We know how to make the key

Hij was nu al enkele dagen een apprentice, maar nog steeds had Brittlepaw niks weten te vangen. Was dat normaal? Hij had moeite met prooi te tracken en ze te vinden... En als hij eens geluk had dat hij een diertje tegen kwam... Dan kon hij ze nooit vangen. Hij wilde zichzelf heel graag wijs maken dat hij erg close was met het vangen van iets... Maar dat zou een dikke, vette leugen zijn. De prooi was al weg voordat hij zijn eerste sprong nam. Hij was lomp, onhandig... Traag. Maar... Hij moest goede hoop houden! Hij was nog jong! Weldra zou hij groot en sterk worden zoals Bloodpaw en dan zou hij de beste krijger worden van Shadowclan! De boost in zijn kop liet hem even glimlachen waarna hij trots de nursery binnen trippelde. Brittlepaw was, ondanks zijn naam, meer een kitten dan een apprentice in zijn postuur. Hij was zelfs kleiner dan sommige kittens die jonger dan hem. Maar goed, daar kon hij niks aan doen! Hij was oud genoeg geweest om apprentice te worden dus hier waren ze dan. Nieuwsgierig tuurde hij even rond in zijn oude den... Was er iets nieuws?

- Loudkit

“Nog één maan… nog één maan… nog één maan,” kreunde Loudkit alsof hij te veel prooi had gegeten. Hij lag op zijn rug en liet zijn blik naar het plafond glijden, waar de dicht op elkaar gegroeide takjes hem het zicht ontnamen van de lucht boven hem. Ideaal om hun te beschermen tegen de regen, maar ook ideaal voor als het te warm zou zijn. Misschien ging hij deze plek wel missen als hij apprentice was, maar dat betwijfelde hij. Hij was klaar om zijn training te starten en hoe meer tijd hij hier nog moest spenderen, hoe geïrriteerder hij werd. Hij wilde de verhalen die hij had verzonnen met Roughkit en Littlekit waar gaan maken. Hij wilde zij aan zij met zijn siblings en zijn moeder rennen zodat ze het woud samen konden ontdekken en ShadowClan trots konden maken. Er was hem het nieuws tegemoet gekomen dat Tallstar er vandoor was gegaan, maar daar putte Loudkit niet echt verdriet uit. Het was niet alsof ShadowClan niet kon draaien zonder de bruine tabby. Ze moesten maar eens opletten als hij ouder zou worden… hij zou binnen een mum van tijd het woud zelf kunnen leiden. Daar had hij echt geen leader voor nodig die duidelijk niet wist waar zijn plek was. De kitten werd uit zijn gedachten gehaald door een apprentice die nog maar kort de nursery had verlaten. Loudkit had nog niet echt met hem gepraat, maar ze hadden elkaar wel al eens begroet. Snel kwam de grijze tabby overeind zodat hij de kat kon gaan begroeten. “Hé, Brittlepaw!” zei hij op een vrolijke toon tegen de apprentice. “Hoe bevalt het apprenticeleven je?” Hij keek met nieuwsgierige ogen naar de apprentice, wachtend op antwoord.

Het duurde niet lang voordat een gestreepte kitten hem benaderde. Het was Loudkit, een katertje die weldra bij hem in de den zou liggen. Ze waren samen opgegroeid, maar de kitten was een tikkeltje jonger dan hem en dus had deze wat langer moeten wachten. Brittlepaw glimlachte even naar de ander, een open en vriendelijk gebaar. "Hallo Loudkit," sprak hij kalm tegen de ander toen deze hem ook begroette. Toen de ander hem een vraag stelde over zijn apprenticeleven, lachte hij even zachtjes. Oh dear. "Het is erg zwaar, erg... V... Vermoeiend... Maar het is leuk. Druk b-b-bezig zijn is fijn," zei hij even kalm tegen de ander met een zachte glimlach. "Is er nog iets nieuws ge-ge-gebeurd hier?" vroeg hij kalm aan de ander, zijn stotteren en stamelen negerende. Iets dat hij wel vaker deed als hij lax was.

Hoewel ze praktisch gezien samen waren opgegroeid, was het nooit echt verdergegaan dan wat speels gedrag en wat blikken naar elkaar. Dat je dichtbij elkaar opgroeide, wilde niet zeggen dat je direct een band ontwikkelde. Bovendien had Loudkit het vrij druk gehad met aandacht schenken aan al zijn siblings en was het soms simpelweg niet gemakkelijk geweest om aandacht te besteden aan andere Clanmates. Zo kende hij een groot deel van de apprentices en de warriors nog altijd niet echt, maar hij dacht wel dat daar verandering in zou komen zodra hij apprentice zou worden. Hij kon echt al niet wachten op dat moment! Brittlepaw gaf aan dat het zwaar en vermoeiend was en Loudkit trok kort met zijn oortje. Dat zou toch wel meevallen? Hij probeerde zich te bedenken wie Brittlepaw’s mentor ook alweer was, maar kwam er niet op. Iets met duisternis. Shadow…? Dark…? Dark…? Darkvoid! Ja, dat was het. “Dus ik neem aan dat Darkvoid je niet te streng behandelt?” vroeg Loudkit op een geamuseerde toon. Hij wist dat Brittlepaw soms nogal snel zenuwachtig kon worden, dus voor hem was het waarschijnlijk het beste dat hij een rustige, begripvolle mentor zou hebben. Loudkit kon het eigenlijk vrij weinig schelen van wat voor kaliber zijn mentor zou zijn, als hij hem maar alles zou leren wat hij moest weten. Als het een brombeer was, dan ging hij gewoon niet te veel zeggen, besloot hij. “Niet echt,” zei hij. “Het is een stuk stiller geworden sinds het nestje van Sinclaw verhuisd is naar een andere den. En voor de rest wordt het waarschijnlijk weer iets drukker als Beechresin’s nestje naar hier komt.” Hij keek Brittlepaw vragend aan. “Is er bij jou nog iets nieuws gebeurd?”

Hij glimlachte kalm naar de ander, maar vermoeidheid was zeker terug te vinden in zijn houding en expressie. Brittlepaw was moe en wilde eigenlijk slapen of tenminste rusten. Het zou hem zeker goed doen, maar hij wist dat het niet... ok was. Hij was een apprentice en het harde werken hoorde er dus bij. Misschine pushte hij zichzelf iets teveel, ja, maar dan nog. Het was nog steeds dat hij ervoor had gekozen en niemand anders. Als hij echt wilde opgeven zou hij aan Acorndust vragen om hem een elder te maken, om hem uit de clan te kegelen... maar zo was hij helemaal niet. Brittlepaw was een doorzetter, een beetje een mafketel op dat vlak... Maar dan nog, het was beter dan niks doen. Hij grinnikte dan ook even naar Loudkit toen hij vroeg of Darkvoid niet te streng was. "Hij is de beste mentor die er is, hij pusht me helemaal niet," zei hij kalm tegen de gestreepte kitte. "Ik zou eerder zeggen dat hij... Streng maar rechtvaardig is. Hij is ouder dan ik en d... d-daardoor ook wijzer," luisteren naar zijn woorden was dan ook key. Hij nam elk stuk van advies van zijn mentor dan ook met beide poten vast. Hij vond het uitermate belangrijk dat hij dan ook naar de ander luisterde. Het advies van de ander vond hij iets dat hij voor altijd bij zich moest houden. Darkvoid was immers in een korte tijd als een vaderfiguur voor hem geworden, iets dat hij niet echt had zien aankomen. Het voelde goed en had hem blij gemaakt, opdat het toch wel een leegte in zijn leven had opgevuld. Brittlepaw was immers opgegroeid zonder enige ouders. Zijn moeder was overleden en zijn vader was zo goed als onbekend. Hij wist zelfs niet of zijn echte vader nog leefde...
Even keek hij op toen de ander antwoorde op zijn vraag. Niet echt dus? Tja, hij zou het wel gehoord hebben als het wel zo was... Dus ergens was zijn vraag erg dom geweest... Maar aan de andere kant was het een gespreksstarter, iets dat de sociale interactie levende hield. Tja, hij betrapte zichzelf er wel op dat hij geen kei was in het praten met andere, in dat hele social life gedoe. De ander vertelde verder. Het was dus een stuk stiller hm? Nja, dat was wel te verwachten. Een groot nest had de den verlaten... Nu... Loudkit was deel van een nog groter nest en daarbij waren hij en zijn siblings ook wel erg luid. Hij begon al te zweten bij de gedachte dat straks de apprentice den vol zou liggen met schreeuwende kinderen... Een nursery 2.0... Oh dear starclan sta hem bij. Bij het horen van Beechresin en dat hele gedoe, wipte zijn oortjes even wat rechter. Ja, hij had haar wel gezien... maar... Was ze zwanger? "Beechresin verwacht kittens?" sprak hij dan ook even verbaasd. "W... W-w-wie is de vader?" Er lag duidelijk interesse en nieuwsgierigheid in zijn ogen. MIsschien was het vuil, misschien was het verkeerd... maar hij was eigenlijk erg geïnteresseerd in dit feitje.
UIteindelijk vervolgde Loudkit de rest van het gesprek door aan hem te vragen of er nog iets nieuws bij hem was gebeurd. Wel meteen grinnikte het jonge katertje naar de ander waarbij hij kort zijn kopje wat schudde. "Ik heb wat mooie poezen gezien van andere clans," mompelde hij zachtjes tegen de ander terwijl hij even naar zijn tweekleurige pootjes staarde. "De grenzen gezien... V-v-verhalen gehoord..." Zoals Moonpaw die hem had verteld over haar jacht. Ja, hij was ergens wel blij dat hij apprentice was en dat hij eindelijk meer kon doen dan hier zitten. Daarbij mocht hij nu natuurlijk ook zonder problemen naar zijn plaatsje gaan. De oude boomstam was als een tweede huis geworden voor hem. Het mocht er dan wel vrij eenzaam zijn, het was er rustig en niet veel katten wisten het te vinden. Doornen en dikke struiken omringden de kleine opening met bloemen en kruid dan ook. Het was perfect voor kleinere katten om er te schuilen, maar echt brede en sterke warriors van shadowclan zouden het vast nooit vinden...

Onderwerp: Re: We know how to make the key