(Open) Fly away

<sub>De grond verdween onder haar met duizelingwekkende snelheid. Neritekit bewoog zwakjes in de greep van de oehoe, zijn klauwen boorde zo diep in haar lijf dat elke beweging haar pijn bezorgde. Tranen rolde over haar wangen heen terwijl ze bleef roepen naar haar moeder. Maar die was nergens te bekennen. Het kamp was verdwenen en overal om haar heen waren hoge bomen, dichte struiken, en een duisternis zoals ze die nog nooit gezien had. Haar gejammer stierf tenslotte weg terwijl ze slap in de klauwen van het beest hing. Ze kneep haar ogen stevig dicht, ze kon niet langer naar de grond kijken die op zo'n hoge snelheid voorbijschoot dat ze misselijk werd. Haar hele lijf deed zeer en haar pelsje was warm van het bloed. "Mamaaa.." Pruttelde ze verdrietig.

Neritekit hoorde de uil geschrokken krassen, hij schoot haaks opzij en plotseling voelde ze hoe zijn klauwen zich uit haar zij trokken, en viel ze. De schok van de plotse val benam haar alle adem, ze kon niet eens schreeuwen tot ze het water raakte en een slok vreselijk vies water inslikte. Neritekit begon wild met haar poten te slaan maar haar lichaam was zwaar en het water werkte niet mee. Ze wist haar kop boven water te steken en slaakte een triest gekerm uit. Plots voelde ze iets onder haar poot en kon ze staan. Onhandig krabbelde ze vooruit naar de oever, wanhopig om uit het stinkende moeraswater te komen. Ze keek voor een tel achterom en zag het silhouet van vleugels door de duisternis glijden. Het beest was zo geruisloos dat ze hem niet had kunnen opmerken als ze niet per toeval achterom had gekeken. Neritekit gilde en krabbelde opzij naar het gras en wist de kant op te komen. Ze keek achterom en zag de uil een halve cirkel beschrijven voordat hij weer haar kant op kwam. Plots vielen haar poten onder haar vandaan en tuimelde ze naar voren een gat in. Ze maakte een koprol en tuimelde pijnlijk een gat in tot ze de bodem bereikte en met een smak neerkwam in een donker gat. Hulpeloos en met haar laatste krachten kroop ze naar voren, naar de duisternis toe die een zekere veiligheid brachten. Omhoog, hoog boven haar scheen het maanlicht de grot ingang in, een schaduw schoot zo nu en dan langs de opening waardoor de grot voor een seconde in duisternis gehuld was. Neritekit sleepte zich dieper de gang in totdat het maanlicht haar niet meer raakte en ze veilig in duisternis gehuld was. Daar lag ze dan, rillend, nat van het water en met diepe gaten in haar zijdes. Snikkend krulde ze zich op en begroef ze haar koude en gehavende kop in haar staartje. Ze wilde hier nooit meer weg. Ze wilde hier blijven waar het stil was, veilig en waar het naar aarde rook.

Open voor een (shadowclanner) kat die haar komt redden <3</sub> 

_{Neritekit haar oogjes werden zwaar. Het bloedverlies, de schok, het begon haar te parten te spelen. Ze snikte nogmaals zachtjes terwijl ze verder naar achteren kroop toen het leek alsof de uil dichterbij kwam. Normaal was ze bang in het donker geweest maar ditmaal was ze r dankbaar voor. Toch als ze achterom keek, in de duistere diepte waar ogen terug leken te staren werd ze weer bang. Of was het haar verbeelding? Neritekit wist het niet. Toen ze dus ook een stem haar hoorde roepen werd ze nog banger. Ze wilde niet terug naar buiten. Daar was de uil. Ze wilde niet dood.. ze wilde haar moeder. Haar lip pruilde naar voren terwijl ze zich naar een klein gat begaf waar zij net door zou passen. Een kat.. een uil kon er nooit doorheen.. Wie haar zou vinden zou haar niet kunnen bereiken. Zou haar geen kwaad kunnen doen. Ze wurmde zich er doorheen en krulde zich zo ver mogelijk naar achteren, zacht snikkend. "M-m-mam-mama-aa.." Snikte ze heel zacht. Haar ogen werden nu wel heel zwaar.. ze moest ze maar eens dicht doen.. In haar kleine hol was ze veilig. Haar kleine hol, haar schuilplek waar niemand in kon komen behalve zij..}  

Settleddust was op één van zijn nachtelijke escapades. Een fantoompijn – redelijk zeldzaam deze dagen – had hem wakker gehouden. Hij wilde niemand wakker houden met zijn gejammer, dus had hij besloten een ommetje te maken. Misschien kon hij hier en daar nog wat prooi vangen. Hij was immers niet voor niets Shadowclan! Maar hij spitste zijn oren toen hij zacht gepiep hoorde. Niet veel later schalde een andere stem door de nacht. Settleddust zijn haren kwamen overeind. Dat klonk alles behalve goed. Onheilspellend. De jonge warrior zuchtte en maakte aantocht naar het geluid. Ondanks dat de zenuwen door zijn lichaam kropen, wilde hij kijken of hij kon helpen. Het klonk urgent. Hij rende tussen het woud door, waarna hij langzamerhand werd geleid naar een gevaarlijke plek. Hij hopte van eilandje naar eilandje in het moeras, waar hij uiteindelijk het silhouet van een apprentice zag, zijn blik op de hemel gericht.

Settleddust zijn ogen werden groot toen hij in de lucht het geruisloze gestalte van een uil zag. Idioot! De leerling moest schuilen, wist hij dan niet hoe gevaarlijk een uil kon zijn. Ze konden kittens zo oppakken en meenemen. Het teken voor dat iets slechts op het punt stond te gebeuren. Settleddust zijn ogen gingen op de tunnels die onder de grond gingen. Ooit maanden geleden was hij met Viperpaw in de tunnels geweest. Zonder nog langer bij na te denken probeerde hij Darkpaw bij zijn nekvel te grijpen en probeerde hem de tunnels in te sleuren, ver buiten gevaarlijke klauwen van de uil. Eenmaal toen Settleddust veilig buiten de klauwen van de uil zat, keken zijn ogen vlammend de apprentice aan. ‘Idioot! Een uil kan je dood worden!’ siste hij fel. ‘Waarom was je überhaupt ernaar aan het schreeuwen?’

_{Neritekit opende haar zware oogleden toen er een heleboel gerommel een stukje verder klonk. Ze kromp nog verder in elkaar en kroop helemaal tegen de achterkant van haar schuilholletje terwijl er zachte traantjes over haar wangen rolde. Ze had zo veel pijn. Ze had het zo ijskoud. Waar was haar mama? Zo lang ze hier in bleef dan was ze veilig. Dan zou niemand bij haar kunnen komen. Het holletje was zo klein dat Neritekit er nauwelijks rechtop in kon staan. Er klonken boze stemmen. Ze legde haar oren onbehaaglijk in haar nek. O nee.. ze waren vast boos op haar.. Stilletjes duwde ze haar neusje beschermend tussen haar voorpootjes, zacht rillend.}  

Settleddust keek streng naar de apprentice. Hoewel de jonge warrior ook nog niet lang apprentice af was, kon dit toch niet. Lopen schreeuwen terwijl er een uil in de lucht cirkelde? Totdat Darkpaw begon met praten en Settleddust zijn ogen groot werden. Neritekit was meegenomen door die uil? Zat hij om haar te schreeuwen? ‘Neritekit is losgelaten door de uil?’ vroeg hij vol ongeloof. Ja, de uil was hier en Darkpaw zou dit vast niet zomaar verdienen. Maar de gedachten van de bruin-witte kater gingen meteen naar het ergste. Als Neritekit was gegrepen door de uil was de kans groot dat ze… Settleddust slikte, maar de apprentice opperde om te luisteren. Meteen was het dodelijk stil en Settleddust hield zelf zijn adem in. Vaag leek hij iets te horen, maar het klonk meer als de wind dan iets echt, buiten het schelle gekras van de uil. Hij schudde verward zijn kop. Maar voordat Settleddust goed en wel kon zeggen dat er niets was, stond de apprentice op om vervolgens meteen vast te komen zitten. De jonge warrior rolde zijn ogen, zuchtte en kwam vervolgens overeind om de Darkpaw te gaan helpen.
Totdat opeens met een andere kat op het toneel verscheen. Settleddust had haar helemaal niet horen of zien aankomen en verward keek hij naar Honeysting. ‘Heel gezellig,’ deelde hij droog mee. De poes nam vervolgens de eer om Darkpaw proberen los te rukken. Misschien kon hij dan maar even de roodwitte poes op de hoogte brengen van de stand van zaken. ‘Heb je de uil buiten gezien?’ begon hij toen op zachte stem, terwijl ze aan Darkpaws nekvel zat te roppen. Hij knikte naar buiten, waarna hij een blik op Darkpaw wierp. ‘Darkpaw hier beweert dat hij Neritekit heeft meegenomen en hier ergens heeft laten vallen.’ Pas toen besloot Settleddust ook maar eens gebruik te gaan maken van zijn zintuigen en proefde de lucht. En verrek, hij leek een vage geur van een kitten op te merken. Had Darkpaw dan toch gelijk? Zijn ogen werden weer groot.

_{Er klonk een nieuwe stem. Neritekit waagde het om tussen haar poten door te turen en te zien wat er aan de hand was. Wat het ook zijn mocht, het speelde zich te ver naar links af. Vanaf haar positie in het holletje kon ze dus niets zien. De pijn in haar zij en in haar schouder begon alsmaar harder te branden. Een kloppend gevoel trok door haar lichaam heen die door alle stress en inspanning aan het einde van haar krachten was gekomen. De zure geur van bloed doordrong haar. Ze wilde haar mama en ze wilde dat de pijn weg ging. Een zachte snik ontsnapte uit haar mond. Op datzelfde moment zakte er een kat voor de ingang van haar hol. Geschrokken sperde ze haar ogen open en kroop ze zo ver weg als maar kon. Het scheen te werken want het oog dat naar binnen tuurde had haar niet gezien. Ze smolt bijna perfect weg in de duisternis. Tranen rolde over haar wangetjes. "Ga weg.." Piepte ze. "Ik wil mijn mama" Herhaalde ze geëmotioneerd tegen de poten die voor de ingang van het holletje stonden.}

Darkpaw werd bevrijdt uit zijn benarde positie, waarna hij meteen als een gek begon te ratelen wat er aan de hand was geweest. Een uil, twee uilen. Het verhaal klonk zo onwaarschijnlijk, maar toch ook niet te verzinnen. En het bewijs was dat er één uil buiten vloog, en een merkwaardige geur in de lucht hing. En zijn stem klonk zo wanhopig, dat hij vreesde dat het waar kon zijn. Hij keek ook toe hoe hij voor een gat kroop, riep dat er een kitten was. En heel zachtjes hoorde hij iets piepen. Toen ook Honeysting had bevestigd dat hij gelijk was, kreeg de gestreepte kater een steek in zijn hart. ‘Oh mijn StarClan,’ murmelde hij. Neritekit was hier, en ze was gewond. Hij durfde niet eens te gissen hoe erg, maar ze was in het hol gekropen. Een onbewust instinct dat ze waarschijnlijk had gehad, om zichzelf in veiligheid te stellen, ten koste wat.
Darkpaw werd gecommandeerd door Honeysting om de medicine cats te informeren. Zijn blik kruiste met Honeysting. Het was dus aan hun om de kit veilig in het kamp te krijgen. Of in elk geval, veilig uit het holletje zodat ze konden zie hoe ernstig de zaak was. Settleddust wist niet hoe, en meteen begonnen zijn gedachten te tuimelen. Hij was zelfs nauwelijks warrior, Honeysting evenmin. Hoe gingen twee jonge, onbezonnen katten dit even oplossen?
Een kort wanhopige blik ging naar Honeysting, voordat hij zich herpakte. Een kitten was in levensgevaar, ze moesten haar eruit krijgen. En snel! Zijn blik ging naar Darkpaw. ‘Ga snel! En blijf zoveel mogelijk in het struikgewas, zodat die uil je niet te pakken krijgt!’ sprak hij, waarna hij de apprentice een zetje de goeie richting in gaf. Toen ging zijn blik naar de rood-witte poes. ‘We moeten dit subtiel aanpakken, ze is gewond en bang. We moeten haar niet nog verder de dood in jagen.’ Hij fluisterde de laatste woorden, hopend dat Neritekit ze niet mee zou krijgen. Toen dook hij voor het holletje en tuurde met één groen oog naar binnen. In de schaduwen zag net het gevlekte vachtje van de poes, waar ook de vlaag van de geur van de zoete nursery afkwam en gemengd met de geur van bloed. Het was cru. Hij haalde zijn kopje ervan weg en zuchtte eens diep. ‘Hey Neritekit, als je me kan horen?’ begon hij met een zo kalm mogelijke stem. ‘Kom alsjeblieft naar ons toe. We willen je helpen, terug naar huis brengen waar iedereen voor je kan zorgen. Het enige wat je hoeft te doen is uit je holletje komen. Kan je dat doen?’

_{De poten bewogen en plots verscheen er een groen oog die naar binnen keek. Neritekit keek er met grote ogen naar terwijl ze een angstig geluid maakte. Ze kon haar emoties niet langer bedwingen en voelde hoe traantjes over haar wangen begonnen te rollen. Mama had geen groen oog. Mama had een blauw oog. Dit was mama niet. “Hey Neritekit, als je me kan horen? Kom alsjeblieft naar ons toe. We willen je helpen, terug naar huis brengen waar iedereen voor je kan zorgen. Het enige wat je hoeft te doen is uit je holletje komen. Kan je dat doen?” De kleine tortie schudde haar hoofd van nee en kroop ter bevestiging nog wat meer naar achter. Zelfs dat deed pijn.. Ze wilde gewoon haar ogen dicht doen en gaan slapen. “Ik ben moe,” kondigde ze aan met kinderlijke eenvoud terwijl haar onderlip trilde. Een nieuwe stem voegde zich bij die van Settleddust. “Kom maar Neritekit, ik heb een dikke staart waar je in kan verstoppen en Settleddust kan je warm maken,” Dat klonk aantrekkelijk. Maar dan dacht Neritekit er weer aan dat ze vast boos op haar moesten zijn, en het ergste van al, dat de uil nog daarbuiten was.. “Dan brengen we je naar mama, die wacht op jouw.” Mama wachtte op haar? Ze tilde haar vermoeide kopje op, keek bedenkelijk en schudde toen van nee. Ze legde haar kop weer neer, vechtend om haar oogleden open te houden.}  

Settleddust hoorde geen beweging, helemaal niets. Alleen een piepklein stemmetje dat aankondigde dat ze moe was. Wanhopig keek hij opzij. Hoe moe? Ze mocht nu niet gaan slapen. Misschien werd ze dan wel nooit meer wakker! Honeysting probeerde de kleine ook nog te overtuigen om te komen. Om haar terug te brengen naar haar moeder. Maar nog steeds geen hint van beweging. Hij zuchtte en wanhopig keek hij de rood-witte poes aan. Wat moesten ze nu doen? Hoe langer ze hier bleven, hoe erger de kansen van de kitten verslechterden. En wie wist hoe lang Darkpaw erover deed? ‘We kunnen haar eruit forceren?’ miauwde hij stilletjes, hopend dat Neritekit het niet zou horen. Het leek immers niet dat Nerite van plan was er zelf uit te komen. ‘We graven haar uit, en hopen dat Darkpaw snel terugkomt met hulp.’