break of dawn

Veel meer had ze hier niet te doen in de nursery, of wat daar hier dan voor gold, dan dat ze ooit in RiverClan had gedaan. Nee, daar had ze zelfs nog even weg gemogen om te trainen met zwemmen. Hier zat ze of in haar nest of in het kamp waar niemand haar een blik waardig vond. Ze had dan ook voldoende tijd, té veel tijd, eigenlijk, om alles in de gaten te houden. Ze wilde immers niet met stomme Aegir en zijn stomme spelletjes spelen en de andere kittens waren niet veel beter, dus dan bleef er niet veel over. Ja, met katten praten, maar dat was ook niet echt erg...gezellig geweest. Toch, toen er een witte kattin de nursery in kwam met een stuk prooi was haar intresse gewekt. Dat was een appr- uh, young one. Dat zou Aegir binnenkort jammergenoeg ook worden. Al was zij ook niet al te ver er van verwijderd. Vallon had haar dingen verteld, maar zij en Aegir hadden ruzie gehad en hij vertelde haar dat ze loog en leugens over de training hier geloofde. Wie beter te vragen als iemand die door de training ging? "Hey, jij daar!" Riep ze naar de young one toe die nu al haar weg naar de ingang van de nursery baande. Vastberaden maakte ze haar eigen weg naar de witte kattin en ging pal voor haar neus staan. "Ik heb vragen en jij gaat die beantwoorden," herhaalde ze de woorden die ze een paar moons geleden tegen een stomme apprentice in RiverClan had gesproken. Die had er gelijk om gaan zeuren en was haar gaan uitschelden. Wat een aansteller. Nee Skadi had hoop dat katten hier slimmer waren, vooral omdat zij de uitverkorene van StarClan was en ze haar wel als de beste moesten erkennen.

Een frons kroop op het gezicht van de calico kitten en vlammen stonden in haar ogen. Hoe durfde deze stomme witte kattin zo tegen haar te praten! Zij was de uitverkorene van StarClan, niet een stomme mosbal die ze niet meer hoefde. Ze was niet beter omdat ze groter was dan haar, al helemaal niet! "Ga je mij in de staart bijten, mijn buik open scheuren, mijn keel opensnijden?" vroeg ze op dezelfde, kleinerende toon en Skadi lichtte haar kopje omhoog om haar aan te staren. Ze was heus niet bang hoor! “Dat hoef ik allemaal niet te doen, want anders vertel ik Lethal dat jij gemeen tegen mij doet en jij wilt vast geen problemen met haar,” Bracht ze op een wat achterbakse toon ter sprake. Toen de verbrande kattin haar bij de rivier had meegenomen was ze in eerste instantie heel eng geweest, maar toen had ze alles uitgelegd en was het allemaal niet meer zo eng. Toch, Skadi had wel het idee dat de young one voor haar neus geen problemen bij Lethal wilde opwekken voor die reden dat ze heel eng kon zijn.

De she-cat voor haar neus dacht het grappig te vinden, maar Skadi wist dat ze niet meer zou lachen wanneer ze het verhaal wat omdraaide en aan Lethal zou vertellen. Dit was gewoon weer net zo'n stomme apprentice die dacht dat ze hoog en machtig was omdat ze ouder en groter was als haar. Net als in Riverclan. Echter kwam er nu een ziekelijk zoete toon uit de ander en streek ze haar staart langs haar wang. Koppig en geïrriteerd trok Skadi haar kop weg en hapte ze kwaad naar de witte staart. Dat smerige ding hoefde haar niet aan te raken. "Want wiens woord zou Lethal eerder voor lief nemen, dat van een wel presterende Young One of een kitten met een bek te groot voor haar eigen goed?" Opperde de ander rustig, alsof het haar niet boeide dat ze net bijna een paar scherpe tanden in haar staart had gehad. Maar het was nu Skadi's beurt om een lach op haar gelaat te krijgen. "Ik weet wel zeker dat ze mij gaat geloven. Lethal is mijn moeder nu," vertelde ze trots. Lethal was sterk en intimiderend en zelfs deze young-one wilde haar bang maken met de verbrande kattin. Dat was iets waar Skadi naar opkeek. Iedereen wist dat je niet een gevecht met de kattin aan moest gaan. Ooit wilde ze ook dat soort respect hebben! Nu werdt ze alleen maar gekleineerd en voor dom aangezien door deze young-one en ook een tijd terug door die stomme apprentice. En nu werdt haar verteld dat ze ook nog eens alsjeblieft moest gaan zeggen. Mooi niet. "En ik dacht dat jullie wel beter waren dan die stomme apprentices uit Riverclan, maar blijkbaar niet."

Een liefdevolle moeder? Nee, ze wilde niet iemand die haar verzwolg in zoetheid en lieve woorden. Daar had ze toch niets aan. ”Ik zoek een sterke moeder, die mij begrijpt, dat is Lethal,” vertelde ze de ander dan ook alsof ze een feit opnoemde wat in haar hoofd was gestampt. Begreep de she-cat tegenover haar dan echt niets? Nee, de young-one vertelde haar dat Lethal alleen voor haar zorgde omdat ze bruikbaar was. Maar dat was helemaal niet waar. En zo wel, dan was het niet veel anders als het excuus van een adoptie vader die ze had gehad in Riverclan. Daarbij was ze een uitverkorene van StarClan, dus zou ze altijd bruibaar zijn. Altijd speciaal. Maar dat was toch iets wat die domme trut voor haar nooit zou kunnen begrijpen, dus waarom zou ze het uberhaupt proberen uit te leggen. Toen de halfopgegeten muis naar haar werd toegeschoven, schoof ze het ding ook weer koppig terug. Ze hoefde geen gore afdankertjes van haar te eten. ”Als je net zo dom en irritant veel en veel erger noemt, dan is er echt iets mis in je kop.” Misschien had de young-one wel gewoon veel te weinig breincellen in haar hoofd zitten om uberhaupt nog een goede gedachte te kunnen vormen. Daar leek het in ieder geval wel op.