek. “Voor Spark en voor jou. Waarom denk je dat ik wilde dat jíj voor hem zorgde” Coyote twijfelde nooit aan zijn keuzes en conclusies, toch deed het hem goed haar te horen bevestigen dat ze inderdaad had bedoeld dat hij de zorg op zich moest nemen. Die blik had hij zich niet ingebeeld. De kater nam wat afstand en sloot kort zijn ogen, zichzelf dwingend tot zaken te komen. Hij hield van rust en regelmaat in zijn leven, een onverstoord ritme. En hier was zij, de bane van zijn bestaan. Frustratie joeg door zijn kop, wat moest hij nu weer met deze situatie? “Ik heb hem hier achtergelaten omdat ik hier gelukkig was en mijn kind dat ook gunde. Maakt dat mij een slechte moeder Coyote?! Dat ik mijn zoon niet wilde laten sterven op de terugreis?!” de pijn in haar woorden was duidelijk te horen, maar haar woedende toon streek hem tegen de haren in. "Vraag dat soort vragen niet aan mij, de waarheid is dat ik hem veilig heb gehouden," sprak hij nijdig. Die woede mocht ze voor zichzelf bewaren. Of ze een slechte moeder was, mocht ze zelf bewijzen. Alles was nu buiten zaken, het ging erom dat ze hier was en zowel zichzelf als hem als Spark daarmee in een onmogelijke situatie had gegooid. “Ik verwacht niks. Maar ik hoopte mijn zoon te kunnen zien en te zeggen dat ik van hem hou. Om jou weer te zien. Om te hopen dat ik hier mag blijven op de plek waar ik werkelijk gelukkig was.” ze huilde. Was het niet zij die altijd zichzelf zo sterk had voor gedaan? Die hem had blijven uitdagen wanneer ze wist dat ze niet winnen kon? De reis moest haar gebroken hebben, hij moest haar gebroken hebben. “En als Skyteller me wegstuurt heb ik geen plan meer. Dan ben je van me af. Het interesseert me niet of ik hier sterf. Ik wilde gewoon weer voor heel even bij mijn kind zijn. Als ik dat mag, dan was het alles waard." De kater haalde diep adem, op dat moment een beslissing makend. Die gok zou hij wagen, enkel voor deze keer. Kort was het stil, maar toen bewoog hij zijn lichaam haar kant op, waarbij hij met zijn staart zachtjes haar kopje omhoog tilde, zodat ze opnieuw oogcontact maakten. Haar gele ogen waren nog altijd bewolkt van tranen. "Oké," begon hij enkel. "Ik neem je mee naar Teller of the Endless skies en wanneer dat mij toegestaan wordt kan ik je een nest bieden, voedsel bieden en veiligheid bieden, Baneflower," Zijn ogen keken haar diep aan, zijn blik altijd even onpeilbaar maar toch bedachtzaam. Dat was alles wat hij wilde, een gezin, een gelukkig gezin. Maar zij paste niet in dat perfecte plaatje zoals River dat had gedaan. Maar River had voor Thunder gekozen, en zij was hier voor hem. Voor hem. "Maar als ik erachter kom dat je waanbeelden in mijn zoon zijn hoofd propt, als ik erachter kom dat je hebt gelogen, zul je weten wat spijt werkelijk betekend," de kilte in zijn stem liet door dringen hoe serieus hij was. Hoewel zijn gelaat er weinig blijk van gaf, was dit iets wat hij normaal gezien koste wat het koste vermeed: intimiteit. Hij gaf haar de mogelijkheid hem pijn te doen zoals River dat had gedaan, zoals Jackal dat eens had gedaan. Bovenalles, gaf hij haar de mogelijkheid Spark van hem af te pakken. Maar bij de sterren hoopte hij dat het deze keer anders zou gaan. De seal-point kater liet zijn kaart kort haast teder langs haar nek glijden, waarna hij haar met een wenk vertelde te volgen. "Kom, we zijn niet ver,"

_{Misschien moesten ze de naam van de Tribe maar eens veranderen. In plaats van de Tribe of Rushing Water naar de Shelter of Wayward souls ofzo. Toen er namelijk een onbekende stem door de grot heen schalde zag Shroud de bui al wel weer hangen. Daar kwam weer het één of andere geval met een sneu verhaal, op zoek naar een nieuw leven binnen de tribe. Shroud kwam tot haar poten en stapte tussen de nieuwsgierig toegestroomde Tribe katten heen, haar blik koel en rustig. Skyteller mocht dan wel een open deur policy hebben, of tenminste zo leek het, maar Shroud was wantrouwiger ingesteld. Zeker met de incidenten van de laatste tijd. Ze richtte haar goudkleurige blik op de kattin voor haar, wie haar vaag bekend voor kwam. Een Clankat, zo leek het. “Welkom, reiziger,” miauwde Shroud terwijl ze voor de rest van de Tribe katten stil bleef staan en halt hield voor de zwart met witte kattin. Ze wierp even een korte blik op Coyote, vragend. Waarom zou de kater, wie het niet zo op vreemdelingen had, deze kattin wel meegenomen hebben? “Mijn naam is Shroud of Fallen Stars, healer to-be van de Tribe. Wat brengt je hier?”}

Had hij haar niet eerder gezien, deze zwart-witte vreemdelinge die aan Coyotes zijde de grot binnenstapte? Ze was een van de clankatten, niet? De manier waarop ze zo dichtbij de Tribekater stond was opvallend. Even bleef Day van een afstandje naar hen kijken. Ze kenden elkaar al langer, besloot hij. Ze moesten elkaar gesproken hebben toen de clans in de bergen waren en schijnbaar was het contact positief geweest. Hij hield zijn kop even scheef, nieuwsgierig. Toen, zodra Shroud de nieuwkomer had begroet, tilde ook hij zijn grote lijf van de grond om hun kant op te lopen. Met een vriendelijke blik op zijn gelaat nam hij plaats naast Shroud, net een pas verder naar achteren om te signaleren dat zij de leiding had, en zijn eigen introductie nog even uitstellende om het gesprek niet te onderbreken.

<sub>Gelukkig stond ze er niet alleen voor. Ze wierp een schuine blik op Day toen deze naar voren stapte en aan haar zijde kwam staan. Hij bleef op een respectvolle afstand, duidelijk aangevend dat zij degene was die hier de dienst uitmaakte. Ze zou er nooit aan twijfelen dat Day haar met respect zou behandelen. De Chief was een wijs en vriendelijk kater. "Dit is Day of New Light, onze chief en degene die de dagelijkse bezigheden zoals patrouilles op orde stelt," stelde Shroud hem rustig voor. Haar blik volgde elke beweging van de zwart met witte vreemdeling.

Ze liet haar blik kort naar Coyote who stole the Fire glijden, wiens naam Jackal liet ontploffen (en wie ze misschien maar eens voor de grap samen op patrol moest stoppen), wie een vreemde relatie leek te hebben met River, wie spanningen leek te hebben met Thunder over de to-be Spark en meer dingen met de kater niet op 1 lijn lag, wie meer spanningen veroorzaakte dan dat hij waard was leek het. Nu kwam hij hier binnen met een vreemde poes, wie op dit moment voor dat feit alleen al 1-0 achter stond bij haar. Het was dat Skyteller nog een zegje hierin had, want anders had ze bij een verkeerd woord de poes meteen de bergen weer uit gestuurd. De kattin stelde zich voor als Baneflower, waarop Shroud met haar oor trok. Die naam klonk haar bekend in de oren.. Maar dat was al snel verklaard. Dit was de poes die Spark that starts Wildfires in de tribe had achtergelaten en zelf weer vertrokken was, het kind van Thunder. Nu wilde ze zichzelf bij de tribe voegen. Haar instinct zei haar om haar weer weg te sturen, haar kind met veel bombarie hier droppen en vervolgens weer vertrekken. "Welkom, Baneflower," miauwde ze echter, haar stem vast, "de tribe heeft gastvrijheid en vriendelijkheid hoog in de vaandel staan, maar we willen onze eigen gemeenschap ten alle tijden beschermen, laten we dus verder praten in de Cave of Pointed Stones," miauwde ze, gebarende naar een de mond van een doorgang aan de achterkant van de gemeenschappelijke grot. Eens zien uit wat voor hout deze kattin gesneden was.</sub>  

De zwart-witte poes droeg een clannaam, zoals hij had verwacht. Baneflower. Days ogen verwijdden zich een klein beetje in verbazing toen ze zich vervolgens voorstelde als de moeder van Spark that Starts Wildfires. Meteen vroeg hij hoe dit zijn uitwerking zou hebben op Spark. De jonge kater liet er nooit veel over los, maar hij had het moeilijk met de afwezigheid van zijn moeder, en misschien nog wel meer met het feit dat hij niets over haar wist. Dat hij niet wist waar ze was. Nu was ze hier. Was ze teruggekomen voor Spark? Had ze hem gemist, zou ze nu toch - beter laat dan nooit - de moederrol op zich nemen? Day gunde iedere kat een moeder. Hij vroeg zich af waarom was ze in de eerste plaats eigenlijk vertrokken was, maar misschien zou ze daar nog een verklaring voor hebben. Day keek naar Shroud, die een neutrale houding aanhield. "Aangenaam kennis te maken", miauwde hij toen Shroud hem aan Baneflower voorstelde. Hij had vele vragen, maar Shroud was de eerste die met Baneflower zou spreken, dus hij zou nog even geduld moeten hebben. Gelukkig was dat iets waar de Chief geen gebrek aan had. Terwijl de Healer To-be en de nieuwkomer zich naar de Cave of Pointed Stones begaven, liet Day zijn blik vragend naar Coyote gaan. Misschien had die in de tussentijd al enkele antwoorden.

Een kans. Ja, dankbaar mocht de poes zichzelf zeker achten. Hijzelf moest de ernst van deze zaak nog afwegen, het besef door laten dringen dat hij haar terug begeleidde naar zijn enige thuis. De emoties die zich in zijn borst bevonden waren hem vreemd en afleidend van zijn normaal zo kalme interieur. De waarheid was dat hij aan haar gedacht had. Vaak. Veel. Waarom? Daar kon hij moeizaam een antwoord op formuleren. Er was iets bekoorlijk aan haar waar hij niet genoeg van kon krijgen, zelfs al sneed hij zich er pijnlijk mee in de poten. Hypocriet, allicht was dat de enige term die er nog bij paste. Toch zou hij dat nooit toegeven, maar de normaal zo standvastige en kalme kater wist plots niet precies hoe hij zich op moest stellen, toen hij de poes de cave in begeleidde. "Wees beleefd, kalm, antwoord hun vragen," ademde hij enkel nog in haar oor voordat ze zich tussen de katten bevonden en hij afstand nam. Plots waren zijn donker blauwe ogen weer even onleesbaar en koud als altijd, wat er daarachter afspeelde zou niet zichtbaar zijn. Kalm ging hij achter het stel katten zitten, in het gesprek mengde hij zich niet. Toch voelde hij de puntjes van zijn vacht onbehagelijk prikken door de blikken die zowel Shroud als Day hem toewierpen. Was het niet normaal om vreemdelingen te brengen, wanneer ze dat verzochten? Waren dat niet de gebruiken van de tribe die ook aan hem waren opgelegd? Toch was haast tastbaar dat er iets meer achter deze poes lag dan enkel dat en Coyote was intelligent genoeg om te weten dat dat de autoriteiten niet ontgaan was. "Baneflower spreekt naar mijn weten de waarheid. We zijn enigszins bekend," zijn toon hield hij zorgvuldig monotoon. "Onze paden kruisten in de bergen en ze vroeg mij om haar naar u te brengen, een verzoek dat niet aan mij is om te weigeren," hij gaf een respectvol knikje en maakte nog één keer dringend oogcontact met Baneflower. Gedraag je. Vervolgens excuseerde hij zich en ging op zoek naar Spark tussen de menigte katten, immers zou deze wel vragen hebben. Een nervositeit lag in zijn buik, maar wat er Baneflower zou gebeuren was niet aan hem.