Like a disney princess

Even keek hij gespannen op. De vogel die weg was gevlogen was donker van kleur geweest en zijn veren waren nogal dof geweest. Was het dier ziek? Kort trok de jonge kater even met zijn oren. Die gedachte zou hij moeten delen met Bloodpaw... Want als vogels ziek konden worden, betekende dat dat ze ook kennis hadden van kruiden of juist niet? Waren er andere dieren dan hun die hier kennis van hadden? En als dat zo was, hadden die dieren dan ook verdere kennis dan alleen... Kruiden? Zoals bijvoorbeeld emotionele kennis van dingen of gewoon communicatie skills? De gedachte alleen al liet hem lichtjes huiveren. Een vogel die kan praten, stel je het eens voor! Dat zou pas een zicht zijn. Even schudde de kleine gevlekte kater zijn kopje en schouders, een actie die zijn hele lichaam even lichtjes heen en weer bracht in een lichte wiegbeweging. Het zou ergens wel grappig zijn, maar ergens ook wel... Eng... Want als zij konden praten, dan betekende dat ze dingen dood deden die een besef hadden! Die misschien wel kinderen hadden! Ah! Nee! Wel meteen sprong Brittlepaw wat meer rechtop, zijn kopje licht schuddende om al de gedachten uit zijn hersenpan te krijgen. Nee! Nee! Nee! Hij wilde er niet aan denken! Hij wilde het niet weten. Een beverige zucht gleed van zijn lippen terwijl hij zijn spieren aanspande en begon te lopen. Hup hup weg van deze plek en ergens anders heen, het was tijd om echt werk te verleggen.

En zo brachten zijn poten hem bij de windclan grens. De gedachte van eerder zat nog steeds diep in zijn gedachten genesteld. Hij wilde er niet over malen, maar zijn hersencellen dachten daar anders over. Want de gedachte van eerdere, over de vogels, was gewoon over gewaaid op andere dingen! Nu was hij aan het denken over muizen, ratten, eekhoorns... Zelfs kikkers! Starclan, als kikkers konden praten dan... Dan... Wat was de wereld dan nog wel? Brit hield even halt en staarde met een ongeloofwaardige blik in zijn ogen naar zijn pootjes. Hij moest er niet aan denken als een van zijn prooien opeens begon te roepen naar hem. En hij moest al helemaal niet denken aan alle zielige gezichtjes van de familie van die prooien! Die arme babys! Licht gefrustreerd begon de staart van de apprentice heen en weer te tikken, zijn oortjes wiebelden wat waarna hij kort even door zijn pootjes zakte. Kalm legde hij zijn kin op zijn voorpoten neer waarna hij kort zijn ogen sloot. Het was immers een mooie dag. Het zonnetje scheen en er waren... Weinig wolken te vinden aan de hemel. Dus tja, het was een goede tijd om even te zonnen. Kort zuchtte de jonge kater dan ook even, nu was een perfect moment om zijn chaos gedachten tot rust te brengen.

- Harespring

Ze kwam hier nog steeds niet echt graag, maar ze wist dat het een onderdeel was van het warrior zijn waar ze zo snel niet onderuit kon komen. Ze had de tunne; genomen die haar het dichtst bij de grens met Shadowclan bracht en was voorzichtig dichterbij gegaan. Al haar zintuigen op scherp, voor het geval er een andere kat in de buurt was. Ze hoopte hier namelijk geen Bloodclan tegen te komen. Gelukkig leek dat voor nu ook niet het geval en was de enige geur die ze echt rook die van Shadowclan. Het was alleen wel een verse geur, dus ze probeerde de kat te vinden waar het bij hoorde, maar ze zag zo snel niet een kat bij de grens staan. Ze kon wel wat zwart en witte vlekken onderscheiden, maar zou dat de kat zijn? Wie ging er nu zo dichtbij de grens liggen waar hij op zou kunnen vallen? Bij Windclan zou ze het hooguit doen als ze op de plek was waar er hoog gras was, want dan zou ze verborgen kunnen blijven. Voor nu besloot ze stil te blijven, niet goed wetende of het echt een kat was of niet en ze wilde ook niet voor schut staan.