Ratking

Moriah had eerder die dag al veel gedaan. Hij had een tak genomen en had het naar buiten gebracht. Hij vond het zelf een hele opgave dat hij dat gedaan want tja, niet iedereen kon zomaar zo'n grote tak wegdragen hm. Het grijze mannetje knipperde even met zijn blauwgroene ogen en al snel schudde hij even zijn koppie. Hij was een beetje dom en niet de slimste, dus de spanning van de afgelopen tijd waren hem compleet over de kop gevlogen. Alsof hij wist wat een commander was... En alsof hij iets gaf om die clankatten. Katten waren toch maar katten? Wat was er zo moeilijk aan? Katten konden gemeen en vriendelijk zijn, heel vaak heel bot... Maar dat was iedereen, dus waarom opeens er zo lastig over doen? De gestreepte kater strekte zicg wat en zakte door zijn pootjes waarna hij langzaam over de grond kroop. Even wiegelde hij wat met zijn kont om vervolgens op de eerste de beste poot te springen die hij zag. Van wie deze was wist hij niet... Was het ook belangrijk. "Hehe! Ikke win!" Het was nooit een wedstrijd geweest, het kon ook geen wedstrijd zijn... Maar in de ogen van het katertje was het wel zo. Hij was de beste, de held, de winnaar. Hij verdiende prees, een beloning en zoveel meer! Een grijnsje verscheen op zijn gezicht waarbij hij kort even door zijn poten zakte en meer gewicht op de gevangen poot zette.

- Open

Aegir was verveeld. Het was alsof niemand hem uitlegde wat er aan de hand was. In RiverClan zou hij nu vast apprentice worden. Zou Lilykit al apprentice zijn? En hoe zou het gaan met Honorkit? Hij wist niet eens meer precies hoe ze eruit zagen. Hij kon ze zo niet meer voorstellen. Natuurlijk wist hij dat Lilykit prachtige vlekken had en Honorkit muisgrijs was. Maar verder?? Zouden ze hem missen? Of waren ze hem ook alweer een beetje vergeten. Aegir zat dus maar wat in het "kamp" opgesloten. Tussen al die wanden en muren. Het was heel anders dan zijn oude thuis, maar hij raakte er snel genoeg aan gewend. Hij was gewend aan dat de meeste katten hem gewoon straal voorbij liepen en de rest het allemaal niet zo veel deerde. Iedereen deed hier veel meer zijn eigen ding. Ze waren alleen samen als er een meeting was. En daar was hij natuurlijk niet voor uitgenodigd. En dan vertrokken ze met zijn allen uit het kamp, StarClan mocht weten waarheen en wat ze deden. Maar hij wilde juist meehelpen! Hij was de uitverkorene! Ze hadden hem toch vast nodig? Maar Aegir werd uit zijn gedachten gehaald toen iemand op zijn poot sprok. Een verraste miauw kwam uit zijn bekje en hij stond ook in oog met een grijs, gestreepte kitten. Awh! Hij verlaagde zijn kopje. ‘Heel goed!’ snorde hij vrolijk. Hij wás een winnaar. Aegir ging op zijn buik liggen en keek de jonge kitten in zijn groene ogen aan. ‘En hoe heet jij, winnaar?’ miauwde hij toen nieuwsgierig. Aegir zag alleen maar potentie voor misschien een nieuwe vriend.

Hehehe. Een ietwat gemene grijns kwam op zijn lippen. Hij had het weer gedaan, weer kunnen flikken. Dit was van hem! En hij had het helemaal zelf gedaan! Daar konden zijn siblings helemaal niet aan tippen hoor! Man, volgens sommige katten was er zelfs een van zijn siblings weg. Jup, een van die mormels kon gewoon haar weg niet eens terugvinden naar de barn! Hoe dom was ze wel niet? De gedachte liet hem grinniken. Als hij in haar plaats was geweest was hij al lang terug en hij had het zoveel malen beter gedaan. Toen de eigenaar van de poot echter begon te praten, keek hij even op naar de ander. Een zwarte kater met blauwe ogen. Even fronste het grijze bolletje toen de ander vroeg wat zijn naam was. Wat? Wist de ander niet wat zijn naam was? Dat as onacceptabel! "Ikke Moriah!" zei hij op een luide toon, alsof het natuurlijk was dat iedereen zijn naam wist. "Ikke altijd doe goed!" zei hij even met een brede grijns naar de ander. Het feit dat het beleefd was om de ander ook naar zijn naam te vragen, ging hem compleet over z'n hoofd. Manieren en beleefdheid werden er niet zo zeer in gehamerd.

Aegir keek eens naar de grijzige kitten. Hij leek helemaal trots op zichzelf. De zwarte kitten grinnikte en knikte toen hij zichzelf voorstelde als Moriah. Oh fijn, dan had hij eindelijk weer een gezicht die hij aan een naam kon koppelen. In zijn oude thuis kende hij bijna iedereen. Maar hier, hier was iedereen en alles vreemd. Het was alsof hij opnieuw geboren was en alles weer moest leren. Maar toch, hij was al wel oud. Hij kon al veel meer dan toen hij klein was. ‘Heel knap,’ bestempelde Aegir hem nog een keer. Hij trok zijn poot toen weg uit de greep van de ander. Toen drukte hij zich weer overeind en liet eens zijn staart langs de neus van de ander gaan. ‘Maar, kun je ook mijn staart vangen?’ giechelde hij vrolijk. Hij sprong overeind en zwiepte enthousiast met zijn staart voor de ander langs, waarbij hij huppelend rondjes om de jonge kitten begon te springen. Hij zou het echt niet makkelijk maken!

De vreemdeling was goed, want de vreemdeling liet hem de beste zijn. Hij was lief tegen hem en behandelde hem als, wel, een goed persoon. Dit zorgde ervoor dat Moriah meteen aan hem gehecht was, alsof hij een link legde met de positieve feedback die de zwarte kater aan hem gaf. Als een vertwiste drugs sloeg het bij hem aan, hij zou het verslavend vinden. Het complimentje dat volgde zorgde ervoor dat de gestreepte kater even zijn borstkas wat meer naar voren stak, zijn groene ogen twinkelden. De zwarte vreemdeling stelde echter een nieuwe uitdaging voor hem. De staart vangen hm? Dat kon hij wel! Een brede grijns kwam op zijn gelaat waarna hij meteen achter de grotere kat aansprong in een poging zijn staart te grijpen. Zijn kleine klauwtjes kwamen hierbij uit hun hulsel. Niet om de ander pijn te doen ofzo, maar om een grip te krijgen mocht hij de haren te pakken krijgen. Wist hij veel dat het de ander pijn kon doen mocht het in zijn vlees blijven haken. Deze plek was voor de sterkste, zo had hij het altijd gehoord... En Mo wilde niks anders dan de sterkste zijn. Hij wilde stralen boven al de rest en tonen wat hij kon. Ja, dat was hetgeen dat hij wilde, maar de hersenen ervoor had hij niet echt. Even gromde de kleine bengal, een speels geluid dat wat zwaarder op zijn borstkas lag. "Ikke heb je bijna!" zei hij enthousiast waarna hij zijn spieren weer aanspande en achter de aan sprong. Misschien lukte het deze keer om zijn klauwtjes in het pluizige ding te haken! Een ding was zeker, hij zou niet opgeven tot hij had gewonnen!

Aegir merkte dat hij de kitten er alleen maar vrolijk mee maakte. Hij grinnikte en zwiepte enthousiast met zijn staart. Een keer voelde hij zijn haren bewegen toen de kitten vlakbij kwam met zijn pootjes. Maar het duurde niet veel langer voordat de kleine kitten zijn staart te pakken had. Hij had zijn scherpe nageltjes in zijn haren geslagen en zijn staart belandde met de kitten op de grond. ‘Ow, auw!’ miauwde Aegir kort. Het deed niet echt super veel zeer, maar gewoon, het prikte een beetje. ‘Oh, je hebt hem gevangen hoor, toppertje!’ miauwde hij, waarna hij zijn kopje naar het grijze katertje keerde. Hij trok zijn staart toen toch maar vlug onder zijn pootjes vandaan. Maar toch was hij wel trots op hem en hij was wel bereid om even een paar prikjes te verduren om de vrolijke kitten blij te maken. ‘Hoe heet je eigenlijk? Ik ben Aegir!’ sprak hij vrolijk. Ook al was de kitten wel heel jong, misschien konden ze vriendjes worden. Dat zou zijn eerste vriendje worden in deze vreemde plek.

Het was raak! Even grijnsde het kleine mormel zijn parelwitte tandjes bloot. Het was hem gelukt! En natuurlijk was het een eitje geweest... pfff, dat? Dat was niks! Even keek hij wat op toen de ander een kreet van... pijn... liet horen? Even fronste hij wat. Maar, was de ander dan geen bloodclanner? Bloodclanners moesten toch sterk zijn? Sterker dan de pijn die ze soms voelden? Dat was hem toch verteld. Het idee sloop echter al snel uit zijn koppie toen de ander hem weer begon te prijzen voor zijn geweldige daden. Even stak Moriah trots zijn borstkas wat meer naar voren. Ja! Dat was inderdaad wel toppie geweest he! Hihi. De zwarte kater trok al snel zijn staart terug en even sprong de kleine, gestreepte kater wat meer overeind. Was er iets? De vraag die volgde was vrij simpel. Het was een vraag die hij wel vaker hoorde. "Ikke ben Moriah!" zei hij terwijl trots en zelfzekerheid in zijn blik en houding door glinsterde. Hij was trots op zijn naam, hij had die immers van zijn moeder gekregen en zijn moeder was een van de beste en sterkste katten hier! De ander heette blijkbaar Aegir. Even kantelde de ander zijn kopje wat, waarna hij even kort fronste. Mo was opgegroeid in de barn van zijn vader samen met zijn siblings. Hij had dus nooit het feit meegekregen waar deze kater vandaan was gekomen. "Wie zijn jouw ouders?" vroeg hij dan ook even nieuwsgierig aan de ander. Al dat denken aan mama en papa had hem tot deze vraag geleid. Of hij echt interesse had in het antwoord wist hij echter niet.

Aegir vond het alleen maar leuk om de kleine te zien glinsteren. Hij snorde even kort, waarna hij hem een vrolijk tikje op zijn bol probeerde te geven. Hij stelde zich vervolgens voor als Moriah. Zo, dat was ook al een vreemde naam! Maar ja, iedereen verdiende hier gewoon direct zijn echte naam. Het was heel anders dan in RiverClan. Aegir was zijn oude naam nog niet vergeten.. Ravenkit. Maar het ebde langzamerhand weg, omdat hij het soms dagen niet meer hoorde. De enige anderen die het immers wisten waren Skadi en Lethal. Of Skadi had het rond moeten bazuinen, maar dat zou ze vast niet doen. Want hij kende haar oude naam, en die was veel stommer dan de zijne! Maar hij werd plotseling uit zijn gedachten gehaald toen de kleine kater vroeg wie zijn ouders waren. Oh. Even vertrok zijn kopje even. Zijn ouders.. Zouden ze hem missen? Ze waren vast in de war waar hij was, niet wetende dat hij was uitgekozen door StarClan. Hij had niet doei kunnen zeggen. ‘Nou, mijn ouders wonen hier niet. Ze heten Butterpact en Puppysnarl, en ze zijn nog in RiverClan,’ legde hij uit. Hij dacht niet vaak aan ze eigenlijk. Daar had hij nauwelijks tijd voor, met al deze nieuwe indrukken allemaal. ‘Maar nu is Lethal een soort van mijn mama. Zij heeft me uit RiverClan opgehaald!’