[Jackal] Spirits caught by the wind

De zon scheen helder op de hoogvlakte neer en de wind trok aan zijn vacht als onzichtbare pootjes. In de verte cirkelde een roofvogel door de lucht. Day zag hem stoppen in zijn baan, met snelle vleugels biddend, daarna duikend. Even voelde hij een vreemd gevoel in zijn maag, alsof hij een duizelingwekkende diepte in keek, maar hij en zijn metgezel waren buiten gevaar - de roofvogel was ver weg. Hopelijk had hij het enkel op een muis of konijn voorzien. Zijn blik ging omlaag, naar het gras waarover hij voortstapte en de jager die hij vandaag vergezelde, al bleven zijn gedachten voor een deel bij de jager in de lucht. "Waar wijzen de berggeesten je de prooi vandaag, Jackal that Cries at Dawn?" Soms was hij er zeker van dat de wind the Prey Hunters in hun oren fluisterden waar ze moesten zijn, zo feilloos wisten ze hun buit te vinden.

Blijkbaar had Day begrepen dat zijn suggesties dat er geesten in de bergen woonden niet zo gewaardeerd werd, want met een korte 'hm' werd het gesprek afgedaan. Jackal wierp nog eventjes een korte blik op de kater, waarna deze vervolgens vakkundig genegeerd werd voor de jacht. Als Jackal ergens van kon genieten was het jagen, dus dan werd het makkelijker om vervelende individuen te negeren, een plek die Day ook naarstig verdiend had toen deze haar met Coyote eropuit gestuurd had. Het besef leek echter bij Day ook aanwezig te zijn, aangezien de kater he who must not be named noemde. Jackal viel bijna naar voren maar wist zichzelf nog net te balanceren. "Wat?" miauwde ze giftig naar de kater.

Voor een moment bleef ze als bevroren staan terwijl ze bij aan het komen was van het feit dat ze bijna op haar snufferd gevallen was, maar daarna had ze alle aandacht voor Day. Hij sprak over dat er iets voorgevallen was. Jackal draaide zich volledig om naar Day en zwiepte geïrriteerd met haar staart. Haar nekharen kwamen al iets overeind en haar blik stond op onweer. Sterker nog, ze leek haast wel een persoonlijke onweerswolk geworden. Wie dacht hij wel niet dat hij was? Omdat hij power had binnen de tribe kon hij zich met iedereens zaken bemoeien? Had hij wellicht gedacht dat hij gewoon leuk met zijn macht kon spelen en haar en Coyote op één patrouille kon zetten? Was hij zo'n zieke geest? Pfuh, hij moest eens weten. Jackal ging de volgende keer gewoon niet meer met Coyote weg. "Dat gaat je niks aan," zei ze daarentegen enkel met een vijandige zwiep van haar staart.

Toegegeven, het was niet heel moeilijk om Jackal op haar zenuwen te werken. Sterker nog, het was doodsimpel. Maar op dit moment deed Day het er wel echt ontzettend om. Wat Jackal betrof had hij haar furie dan ook helemaal, dubbel en dwars verdiend. "Dát wil je voorstellen? Onmogelijk," miauwde Jackal met stijgende woede, "Dat is helemaal niet aan jou. Niet iedereen is een laconieke rivierslak." Misschien ging ze nu wel te ver. Maar hij moest zich helemaal niet met haar zaken bemoeien. "Ik stel je voor dat je me niet meer erop uitstuurt met Coyote, je niet meer bemoeit met mijn privézaken en me in plaats daarvan mijn taak laat doen, prooi vangen met de tribe."

Niets is onmogelijk, dacht Day, maar daar was weer die zeer behulpzame stem die hem maande deze woorden voor zichzelf te houden. Hij dacht even na over de laconieke rivierslak. Hij had altijd wel bewondering gehad voor slakken. Het woordje laconiek stak iets meer, maar niet veel scherper dan een kleine distel. Laconiek: kalm en bedaard, dat was niet slecht, maar ook achteloos en ongeïnteresseerd, woorden waar hij minder graag mee geassocieerd werd. Kwam hij daadwerkelijk zo over of gebruikte Jackal in haar woede simpelweg het eerste woord dat in haar opkwam? Hij liet haar rustig uitrazen. Prooi vangen met de Tribe, ja, dat was een goed streven, maar ze vergat een detail. "Coyote is een deel van de Tribe", miauwde hij. Dat kon niet zomaar genegeerd worden. Zijn blik verzachtte wat. "Jackal that Cries at Dawn, als jij zegt dat het onmogelijk voor je is om samen met Coyote in een patrouille te zitten, dan zal ik je geloven en ik zal niet naar verdere details vragen als jij je er niet goed bij voelt om die te delen. Maar we zijn één Tribe, we delen één grot en in geval van nood moeten we onze tribegenoten kunnen vertrouwen. Al onze tribegenoten. Begrijp je dat? Ik moet weten dat als één van jullie in nood verkeert, de ander er alles aan zal doen om diegene te helpen, zoals jullie voor iedere andere tribegenoot zouden doen." Kon ze hem die geruststelling tenminste geven? Hij zou patrouilles voor haar aanpassen, als dat beter was, maar als dit vertrouwen er niet was, die vertrouwen waar de Tribe op gebouwd was, dan hadden ze een probleem. Dan moest er iets uitgepraat. Voor haar harterust leek het hem sowieso beter om alles uit te praten, maar hij zag dat ze op dit moment nog niet openstond voor die suggestie. Er moest nog wat tijd overheen gaan.

Ze herhaalde zijn woorden op een iets andere toon dan waarmee hij ze had uitgesproken, maar zonder zich aan die toon te storen vervolgde Day zijn verhaal. Toen hij uitgepraat was, leek ze verontwaardigd en dit stelde hem tevreden. Als een kat beledigd was door de suggestie dat ze misschien niet alles zou doen om een ander te helpen, was dat niet meer dan een teken van een uitstekend plichtsgevoel en een goed hart. Aan een dergelijk scherp randje wilde hij zich best snijden om die geruststelling te krijgen. Hij glimlachte vriendelijk. "Ik verwachtte al niet anders," miauwde hij, "maar het doet me goed om het van jou te horen. Bedankt, Jackal."

Sommige katten maakten het zo intens moeilijk om boos te zijn. Ze had ontzettend lopen tieren tegen Day, hem voor allerlei dingen uit gemaakt en de kater werd nog steeds niet boos. Nog steeds kon ze hem niet provoceren tot woede. Of überhaupt iets van een reactie. Het liet haar zich ontzettend stom voelen. Het was net of je aan het tieren was tegen een boom, totaal niet bevredigend. Ze zwiepte dan ook chagrijnig met haar staart en drukte haar oren plat, een zachte hmpf uitstotend op zijn woorden, waarna ze haar neus weer in de lucht stak om prooi te zoeken. Misschien kon ze daar wel betre op focussen dan die vervelende chief hier.

Wat een rust opeens, nu Jackal haar aandrang tot discussie liet varen en zich weer richtte op de jacht. Toch was Day blij dat ze het gesprek gevoerd hadden. Jackal had dan weinig los willen laten, het was Day was in ieder geval gerustgesteld dat het conflict tussen Jackal en Coyote in geval van nood niet tot problemen zou leiden en de lucht leek wat geklaard nu de Prey Hunter rustig uit had kunnen razen. Natuurlijk merkte hij wel dat ze nog steeds geërgerd was, maar daar maakte hij zich niet veel zorgen om. De donder was stilgevallen, hoe snel kon een kat verwachten dat de donkere wolken weg zouden trekken? Alles op zijn tijd. Hij hield zijn mond om Jackal niet af te leiden van haar taak en richtte zich op de werkelijke lucht, die een stuk minder bewolkt was. Weer die roofvogel in de verte, maar die leek niet hun kant op de komen.

Ondanks dat het nu stil bleef, bleef Jackal mopperig en onrustig. Waar ze wel vuur van binnen aangewakkerd had, had ze haar gal niet kunnen spuwen en zat ze er nu zelf mee! Dat was niet de bedoeling en uiteraard totaal onmogelijk en oneerlijk. Toen er dan ook geen prooidieren kon ruiken, waarschijnlijk door haar geschreeuw van net maar dat viel buiten beschouwing, keerde ze zich dan weer tot Day. "Hoort het eigenlijk bij het takenpakket van Chief? Altijd maar rustig in het midden blijven hangen?" miauwde ze, haast beschuldigend en/of wantrouwig.

Even heerste er een vredige stilte op de Highlands, enkel doorbroken door de geluiden van de natuur. Een enkele kreet van de roofvogel in de verte echode tussen de bergen, de wind ruiste door de karige begroeiing en floot tussen de rotsen. De katten zwegen totdat Jackal daarmee ophield. Door haar felle toon liet Day zich niet uit het veld slaan, hij liet kalm zijn gedachten over haar vraag gaan. "Als je je afvraagt of Skyteller mij dergelijke instructies heeft gegeven, dan, nee, dat is niet het geval. Als ik, zoals je zegt, 'in het midden blijf hangen', is dat, meen ik, niet zo zeer deel van mijn 'takenpakket' als wel van mijzelf. Mijn takenpakket als kat, niet als Chief, zou je misschien kunnen zeggen." Hij keek haar rustig aan, zich minder beschuldigd dan wel gewantrouwd voelend als misschien haar bedoeling was. In zijn ogen had ze een eerlijke vraag gesteld en het was aan hem om eerlijk antwoord te geven. Zijn blik was afwachtend, terwijl hij probeerde in te schatten of dit antwoord voor haar adequaat was geweest.

Misschien was het beledigend, maar Day incasseerde het zoals altijd weer met gratie. Misschien was dat wel hetgeen wat ze zo frustrerend aan hem vond. Het feit dat hij alles maar in zich opnam alsof er niks mee aan de hand was. Ergens werkte het uiteraard cathartisch, dat hij niks terugdeed als ze boos werd. Maar ergens vond ze het ook bloed irritant. Hij kwam echter weer met een veel te moeilijke verklaring. Misschien lag het wel in zijn takenpakket om haar domweg hoofdpijn te bezorgen. "Oké, zal wel," bromde Jackal dan op zijn woorden. Ze wilde het hier al niet meer over hebben, Day was er gewoon veel te moeilijk mee.

Zijn antwoord stelde haar niet geheel tevreden, bemerkte hij. Hij vroeg zich af of er iets was wat hij kon doen om haar ergernis weg te nemen, maar misschien lag dat wel niet in zijn macht. Misschien was dat ook niet erg. "De steen in het midden van een brede rivier kan beide oevers zien", lichtte hij toe. "Zonder die steen zou het water onoverbrugbaar zijn." Hij liep achter Jackal aan. Hij hield de afstanden tussen katten graag overbrugbaar, dat was alles. Hij hoopte dat ze dat begreep. En zo niet... ach, de steen zou er nog altijd zijn, begrepen of onbegrepen, benut of onbenut.