Snapdragons

De laatste tijd waagde Amare hier zich steeds vaker. Nu ze Draco haast al was vergeten en Shark niet meer bij BloodClan hoorde viel er niks meer te vrezen. Bovendien had deze plek wel wat. Er hing een bepaalde sfeer die ze niet goed kon omschrijven, maar het kalmeerde haar. In het woud was alles zo territoriaal, zo intens. Maar hier kwam je constant Kittypets en Rogues tegen. Je was een niemand, slechts wéér zo'n voorbijganger. En dat was fijn, want anders dan in het woud had ze hier dus nooit last van gezeik. Net toen ze tevreden besloot dat vandaag zou voldoen aan die criteria, viel haar blik op een poes die haar benaderde. Met haar ogen strak in de hare gefixeerd wachtte ze de ander af.

+ Flower

Waarom waren het nou zulke watjes? Flower had haar schuurgenoten uitgenodigd om eens samen met haar op pad te gaan. Maar nee hoor, zij gingen liever niet buiten de hekken van de boerderij. Voor hun was alles gevaarlijk en was iedereen een vijand. Voor haar was alles juist spannend en was iedereen een nieuw karakter in haar leven. Een leven waarvan zij hoopte dat er veel in zou gebeuren en niet gelimiteerd zou zijn tot een schuur, een graanveld, een grindpad en een hek. Ze was zojuist dat hek over geklommen toen ze iemand aan zag komen lopen. Een zwart-witte kattin die duidelijk al een heel wat interessanter leven had geleid dan zij. Met enthousiaste passen kwam Flower op de vreemdeling af, ze had immers geen reden om bang te zijn: Als het verkeerd ging was ze zo weer binnen. "Wat brengt u naar mijn gebied, vreemdeling" verklaarde ze op een dramatische en zorgeloze toon.

De poes kwam allesbehalve agressief over, maar Amare bleef scherp. Een frons verscheen op haar gezicht toen de ander een stuk kinderachtiger bleek dan ze had verwacht. Zij was nooit zo toen ze zo jong was, verzekerde ze zichzelf. Met een onderzoekende blik keek ze de ander aan. "Ik ga en sta waar ik wil." antwoordde ze droogjes. De poes vond het vast reuze lollig, want ook Amare zocht duidelijk geen moeilijkheden. Ja, dit zou één grote hilarische boel worden.

Oh fijn, al net zo'n zuurkat als de anderen op de boerderij, en wat een heldhaftigheid zeg; overal gaan en staan waar ze wilde? Wauw, wild... Flower rolde een beetje met haar ogen en keek haar bezoeker onderzoekend aan. "Juist ja, ahem... Ik vind het allemaal prima. Ik vind het al ontzettend knap dat je helemaal hierheen bent gekomen zonder door onze geweldige bewaking gestopt te worden, held" Reageerde ze op een toon die droop van het sarcasme. Ging die volwassen poes nou echt zo bijzonder doen tegen een jonge boerderijkat? Zonder angst of schaamte zette Flower de pas er weer in en liep dicht langs haar gesprekspartner.

Er viel al vrij snel te merken dat de poes geen zin had in zo'n iemand als zij. Jammer voor haar, want Amare was nog niet van plan om op te donderen. "Nou nou. Je hoeft je niet geïntimideerd te voelen hoor." sprak ze cynisch. "Ik doe je niks hoor." ging ze verder met dezelfde uitdagende toon. Dat was allemaal alleen waar als de ander zich inhield. Want van irritante kittypets was ze niet gediend. En hoewel ze het een en ander van dit soort katten afwist - die buiten de twolegplace woonden, maar wel nog samen met mensen - wist ze er weinig respect voor op te brengen. Je was een clankat, een kittypet, of - zoals zijzelf - een vrije geest. En deze brutale sukkel was overduidelijk een kittypet.

Maar blijkbaar waren ze nog niet klaar. De rogue vond het blijkbaar nodig om het laatste woord te hebben. En hoewel Flower wist dat ze beter weg kon lopen, was ze te trots om dat te laten gaan. En dus stopte de bruine poes en draaide ze zich om "Ik was ook niet bang dat je me iets zou doen... Hoor" Sprak ze al net zo uitdagend terwijl ze de zwart-witte indringer kwaad aankeek. Wie dacht ze dat ze was? Zich verheven voelen, alleen maar omdat zij dan zogenaamd helemaal 'vrij' was.

Natuurlijk liet ze bruine poes het niet gewoon gaan. Zo ging dat met boerderijkatten. Die voelden zich beter omdat ze geen volledige kittypets waren en toonden daardoor geen enkel respect voor de katten die écht leefden. "Nou mooi, want net zou ik je inderdaad nog niks hebben aangedaan." zei ze met een uitdagende blik in haar ogen. Als ze de hint nu niet begreep, dan was ze wel echt achterlijk.